สีฟ้า 4

ผมเหลือบมองสกายที่นั่งเป่าผมหน้าตาเฉยอยู่ข้างๆ ไม่สนใจว่าเมื่อกี้ตัวเองได้ทำเรื่องน่าอายอะไรลงไป...

"เห้ย มึงอ่ะ"

"ห้ะ...?" ผมชี้มาที่ตัวเอง สกายพยักหน้าแล้วขยับมาใกล้ขึ้นกว่าเดิม

น่ากลัวนะครับ

ต้องเป็นคนโรคจิตขนาดไหนที่จะโชว์เปลือยให้กับคนที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันขนาดนี้

ผมขยับออกมาเล็กน้อย เหลือบมองประตูห้องน้ำที่มีเมฆอาบน้ำอยู่

"กูชื่อสกายนะ"

"ครับ"...ทำไมผมต้องพูดเพราะกับคนแบบนี้ด้วยเนี่ย..

"เมื่อกี้..." ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ตอนที่สกายเว้นช่วงไว้ เขามองหน้าผมนิ่งๆ อยู่สักพักก่อนจะยกยิ้มที่ดูเหมือนกวนๆ ยังไงไม่รู้

"ขอโทษน้าาา"

".....หือ?"

"กูก็ลืมไปว่าไม่ใช่ห้องกู แถมมีคนอื่นอยู่อีก โทษทีๆๆ" อีกฝ่ายพูดไปยิ้มไปดูไม่กังวลอะไร

"มึงลำบากใจป่ะ" เขาว่าแล้ววางมือไว้ที่ตักของผม ผมจับมือของเขาออกเบาๆ แล้วพยายามยิ้มให้

"เปล่า...ไม่...ไม่หรอก..แหะๆ..."

กูจะอยู่กับมึงได้ไหมวะ...เห้อ..

"ดีแล้ว มึงนี่เป็นคนดีจริงๆ เลยว่ะเตี้ย"

"อย่าเรียกแบบนั้นได้ป่ะ ผมมีชื่อนะ" สกายหันขวับทันที

"ก็กูนึกว่ามึงไม่อยากบอกชื่อมึงให้กูรู้อ่ะ กูถามได้หรอวะ"

แค่ถามชื่อเองนะ...เขา..เป็นคนแปลกๆ แหะ

"ผมชื่อสีฟ้า"

"สีฟ้า? ชื่อแปลกว่ะ"

"อ่า"

"เออกูชื่อสกายนะ"

"อื้ม...บอกแล้ว"

"อ้าวหรอ ฮ่าๆ ลืมๆ โทษทีๆ ฮ่าๆ" เขาพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดีก่อนจะไปลื้อของในกระเป๋าตัวเอง

"เตียงกูฝั่งนี้ใช่ป่ะ" ผมพยักหน้าเมื่อเขาชี้ไปที่เตียงว่าง

"แล้วกูอยู่ห้องกับมึงต้องมีกฎอะไรไหม" ผมชะงักทันที

เห....ก็เป็นคนดีมีมารยาทนี่นา

"ไม่หรอก แค่ช่วยกันดูแลความสะอาดก็พอ" สกายรีบหันมามองผม แถมยังยิ้มกว้างอีก

"เรื่องนั้นหายห่วง กูเป็นคนรักสะอาด มากก!!"

ขอให้จริง ผมเหลือบมองผ้าเช็ดผมที่เขาทิ้งไว้ที่พื้นแล้วถึงกับถอนหายใจ

เอาเถอะ

รอดูกันต่อไป

แกร๊ก

เราทั้งสองหันไปมองเมฆที่เพิ่งออกมา ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยแล้วนั่งลงที่เตียงของสกาย

"แชมพูกับครีมอาบน้ำหอมมากเลย ขอบใจที่ให้กูอาบน้ำแถมยังมีผ้าให้ยืมด้วย"

"ไม่เป็นไร มึงใช้เสร็จแล้วก็เอาไปตากไว้ระเบียงได้เลยเดี๋ยวกูไปซักเอง

"ขอบใจนะเว้ยไอ้ฟ้า"

"อือ" ผมมองเมฆที่เดินไปตากผ้าที่ระเบียงก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสกายจ้องมองผมอยู่ แถมยังขมวดคิ้วเป็นปมซะขนาดนั้น

"มีอะไรหรอครับ?"

"เนี่ย!!" สกายทิ้งเสื้อผ้าในมือที่กำลังจะใส่ตู้แล้ววิ่งมาหาผม

"อะไร.."

"ทำไมพูดจาสนิทสนมกับไอ้เมฆแต่ทำไมพูดกับกูอีกแบบอ่า"

เอ้า

"ก็ผม..."

"ผมเหี้ยไรเล่า กูไม่ชอบแบบนี้" สกายทำหน้าไม่พอใจ

"แต่ช่างเหอะ เรื่องของมึงแล้วกันไอ้เตี้ย"

เอ้า! เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังวะ!

"ก็บอกว่าอย่าเรียกว่าเตี้ย ไม่ชอบ"

"งั้นก็พูดกับกูเหมือนพูดกับไอ้เมฆดิ" สกายบอกแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้แกมบังคับ

คิดว่าน่ากลัวไหมล่ะ

เหอะ...

หน้าใส ไร้สิว ผิวสองสีแต่เห็นเลือดฝาดชัดเจน..

หล่อจังวะ...

"พูดไม่ได้"

"ทำไม" ผมส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกันทำไมพูดกู มึงกับคนๆ นี้ไม่ได้

สงสัยใจจะยังไม่อยากยอมรับว่าจะเป็นเพื่อนกันได้มั้งครับ...เศร้า...

"ไอ้เตี้ย"

"แฟนเก่ากูเรียกกูอย่างงี้ จะตอกย้ำอีกนานไหม" ผมพูดใส่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง คำว่า เตี้ย ทำให้ผมนึกถึงสายฟ้า ถึงมันจะไม่ใช่แฟนเก่าผมแต่ผมก็ไม่ชอบที่จะให้คนมาเรียกผมแบบนี้...ผม...อยากจะลืมมัน ไม่อยากเจ็บอีกแล้ว...

พอผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสกายก็นิ่งไป แววตาขี้เล่ยดื้อดึงเขาของดูสงบลง เขานั่งลงตรงข้ามผมดีๆ แล้วพยักหน้า

"เข้าใจแล้วมึง จะไม่เรียกแล้ว...."

"ขอบคุณ"

"ไอ้เปี๊ยก"

"เอ้า!"

"ก็ไม่ใช่เตี้ยนี่..เปี๊ยก"

"ผมสูงร้อยเจ็ดสิบสอง"

"กูสองร้อยแปดสิบห้า"

ผมนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ

"อื้อ...เปี๊ยกก็เปี๊ยก"

พรึบ

"..!!!!"

"น่ารักมาก ไอ้เปี๊ยก..."

ผมมองคนตัวสูงที่ยิ้มจนตาหยี๋ มือก็ขยี้เส้นผมของผมเบาๆ สัมผัสอุ่นจากฝ่ามือของสกายทำให้ผมเผลอนึกถึงใครอีกคน....

'โหไอ้เตี้ย ขนมนี่มึงทำเองจริงดิ'

'เออดิวะ แค่บราวนี่ใครๆ ก็ทำได้ป่ะ...เป็นไง'

'อร่อยสัสอ่ะ...ขออีกได้ป่ะ'

'อืม'

พรึบ

'น่ารักว่ะ ขอบใจนะมึงที่ทำให้กูกิน^^'

"ฟ้า...ฟ้า"

"..!!" ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของเมฆ รู้สึกตัวอีกทีตรงหน้าผมก็มีเมฆกับสกายนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วโบกมือไปมาตรงหน้าผม

"อะไรหรอ"

"กูเรียกตั้งนานมึงไม่ตอบ"

"โทษที...เผลอคิดอะไรนิดหน่อย"

"แล้ววันนี้มึงมีเรียนไหม กูเห็นมึงใส่ชุดนักเรียน" ผมพยักหน้าแล้วต้องชะงัก

"เห้ย! ใกล้เวลาเรียนแล้ว ไปก่อนนะ" ผมรีบหยิบกระเป๋าและร่มออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว ให้ตายเหอะ....ลืมเวลาเรียนไปเลย...

เพราะมึงเลย...ไอ้สายฟ้า

.

.

.

.

ผมเข้ามาในห้องทันพอดี วิชาแรกผมก็ต้องเข้าเรียนรวมเลย ในห้องมีคนตั้งเป็นร้อยคนแหนะ... แน่นอนคนอย่างผม

เลือกนั่งหลังสุดซิครับ

น่าแปลกที่ตรงหลังสุดริมหน้าต่างควรเป็นโต๊ะที่มีคนเล็งไว้ แต่ทำไมไม่มีใครนั่ง อีกอย่าง...

มองอะไรกันวะ

ทำไมทุกคนมองผมขนาดนั้น...กูทำอะไรผิด แต่งตัวผิด...ลืมเซ็ทผม....หรือหน้ากูมีอะไร...?

"มึง...มึง" ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่สะกิด

"ว่าไง"

"นั่งตรงนั้น...คิดดีแล้วหรอวะ"

เป็นคำถามที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจ

"ทำไมหรอ"

"ที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของพวกเด็กวิศวะอะดิ แล้วตรงที่มึงนั่งเนี่ยเป็นโต๊ะของเจ้าพ่อเลยนะเว้ย" ผมอ้าปากค้าง พอมองดีๆ....

มีเด็กวิศวะนั่งอยู่ในห้องด้วยว่ะ....งั้นที่ตรงนี้...

"เห้อ" ผมถอนหายใจ

ไม่อยากมีเรื่องเลยครับ ไม่ใช่ว่าไม่กล้าจะหาเรื่องนะ แต่พอไม่มีไอ้สายฟ้าอยู่ต่อให้ผมเตะ ต่อยเก่งยังไงก็ไม่มีใครกลัวผมเล้ย! เปลี่ยนที่นั่งดีกว่า...

ผมมองทั่วห้องเพื่อหาที่นั่งใหม่ อาจจะเพราะเป็นวิชารวม มีคนมาจากหลายคณะเลยแหะ แถมยังไม่รู้ด้วยว่ามีคนจากนิเทศบ้างไหมจะได้ไปขอนั่งด้วย...

เอาไงดี...

"ไอ้ฟ้า"

....

ผมเงยหน้ามองชื่อคนที่เรียกผมก่อนจะชะงัก...

"ไอ้...สาย..."

ทั้งห้องเงียบกริบ ต่างพากันมองมาที่ผมกับร่างสูงตรงหน้าด้วยความระแวง คนที่อยู่ข้างๆ ผมลุกจากโต๊ะก่อนจะมายังผมไว้

"เออไอ้สาย อย่าโกรธไอ้นี่เลยนะ มันคงเป็นปีหนึ่งอ่ะ ไม่รู้ว่าที่ตรงนี้เป็นของมึงเดี๋ยวกูให้มันไปนั่งที่อื่น...ไปเร็วมึง" ผู้ชายคนนั้นสะกิดให้ผมลุกขึ้น

แต่ขอโทษนะครับ

ผม

ไม่มีแรงจะลุกเลย...

"มึงไม่ต้องแก้ตัวแทนมันหรอกไอ้คราม..."

"คือมันปีหนึ่งไงสาย...เด็กมันไม่รู้จักมึง...." สายฟ้าดึงคนที่ชื่อครามออกไป ทำให้ระหว่างผมกับมันตอนนี้ไม่มีอะไรกั้นกลางแล้ว....

ทำไงดีวะ

เหี้ยเอ้ย..

น้ำตาจะไหล...

"มึง....หายไปไหนมา...สีฟ้า..." เสียงฮือฮาจากทุกคนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมพยายามไม่มองหน้ามันแล้วแต่ว่า...

ก็โดนมันเชยคางให้หันไปมองมัน...

"ฮึก..."

"มึงทิ้งกูทำไม...."

อย่าพูดพร้อมกับทำแววตาแบบนั้นได้ไหมวะ

กูอุตส่า.....พยายามมาตลอดหนึ่งปีเพื่อลืมมึงแท้ๆ...อย่าทำให้กู...รักมึงไปมากกว่านี้เลย....

"ไอ้สายฟ้า มึงรู้จักกันหรอ?" สายฟ้าไม่ตอบ เขาหันมองคนที่ชื่อครามแล้วมองไปที่โต๊ะคนนั้น

"กูขอนั่งโต๊ะมึงได้ไหม"

"ห้ะ?"

"อย่าให้กูพูดหลายรอบ" อีกฝ่ายถอนหายใจแล้วเก็บของออกไป ไอ้สายไม่พูดอะไรกับผมแล้วนั่งลงโต๊ะข้างๆ โดยมองผมทุกการกระทำแต่ไม่พูดอะไร

บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบปกติเมื่ออาจารย์เข้ามาสอน ท่านค่อนข้างแปลกใจที่สายฟ้าไม่นั่งที่ประจำ ดูเหมือนสายฟ้าจะเป็นที่รู้จักของคนอยู่พอสมควร...

ตลอดหนึ่งชั่วโมงผมนั่งเรียนด้วยความลำบากใจ น่ำตาของผมเหมือนจะไหลตลอดเวลา โชคดีที่สายฟ้ามันหันไปเรียนบ้างทำให้ผมมีเวลาจะเช็ดน้ำตาที่คลออยู่เพื่อไม่ให้มันเห็น

เจอกันตั้งแต่วันแรกเลย

โชคร้ายชะมัด

ผมจะดรอปวิชานี้แล้วกัน....เทอมหน้าค่อยเรียนใหม่ ยังไงก็จบช้ากว่าเพื่อนอยู่แล้วนี่ จะจบช้าอีกสักสามเดือน หกเดือนจะเป็นอะไรไป....

พอคิดได้แบบนั้นผมก็ลุกออกจากห้องทันทีโดยไม่สนใจอาจารย์ที่สอนอยู่ ท่านมองผมเล็กน้อยแล้วพยักเพยิดหน้าให้ผมทำตามใจตัวเอง ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องให้เร็วที่สุดแล้วขึ้นมาที่ชั้นบนของอาคาร

ตึกๆ

"ไอ้ฟ้า!...ไอ้ฟ้า...แม่งเอ้ย! หายไปไหนแล้ววะ..."

ว่าแล้ว..ว่ามันต้องตามมา..

ผมมองไอ้สายฟ้าที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ตรงนั้น มันเตะไปที่กำแพงของตึกอย่างอารมณ์เสีย ปากก็กร่นด่าที่ผมหนีออกมาโดยไม่พูดอะไร ก่อนมันจะวิ่งลงไปข้างล่างคงคิดว่าผมวิ่งไปแล้ว...

พรึบ..

"ทำไม..กูต้องหนีด้วยวะ..." ผมยกมือกุมที่อกข้างซ้ายที่มันเต้นระส่ำจากความกลัว

กลัวใจตัวเอง...จะกลับไปรักมัน

ผมในตอนนี้...ยังเป็นเพื่อนกับสายฟ้าไม่ได้หรอก

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....