สีฟ้า 3

1 ปีต่อมา

เสียงฝนระงมดังไปทั่วบริเวณนี้ ผมมองไปนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ทั้งที่วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกแท้ๆ ทำไมบรรยากาศในวันแรกของการเริ่มต้นชีวิตมหาลัยใหม่ของผมมันถึงดูไม่ค่อยสวยเลยนักนะ...

"มืดอะไรขนาดนี้..." ผมพูดพึมพำกับตัวเอง..

ผ่านมา 1 ปีแล้วครับหลังจากวันนั้น วันคริสมาสต์ปีก่อนผมตัดสินใจขาดการติดต่อจากสายฟ้า บอกคุณแม่เด็ดขาดว่าอย่าให้มันมาหาผม วันรุ่งขึ้นผมก็ทำเรื่องดรอปเรียน ที่จริงผมตั้งใจจะไปสอบที่อื่นแล้วแต่เพราะผมไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว แล้วความฝันของผมก็คือการเรียนจบจากมหาลัยนี้ ผมเลยตัดสินใจไม่ลาออกแต่ดรอปไว้ พอทำใจได้ก็ไปทำงานพาทไทม์โรงหนังแถวบ้าน จนกระทั่งเปิดเทอมก็ลาออกจากงานกลับมาอยู่หอในเพราะสถานภาพของผมคือนักศึกษาปี 1 อยู่ดี...

ก๊อกๆ

"มีคนอยู่ป่ะ" ผมหันมองประตูห้องที่ถูกเคาะเบาๆ สงสัยจะเป็นรูมเมทผม...

แกร๊ก...

".........." ผมมองผู้ชายที่ยืนตรงหน้าด้วยความตกใจทำไมเขา...ตัวเปียกขนาดนี้ ตากฝนมาหรอ?

"นายคือรูมเมทที่จะนอนห้องนี้หรอ เข้ามาซิ"

"ไม่ๆ" อีกฝ่ายรีบส่ายหน้าปฎิเสธ

"อ้าว"

"เราเป็นเพื่อนไอ้กายมัน....คือว่า..." คนตรงหน้ายังพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงโวยวายดังมาจากทางเดินของหอ

"โว้ยยยย หนาวโว้ยๆๆ ตกเหี้ยไรนักเนี่ยยยย โว้ยยยยย!!" ผมยกมือปิดหูเพราะทนเสียงดังไม่ไหว ผู้ชายอีกคนวิ่งมาหยุดตรงหน้าแล้วซอยเท้าไปมา สองมือก็กอดเข้าหากันแน่น เสื้อนักศึกษาที่บางอยู่แล้วพอโดนฝนมันก็ลู่แนบไปกับเนื้อทำให้ผมเห็นวงแขนและกล้ามเป็นมัดของเขา..

"เห้ยมึง! มึง!"

"อ่ะ อือ..."

"มึงคือคนที่อยู่ห้องนี้ช๊ะ" ผมพยักหน้า

"เออ....กูกาย...รูมมึง...เพิ่งมา...จะอาบน้ำว่ะ...หนาวสัส" ผมใช้ความพยายามอย่างมากที่จะแปลคำพูดของเขา นอกจากเขาจะพูดด้วยคำย่อๆ แล้ว การที่เขาซอยเท้า กระโดดไปมานั่นทำให้ผมฟังไม่ออก

"ไอ้นี่ชื่อสกาย เป็นรูมเมทมึงอ่ะ มันจะย้ายเข้าวันนี้ พอดีตอนพวกกูมาฝนมันตกแรงมากเลยอยากรีบเข้าไปอาบน้ำแล้วอ่ะ" ผมพยักหน้า แล้วหลบให้พวกเขาเข้ามา

"ไหนห้องน้ำวะมึง" ผมชี้ไปที่ห้องน้ำฝั่งซ้าย คนชื่อสกายรีบวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงพื้นแล้ววิ่งเข้าไป แถมยังปิดประตูเสียงดังใส่หน้าผมอีก...

"ขอโทษทีนะมึง ไอ้กายมันก็แบบนี้แหละ อยู่กับมันอาจจะปวดหัวหน่อย" ผมไม่ตอบอะไรแต่ไปหยิบผ้าเช็ดตัวสำรองให้ผู้ชายอีกคน

"กูชื่อเมฆนะ...แล้วมึง"

"สีฟ้า"

"ห้ะ?" ผมถอนหายใจ...ทุกครั้งเลยเวลาที่ผมพูดชื่อตัวเองมักจะต้องมีคนอุทานว่า ห้ะ กลับมาเสมอ

"เราชื่อสีฟ้า..สอ...อี..สี...ฟอ...อา...ไม้โท..ฟ้า...สีฟ้า..."เมฆหัวเราะ

"ชื่อแปลกว่ะ แต่เพราะดี"

"อือ"

"แล้วนี่มึงเรียนคณะไหนวะ กูกับไอ้กายอยู่วิศวะ"

วิศวะ....คณะเดียวกันกับไอ้สายฟ้าเลย เห้อ..

"นิเทศ"

"จริงอ่ะ!"

"มีอะไรน่าตกใจ"

"กูคิดว่าอย่างมึงคงเรียนหมองี้...แต่จะว่าไปมึงก็เหมาะกับนิเทศดี คณะนั้นแม่งมีแต่คนหล่อๆ"

"กูหล่อ?" ผมเปลี่ยนสรรพนาม เพราะเมฆดูท่าจะไม่เลิกเรียนผมว่ามึงแหะ

"อย่างมึงเข้าเรียกน่ารักเว้ย" ผมกรอกตามองบน ยังไม่ทันพูดอะไรกันมาก จู่ๆ คนที่ชื่อกายก็เคาะประตูห้องน้ำหลายครั้งจนผมพวกตกใจ

"มีเหี้ยไรวะไอ้กาย" เมฆถาม

"อาวผ้ามาโหน่ยยย!!" อาจจะเพราะกายอยู่ในห้องน้ำส่วนพวกผมอยู่ห่างนิดหน่อยทำให้ไม่ได้ยิน

"อะไรนะมึง! ไม่รู้เรื่อง!"

"กูบอกว่า....." กายพูดอะไรสักอย่างอีกครั้ง ผมกับเมฆหันมามองหน้ากัน...มันพูดอะไรวะฟังไม่รู้เรื่องไม่เป็นคำเลย

"เหี้ยกายมึงพูดดีๆ ดิ้!! ฟังไม่ออก!!" คราวนี้เมฆวิ่งไปหน้าห้องน้ำ แทนที่กายจะพูดอีกครั้ง เหมือนความอดทนของเขามันหมดลงไป เสียงประตูห้องน้ำถูกกระชากออกพร้อมชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนเท้าเอวปล่อยส่วนนั้ยห้อยโต่งเต่งไปมา..

"ไอ้สัส!! กูบอกให้เอาเสื้อผ้ามาให้หน่อยเย็นไข่ชิบหายไอ้เหี้ยเอ้ย ห่าแม่ง!!" ผมมองส่วนกลางลำตัวของสกายแล้วต้องตกใจ

ชื่อสกายแท้ๆ

..........แต่ทำไมอมชมพูขนาดนั้นนะ...!

100%

#โปรดติดตาม....