เพราะท้องฟ้าคือสีฟ้า

นิยาย เรื่อง เพราะท้องฟ้าเป็นสีฟ้า…(BOY LOVE) || เพชรน้ำงาม || สีฟ้า 1

ภาพสีดำสนิทตรงหน้าผมทำให้ผมรู้สึกตัว....

อีกแล้ว…

ฝัน..อีกแล้ว..

ผมในความฝันมองแผ่นหลังคุ้นตาของเพื่อนรักที่วิ่งหนีไกลจากผมเรื่อยๆ ตามเส้นทางของเขา ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด… ไม่มีแม้แต่คำพูด หรือน้ำตาใดๆ...ทำได้แค่มองคนที่ผมรักห่างไกลออกไปจนลับสายตา…..

“เฮือก!!” ผมสะดุ้งลืมตาตื่นเพราะความตกใจจากฝันร้าย ทำไมช่วงนี้ถึงฝันร้ายบ่อยนะ แถมยัง…

“ฝันเหมือนเดิมซ้ำๆ..” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะหันมองหน้าต่างข้างเตียง แสงแดดอ่อนๆ และลมที่โชยไปมาเบาๆ ข้างนอกน่าจะอากาศดีมากแน่ๆ คิดได้แบบนั้นผมก็รีบสลัดภาพของฝันร้ายทิ้งไป ยังไงซะมันก็เป็นแค่ความฝัน ถึงแม้ในความฝันนั้น สายฟ้า เพื่อนรักของผมจะทิ้งผมแล้ววิ่งห่างไกลออกไป แต่ในความเป็นจริงต้องไม่เป็นแบบนั้นแน่…

“เพราะสายฟ้าสัญญาแล้วนี่เนาะว่าจะไม่ทิ้งเรา” ผมยิ้มกับตัวเองในกระจกเมื่อคิดถึงเพื่อนสนิท...เพื่อนที่ผมรักเขามากกว่าเพื่อนมาตลอดหลายปี…

“ในที่สุดก็จบสักที ปิดเทอมฤดูร้อน” ผมหยิบปากกาลายน่ารักมาขีดกากบาทที่ปฎิทิน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ผมตื่นเต้นกับการที่จะได้เข้าไปใช้ชีวิตในมหาลัยเป็นวัยรุ่นเต็มตัว อีกอย่างหนึ่งผมตื่นเต้นที่จะได้เจอสายฟ้าหลังจากเราไม่ได้เจอกันเลยหกเดือน…

เขาจะยังหล่อเหมือนเดิมไหมนะ

แล้วสายฟ้าจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า..

แค่คิดถึงผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ….

.........................

“ฟ้า...สีฟ้าลูก”

“ครับแม่” ผมหันมองคุณแม่ที่เดินมาหาพร้อมอาหารเช้าแสนน่าทาน

“หลังจากวันนี้ก็ต้องไปอยู่หอแล้ว….ดีใจไหม” ผมน่ะไม่ดีใจเลยที่ต้องย้ายไปอยู่หอ ผมไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียว แต่ว่าเพราะกฎของมหาลัยเด็กปีหนึ่งต้องย้ายเข้าหอในทุกคน โชคดีที่เข้าหอวันสุดท้ายได้คือวันเปิดเรียนทำให้ช่วงปิดเทอมผมได้มีเวลาอยู่ที่บ้านกับคุณแม่มากขึ้นอีก

“ฟ้าอยากอยู่กับแม่ ฟ้าเป็นห่วงแม่” คุณแม่หัวเราะคิกคักแล้วลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยน

“อยู่กับแม่มา 19ปีแล้วนะฟ้า….ไม่อยากอยู่กับเพื่อนกับแฟนบ้างหรอ”

“ผมไม่มีแฟนสักหน่อย” ผมยู่ปาก แม่นะแม่ รู้ทั้งรู้ว่าผมชอบสายฟ้า ทำไมถึงชอบล้อนะ รู้งี้ตอนม.ปลายผมไม่บอกแม่หรอกว่าผมชอบผู้ชายแถมผู้ชายคนนั้นคือสายฟ้า เพื่อนสนิทผม ตั้งแต่แม่รู้นะ แม่ก็ล้อผมมาตลอดเลย

“จ้ะๆ ไม่มีก็ไม่มี แม่อยากให้ลูกใช้ชีวิตมหาลัย 4ปีให้คุ้มค่านะลูก...สีฟ้าของแม่” ผมยิ้มรับ

ชื่อของผม คือสีฟ้า ชื่อนี้คุณพ่อของผมเป็นคนตั้งให้ คุณพ่อเป็นนักวาดภาพ และท่านชอบวาดภาพท้องฟ้ามากๆ แม่เล่าว่าตอนที่พ่อรู้ว่าแม่ท้อง พ่อตั้งใจจะให้ผมชื่อว่า ท้องฟ้า แต่เพราะพี่ชายฝาแฝดของคุณพ่อดันมีลูกก่อน คุณลุงไม่รู้จะให้ลูกชื่ออะไรพ่อผมเลยเสนอชื่อ ท้องฟ้าไป ส่วนผมได้เป็นชื่อ สีฟ้าแทนซะงั้น

.....................

“ผมไปก่อนนะครับ”

ผมโอบกอดแม่อีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถของคุณแม่ที่มาจอดหน้ามหาลัย หลังจากนี้ผมคงจะไม่ได้เจอคุณแม่อีกนานเลยเพราะคืนนี้ผมก็ต้องนอนที่หอแล้วแหละ....

ติ้ง

ผมหยิบมือถือที่มีแจ้งเตือนขึ้นมาดูด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าคนที่แชทมานั้นคือเพื่อนสนิทผมเอง

'กูอยู่หน้าตึกวิศวะ มึงถึงยังไอ้ฟ้า'

'ถึงแล้ว ให้กูไปหาไหม' ผมถาม อีกฝ่ายอ่านไม่ตอบหลายนาทีจนผมใจหาย แต่นั่นแหละ นิสัยของไอ้สายฟ้าก็เป็นแบบนี้ประจำ มาๆ หายๆ ยิ่งช่วงหกเดือนที่ปิดเทอมไปมันหายไปเลยเพราะช่วยงานที่บ้านที่ทำโรงแรมอยู่ต่างจังหวัด เห็นว่าคนเยอะจนแทบไม่มีเวลากินข้าว ผมเองก็ไม่ค่อยอยากรบกวนเลยไม่ค่อยได้ทักไปคุยด้วยทั้งที่ใจอยากจะคุยแทบตาย

'รอกูหน้าคณะมึงนะ กูจะไปกินข้าวด้วย' ผมอ่านข้อความนั้นแล้วยกยิ้มรีบเดินมาที่คณะของตัวเอง แต่กลายเป็นว่าคนที่บอกให้ผมรอดันมารอผมหน้าคณะซะก่อน..

"ไงมึงไอ้เตี้ย"

"เชี่ย" ผมด่ามันพร้อมกับยกนิ้วกลาง มันหัวเราะร่าเริงอย่างปกติแล้วดึงผมเข้าไปกอด

เห้อ

มันก็แค่การกอดทักทายเพื่อนละนะ ไอ้สายมันจะรู้ไหมว่าที่ทำแบบนี้ทำให้ผมหวั่นไหวน่ะ...

"ป่ะ ไปหาไรแดกกัน วันนี้ดูกูเรียนเช้าเลยแม่งเดี๋ยวสมองไม่แล่น"

"กูกินมาแล้วนะ"

"ก็ไปเฝ้ากูไง" ผมแลบลิ้นใส่ ทำท่าจะไม่ไป แต่มีหรอครับผมจะปล่อยโอกาสได้อยู่กับมันให้หลุดมือ

"ปิดเทอมเป็นไงเตี้ย ไม่ค่อยได้คุยกันเลยว่ะ"

"กูเรียนดิ ต้องเตรียมตัวตลอดเวลา"

"แค่นี้มึงก็เรียนจนแทบจะแดกหนังสือแล้ว ปิดเทอมยังเรียนอีกหรอวะ คราวนี้เรียนอะไร ภาษาญี่ปุ่น เกาหลี?"

"กูพูดได้หมดแล้วจะไปเรียนอีกทำไม"

"เออลืม...พ่อคนเก่ง" ผมชะงักเมื่อไอ้สายมันเอามือมาขยี้เส้นผมของผม

บ้าเอ้ย

ทำไมใจดีจังวะ

"อย่าดิ หัวกูยุ่งหมดแล้ว" มากกว่านี้เดี๋ยวกูก็เก็บความเขินไม่อยู่หรอก...

"เออๆ หวงเนื้อหวงตัวว่ะ แล้วปิดเทอมมึงเรียนอะไร"

"นิติ กฎหมาย เศรษฐศาสตร์ การเมืองการปกครอง.."

"ห้ะ!!" ผมเหลือบมองไอ้คนสูงกว่าแล้วทำหน้างง

"แล้วก็มีประวัติของประเทศ ทฤษฏีเศรษฐกิจ...อืม....น่าจะครบแล้ว"

"เดี๋ยวๆ มึงเรียนพวกนี้ตอนปิดเทอมเนี่ยนะ!?" ผมพยักหน้า

"อ่าห้ะ"

"เพื่อ!!"

"เอ้า มึงถามแปลกๆ คนเราก็ต้องเรียนเรื่องพวกนี้ให้รู้ท่องแท้ป่ะวะ เออนี่กูเรียนกฎหมายกับภาษีมานะถ้าโรงแรมมึงโดนโกงมึงมาปรึกษากูได้ กูรู้จักทนายความดีๆ ด้วย" ไอ้สายฟ้าตบหัวตัวเอง

"ปิดเทอมตอนม. 5 มึงก็ไปเรียนเสริมชีวะ ฟิสิกส์ ตอนนั้นกูพอเข้าใจนะว่ามึงเตรียมสอบเข้ามหาลัย...แต่ปิดเทอมฤดูร้อนนี้แทนที่มึงจะพัก หรือเอาเวลาไปเรียนอะไรเบาๆ หรืออะไรที่คนอื่นเรียนกัน อย่างดนตรี ทำอาหาร ทำขนม ศิลปะงี้..."

"น่าเบื่อ" ผมยักไหล่ ผมมันเป็นพวกไม่ถูกกับงานปราณีตอย่างท่องแท้เลยครับ

"เห้ออออ นี่มึงเรียนขณะนิเทศ เอกฟิล์มนะ....จะไปเรียนของพวกนั้นทำไมวะ...ช่างเหอะ แดกข้าวกัน" ผมหัวเราะเพราะเห็นหน้าไอ้สายฟ้ามันดูเหนื่อยๆ กับนิสัยของผม

.................

"อ่ะ กูซื้อกาแฟมาให้ มึงชอบนิ" ผมรับกาแฟจากมันมาแล้วจิบเบาๆ

"อร่อยว่ะ ร้านไหนวะ"

"นู้นนนน เออไอ้ฟ้า กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวกูมีอะไรจะบอก" ผมชะงัก

"อะไรวะ"

"ไอ้ห่า ก็บอกว่ากินข้าวเสร็จจะบอกไง"

แหมะ..

พูดจบแล้วก็ยิ้มร่าเริง แถมยังขยี้ศีรษะผมไปมาอีก

เรื่องที่มันจะพูดคงเป็นเรื่องที่ดีมากแน่ๆ

ผมคิดนั่นคิดนี่มาตลอดเวลาระหว่างรอมันกินข้าว ไอ้สายฟ้าเป็นคนประเภทพูดมาก พูดไม่หยุด แต่เวลากินข้าวมันจะเงียบเป็นป่าช้า ไม่เล่นมือถือ ไม่คุยกับใคร อาจจะมีคุยบ้างแต่ต้องเป็นเรื่องสำคัญ แถมมันยังก้มหน้าก้มตากินตลอดอีก.....ผมเลยชอบแอบมองมันเวลานี้เสมอ....

"อิ่มละ ม.นี้ให้ข้าวเยอะดีว่ะ กูเริ่มชอบแล้ว ฮ่าๆ" มันหัวเราะชอบใจก่อนจะดื่มน้ำจนหมดแล้วมองผมด้วยสายตาจริงจัง

"กูตั้งใจจะบอกมึงต่อหน้า"

"ห้ะ..." ผมตกใจที่จู่ๆ มันก็พูดด้วยโหมดจริงจัง ไอ้สายฟ้ากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะจับมือผม

ตึกตัก

แม่ง! ตื่นเต้นสัส จะพูดอะไรวะ!

"มึงมีไรป่ะเนี่ย ฮ่าๆ...ทำหน้าเหมือนจะขอกูเป็นแฟนเลย จับมือกูอีก" ผมแกล้งแซว แต่ไม่คิดว่าคำพูดของผมที่แซวไปมันจะทำให้ผมต้องเจ็บหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินสิ่งที่มันพูดกลับมา...

"กูมีแฟนแล้ว...เป็นผู้ชาย....มึง...จะรับกูได้ไหม จะเลิกเป็นเพื่อนกับกูไหมวะ"

............

ไอ้สัส.....

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป....