สีฟ้า 2

นิยาย เรื่อง เพราะท้องฟ้าเป็นสีฟ้า…(BOY LOVE) || เพชรน้ำงาม || สีฟ้า 2

"กูมีแฟนแล้ว...เป็นผู้ชาย....มึง...จะรับกูได้ไหม จะเลิกเป็นเพื่อนกับกูไหมวะ"

........ไอ้สัส

"เอ่อ....มึงอำกูเล่นป่ะเนี่ย ไอ้ควาย กูไม่ได้โง่นะ ฮ่าๆ"

"แย่เลย ฮ่าๆ..." ไอ้สายฟ้าหัวเราะ แต่จู่ๆ มันก็หลุบยิ้มลง

"ครั้งนี้กูไม่ล้อเล่นวะ"

"ถามจริง!!" สายฟ้าพยักหน้า แล้วชี้ไปด้านหลังผม ผมหันตามนิ้วมันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหลังผม เขามองผมแล้วยิ้มจนตาหยี๋

"สวัสดีครับ"

"....ครับ?" ผมทำหน้างง ไอ้สายกระตุกมือที่จับผมไว้เรียกให้ผมหันกลับมามองมัน แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินมานั่งข้างๆ ไอ้สายด้วยท่าทีเหนียมอาย...

"เดี๋ยวนะ...."

"สีฟ้า นี่สายรุ้งแฟนกู...รุ้ง นี่สีฟ้า เพื่อนสนิทพี่"

ไอ้...เหี้ยเอ้ยยยย!!!

อะไรวะเนี่ย!!

"เห้ย! มึงจะหลอกจะแกล้งอะไรกูก็ได้ แต่แบบนี้ไม่แรงไปหรอวะ"

"หลอกเหี้ยไรล่ะ กูกับรุ้งคบกันจริงๆ คบกันมาสามเดือนแล้ว" ไอ้สายพูดพร้อมเอามือถือมันมาให้ดู ภาพของทั้งสองคนที่ถ่ายในสถานที่ต่างกันนั่นเป็นสิ่งยืนยัน

"ถามจริง? กู....อึ้งเลย" ผมยิ้มแหยๆ ไอ้สายพยักหน้า

"อืม กูตั้งใจจะบอกมึงหลายรอบแล้ว แต่มึงไม่ค่อยแชทมาหา กูนึกว่ามึงยุ่งเลยตัดสินใจว่าจะบอกตอนเปิดเทอมต่อหน้าเลย ขอโทษนะ แต่กูกลัวมึงรับไม่ได้.."

เออกูรับไม่ได้

ไอ้เหี้ย

อกกูจะแตก

ใจกูนี่เหลวเป๋วเลย...

แม่งเอ้ย!!

"มึง...รังเกียจไหมวะไอ้ฟ้า"

ถ้ากูรังเกียจมึงที่คบกับผู้ชายกูก็ต้องรังเกียจตัวเองที่แอบรักเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายด้วยไม่ใช่หรอวะ...

"กู...เปล่า...กูแค่ตกใจ"

"ว่าแล้วว่ามึงต้องเข้าใจกู" ผมฝืนยิ้มออกไป หันมองคนอีกคน เขายิ้มหวานมาหนึ่งที ทำเอาผมไปไม่ถูก

ก็น่ารักซะขนาดนั้นนี่นะ...

"สายเขากังวลมากเลยนะที่จะมาบอกฟ้า...เอ่อ เราเรียกนายว่าฟ้าได้ไหม"

"ดะ...ได้ดิ...ใครๆ ก็เรียกเราแบบนั้น" คนตรงข้ามผมยิ้มอีกครั้ง

"เราชื่อสายรุ้ง เรียกเราว่ารุ้งก็ได้นะ ใครๆ ก็เรียกเราแบบนั้นเหมือนกัน...ฟ้าเนี่ยน่ารักเหมือนที่สายบอกเลย"

"หรอ...ฮ่าๆ"

ไม่อยาก...อยู่ตรงนี้เลย....

"มึงจะไม่ถามหรอว่าพวกกูคบกันได้ไง"

ไอ้สัสกูไม่อยากรู้...กูไม่อยากเจ็บ...

"อ่า...ยังไงวะ"

"คืองี้มึง ตอนกูช่วยงานแม่ที่โรงแรม รุ้งก็มาพักเว้ย กูแอบมองตั้งแต่เขาเข้ามา คนอะไรไม่รู้โคตรน่ารัก.."

"บ้าน่าสาย...เราเขิน"

"ก็จริงนี่รุ้ง แล้วตอนนั้นนะ กูเลยพยายามเข้าหาเขา กูแบบ เอาไงดีวะ นี่กูชอบผู้ชายหรแ แต่ตอนนั้นกูรู้สึกรักรุ้งมากจนตัดสินใจจีบเลยเว้ย....แล้วก็ได้คุยกัน ที่บ้านรุ้งมาพักนานเป็นสัปดาห์ทำให้พวกกูเจอกันบ่อย จนคุยไปคุยมา เอ้า! เรียนที่เดียวกันด้วย ยิ่งคุยกันง่ายไปใหญ่ หลังจากรุ้งกลับกูก็เอาแต่คิดถึงเขา ทักไปหาเขาทุกวันจนครบหนึ่งเดือนที่เจอกันกูเลยตัดสินใจสารภาพรักแล้วก็ขอเขาเป็นแฟน แม่ง เราใจตรงกันเลย รุ้งก็น่ารักมากที่มาหากูบ่อยๆ บางครั้งกูก็ไปหารุ้งที่จังหวัดที่เขาอยู่...พวกกูแม่งลงตัวอ่ะบอกเลย สายฟ้าสายรุ้ง"

สายฟ้าสายรุ้งส้นตีนไรอ่ะไอ้สัส!!

ฮื้ออออออ!!

ใจกูมันเหลวหมดแล้วววว

มึงถนอมกูบ้างก็ได้

มึงไม่เห็นน้ำตากูที่คลออยู่เลยหรือไง

ไอ้คนชั่วเอ้ย

กูทนไม่ไหว

กริ้งงงงงงง

เสียงกริ่งบอกเวลาทุกชั่วโมงนั่นทำให้ผมดึงสติตัวเองได้ ผมรีบหันมองสองคนตรงหน้าแล้วยิ้มให้ไป

"เออ เข้ากันดี"

"จริงป้ะ เออยังไงไว้ค่อยคุยกันกูไปเรียนละ...มึงมีเรียนไหมให้กูไปส่งป่ะ"

ส่งกูขึ้นสวรรค์เลยตอนนี้ กูจะตาย

"กูเรียนสาย มึงไปเลย ไปส่งรุ้งดิ"

"โอเค เจอกันมึง" ผมโบกมือลาทั้งสองคน พอพวกมันเดินไปลับสายตาผมก็ฟุบกับโต๊ะกินข้าวทันที น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้มันค่อยๆ ไหลลงมา ผมร้องไห้โดยไม่มีเสียงสะอื้น มันเหมือนว่าผมแค่หลับแล้วน้ำตามันไหล ใจของผมมันรู้สึกสับสน หน่วง ปวดไปหมด ภาพของผมกับมันที่เป็นความทรงจำไหลเข้ามาตอกย้ำผม

แต่ว่า

ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรือน่าตกใจ

ผมอยู่กับสายฟ้ามาตั้งแต่จำความได้

มันมีแฟนมาตั้งกี่คน

หึ....

สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน

เพราะผม

ทำไมน่ะหรอ...

แฟนคนที่ 1

"ไอ้สาย ผู้หญิงของมึงทักแชทมาด่ากูหาว่ากูอ่อยมึง"

"ห้ะ...แม่ง! เดี๋ยวกูเคลียร์เอง...ให้มันรู้ว่าอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู"

แฟนคนที่ 2

"ไอ้สาย น้องคนนั้นเดินมาเหยียบตีนกูในโรงอาหารอ่ะ"

"สัส แม่งทำขนาดนี้เลยหรอ"

"เออ เจ็บด้วย เพื่อนคนอื่นก็เห็นว่าน้องมันจงใจ"

"เดี๋ยวกูจัดการให้"

แฟนคนที่ 3

"ไอ้สาย กระเป๋ากูหาย..กูไปเจอที่สระน้ำหลังโรงเรียน

"เห้ย! อย่าบอกนะว่าฝีมือแฟนกู"

"เออ มีคนเห็น"

"เชี่ยย กูไม่เอาไว้แน่"

แฟนคนที่ 4.....

ครับ ผมเลิกนับแล้วว่าไอ้สายฟ้ามันมีแฟนกี่คน แต่จะกี่คนๆ ก็ต้องเลิกลากันไปหมดเพราะผมนี่แหละ

ขอออกตัวก่อนว่าผมไม่เคยไปละลาน ยุ่ง อะไรกับแฟนมันเลยสักครั้ง ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ แต่เพราะไอ้สายฟ้ามันติดเพื่อน ติดผม รักเพื่อนมากกว่าแฟนเสมอ พวกแฟนมันที่ผ่านมาเลยไม่พอใจผมที่แย่งเวลามันมาจนผมโดนรังแก แล้วผมก็ไม่ใช่นายเอกในนิยายที่จะนิ่งเงียบนะครับ

ฟ้อง!

แบบนี้มันต้องฟ้อง!!

หึ

ครั้งนี้ผมจะรอดูว่ามันจะคบกับสายรุ้งได้นานแค่ไหน......

.................................

3 เดือนผ่านไป

"ฮื้อออออออ"

ผมทำได้แค่กอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้อยู่อย่างนี้ทุกครั้งที่กลับถึงหอ...ผ่านมาตั้งสามเดือนแล้ว ทำไม...ทำไมสายฟ้าสายรุ้งยังรักกันเหมือนเดิม...มันน่าจะมีอะไรผิดพลาด...

ตลอดสามเดือนมานี้ ผมพยายามหาวันว่างแล้วชวนไอ้สายมันไปเที่ยวเพื่อลากมันออกจากแฟน แต่ไอ้สายก็จะพารุ้งมาด้วยตลอด ไปกินข้าวก็ไปด้วยกัน เลิกเรียนก็ไปหาอะไรกินด้วยกัน หอก็อยู่ชั้นเดียวกันส่วยผมนี่อยู่คนละตึกแถมยังอยู่ห่างกันชนิดที่ว่ามันอยู่หน้าม. ผมอยู่หลังม. อีก....

ในขณะที่มันรักกันเรื่อยๆ ใจของผมก็บอบช้ำเรื่อยๆ เหมือนกัน....อะไรกันวะ....หรือคราวนี้กูควรจะพอสักที....

ตัดสินใจบอกมันไปเลยดีไหมวะ

สารภาพรักกับมัน

แล้วตัดใจไปซะเลย....

ติ้ง..

ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความแล้วต้องชะงัก

"คืนนี้ไปงานคริสมาสต์กับกูนะ"

วันนี้แล้วหรอ

ฤดูหนาวของผม.....

ทำไมปีนี้มันหนาวกว่าปีไหนๆ วะ

เอาไงเอากัน!!

....................................

"ไงเตี้ย กูรอตั้ง.....อ้าว...ทำไมหน้ามึงแดงๆ ตาแดงๆ" ผมไม่สนใจคำทักทายของมัน มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีสายรุ้ง โอกาสนี้แหละ

"ขอโทษนะไอ้สาย แต่กูคิดว่าถึงเวลาแล้วที่กูต้องบอกมึง"

"ห้ะ..."

"กูพยายามแล้วนะ พยายามให้มึงกลับมาเป็นคนเดิมแต่ก็ไม่ได้ ตลอดสามเดือนมานี้กูรู้สึกว่าระหว่างเราแม่งไม่เหมือนเดิมเลย"

"....มึงโกรธอะไรกูเปล่าเนี่ย"

"ฟังกูก่อน!" ไอ้สายชะงัก แล้วพยักหน้า ผมกลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้าแม้จะเงยหน้ามองมันสักนิด

เอาวะ

พูดให้มันจบ

หลังจากวันนี้ก็วันหยุดยาวแล้ว...ขอใช้เวลาวันหยุดยาวทำใจแล้วกัน..

"สายฟ้า...กูชอบมึงนะ!!"

"...!!!"

"ชอบมึงมาตั้งแต่ป. 6 แล้ว!! จนตอนนี้กูชอบมึงมากๆ!! ขอโทษที่ไม่เคยบอกแล้วก็ขอโทษที่เป็นเพื่อนที่เหี้ย! แต่หลังจากนี้...ช่วยอย่าสนิทกับกูอีกเลย...ฮึก...กูเจ็บ"

บอกไปแล้ว

มันทำหน้ายังไง...

ผมตัดสินใจเงยหน้ามอง ไอ้สายฟ้านิ่งไป หน้ามันเคร่งเครียดมาก คิ้วก็ขมวดกันจนแน่นเป็นผม ผมรีบหันหลังจะกลับบ้านแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสายรุ้งที่ยืนมองผมด้วยแววตาสั่นเคลือ...

กูไม่ตั้งใจให้แตกหักนะเว้ย

ช่างแม่ง!!

ในฤดูหนาวปีนั้น ผมตัดสินใจทิ้งทุกอย่างแล้วจากมา....ทิ้งความทรงจำระหว่างผมกับคนที่ผมรักไปพร้อมกับแสงสี และเพลงอวยพรในวันคริสมาสต์...แล้วเลือกที่จะเดินมาในเส้นทางใหม่.....

.................................

ผมเหมือนคนที่เข้มแข็งใช่ไหม

ผมไม่โวยวาย

ไม่ฟูมฟาย

ไม่ได้ทำตัวเป็นนางเอกที่วันๆ หลังจากอกหักก็ร้องไห้

แต่ผมเป็นหนักกว่านั้น

ผมไม่มีสติเลย กินข้าวจานหนึ่งใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง แม่ของผมเป็นห่วงมากและกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบกับการเรียนเลยบังคับให้ผมดรอปแล้วรอเรียนใหม่ปีหน้า...คุณแม่ไม่ถามผมสักคำว่าผมเป็นอะไร ท่านแค่กอดผม แล้วบอกว่า ท่านรักผม......

สำหรับผม ครั้งนี้เป็นครั้งที่ผมอกหักได้เจ็บที่สุด อย่างว่า...ผมอยู่กับไอ้สายฟ้ามาตั้งแต่อนุบาลจนถึงทุกวันนี้ แอบชอบมันตั้งแต่ป. 6 ก็ตั้งหกปีแล้ว....มันคงช็อคมาก หลังจากคริสมาสต์วันนั้นมันก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย

ผมเองก็ไม่เคยติดต่อมันไป

เราไม่ได้เจอกันอีกเลย...ผมยกเลิกการติดตามมันทุกช่องทางแถมยังบล็อคด้วยเพราะกลัวเห็นการเคลื่อนไหวของมันแล้วผมจะคิดถึง

เรื่องความรักของผมดูเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่นนะครับ แต่คุณลองมาเป็นผมซิ.....มันไม่ตลกสักนิด

ผมที่เข้มแข็งกับทุกเรื่อง

พอมาเจอเรื่องที่ทำให้เสียศูนย์มันเลยดิ่งลงทันที...

"วันนี้...ท้องฟ้ามืดจัง..."

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...