ตอนที่ ๕ : ยัดเยียดตราบาป (2)

“คุณปราชญ์จะพาฝันกลับไปหาแม่แล้วใช่ไหมคะ”

“ใช่ ฉันจะให้เธอกลับไปหาแม่” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก “แต่ต้องหลังจากที่ฉันได้ตัวเธอแล้วเท่านั้น! เธอตั้งใจว่าจะเอาทั้งพ่อทั้งลูกอยู่แล้วนี่ เพราะอย่างนั้นคืนนี้ฉันจะสนองให้สุดความสามารถเลยก็แล้วกัน” ว่าแล้วก็ไล่สายตามองตั้งแต่ดวงหน้าสวยหวานจนถึงปลายเท้า ทอฝันอ้าปากค้างด้วยความตกใจสุดขีด ตั้งท่าจะสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมแล้ววิ่งหนีออกไปตรงประตู แน่นอนว่าเธอช้ากว่าเขาไปหลายก้าวทีเดียว

ปราชญ์รวบตัวทอฝันไว้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเหวี่ยงเธอให้นอนราบลงบนเตียงนอน รีบกักกั้นหนทางดิ้นหนีด้วยการกางขาคร่อมทับคนตัวเล็กเอาไว้ มือทั้งสองของหญิงสาวถูกจับตรึงไว้ข้างศีรษะจนขยับเขยื้อนไม่ได้ ยิ่งเมาปราชญ์ก็ยิ่งมีเรี่ยวแรงเยอะมากขึ้น ต่างจากความเมตตาปราณีที่ลดน้อยลงจนแทบไม่เหลืออยู่เลย

“อย่านะคะ คุณปราชญ์! ฮือๆ...อย่าทำฝันเลย” หญิงสาวอ้อนวอนเสียงหลง

“อย่ามาเล่นละครตบตาฉันหน่อยเลย เธอมันผู้หญิงกร้านโลก เธอมันผู้หญิงสารเลว!” เมื่อด่าทอจนสาแก่ใจ ชายหนุ่มก็ลดใบหน้าลงซุกไซ้ที่ข้างลำคอขาวผ่อง คนไร้ทางสู้ทำได้แค่เพียงกรีดร้องขอความเมตตา แต่โสตประสาทของเขาไม่ได้สนใจรับฟังสิ่งใดมากไปกว่าการได้สั่งสอนคนที่บังอาจเข้ามาคั่นกลางระหว่างบุพการี ภาพในคืนวันที่เกือบถูกสองหนุ่มขี้เมาข่มขืนผุดขึ้นมาอีกครั้ง วันนั้นปราชญ์เป็นคนช่วยเธอ แต่วันนี้เขากลับเป็นคนทำร้ายเธอเสียเอง

“ไม่นะคะ! ฮือ...ปล่อยฝันนะ!” ทอฝันดิ้นพล่าน เมื่อชายหนุ่มช่วงชิงจูบแรกด้วยความชำนาญเสียจนแทบขาดใจตาย เสื้อผ้าตัวสวยที่เขาเป็นคนซื้อให้ถูกฉีดขาดไม่เหลือชิ้นดี เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวนวลละลานตา เมื่อยามต้องกับแสงไฟที่ส่องลอดมาทางหน้าต่างบานใส

ชายหนุ่มขบเม้มไปบนเนื้อนางเพื่อสร้างตราบาปให้อับอาย เมื่อพยายามดิ้นรนจนสุดความสามารถแล้ว แต่อย่างไรก็ไม่มีทางหยุดความเกลียดชังที่เขาแสดงออกมาได้ หญิงสาวจึงนอนร้องไห้นิ่ง ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ บราเซียตัวจิ๋วกับกางเกงชั้นในถูกถอดออกอย่างรีบร้อน ร่างงามเปลือยเปล่าขาวโพลนดูน่าสัมผัส

เสียงสะอื้นไม่ได้ทำให้ปราชญ์ยอมหยุดการกระทำอุกอาจของตัวเอง เขาขยับตัวขึ้นจูบคนใต้ร่างอย่างลึกล้ำ มือใหญ่คลึงเคล้นทรวงสวยเบาหนักตามแรงปรารถนาที่ปะทุขึ้นในกายชาย ความร้อนแรงกักขฬะเริ่มลดน้อยลง ชายหนุ่มแตะต้องหญิงสาวอย่างทะนุถนอม สัมผัสทุกส่วนบนร่างกายอย่างไม่ยอมละเลย

ทอฝันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนื้อตัวของปราชญ์เปลือยเช่นเดียวกับเธอตั้งแต่เมื่อไร เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่รู้สึกว่าเขาขยับตัวสูงขึ้น ใช้มือหนาดันขาเรียวเล็กให้แยกกว้างออกห่างกัน ก่อนจะลดสะโพกที่หนั่นแน่นไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรงลงมาหา ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนเจ็บปวด ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านและผวากอดรอบต้นคอกำยำแน่น เมื่อความเป็นชายของเขาแทรกผ่านเข้าสู่ตัวเธอทีละน้อยจนกระทั่งเต็มตื้นในที่สุด

ทอฝันดิ้นพล่าน พยายามผลักไสปราชญ์ให้ออกห่าง เพราะเจ็บปวดเสียจนแทบทนไม่ไหว ชายหนุ่มตัดรำคาญด้วยการรวบมือวุ่นวายไปตรึงไว้กับที่นอนอีกครั้ง ไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาว แต่เคลื่อนตัวเข้าหาเธออย่างเป็นจังหวะเนิ่นนาน ทั้งจูบทั้งเคล้นคลึงเสียจนแทบช้ำไปทั้งตัว จริงอยู่ที่ท่ามกลางความเจ็บปวดนั้นมีความรู้สึกซาบซ่านอย่างประหลาดเกิดขึ้นด้วย มันเป็นสิ่งที่รู้สึกเองโดยที่ไม่ได้ต้องการเลยสักนิด ใจค้านว่าเขากำลังทำร้ายเธอ แต่กายกลับเผลอไผลไปตามแรงพิศวาสที่เขาเป็นคนชักนำอย่างน่าเจ็บใจ

ปราชญ์คำรามในลำคออย่างเสียวกระสัน ส่งตัวเองเข้าหาคนใต้ร่างอย่างไม่คิดจะเมตตา ทอฝันเม้มปากสะกดกลั้นเสียงครางที่ฟังดูน่าอาย ใบหน้างามแหงนหงายขึ้นเมื่อเขาก้มลงโลมเลียทรวงอกนุ่มหยุ่นด้วยปลายลิ้น ขนอ่อนบนร่างกายลุกชัน เรียวขาที่พยายามหนีบหนีบัดนี้หมดกำลังจะต่อต้าน ยอมรับตัวตนของชายหนุ่มเข้ามาราวกับเต็มใจ

ปราชญ์จูงมือทอฝันก้าวข้ามความหฤหรรษ์ได้ในที่สุด ร่างที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเอนกายลงนอนเคียงข้าง ไร้ซึ่งอ้อมกอดหรือคำปลอบโยนใด ทอฝันพลิกตัวนอนหันหลังให้กับเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายก็ต้องมาเสียตัวให้กับผู้ชายที่ตัวเองเทิดทูนบูชาทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ เคยคิดเสมอว่าไม่อยากมีชีวิตเหมือนอย่างแม่ แต่เธอก็กำลังถูกดึงเข้าสู่ชะตากรรมนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ชายหนุ่มใจร้ายเหลือเกินที่สร้างมลทินอันน่ารังเกียจบนตัวเธอ เขาคงต้องการจองจำเธอให้รู้สึกสกปรกไปตลอดชีวิตเลยกระมัง

ปราชญ์นอนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กระจายอยู่ในกระแสเลือดไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงบลงเลย มือหนาเอื้อมไปเปิดโคมไฟให้ภายในห้องเกิดแสงสว่างสีส้มสลัว ทอฝันเห็นแบบนั้นก็รีบคว้าผ้าห่มมาปกคลุมร่างเปลือยของตัวเอง ทว่าชายหนุ่มไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้น เขากระชากมันแล้วโยนลงไปบนพื้นข้างเตียง บังคับให้หญิงสาวหันมาสบตา แล้วจ้องมองสัดส่วนงดงามอย่างเปิดเผย สร้างความอับอายให้เธอจนแทบทนไม่ไหว ต้องหลับตาลงพร้อมกับเบือนหน้าหนีไป

ปราชญ์ลงมือขืนใจทอฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งพากันหมดแรงหลับใหลไปในช่วงใกล้รุ่ง หญิงสาวบอบช้ำไปทั้งกายทั้งใจ หากเลือกได้ก็อยากจะตายตามมารดาไปเสีย ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร ในเมื่อผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอมองว่าดีแสนดี และเผลอไผลมอบหัวใจให้ไปทั้งดวงมาทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เธอไม่เข้าใจเลยว่าไปทำอะไรให้เขาเกลียดชัง จู่ๆ ถึงได้ลุกขึ้นมาร้ายกาจราวกับไม่ใช่คน

ทอฝันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองร้อนรุมเหมือนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟ ร่างทั้งร่างคล้ายกับว่าจะแตกออกเป็นเสี่ยง ปวดหัวจนต้องร้องครางออกมาในลำคอ ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือขึ้นรับกับแสงตะวันของเช้าวันใหม่อย่างช้าๆ แต่ก็ทั้งปวดทั้งแสบจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง ทรมานจนขยับเขยื้อนกายไม่ไหวแม้แต่นิดเดียว

เสียงประตูที่เปิดออกทำให้ทอฝันแกล้งทำเป็นนอนนิ่งเหมือนยังหลับอยู่ มือหนาที่อังลงบนหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิบนร่างกายนั้นไม่ใช่มือของปราชญ์ เท่าที่ฟังดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะพาเพื่อนรุ่นพี่ที่เรียนจบแพทย์ได้ไม่นานมาช่วยตรวจอาการเธอ หมอหนุ่มบ่นพึมพำว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงมีไข้สูงมาก ก่อนจะจัดการวัดไข้และตรวจเช็กความดันอย่างละเอียดให้อีกหน

“ไข้สูงมากเลยว่ะ ปราชญ์ พี่ว่าแกน่าจะพาแฟนแกไปโรงพยาบาลนะ” นายแพทย์ธีรภัทรแนะนำ

“ไม่ได้หรอกครับพี่ คือ...” ปราชญ์อ้ำอึ้ง

“ตกลงว่ามันอย่างไรกันแน่ ผู้หญิงคนนี้ใช่แฟนแกแน่หรือวะ ดูเหมือนเด็กมัธยมมากกว่านะ”

“ใช่สิครับ พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่ได้คบหากัน เรื่องความสัมพันธ์ฉาบฉวยผมไม่นิยมหรอกครับ ทอฝันเป็นแฟนผมจริงๆ เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชน เปิดเทอมนี้ก็จะขึ้นปีสามแล้ว เราคบหากันมาได้พักใหญ่แล้วครับ ไม่ใช่เด็กมัธยมอย่างที่พี่ว่าเสียหน่อย”

“แล้วทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลละ ไหนบอกเหตุผลมาหน่อย”

“ก็...เมื่อคืนผมเมามากจนพลั้งมือทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ ขืนพาไปตรวจที่โรงพยาบาลมีหวังได้โดนข้อหาทำร้ายร่างกายและกระทำชำเราแฟนตัวเองกันพอดี อีกอย่างแฟนผมไม่ค่อยชอบไปโรงพยาบาลนัก พี่ช่วยฉีดยาลดไข้ให้เลยแล้วกัน ถ้าเธอตื่นขึ้นมาอาจจะมากเรื่องไม่ยอมฉีดเอาก็ได้นะครับ” แม้ไม่ชอบการโกหก แต่บ่อยครั้งที่มันจำเป็นต้องทำ

“เอาอย่างนั้นก็ได้ คราวหน้าคราวหลังก็อย่ารุนแรงกันนักละ ระวังจะมีใครสักคนหัวใจวายตายคาอกเข้าสักวันเถอะ” ธีรภัทรแซวอย่างสนิทสนม แต่ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้ทอฝันรู้สึกอับอายเป็นที่สุด ไม่คิดเลยว่าปราชญ์จะอ้างว่าเธอเป็นคู่รักของเขาเอาง่ายๆ แบบนี้ ความจริงนั้นเธอเป็นฝ่ายถูกกระทำต่างหาก

ทอฝันอยากจะลืมตาขึ้นมาแล้วบอกความจริงกับหมอหนุ่ม แต่เมื่อคิดได้ว่าเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปพวกเขาก็ต้องเข้าข้างกัน ไม่มีทางยอมช่วยพาเธอกลับออกไปจากขุมนรกบ้าๆ นี่อยู่แล้ว จึงตัดสินใจแกล้งหลับอยู่อย่างนั้นต่อไป พยายามไม่แสดงสีหน้าเมื่อเข็มฉีดยาถูกกดลงตรงสะโพก แล้วเร่งยาลดไข้เข้าสู่ร่างกาย สองหนุ่มคุยกันเรื่อยเปื่อยอีกพักหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อปล่อยให้ทอฝันนอนพักอย่างเต็มที่

เจ้าของร่างบอบบางเปิดผ้าห่มที่คลุมอยู่ถึงทรวงอกเพื่อสำรวจตัวเอง คงเป็นปราชญ์ที่นำเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของตัวเองมาสวมให้กับเธอ ส่วนตัวเขามีเสื้อกล้ามสีขาวสวมติดกายไว้ ผ้าปูที่นอนที่มีคราบเลือดติดอยู่ถูกดึงไปกองไว้ที่โซฟาข้างหน้าต่าง ปราชญ์น่าจะเปลี่ยนมันเพื่อไม่ให้มีสิ่งใดฉายชัดว่าเขาทำลายผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างป่าเถื่อน จะว่าไปทอฝันเองก็หลับลึกไม่ใช่เล่น เธอถึงได้ไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรกับตัวเธอไปบ้าง

ความอ่อนเพลียบวกกับพิษไข้ทำให้ทอฝันเผลอหลับไปขณะที่คิดอะไรไปต่างๆ นานา กว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่เหงื่อแตกพลั่กไปตามเนื้อตัว รู้สึกเบาสบายไม่หนักอึ้งตามร่างกายเหมือนครั้งแรก ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบถอยห่างเมื่อพบคนใจร้ายนอนเอนกายอยู่ข้างกัน

“ทำหน้าเหมือนเห็นผีไปได้” ปราชญ์หงุดหงิดขึ้นมาทันที

“คุณมันน่ากลัวกว่าผีมากค่ะ เทียบกันไม่ได้หรอก” ทอฝันตัดพ้อด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“ปากดีแบบนี้คงหายแล้วสินะ”

“ความจริงมันคงดีกว่านี้นะคะ ถ้าคุณปราชญ์ปล่อยให้ฝันตายไปเสีย”

“อย่ามาพูดมากนะ ทอฝัน”

“ไม่ใช่เพราะพูดน้อยคิดน้อยหรอกหรือ ฝันถึงต้องมาเสียรู้ให้คุณแบบนี้” เธอไม่ยอมลดละ

“อยากยั่วโมโหฉันนักหรือไงฮะ!”

“ให้ฝันได้พูดบ้างเถอะค่ะ คุณเองก็สาแก่ใจไปแล้วที่ได้ทำร้ายกันจนไม่เหลือชิ้นดี แค่ให้ฝันพูดตามที่อยากพูดสักนิดมันคงไม่ทำให้คุณจุกอกตายหรอก” เป็นครั้งแรกที่ทอฝันอยากต่อปากต่อคำกับเขา ตอนนี้ไม่มีปราชญ์คนเดิมให้ต้องทำดีด้วยอีกแล้ว ทอฝันยอมรับว่าโกรธและเสียใจมาก แต่ยังไม่ถึงขั้นเกลียดเสียจนขยะแขยงเหมือนอย่างที่รู้สึกกับโชคและโอม มันอาจเป็นเพราะเธอรักเขามากเหลือเกิน แม้จะถูกทำร้ายจนแทบอภัยให้ไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงความดีที่ผ่านก็ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว

“อยากพูดอะไรก็เชิญเลย แต่พูดจบแล้ว...เธอต้องยอมให้ฉันได้พูดในแบบของฉันบ้างนะสาวน้อย” ชายหนุ่มตวัดสายตากรุ้มกริ่มมองมา ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตั้งตัว เขาก็พลิกร่างหนาขึ้นคร่อมทับเอาไว้ ท่าทางที่ดูคุกคามทำให้เธอตกใจจนแทบร้องไห้ ไม่คิดว่าเขาจะยังใช้วิธีนี้ทำร้ายกันอีก แค่ที่ผ่านมาก็เจ็บปวดจนแทบขยับตัวไม่ไหวแล้ว หากเขายังคิดจะเอาเปรียบเธออีกมีหวังได้ตายคาเตียงนอนแน่

“อย่านะคะ คุณปราชญ์ คุณได้ทุกอย่างไปจากฝันแล้ว อย่าทำฝันอีกเลย แค่นี้ฝันก็ปวดร้าวไปทั้งตัวแล้ว ถ้าไม่เกลียดกันจนถึงขั้นอยากฆ่าให้ตายก็เวทนาฝันบ้างเถอะนะคะ ฝันไม่พูดมากแล้วก็ได้ค่ะ...นะคะ” มือเล็กกระพุ่มไหว้ขอร้องอีกครั้ง ปราชญ์มองหญิงสาวด้วยแววตาเจ็บปวดยิ่งกว่า

เมื่อคืนเขาอาจจะดื่มเหล้าเข้าไปมากจนเมามายขาดสติ แต่มันก็ไม่ได้มากจนถึงขั้นจำอะไรไม่ได้เลย สิ่งที่เด่นชัดอยู่ในความรู้สึกคือทอฝันบริสุทธ์ผุดผ่องอย่างที่พูดไว้จริงๆ เธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งมารยาตามที่เขากล่าวหา เพราะเหตุนี้เองเขาจึงทั้งสับสนและรู้สึกผิดจนต้องตามหมอมาดูอาการเธอถึงที่นี่

“ฉันขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นฝันจะไม่ถือสาเลยเอาความอะไรทั้งนั้น ขอแค่คุณปราชญ์ปล่อยฝันไปหาแม่ก็พอ แม่ของฝันมีเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ให้ฝันได้อยู่ดูแลแม่ก่อนที่จะหมดโอกาสเถอะค่ะ ถือว่าเห็นแก่ลูกนกลูกกาตาดำๆ ก็ยังดี” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ทอฝัน...”

“ฝัน...ฝันยอมรับก็ได้ค่ะว่าฝันเป็นอย่างที่คุณปราชญ์ว่า ฝันมันเป็นผู้หญิงกร้านโลก ฝันมันชอบแย่งสามีคนอื่นเพราะหวังรวยทางลัด ฝันมันเลวที่ทำให้คุณปราชญ์ต้องเสียใจ ฝันยอมเป็นอะไรก็ได้ตามแต่คุณปราชญ์จะต้องการ แต่ปล่อยฝันไปนะคะ ฝันแค่อยากไปหาแม่ ฝันจะไม่บอกใครเลยว่าคุณปราชญ์ทำอะไรกับฝันบ้าง” ทอฝันอ้อนวอนทั้งน้ำตา ตอนแรกชายหนุ่มกำลังจะใจเย็นลงและยอมรับฟังคำอธิบายของเธอ แต่เมื่อได้ยินว่าเธอยอมรับทุกคำกล่าวหา เขาก็ฉุนเฉียวขึ้นมาอีกระลอก

“ร่างกายคนเรามันบอกทุกอย่างไม่ได้เสมอไปสินะ ฉันคงเมามากจนเข้าใจผิดไปเองว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่อง!” มือหนาบีบกรามเล็กได้รูปไว้แน่น “ก็ได้ทอฝัน! ฉันจะพาเธอไปส่งให้ถึงที่เลย แต่ถ้าให้ฉันเจอหน้าเธออีกละก็ เธอจะเจ็บยิ่งกว่าเมื่อคืนนี้เป็นร้อยเป็นพันเท่าเลย...จำไว้!” ปราชญ์ถอยออกห่างด้วยท่าทีแสนรังเกียจ เดินไปคว้าถุงเสื้อผ้าที่ซื้อให้ตอนออกไปรับหมอโยนใส่หน้าหญิงสาว แล้วเดินออกไปข้างนอกห้องนอนพร้อมกับเสียงประตูดังสนั่นที่ปิดลงตามหลัง

ทอฝันกอดตัวเองด้วยความขมขื่น...ทำไมชีวิตถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้

..................................................................................................................................................................