8 เพราะมึงเป็นแค่อดีตที่กูไม่อยากจำ

24th October 2020

22.50 PM : The Gardener

รถของฟ็อกซ์วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าคาเฟ่ ทันทีที่เข้ามาฉันก็เห็นรถของเจย์เดนจอดอยู่ไกลๆ ก่อนหน้านี้มันโทรหาฉันไม่ต่ำกว่าห้าสิบสาย แต่ฉันไม่รับ แน่นอนว่าถ้ามันรู้ว่าบ้านเช่าอยู่ที่ไหน มันต้องบุกมาหาฉันถึงที่แน่ แต่มันไม่รู้ แม้กระทั่งไอ้ไวท์ตัวดีก็ไม่รู้

“เจย์เดนมันมาด้วย” ฟ็อกซ์พูดขึ้น ขณะที่เราลงจากรถ

“อยู่ห่างหมาบ้าไว้นะฟ็อกซ์ ป๋ายไม่อยากพาฟ็อกซ์ไปฉีดยาพิษสุนัขบ้า” ฉันแกล้งพูด

“มันเห็นหรือยังว่าป๋ายตัดผม?” ฉันไม่แน่ใจว่าฟ็อกซ์รู้เรื่องที่ผมของฉันเป็นของโปรดของเจย์เดนด้วย

“ยัง”

“มันต้องเดือดแน่”

“ฟ็อกซ์รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ?”

“รู้สิ พวกเราในรุ่นรู้กันหมดว่าผมของป๋ายมีค่ามากแค่ไหน”

“เดี๋ยวนะ ทั้งรุ่นเลยเหรอ?”

“จำตอนที่ห้องเรากับห้องป๋ายต้องไปเรียนทำอาหารคลาสเดียวกันได้ไหม? ที่ไอ้คิมมันจุดไฟเล่นอะ”

“จำได้ๆ ไอ้คิมมันเอาไปไปลนปลายผมผู้หญิงใช่ไหม?”

“นั่นแหละ ตอนนั้นป๋ายยืนหันหลังอยู่ ไอ้คิมมันเล็งจะแกล้งป๋าย เกือบจะถึงตัวอยู่แล้ว แต่เจย์เดนเข้ามาเห็นก่อน...ป๋ายรู้ไหมว่าไอ้คิมมันโดนอะไร?”

“...” ฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“เจย์เดนเอาไปลนขนคิ้วไอ้คิมจนหายหมดทั้งสองข้างเลย ตั้งแต่วันนั้นเรื่องผมของป๋ายก็ดังไปทั่ว”

“ป๋ายไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย” เจย์เดนมันประสาทไปแล้ว จะชอบผมฉันขนาดไหนกัน ถึงได้ทำร้ายเพื่อนแบบนั้น

“เราไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเจย์เดนมันเห็นว่าป๋ายตัดผม มันจะบ้าได้ถึงขนาดไหน”

“ตอนนี้มันอาจจะไม่เป็นแบนนั้นแล้วก็ได้ เพราะป๋ายกับเจย์เดนเลิกกันไปแล้ว มันไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวป๋าย”

“งั้นตอนนี้ใครมีสิทธิ์ในตัวป๋ายเหรอ?” ฉันรู้ว่าคำถามของฟ็อกซ์มันหมายความว่ายังไง

“ป๋ายโสด ตอนนี้ไม่มีใครมีสิทธิ์อะไรในตัวป๋ายทั้งนั้น” และฉันก็รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหน...

“ที่บอกว่าโสดมาก...โปรดจีบ นั่นแค่เพราะอยากจะยั่วโมโหไอ้เจย์เดนใช่ไหม?”

“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ เพื่อนต้องด่าแน่ที่เรามาช้า” ฉันไม่ตอบคำถามนั้น เพราะอยากให้เขาไปคิดเอาเอง ฟ็อกซ์ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา และสำหรับฉัน...เขาอยู่ในสถานะเดียวกับเจย์เดน ฉันจัดประเภทให้เขาเป็นคนที่ฉันไม่จำเป็นจะต้องแคร์ความรู้สึก

พรึ่บ!

เมื่อฉันกับเจย์เดนเปิดประตูเข้าไปในร้าน จากที่ตอนแรกมีเสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ มันเงียบลงในทันที ทุกคนหันมามองที่เรา ในตอนนั้นฉันก็แค่ยิ้ม เข้าไปทักทายเพื่อนๆ ทั้งหมดดูสนใจกับผมของฉันมาก ทุกคนเข้ามาถามว่าฉันตัดผมทำไม และพอฉันบอกว่าอยากตัด พวกมันก็ตกใจ และถามต่อว่าเจย์เดนจะว่ายังไง? เจย์เดนเห็นหรือยัง? บางคนถึงกับบอกให้ฉันรีบกลับไป ตอนนี้เจย์เดนออกไปสูบบุหรี่ ถ้าฉันรีบกลับตอนที่มันยังไม่เห็นก็จะไม่มีเรื่อง ทุกคนพูดถึงแต่เจย์เดน...บราๆ เยอะแยะไปหมด

ตึง!

แล้วฉันก็โมโหขึ้นมา ฉันลุกขึ้น ตบโต๊ะเสียงดังเพื่อให้ทุกคนหยุดถามแล้วหันมามองที่ฉัน

“ฟังนะ! เลิกพูดถึงเจย์เดนกับกูสักที! ผมกู! ตัวกู! ชีวิตกู! กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู! เจย์เดนไม่มีสิทธิ์! ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดพูดเรื่องเจย์เดน นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กูมามีตติ้ง...”

“เห้ย! ใจเย็นดิมึง...พวกกูก็แค่ถาม”

“นั่งๆ แดกเบียร์ก่อน...” เจนนี่ดึงแขนฉันให้นั่งลง แล้วในตอนนั้นประตูร้านก็เปิดออก...ก่อนที่วินเทจ เรโทรกับไวท์จะเดินเข้ามา

“ฉิบหาย!” และนั่นคือคำแรกที่วินเทจพูดขึ้นเมื่อเห็นฉัน

“ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย?” ไวท์เข้ามาประชิดตัวฉัน ก่อนที่มันจะถอดเสื้อคลุมที่มีฮู๊ดออก

“กูไม่ใส่!” ฉันปัดออกเมื่อไวท์จะเอาเสื้อมาสวมให้ฉัน

“ใส่เถอะ แล้วเอาฮู๊ดปิดหัวมึงไว้ ถ้าเจย์เดนมาเห็น ร้านพังแน่ป๋าย” เรโทรเข้ามาช่วยไอ้ไวท์สวมเสื้อให้ฉัน

“พวกมึงปล่อยกู!” ฉันพยายามจะขัดขืน แต่เพื่อนสองคนก็สวมเสื้อให้ฉันสำเร็จ

“ทำเหี้ยไรกันวะ?” ในตอนนั้น เสียงของเจย์เดนก็ดังขึ้นมา ภายในร้านเงียบลงอีกครั้ง ทุกคนมองมาที่เรา เจย์เดนเดินถือแก้วเบียร์เข้ามาใกล้ ไวท์รีบวางมาบนไหล่ฉัน

“ป๋าย ไปเข้าห้องน้ำกับกูหน่อย” ไวท์คงจะกำลังช่วยฉัน

“ใส่เสื้ออะไรของมึง? นี่มันเสื้อไอ้ไวท์ไม่ใช่เหรอ?” เจย์เดนเลิกคิ้วถาม

“ไอ้เจย์เดน! มึงจอดรถขวางทางปะวะ? ออกไปดูดิ” วินเทจเริ่มเบี่ยงเบนความสนใจ ทว่าเจย์เดนไม่แยแสใครเลย มันจ้องมาที่ฉันไม่วางตา มองเข้ามาในฮู๊ด มันเลิกคิ้ว...หัวใจฉันเริ่มเต้นแรง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

“กูโทรไปทำไมมึงไม่รับ? นี่มากับใคร? ไอ้เหี้ยฟ็อกซ์เหรอ?” ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่เห็นว่าฉันตัดผม

“อืม”

“อยากลองดีเหรอ? กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่า...” ขณะนั้น...อยู่ๆมันก็หยุดพูด ฉันเห็นด้วยสองตาว่าสีหน้าของเจย์เดนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“เจย์เดน...กูว่า...” เรโทรก็คงจะรู้แล้ว เลยเข้ามาขวาง

“มึงหลบไป!” เจย์เดนผลักเรโทรออก ก่อนที่จะดึงฮู๊ดออกจากหัวฉัน

พรึ่บ!

“...” ทุกอย่างนิ่งเงียบ เมื่อเจย์เดนเห็นว่าฉันตัดผม ในตอนนั้นฉันก็เหยียดยิ้มขึ้นในทันที

“กูตัดผม...เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี เป็นไง? ชอบปะ?”

เพล้ง!!!

ฉันสะดุ้ง เมื่อเสียงแก้วแตกดังขึ้น ก่อนที่จะเห็นว่ามือของเจย์เดนอาบไปด้วยเลือด เพราะเขาโกรธจัด จนบีบแก้วเบียร์แตกคามือ

“เชี่ยยยยย!”

“มึงทำแบบนี้ทำไม?!” คำถามเล็ดลอดผ่านไรฟัน

“เพราะกูอยากตัดมึงออกไปจากชีวิต! กูตัดผมที่มึงชอบ เอาของที่มึงให้ไปทิ้ง กูจะลืมมึง! และกูก็จะไม่เป็นเพื่อนกับมึงอีกแล้ว!” ฉันบอกทุกอย่างที่คิด จ้องหน้ามันอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น มันผิดคาดเล็กน้อย ทีแรกฉันคิดว่าเจย์เดนจะอาละวาด แต่มันนิ่งกว่าที่คิด มองออกว่ามันโกรธ...แต่ก็ยังคุมสติอยู่

“อยากตัดกูก็เลยตัดผม? หึ! กูจะบอกให้นะ...ว่าต่อให้มึงโกนทั้งหัว ก็ตัดกูไม่ได้หรอก! มานี่!” แล้วมันก็ลากตัวฉันออกไปจากร้าน

“เห้ย! มึงจะพาป๋ายไปไหน?!”

“มึงไม่ต้องเสือกเลยไอ้ฟ็อกซ์! ปล่อยให้ผัวเมียเขาเคลียร์กันเอง!”

พลั่ก!

“อ๊ะ! กูเจ็บ!” ฉันนิ่วหน้าเจ็บ เมื่อเจย์เดนจับฉันเหวี่ยงใส่รถของมัน

“มึงคงหวังว่าจะเห็นกูคลั่งใช่ไหม? ไหนบอกมาดิว่ามึงหวังอะไรอีก? อยากให้กูพังร้านเหรอ? หรืออยากเห็นกูร้องไห้เสียใจเพราะเห็นมึงตัดผม?! พูด!!!”

“ก็ผิดหวังนิดหน่อยที่เห็นมึงนิ่งกว่าทุกครั้ง นึกว่าจะชอบอาละวาดแล้วทำตัวเป็นเด็กไม่ได้ของเล่นเหมือนเมื่อก่อน”

“ป๋าย!!!”

“ที่จริงผมแม่งก็เป็นผมกู! มึงจะเดือดร้อนอะไร?! ผู้หญิงผมยาวก็มีเยอะแยะไป! มึงจะมายุ่งอะไรกับผมกูนักหนา!”

พลั่ก!!!

“กรี๊ดดดดด!!!” ฉันร้องตกใจ เมื่อเจย์เดนซัดหมัดใส่กระจกรถด้านหลังฉัน

“เกลียดกูมากใช่ไหม?”

“เออ!”

“อยากเห็นกูเสียใจใช่ไหม?”

“เออ!”

“อืม กูเสียใจมาก ทั้งเสียใจแล้วก็เสียดาย รู้ตัวแล้วว่าเหี้ยและทำเลวกับมึงไว้ยังไง วันนี้ที่มึงตัดผม ที่มึงบอกว่าจะตัดกูออกไปจากชีวิต...กูรู้สึกเหมือนจะตาย มันหายใจไม่ออก บีบแก้วจนแตก เลือดไหลขนาดนี้ยังไม่รู้สึกเจ็บเลย เพราะความเจ็บมันอยู่ตรงนี้...” เจย์เดนชี้ไปที่อกตัวเอง

“ไปหลอกเด็กแถวบ้านมึงเถอะ! กูไม่เชื่อ!”

“วันก่อนมึงอยู่กับไอ้เทเกอร์ มึงดูแคร์มันมากกว่ากู วันนี้มึงก็มากับไอ้ฟ็อกซ์! มึงอยากเห็นกูคลั่งให้ได้เลยใช่ไหม?”

“ไม่...กูไม่ได้อยากเห็นมึงคลั่ง แต่กูไม่อยากเห็นมึงอยู่ในสายตาเลยต่างหาก!”

“กลับมาคบกันเหอะ กูเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วป๋าย”

“?!!”