3 เพราะมึงชอบเอาชนะ

20th October 2020

22.25 PM : Muse

“ฮ่า! เบียร์แม่งชื่นใจว่ะ!” ตาต้ายกยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้จิบเบียร์อึกแรกเข้าไป ตอนนี้เรามานั่งดื่มกันอยู่ที่ร้านใกล้ๆมหาลัย ภายในร้านส่วนใหญ่ก็มีแต่นักศึกษา และก็มีวงดนตรีร็อกเพราะๆเล่นสดให้ฟัง

“วันนี้ตอนพรีเซนต์งานมึงตดใช่ไหมต้า?” หลุยส์ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกวนประสาท แล้วฉันกับไทเกอร์ก็ได้แต่หัวเราะ

“ตดเหี้ยไร?! กลิ่นปากหมาๆของมึงหรือเปล่า?!” ตาต้าเถียงทันควัน

“ปากกูหอม ถึงจะหมาแต่ก็หอม แต่กูยืนข้างๆมึงอะ ได้ยินเสียงตด แล้วกลิ่นแม่งอย่างกับท่อเน่า!”

“กรี๊ด!!! ไอ้เหี้ยหลุยส์! หุบปากไปเลย! กูไม่ได้ตด!”

“หรือมึงวะ? ไอ้ป๋าย?”

“อะไร? อย่ามาโบ้ยกู! มึงตดเองแล้วโยนให้คนอื่นหรือเปล่าไอ้หลุยส์”

“ไม่ใช่ป๋ายหรอก กูยืนข้างๆมันได้กลิ่นแต่หอมๆ ไม่มีกลิ่นเหม็นเลย” ไทเกอร์ทำฉันไปต่อไม่ถูกเลย

“เชี่ย! ไหนวะกลิ่นหอมๆ ขอดมบ้างดิ” ว่าแล้วหลุยส์ก็เข้ามานั่งใกล้ฉัน โอบไหล่ฉันไปใกล้แล้วซุกหน้าลงมาแถวๆคอ

“ไอ้หลุยส์! เอาหน้ามึงออกไปเลย!” ฉันพยายามดันหน้ามันออก

พลั่ก!

แล้วไทเกอร์ก็ผลักหน้าหลุยส์ออกจากฉันอย่างแรง จนตัวมันเซไปอีกทาง

“ไอ้เหี้ยเกอร์! กูเจ็บไอ้ห่า!”

“สมควร! ป๋ายเป็นผู้หญิง เล่นอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อย!”

“หวงจังเลยนะไอ้สัด!”

“นี่ๆ พวกมึงเลิกทะเลาะกันก่อน มาช่วยกูดูสิว่าคนตัวสูงๆที่เดินเข้ามาในร้านนั่นใคร? หล่อฉิบหาย” ปกติแล้วตาต้าจะสายตาสั้น ยิ่งอยู่ในที่แสงสลัวๆแบบนี้มันจะมองอะไรไม่ค่อยชัด

“ขนาดมองไม่ชัด มึงยังรู้ว่าหล่อเลยเหรอวะไอ้ต้า?”

“เออ! เซนส์กูมันบอกแบบนั้น”

แล้วพอฉันมองตามไปทางที่ตาต้าบอก หัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นมา เพราะฉันที่สายตาดี มองไกลๆได้อย่างชัดเจนนั้นได้เห็นว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านก็คือเจย์เดน ตามด้วยวินเทจและเรโทร รั้งท้ายด้วยไวท์

“มึงนัดพวกมันมาเหรอป๋าย?” ไทเกอร์ถามเสียงเรียบนิ่ง

“เปล่า”

“นั่นมันเพื่อนมึงนี่ป๋าย! เชี่ย! เห็นแค่ไกลๆกูยังอยากลุกไปใส่สักหมัด! คนห่าไรวะขี้เก๊กฉิบหาย!” หลุยส์ทำหน้าตาหาเรื่อง คือสองแก๊งนี้ไม่ถูกกันน่ะ ต่างฝ่ายต่างไม่ชอบหน้ากัน เจอกันทีไรก็เขม่นกันตลอด โดยเฉพาะหลุยส์กับวินเทจ

“เชี่ย! ถ้ากูรู้ว่าเป็นไอ้เจย์เดน จะไม่ชมว่าหล่อให้เสียปากเลย!” ตาต้าเบะปากมองบน เมื่อรู้ว่าคนที่มันเพิ่งชมออกไปคือเจย์เดน

“ขอร้องนะ อย่ามีเรื่อง” ฉันรีบพูด เพราะทุกครั้งที่สองแก๊งนี้มาเจอกัน มันจบไม่สวยทุกที

“มึงต้องไปบอกพวกมัน ไม่ใช่พวกกู” หลุยส์เริ่มชักสีหน้าเมื่อเจย์เดนเดินเข้ามาใกล้พวกเรา

“มันรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่?” พอไทเกอร์ถามออกมาแบบนั้น ฉันกับหลุยส์ก็หันไปมองเจ้าแม่โซเชียลอย่างตาต้าทันที

“อะไร?”

“มึงเช็กอินอีกแล้วใช่ไหมต้า?”

“ทำไมอะ? กูเช็กอินไม่ได้เหรอวะ?”

“ไวท์เป็นเพื่อนกับมึงในเฟสบุคใช่ไหม?”

“อืม” โอเค เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่าพวกนั้นรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เราอยู่กันที่ร้านนี้

“นั่งด้วยดิ” แล้วก็เป็นวินเทจที่เดินแซงหน้ากลุ่มเพื่อนเข้ามาหาโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ ฉันหันไปมองโต๊ะอื่นๆ ก็เห็นว่ามันมีโต๊ะว่าง รู้เลยว่ามันจงใจจะมาร่วมโต๊ะ

“โต๊ะนี้ไม่ว่าง!” หลุยส์ตะคอกเสียงดัง

“ก็เห็นอยู่ว่ามีเก้าอี้ว่างสี่ตัว พอดีเลย” เรโทรเสริม ขณะที่ตอนนี้ผู้คนในร้านกำลังมองมาที่พวกเรา สาเหตุเพราะ 20th October นั่นเป็นคนดังที่ใครๆก็รู้จัก เดินไปไหนมาไหนก็ตกเป็นเป้าสายตาอยู่เสมอ

“โต๊ะอื่นก็มี พวกมึงไปนั่งโต๊ะอื่นดิ”

“ก็พวกกูอยากนั่งโต๊ะนี้” เป็นเจย์เดนที่พูดขึ้นมาอย่างคนเอาแต่ใจ จากนั้นมันก็นั่งลงข้างๆฉัน โดยที่ตอนนี้เป็นนั่งคั้นกลางระหว่างเจย์เดนกับไทเกอร์

“หลบหน่อยคนสวย...” วินเทจกวนประสาทตาต้า แล้วนั่งลงข้างๆ ก่อนที่เรโทรกับไวท์จะนั่งตามลงมา โดยที่ยังไม่ใครอนุญาตให้พวกมันนั่งเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าบรรยากาศอึมครึมขึ้นมาในทันที

“เสียบรรยากาศฉิบหาย!”

“ลมก็เย็นดีนะ เพลงก็เพราะ แต่วงเราเล่นเพราะกว่าเยอะ” พอตาต้าบ่น วินเทจก็กวนประสาทอีกครั้ง พวกมันนี่โคตรชอบหาเรื่องเลย

“หลงตัวเองว่ะ! ต้องให้คนอื่นพูดปะว่าวงมึงเล่นเพราะหรือไม่เพราะอะ”

“หูมึงไม่ถึง เทสมึงไม่ได้ ฟังเพลงวงกูไม่เข้าใจหรอก”

“หรือไม่...เพลงวงพวกมึงก็ห่วยจนไม่อยากฟัง”

“ไอ้สัด! ปากดี! อยากโดนสักทีไหม?” แล้ววินเทจกับหลุยส์ก็ลุกขึ้นยืน คว้าคอเสื้อ ง้างหมัดกันคนละข้างเตรียมจะใส่กัน

“วินเทจ!” ไวท์ส่งเสียงห้ามเพื่อน

“ไอ้หลุยส์ พอ!” เช่นเดียวกับไทเกอร์ที่เข้าไปรั้งหลุยส์ออกมานั่งลงที่เดิม

ส่วนฉันก็นั่งเงียบ มองดูเพื่อนสองกลุ่มของตัวเองฟาดฟันใส่กัน เวลาผ่านร่วงเลยไปเรื่อยๆ ต่างคนต่างดื่ม ไม่มีใครพูดจา การฉลองวันเกิดของฉันพังยับเยิน จากที่คิดว่าคืนนี้จะต้องสนุก มันกลับกลายเป็นว่าน่าเบื่ออย่างสิ้นเชิง

“เขยิบไปหน่อยได้ปะ?” ฉันเริ่มอึดอัด เมื่อรู้สึกว่าเจย์นั่งใกล้ฉันมากเกินไป มันวางมือบนพนักพิงเก้าอี้แล้วเล่นผมฉันเหมือนที่ชอบทำ

“อยากนั่งใกล้กูมากขนาดนั้นเลยดิ?” มันก้มเข้ามากระซิบถาม

“กูบอกว่าให้มึงเขยิบออกไป ไม่ใช่เขยิบเข้ามา”

“ป๋าย มึงเขยิบมาฝั่งกูก็ได้ ถ้าอึดอัด” แล้วไทเกอร์ก็แทรกขึ้นมา

“เสือก!”

“เจย์เดน!” ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึก เมื่อเจย์เดนเริ่มหาเรื่องไทเกอร์

“ถ้าอยากกลับบอกนะ” เหมือนว่าไทเกอร์จะเป็นคนเดียวที่รู้ความรู้สึกของฉันในตอนนี้

“มึงต้องกลับกับกู!” เจย์เดนได้ยินก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“กูอยู่บ้านเดียวกับป๋าย มึงไม่ต้องไปส่งให้เสียเวลาหรอก”

ปัก!!!

ในตอนนั้นเจย์เดนก็เริ่มแสดงนิสัยของตัวเองออกมา มันกระแทกแก้วในมือลงบนโต๊ะ มองหน้าฉันด้วยแววตาขุ่นเคือง

“ยังไง? อยู่บ้านเดียวกันคือ?”

“ป๋าย มึงไม่ได้บอกเพื่อนคนดังของมึงเหรอวะ? ว่าพวกเราย้ายมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน...นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แล้วก็ไปเรียนด้วยกันทุกวัน” หลุยส์กำลังจะสร้างปัญหาให้ฉันแล้วล่ะ

“นี่มันศึกแย่งไอ้ป๋ายหรือไง?” ไวท์ที่รู้ทุกอย่างพูดขึ้นมา

“ยังไงวะป๋าย? กูงง”

“เออๆ กูว่าจะบอกพวกมึงอยู่ ว่ากูย้ายมาอยู่บ้านเช่ากับพวกนี้แล้ว ย้ายมาสามเดือนแล้ว” แล้วฉันก็ต้องยอมรับ

“สามเดือน?!”

“เพิ่งคิดได้เหรอว่าต้องบอก?” เจย์เดนจ้องหน้าฉันไม่วางตา

“ก็แล้วมันสำคัญยังไง?”

“ตอนกูชวนมาอยู่ด้วยกันทำไมมึงไม่มา? ทำไมไปอยู่กับพวกนี้ได้แล้วมาอยู่คอนโดกูไม่ได้?!”

“เจย์เดน! อย่าหาเรื่องได้ปะ?! ทำไมกูต้องไปอยู่ที่คอนโดมึง?!”

“ป๋าย ออกไปข้างนอกกัน” ขณะนั้นไทเกอร์ก็รั้งแขนฉันให้ลุกขึ้นตามไป แต่แล้วเจย์เดนก็รั้งอีกแขนเอาไว้

“อยู่กับกู!”

“พวกมึงเป็นเหี้ยอะไรกันวะ? วันนี้เป็นวันเกิดป๋าย ทำไมต้องมาทำให้เสียบรรยากาศ จะหาเรื่องทะเลาะทำไม? มึงคิดถึงความรู้สึกป๋ายที่เป็นคนกลางกันหน่อยดิ!” ไทเกอร์คงจะทนไม่ไหวแล้ว ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น

“ถ้ามึงคิดถึงความรู้สึกป๋าย ก็อยู่นิ่งๆ มองไม่ออกเหรอวะว่าป๋ายอยากอยู่กับกู?!” เจย์เดนไม่ยอมหยุด

“ดูไม่เห็นออกเลย! กูเห็นแต่ว่าป๋ายอึดอัดที่ต้องอยู่ใกล้มึงอะเจย์เดน” ตาต้าแทรกขึ้นมา

“คนสวย...ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่านะ” วินเทจยิ้มร้ายๆในตาต้า

“รู้อะไร? เรื่องพวกมึง ป๋ายเล่าให้พวกกูฟังหมดนั่นแหละ!”

“แล้วเล่าด้วยไหม? ว่ากูไม่ใช่แค่เพื่อน แต่เป็นผัวเก่าด้วย!” นี่คงเป็นของขวัญวันเกิดที่เจย์เดนมอบให้ฉัน มันเอาความผิดหวังกับอดีตที่ฉันเกลียดแสนเกลียดใส่กล่องแล้วผูกโบว์มายื่นให้ต่อหน้าคนอื่น แล้วเพื่อน ‘ถาปัตย์ ของฉันเงียบลงในทันที ไทเกอร์ปล่อยมือจากฉัน เพราะไม่เคยมีใครรู้มาก่อนว่าฉันกับเจย์เดนเคยคบกัน

“ท่าจะไม่รู้...ตอนนี้คงรู้กันแล้วสินะ?” เรโทรที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“เหี้ย! มึงนี่ชอบเอาชนะจริงๆเลยนะเจย์เดน! สนุกมากปะที่ทำให้กูอาย! อยากให้คนอื่นรู้มากเลยดิว่ากูแม่งโง่เคยเอาเพื่อนตัวเอง! พอใจมึงยังอะ? ยกนี้กูให้มึงชนะ! แต่มึงจำไว้นะ ว่ามึงก็เป็นได้แค่คนเก่านั่นแหละ! เป็นของเก่าๆที่กูไม่เอาแล้ว!” ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น สะบัดมือออกจากเจย์เดนแล้วเดินออกมาทันที วันนี้แม่งเป็นวันที่ห่วยแตกจริงๆ และวันนี้เจย์เดนก็ทำฉันร้องไห้ได้อีกเป็นครั้งที่สองของวัน! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อก่อนฉันรักมันได้ ต้องโง่แค่ไหนที่รักและยอมมันทุกอย่างแบบที่เคยเป็น!

หมั่บ!

“ฮึก!” ขนาดฉันเดินออกจากร้านมาแล้ว เจย์เดนก็ยังตามมาอีก มันเข้ามาคว้าข้อมือของฉันไว้อย่างแรง

“ร้องไห้ทำไม?!”

“เพราะกูโกรธ! ถอยไป! อย่ามายุ่งกับกู!” ฉันสะบัดแขน ผลักมันอย่างแรง แล้วเดินเลี่ยงออกมา แต่มันก็ตามมาขวาง

“มึงจะไปไหน?!”

“กลับบ้าน!”

“บ้านไหน?! บ้านแม่หรือบ้านเช่าของเพื่อนมึง?!”

“กูจะไปไหนมันก็เรื่องของกู! มึงจะมายุ่งอะไร?! หรืออยากจะตามมาเอาชนะกูอีก! นี่ไงกูยอมแพ้แล้ว! กูให้มึงชนะแล้วไง!”

“กูไม่ให้มึงกลับบ้านเช่าเหี้ยนั่นหรอก! ที่เดียวที่มึงจะไปได้ตอนนี้คือคอนโดกู!” แล้วมันก็อุ้มฉันขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ! เจย์เดน! ไอ้เหี้ย! ปล่อยกู!!!”