บทที่ 5 จุดเริ่มต้นของความเย็นชา

“ณิดาทำอาหารไว้ พี่ภีมไปทานหน่อยนะคะ หลังจากเสร็จงานคุณชวกร พี่ภีมไม่ค่อยได้ทานอะไรเลย” เขาละสายตาจากร่างของนายอาทิตย์ แล้วหันกลับมายังหญิงสาวด้วยท่าทีเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“ยังไม่หิว” ชายหนุ่มพูดจบ จึงเบี่ยงตัวเดินจากไป ปล่อยให้ปณิดาชะงักนิ่งด้วยความแปลกใจในท่าทีประหลาดนั้น เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย พร้อมก้าวตรงไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างดี เพื่อรอให้เขามาทาน ก่อนจะค่อย ๆ เก็บกลับไปด้วยสายตาเศร้าสร้อย

สองเท้าของภีมวัจน์เดินตรงมายังห้องนอนของบิดา เพียงแค่เปิดประตูเข้าไป ภาพเก่า ๆ ในอดีตก็ย้อนกลับมา ในขณะที่เขาเป็นเด็กตัวน้อยอ้อมกอดของบิดาอบอุ่นกว่าผู้ใด ชวกรมักจะสอนเขาให้ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ฝึกความเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน

“พ่อรักลูกกับแม่ที่สุดในโลก ทั้งสองคือชีวิตของพ่อ” คำพูดของบิดาดังก้องในความรู้สึก ก่อนชายหนุ่มจะเดินมาทิ้งตัวนั่งยังเตียงนอนพลางปล่อยน้ำตารินไหลออกมาด้วยความเสียใจที่สูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปอย่างไม่มีวันกลับ ซ้ำมารดายังคงได้รับผลกระทบจนถึงทุกวันนี้

“ผมจะไม่ยอมให้พ่อตายฟรี ผมจะให้เขาได้ชดใช้ในสิ่งที่กระทำ การเข้าสู่กระบวนการทางกฎหมายสำหรับเขามันง่ายเกินไป ผมจะให้มันได้ชดใช้ในแบบของผม” ชายหนุ่มตัดสินใจเดินตรงไปยังลิ้นชักของบิดา แล้วดึงปืนออกมา พร้อมจับจ้องมองอาวุธนั้นด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนเสียงเปิดประตูของแม่บ้านจะดังขึ้น เขาค่อย ๆ เก็บปืนลง แล้วหันไปยังอีกฝ่าย

“มีอะไร”

“ตอนนี้นายอาทิตย์กับปณิดากำลังเก็บเสื้อผ้าค่ะ ฉันห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง คุณภีมช่วยไปห้ามหน่อยสิคะ” หลังจากหญิงกลางคนพูดจบ ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ เดินลงไปยังห้องพักของนายอาทิตย์ด้วยท่าทางราบเรียบ ไม่อาจล่วงรู้ความคิดของเขาได้

“พี่ภีม” หญิงสาววิ่งเข้ามาหาชายหนุ่มด้วยน้ำตาอาบแก้ม

“พี่ภีมช่วยห้ามคุณพ่อหน่อยสิคะ ว่าไม่ให้ไป คุณพ่อจะไปจากที่นี่ค่ะ” ท่าทางของหญิงสาวที่กำลังร้อนรนเอ่ยขึ้นทันที พลางหันไปหาบิดาอย่างมีความหมาย ก่อนอาทิตย์จะหลบสายตาของภีมวัจน์ แล้วฝืนพูดบางอย่างออกมา

“ตอนนี้คุณท่านไม่อยู่แล้ว ผมไม่อยากรบกวนคุณภีมกับคุณหญิงอีก ก็เลยคิดว่าจะพาปณิดาไปอยู่ที่อื่น” สองเท้าของภีมวัจน์เดินเข้าไปหาด้วยสายตาแน่นิ่ง ขณะที่ภายในใจมีคำถามมากมายอยากถามออกมา หากแต่เขาพยายามกลั้นความโกรธแค้นไว้ แล้วเลื่อนสายตามายังปณิดา

“ในเมื่อพ่อเธอจะไป พี่จะห้ามอะไรได้”

“หมายความว่าไงคะ” หญิงสาวรู้สึกผิดหวังในคำตอบเย็นชาของเขา ที่ผ่านมาภีมวัจน์แสนดีและคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด จนเผลอคิดไปว่าระหว่างเขาและเธอมีความรู้สึกแนบแน่นกว่าเจ้านายและลูกน้อง สายตาสั่นไหวของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าหนี

“จะไปก็ไปเถอะ” เขาพูดจบ จึงเบี่ยงกายเดินจากไป ปล่อยให้ปณิดานิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน ด้วยท่าทีของภีมวัจน์เปลี่ยนไปราวคนละคน

“พี่ภีมคะ..ทำไม” หญิงสาววิ่งตามไป กำลังจะถามหาเหตุผล หากแต่ภีมวัจน์สวนขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พี่บอกแล้วไง ว่าอนุญาตให้เธอไป ไม่ต้องถามอะไรให้มากความอีก” ปณิดาได้ยินดังนั้น หัวใจของเธอร่วงหล่น คำพูดเย็นชาของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่ามีดแหลมแทงเข้ากลางใจ พร้อมสายตาสั่นไหว ทอดมองร่างของชายหนุ่มที่เบี่ยงตัวเดินจากไปอย่างไม่เข้าเหตุผล

“เก็บเสื้อผ้าเถอะลูก เราจะได้รีบไป” เธอถูกบิดาเรียกซ้ำ ๆ อยู่สองสามครั้ง ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินกลับเข้ามา เมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านคล้ายไม่เต็มใจให้อยู่ หญิงสาวจึงค่อย ๆ หันไปพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าตามคำสั่งบิดาแต่โดยดีพร้อมคำถามมากมายคาใจอยู่ตลอดเวลา

ขณะที่ทั้งสองเดินทางออกจากบ้านหลังใหญ่ น้ำตาของปณิดายังคงไหลรินออกมาด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด ภาพความดีงาม ของภีมวัจน์ยังคงตราตรึงในใจไม่อาจลบออกได้ หากแต่ไม่ว่าทบทวนเท่าใด เธอไม่อาจหาเหตุผลการเปลี่ยนไปในครั้งนี้ได้

ก่อนรถคันหรูของภีมวัจน์ก็แล่นตามสองพ่อลูกไปช้า ๆ แล้วพบว่านายอาทิตย์พาลูกสาวไปเช่าห้องอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก สายตาคมจับจ้องมองสถานที่นั้น สำรวจบริเวณรอบ ๆ อย่างตั้งใจ แล้วมองไปยังนายอาทิตย์ด้วยความคับแค้นใจ ก่อนจะหมุนพวงมาลัยกลับมายังโรงพยาบาลดังเดิม

“แม่ครับ”

“ลูกกลับมาแล้วเหรอ พ่อล่ะ” หญิงกลางคนถามหาสามีด้วยน้ำเสียงมีความหวัง ก่อนเขาจะเลื่อนสายตาไปยังพยาบาลที่ดูแลอยู่

“ทำไมอาการแม่ยังไม่ดีขึ้นล่ะครับ นี่ก็นานแล้ว”

“ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้เองค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ คุณหมอได้เปลี่ยนตัวยาให้แล้ว ต้องรอดูผลอีกสักระยะ” พยาบาลสาวพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ภีมวัจน์และมารดาใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ลูกอย่าออกไปไหนนะ บอกให้พ่อกลับมาด้วย รีบกลับมาเลยนะ” มารดาของเขาพูดซ้ำ ๆ ด้วยท่าทางตื่นตระหนก ก่อนเขาจะดึงร่างของมารดาสวมกอดด้วยความรัก ภีมวัจน์หลับตาลงช้า ๆ พร้อมน้ำตาค่อย ๆ ไหลลงมาด้วยความเจ็บปวดกับภาพที่เห็น