บทที่ 4 เรื่องราวในอดีต

“งั้นพี่ภีมทานขนมรองท้องไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะหิว” ปณิ­ดายื่นขนมปังหนึ่งชิ้นให้กับเขา ก่อนชายหนุ่มจะรับไว้ แล้วทอดสายตามองอีกฝ่ายที่เดินหายลับไป พร้อมก้มมองขนมปังในมือแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย ไม่นานนักเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาก่อนชายหนุ่มจะกดรับสาย

“ผมเจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ ตอนนี้คุณชวกรถูกลอบยิง ขอให้คุณภีมวัจน์กลับมาด่วนเลย ฯลฯ” คำรายงานของตำรวจร่ายยาวเหยียด พร้อมดวงตากลมเบิกกว้างอย่างถึงที่สุด สมองของชายหนุ่มนิ่งอึ้ง ทุกสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง พ้นเสียงของอีกฝ่ายเท่านั้น ขนมปังในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น ภีมวัจน์รีบวิ่งไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่แล้วเหยียบคันเร่ง ออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อไปยังที่เกิดเหตุทันที

ในใจภาวนาให้ลมหายใจของบิดายังอยู่ น้ำตาของเขาเอ่อขึ้นพร้อมความคิดมากมายหลั่งไหลออกมา ภีมวัจน์ตีไฟเลี้ยวเตรียมจะเข้าซอย หากแต่เหลือบไปเห็นนายอาทิตย์ยืนคุยกับบุคคลปริศนาด้วยท่าทางร้อนรน ก่อนอีกฝ่ายจะยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้นายอาทิตย์แล้วแยกย้ายกันไปคนละทาง ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองชายปริศนาผู้นั้นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วขับรถมุ่งตรงไปยังที่เกิดเหตุ บริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ของเขา มีหน่วยกู้ภัยและเจ้าหน้าที่จำนวนมากรายล้อมอยู่ ก่อนภีมวัจน์จะได้ยินเสียงกรีดร้องปานขาดใจของมารดาดังลอดเข้ามา เขารีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวหทัยรัตน์เข้ามาสวมกอด

“กรี๊ด...ไม่จริง ๆ ชวกรยังไม่ตาย พวกคุณช่วยสามีฉันหน่อยได้ไหม” หญิงกลางคนพยายามดิ้นออกจากลูกชาย แล้วพุ่งตัวไปหาสามีที่มีผ้าสีขาวคลุมร่างอยู่ ท่ามกลางสายตาของภีมวัจน์สับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาแทบประคองสติไม่อยู่ พลันเข้าไปดึงร่างมารดาออกมา

“แม่ครับ แม่อย่าเข้าไปครับ” หญิงสาวหันใบหน้ากลับมาแล้วสังเกตว่าเป็นลูกชายตัวเอง จึงกำแขนภีมวัจน์แน่นแล้วเขย่าตัวเขาอย่างคนไร้สติ

"ภีม ไปช่วยพ่อสิลูก คนพวกนั้นมัวแต่ยืนเฉย ๆ ไม่ยอมช่วยพ่อเลย พ่อแกยังไม่ตายเข้าไปช่วยเร็ว ๆ สิ” ภีมวัจน์จับจ้องมองกิริยาของมารดาแล้วจำใจพูดบางอย่างออกมา

“แม่ครับ พ่อตายแล้ว”

“ไม่จริ๊ง....ไม่จริง ไม่จริง” หญิงกลางคนหันขวับกลับไปยังร่างของสามีแล้วส่ายศีรษะไปมาไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น จนแรงของภีมวัจน์ไม่สามารถต้านทานได้ ก่อนหน่วยกู้ภัยจะเข้ามาช่วยรั้งหทัยรัตน์ด้วยอีกแรง ท่ามกลางความวุ่นวาย ความรู้สึกของภีมวัจน์แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ เขาเลื่อนสายตามองบิดาที่ถูกผ้าสีขาวคลุมร่าง ในใจภาวนาให้เป็นเพียงความฝัน หากแต่ทุกอย่างยังคงอยู่ในโลกความเป็นจริงที่เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ไม่นานนักตำรวจก็จับกุมตัวคนร้ายที่ก่อเหตุได้ ขณะที่หทัยรัตน์ยังคงต้องรักษาอาการอยู่กับจิตแพทย์อย่างใกล้ชิด ด้วยภาพหลอนอันเลวร้ายตามเล่นงานไม่จบสิ้น สองเท้าของภีมวัจน์เดินเข้ามาในสถานีตำรวจด้วยอยากถามสาเหตุที่เกิดขึ้น

“มันอยู่ไหน” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามตำรวจ ก่อนเจ้าหน้าที่จะพาภีมวัจน์ไปพบกับคนที่ปลิดชีพบิดาอย่างเลือดเย็น หากเพียงสบตากับคนร้ายเท่านั้น ภีมวัจน์ก็จำได้อย่างแม่นยำ ภาพที่นายอาทิตย์รับเงินจากชายคนนี้ในวันเกิดเหตุฉายวนกลับมาให้เขาจับจ้องคนร้ายไม่วางตา

“คุณภีมวัจน์ครับ ตอนนี้คนร้ายรับสารภาพแล้วว่าได้ถูกวานจ้างมาจากนายชัยศักดิ์ แต่ตอนนี้นายชัยศักดิ์หลบหนีออกนอกประเทศไปแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นการขัดแย้งทางธุรกิจ เพราะโรงแรมของคุณชวกรแย่งลูกค้าเก่าของนายชัยศักดิ์ไปเกือบหมด”

“มันฆ่าพ่อผมงั้นเหรอ” ตำรวจนิ่งเงียบ ก่อนสายตาคมจับจ้องไปยังฆาตกรรายนั้น

“แกรู้ไหม ว่าแกทำให้บ้านฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ต่อให้แกตายมันก็ชดใช้ในสิ่งที่แกทำไม่ได้” เขาพูดด้วยตาแดงก่ำ

“มันทำคนเดียวเหรอครับคุณตำรวจ” ชายหนุ่มหันใบหน้ากลับมายังเจ้าหน้าที่

“คนร้ายยอมรับสารภาพว่าทำคนเดียวครับ”

“ไม่จริง” ภีมวัจน์สวนกลับในทันที ก่อนเจ้าหน้าที่จะขมวดคิ้วแล้วจับจ้องมายังชายหนุ่ม

“คุณภีมรู้เบาะแสอะไรมาเหรอครับ” ภีมวัจน์ไม่ตอบ ทำได้เพียงจับจ้องมองตรงไปยังคนร้ายที่ลงมือสังหารบิดาอย่างเลือดเย็น เวลานี้เขาทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้ ทำได้เพียงคับแค้นใจอย่างแสนสาหัส ด้วยเพราะคนร้ายได้เข้ากระบวนการแห่งกฎหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ว่าไงครับคุณภีม” เขาได้สติกลับมาแล้วเอ่ยปฏิเสธทันที

“ไม่มีอะไรครับ ผมพูดไปแบบนั้นล่ะ”

“คุณภีมไม่ต้องห่วงนะครับ เราทำการสอบปากคำคนร้ายอย่างละเอียดดีแล้ว พบว่าเขาก่อเหตุเพียงคนเดียวเท่านั้น เพื่อเอาเงินไปส่งเสียเมียท้องแก่ ไม่ได้มีปัญหาส่วนตัวกับคุณชวกรแต่อย่างใด เดี๋ยวทางเราจะจัดการตามขั้นตอนของกฎหมาย”

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณตำรวจเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมเก็บความคับแค้นใจไว้ในส่วนลึก หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขามุ่งตรงกลับไปยังบ้านหลังใหญ่ พบกับปณิดายืนรออยู่ เธอรีบวิ่งเข้ามาหาเขาที่รถ แล้วถามหาความเป็นธรรมให้กับชวกรด้วยความเป็นห่วง

“พี่ภีมคะ เจ้าหน้าที่ตำรวจว่าไงบ้างคะ จับคนร้ายได้แล้วจริง ๆ ใช่ไหมคะ”

“จับคนร้ายได้แล้ว” เขาพูดจบจึงเลื่อนสายตาไปยังนายอาทิตย์ที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ก่อนอีกฝ่ายจะหลบสายตาแล้วเดินหายลับไป ชายหนุ่มกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจอย่างถึงที่สุด หวนนึกถึงความดี ที่บิดาชุบเลี้ยงสองพ่อลูกไว้ในบ้านให้อยู่อย่างสุขสบาย