บทที่ 10 อยากให้ดูความทรมานของณิดา

“คุณร่วมมือกับคนอื่น ฆ่าพ่อผมทำไม?” นายอาทิตย์ที่นอนอยู่ ได้ยินดังนั้นเขาเบิกตากว้าง แล้วค่อย ๆ ดันกายลุกขึ้นช้า ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขาคิดว่าความลับนี้จะไม่มีใครรู้เห็นอีก ด้วยคดีจบสิ้นไปนานแล้ว

“คุณภีมพูดอะไร” นายอาทิตย์ตะกุกตะกัก

“คุณกับคนร้ายรู้จักกัน ผมเห็นทุกอย่างในวันเกิดเหตุ คุณกับมันเจรจาบางอย่างกัน และคุณก็รับเงินมันไป...” สายตาของภีมวัจน์จับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเคียดแค้น แม้จะเป็นคำพูดบางเบา หากแต่น้ำเสียงสั่นเครือของเขา ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขนลุกตั้งขึ้นมา

“คุณภีมเห็นงั้นเหรอ” เขายังคงตะกุกตะกัก ก่อนที่ชายหนุ่มแสยะยิ้ม พร้อมน้ำตาเอ่อขึ้น

“รู้ไหม ว่าทำไมผมไม่บอกตำรวจ ว่าผมรู้เห็นอะไรบ้าง นั่นเพราะการส่งคุณเข้าไปในคุก มันง่ายไปสำหรับคุณ ที่ลูกสาวคุณเรียนไม่จบก็เพราะผม ที่ลูกสาวคุณต้องเปลี่ยนงานบ่อย ๆ ก็เพราะผม และตอนนี้ที่ผมแสดงตัว ก็เพราะกลัวว่าคุณจะตายไปก่อนจะชดใช้ในสิ่งที่กระทำ” เขาเอื้อมมือไปจับสายให้ยา แล้วบีบไปมาพร้อมรอยยิ้มบางเบา

“ผมจะไม่ถาม ว่าทำไมคุณถึงร่วมมือกับคนอื่นทำร้ายครอบครัวเรา ทั้งเราดูแลพวกคุณอย่างดี แต่สิ่งที่คุณตอบแทนกลับมาคือความหายนะ” ภีมวัจน์ค่อย ๆ ลุกขึ้น ยังคงจับสายให้ยาแล้วบีบไปมาเป็นพัก ๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่าย ที่อยู่ในอาการตกใจ อึกอักพูดอะไรไม่ออก

“ที่ผมช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ นั่นก็เพราะว่า...ผมอยากให้คุณ ได้มีลมหายใจ มองดูความทรมานของลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณ...คุณจะได้เห็นว่าเธอต้องทุกข์ทรมานไม่ต่างจากแม่ของผม ในเมื่อครอบครัวผมต้องพังพินาศ คุณคิดเหรอ ว่าผมจะปล่อยลูกสาวของคุณให้อยู่อย่างสุขสบาย...ตอนนี้ถึงเวลาที่ผม จะให้คุณลิ้มรสชาติของความเจ็บปวดอย่างแท้จริง”

“อย่าทำอะไรปณิดา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”

“แล้วแม่ผมเกี่ยวอะไร ถึงต้องมีสภาพเป็นแบบทุกวันนี้” ชายกลางคนได้ยินดังนั้นจึงนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ หากแต่สายตาของเขาสัดส่ายไปมาด้วยความเป็นห่วงปณิดาอย่างถึงที่สุด ก่อนจะยกมือไหว้ชายหนุ่ม

“ผมขอร้องล่ะ คุณจะหยุดรักษาแล้วปล่อยให้ผมตายเลย หรือจะเอาผมเข้าคุก จะทำยังไงกับผมก็ได้ แต่อย่าเอาปณิดามาเกี่ยวกับเรื่องนี้” ชายกลางคนยกมือไหว้ภีมวัจน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนเสียงของใครบางคนจะดังลอดเข้ามาให้ทั้งสองหันมองเป็นสายตาเดียวกัน

“ไม่จริงใช่ไหมคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามทั้งคู่ด้วยสายตาสั่นไหว ก่อนภีมวัจน์จะหันใบหน้าหล่อเหลาจับจ้องไปยังหญิงสาวในชุดพนักงานทำความสะอาด พลันปล่อยยิ้มออกมา

“ถามพ่อคุณดูสิ” เขาพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินจากไป ปล่อยให้นายอาทิตย์สารภาพความเลวต่อหน้าลูกสาวด้วยตัวเอง ก่อนชายหนุ่มจะเดินออกมาจากห้อง แล้วยืนแอบฟังสองพ่อลูกเจรจากันอย่างเงียบ ๆ

“พ่อคะ ที่พี่ภีมพูด ไม่จริงใช่ไหมคะ ที่คุณชวกรถูกยิงมันไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อใช่ไหมคะ” ปณิดาเดินเข้าไปหาบิดาพร้อมน้ำตาร่วงหล่น หากทุกอย่างเป็นฝีมือของคนที่เธอรัก เธอคงผิดหวังและเสียใจอย่างถึงที่สุด ในใจภาวนาให้อีกฝ่ายปฏิเสธ ก่อนชายกลางคนจะอึกอัก แล้วแกล้งฝืนยิ้มออกมา

“ณิดา ถ้าคุณภีมเข้าใจแบบนั้นแล้ว ณิดาอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะลูก ลาออกจากงานแล้วหางานใหม่ทำซะ” นายอาทิตย์กล่าวด้วยความเป็นห่วง ก่อนเธอจะส่ายศีรษะไปมา

“พ่อตอบณิดาก่อนสิคะ ว่าพ่อไม่ได้ทำ” เขานิ่งเงียบพลางทบทวนสิ่งต่าง ๆ แล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะจับมือลูกสาวแนบแน่น

“คุณภีมแค่เข้าใจพ่อผิด พ่อไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” สิ้นเสียงของบิดาเท่านั้น ปณิดารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก เธอโผเข้ากอดบิดาทันทีด้วยความดีใจ

“ณิดาคิดแล้ว ว่าพ่อต้องไม่ทำอะไรแบบนั้น คุณชวกรดีกับพวกเรามาก ๆ พ่อไม่มีวันหักหลังเขาอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าพี่ภีมเขาเข้าใจแบบนั้น ณิดาจะไปอธิบายให้เขาฟังเองค่ะ” หญิงสาวเตรียมตัวจะเบี่ยงเดินออก แต่มือของชายกลางคนรั้งไว้

“ไปลาออกจากโรงแรมของเขาซะ”

“ทำไมล่ะคะ”

“พ่อไม่อยากให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก”

“แต่ที่พี่ภีมเป็นแบบนี้เพราะเขาเข้าใจผิด” นายอาทิตย์ได้ยินดังนั้นจึงก้มหน้าลงอย่างละอายใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“ให้ทุกอย่างมันจบเถอะลูก ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ลาออกจากโรงแรมเขาซะ ส่วนค่ารักษาพยาบาลพวกนี้ก็ไม่ต้องไปขอร้องเขา”

“ไม่ค่ะ ณิดาไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรทั้งนั้น ณิดาจะไปพูดกับเขา” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะเบี่ยงตัววิ่งตามชายหนุ่มออกไป

“ณิดา” คำกล่าวรั้งของนายอาทิตย์ไม่ได้ทำให้หญิงสาวหยุดฟัง ก่อนชายกลางคนจะทิ้งตัวลงนอนพร้อมความทรงจำในอดีตมากมายหลั่งไหลเข้ามา ก่อนชายหนุ่มจะคว้าแขนหญิงสาวไว้เมื่อเธอพุ่งตัวออกมาจากห้อง

“พี่ภีม” เธอเบิกตากว้างเล็กน้อยแล้วเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ

“นายอาทิตย์ปากแข็งใช่ย่อย แค่สารภาพกับลูกสาวตรง ๆ ยังไม่กล้า ไม่น่าเชื่อว่าพ่อจะหลงชุบเลี้ยงงูเห่าเอาไว้” หญิงสาวรู้สึกเจ็บที่แขนจึงพยายามดิ้นออกจากกายของอีกฝ่าย

“ปล่อยนะคะ ณิดาเจ็บ”

“ตามผมมานี่” เขาเปลี่ยนใจคว้ามือหญิงสาว แล้วลากเธอกลับมายังรถคันหรูที่จอดอยู่ด้านล่าง ในขณะที่ปณิดาพยายามดึงมือออก หากแต่แรงของอีกฝ่ายมากกว่า จึงดันเธอเข้าไปในรถพลางรัดเข็มขัดให้ แล้วเคลื่อนรถออกไปด้วยความเร็วสูง