บทที่ 9 ลืมไปแล้วเหรอ

หากแต่น้ำหวานค่อย ๆ เดินเข้ามาหาหญิงสาวแล้วตัดสินใจพูดบางอย่างออกมาด้วยความไม่พอใจ

“ถ้างั้นเธอควรรู้ไว้ ว่าฉันกับพี่ภีมเรากำลังคบกันอยู่ เธออย่าเข้าใกล้ อย่ายุ่งกับเขาอีก อย่าคิดจะแย่งแฟนเพื่อนตัวเอง” คำพูดของเพื่อนสนิท คล้ายกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ สาเหตุที่ภีมวัจน์ทำตัวห่างเหิน นั่นเพราะเขากำลังมีคนอื่นซึ่งก็คือเพื่อนสนิทของตัวเอง ปณิดายืนตัวแข็งทื่อ ทอดสายตาไปยังทั้งสองด้วยความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังชายหนุ่มด้วยความสับสนอย่างถึงที่สุด

“หมายความว่าไงคะ ที่พี่ภีมหลบหน้า ไม่อยากคุยกับณิดาเป็นเพราะแบบนี้เหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนอีกฝ่ายจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก

“พี่กับน้ำหวานกำลังคบกันอยู่” หญิงสาวส่ายศีรษะไปมา พร้อมสายตาของคนรอบข้างมองตรงมาเป็นจุดเดียวกัน ก่อนชายหนุ่มจะดึงร่างของน้ำหวานเข้าไปโอบไว้แนบแน่น พร้อมประกาศบางอย่างออกมา

“พี่กับน้ำหวานกำลังคบหาดูใจกันอยู่ พี่ขอให้เธอเลิกยุ่งกับพี่ นับจากวันนี้เป็นต้นไปขอให้เราต่างคนต่างอยู่ อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีก” สิ้นเสียงของภีมวัจน์ เขาค่อย ๆ ดึงร่างของน้ำหวานเดินจากไป ปล่อยให้ณิดายืนอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น น้ำตาของหญิงสาว ไหลรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว ด้วยความเจ็บปวด

นับจากวันนั้นข่าวของปณิดาที่พยายามแย่งแฟนเพื่อนตัวเอง ก็กระจายไปทั่ว ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เสียงซุบซิบนินทาทำให้หญิงสาวคอยหลบซ่อนสายตาเหยียดหยันจากคนอื่น เธอคล้ายกับจมอยู่ในหุบเหวลึก ที่มองไปทางใดมีแต่ความสิ้นหวัง จนในที่สุดภีมวัจน์ก็ได้ข่าวว่าเธอไม่มาเรียน และออกจากมหาวิทยาลัยไปในที่สุด

หลังจากนั้นเมื่อน้ำหวานหมดประโยชน์ เขาจึงบอกเลิกเธอในทันที ส่งผลให้หญิงสาวเสียใจแทบสิ้นสติ แต่นั่นไม่ได้ทำให้ภีมวัจน์รู้สึกผิดต่อการกระทำของตัวเองแม้แต่น้อย หลังจากเรียนจบ และรับทอดกิจการทุกอย่างต่อจากบิดาแล้ว เขาก็คอยส่งคนไปสืบหาเบาะแสของสองพ่อลูกอยู่ตลอดเวลา เพื่อหาโอกาสแก้แค้นนายอาทิตย์ ให้ได้รับผลกรรมในที่สุด

สิ้นความคิดฟุ้งซ่าน ไฟเขียวก็สลับกลับมาให้ชายหนุ่มตัดสินใจตรงไปยังโรงพยาบาลที่นายอาทิตย์รักษาตัวอยู่ เพื่อทำการบางอย่างที่ค้างคาในใจมานานหลายปี

สองเท้าของภีมวัจน์ก้าวตรงไปยังห้องของนายอาทิตย์ด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป พลางยืนจับจ้องมองร่างของชายกลางคนครู่หนึ่ง ก่อนอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับภีมวัจน์จับจ้องมองด้วยสายตายากจะคาดเดา

“คุณภีม มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” นายอาทิตย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนชายหนุ่มจะย่อตัวลงนั่งด้านข้าง ยังคงทอดสายตาไปยังอีกฝ่ายด้วยสีหน้าราบเรียบ

“มาได้สักพักแล้วล่ะ ได้รับยาไปเป็นไงบ้าง” น้ำเสียงของภีมวัจน์เย็นชาจนอีกฝ่ายรับความรู้สึกประหลาดได้

“ก็รู้สึกดีขึ้นบ้างครับ ขอบคุณมากนะครับที่มาเยี่ยม และก็ขอบคุณมาก ๆ เรื่องค่ารักษาพยาบาล” นายอาทิตย์กล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนรอยยิ้มของภีมวัจน์จะคลี่ออกมาด้วยท่าทางมีเล่ห์นัย สองมือของเขาผสานกันแล้วเลื่อนสายตาไปยังนายอาทิตย์ ก่อนจะกล่าวบางอย่างออกมา

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกที่ผมช่วย ไม่ได้เกิดจากความหวังดีอะไรนักหนา” คำพูดกำกวมของชายหนุ่มทำให้นายอาทิตย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หมายความว่าไงเหรอครับ”

“คุณทำอะไรไว้กับครอบครัวผม ลืมแล้วเหรอ” สายตาพร้อมน้ำเสียงของอีกฝ่ายทำให้นายอาทิตย์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ดวงตาสั่นไหวราวกับพยายามปกปิดความจริงบางอย่าง ก่อนจะฝืนยิ้มออกมา

“คุณภีมพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”

“ผู้ชายคนที่ยิงพ่อผมเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้มันชดใช้กรรมอยู่ในคุก มันดูเหมือนสบายดี ไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในขณะที่ครอบครัวผมสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปอย่างไม่มีวันกลับ ขณะที่แม่ของผมป่วยจิตยังรักษาไม่หายจนถึงตอนนี้ สิ่งที่มันทำผมจะไม่มีวันลืม คุณล่ะ...ลืมไปแล้วหรือยังว่าทำอะไรบ้าง” ชายกลางคนเสียวสันหลังวูบกับคำถามคลุมเครือ

“แต่มันก็ได้รับกรรมไปแล้วนะครับ ผมว่าคุณภีมลืม ๆ ทุกอย่างไปจะดีกว่า” ชายกลางคนตะกุกตะกักตอบ

“คุณให้ผมลืมงั้นเหรอ...” ชายหนุ่มทอดมองอีกฝ่ายพร้อมดวงตาเอ่อแดงขึ้นมาด้วยความคับแค้นใจ

“คุณรู้ไหมว่าทำไมปณิดาเรียนไม่จบ”

“ตอนนั้นผมไม่ค่อยมีงาน ณิดาเลยอยากออกมาหางานทำช่วยผมอีกแรง”

“ไม่ใช่” ภีมวัจน์แสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนชายกลางคนจะขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“คุณอยากรู้ความจริงไหม ว่าทำไมณิดาถึงเรียนไม่จบ”

“หมายความว่าไง” ชายกลางคนเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ ขณะที่ภีมวัจน์แสยะยิ้มอีกครั้งด้วยความสะใจ

“ก่อนที่ปณิดาจะลาออก เธอถูกสังคมตัดสินว่าแย่งแฟนเพื่อนรัก ถูกประณามหยามเหยียดต่าง ๆ นานา ว่าเป็นคนไม่ดี จนปณิดาทนอับอายไม่ได้ จึงลาออกมา ซึ่งต้นเหตุทุกอย่างมาจากผม และผมต้องการให้ณิดาโดนแบบนั้น” ชายกลางคนได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“คุณภีมทำแบบนั้นทำไม ทั้งที่ณิดาดีกับคุณมาก เธอคอยเอาใจใส่ดูแลคุณทุกอย่าง คุณให้เธอทำอะไร เธอก็ทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ ณิดาเป็นเด็กดีมากแค่ไหนคุณก็รู้” น้ำเสียงของชายกลางคนพูดออกมาด้วยความผิดหวังอย่างถึงที่สุด

“งั้นผมถามคุณกลับ” สายตาแดงก่ำของภีมวัจน์ทอดมองไปยังอีกฝ่ายด้วยความคับแค้นใจ แล้วเค้นเสียงออกมาเบา ๆ