บทที่ 8 ทำให้เพื่อนรักผิดใจกัน

“ทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ พวกฉันเห็นเต็มสองตา ว่าเธอกำลังให้ท่าคุณภีม เดี๋ยวนี้พัฒนามากเลยนะ มาทำงานได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็ถึงเนื้อถึงตัวคุณภีมขนาดนั้นแล้ว เขาให้เธอเท่าไหร่เหรอ” ปณิดากำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด ก่อนอีกฝ่ายไม่หยุดยังคงหัวเราะเยาะเธอ

“ไม่น่ามาทำงานโรงแรมหรอก น่าจะไปขายตัวมากกว่า สิ่งที่เธอทำ มันไม่ต่างอะไรกับพวกยืนข้างถนนดึก ๆ เลยนะ ไม่ต้องใช้สมอง ใช้เพียงหน้าตาและรูปร่างก็พอ” ปณิดายังคงกำมือแน่น แล้วตอบโต้ออกไปเป็นครั้งแรก

“สิ่งที่พวกเธอคิด มีแต่เรื่องเลว ๆ คอยหาเรื่องฉันไม่เว้นแต่ละวัน ถามหน่อยฉันไปทำอะไรให้พวกเธอ ถึงกัดไม่ปล่อยแบบนี้”

“นี่เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ”

“ก็แล้วแต่จะคิด ถ้าอยากเป็น ก็รับไป” ปณิดาเถียงกลับในทันที ขณะที่แขกของโรงแรมพากันหันมองหน้าเลิ่กลั่กด้วยความแปลกใจ เมื่อเสียงของพนักงานดังเอะอะโวยวาย ก่อนวันวิสาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเดินเข้ามาแล้วลากทุกคนหลบเข้าด้านหลังไป

“พวกเธอเป็นบ้าอะไร รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไปทะเลาะกันต่อหน้าแขกแบบนั้นได้ยังไง” หัวหน้าแม่บ้านใส่น้ำเสียงไม่พอใจ

“นังนี่ มันด่าฉันว่าเป็นหมา” ทั้งสองฟ้องหัวหน้าในทันที ก่อนวันวิสาจะตอบกลับ

“ฉันว่าฉันอบรมพวกเธอมาดีแล้วนะ เธอเรียกเพื่อนร่วมงานเธอแบบนั้นเหรอ” วันวิสาเค้นเสียงใส่ ก่อนทั้งสองจะก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความละอายใจ

“ปณิดา ทำไมเธอถึงก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้เป็นบ้าอะไรอีก ทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานเสียงดังขนาดนั้นต่อหน้าแขกของโรงแรมได้ยังไง เธอพึ่งจะออกจากห้องคุณภีมมาไม่ถึงชั่วโมง เธอก็ก่อเรื่องอีก ดีนะว่าคุณภีมออกไปแล้ว เธอจะให้ฉันบ้าตายจริง ๆ ใช่ไหม” ปณิดานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วค้อมตัวลงเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ” วันวิสายืนอบรมพนักงานต่ออีกหลายนาที ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาด้วยความหนักใจ

“อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจะรายงานเรื่องนี้แก่คุณภีม” ว่าแล้วหัวหน้าแม่บ้านก็เดินจากไปทำหน้าที่ ก่อนทั้งสองจะหันกลับมายังปณิดา

“ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณภีม ว่าเธอกล้าด่าพวกฉัน ต่อหน้าแขกของโรงแรม ทำให้โรงแรมเสียชื่อ เขาต้องไล่เธอออก เพราะก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน” ปณิดายกยิ้มเล็กน้อย พลันยกมือขึ้นกอดอก

“เมื่อกี้พวกเธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันได้เงินจากคุณภีมมาไม่น้อย อีกอย่างพวกเธอก็เห็นกับตาแล้ว ว่าคุณภีมกอดอยู่กับฉันในห้องทำงาน คุณภีมหลงฉันขนาดนี้ เธอคิดว่าเขาจะไล่ฉันออก หรือไล่พวกเธอออกล่ะ อยากหาเรื่องใส่ตัวก็เชิญไปฟ้อง” ปณิดาพูดจบจึงเบี่ยงตัวเดินไปทำงาน โดยไม่แก้ตัวใด ๆ ปล่อยให้ทุกคนมองเธอในแง่ร้ายอย่างที่เจ้าของโรงแรมต้องการ

หลังจากรถติดไฟแดงสักระยะ ภีมวัจน์เอนกายพิงเบาะด้วยความเหนื่อยล้า พลางพ่นลมหายใจออกมาด้วยความสับสน พร้อมหวนระลึกถึงเรื่องราวเก่าก่อน

หลังจากการเสียชีวิตของบิดา เขาพยายามจีบน้ำหวาน เพื่อนสนิทของปณิดาอย่างเงียบ ๆ และไม่นานนักน้ำหวานก็ตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องพยายามอะไรมากมายนัก เพียงแค่คำโกหกหลอกลวงไม่กี่คำ ก็ทำให้น้ำหวานเข้าใจผิด คิดว่าปณิดากำลังแย่งเขาไปจากเธอ ไม่แปลกที่หญิงสาวธรรมดาอย่างน้ำหวาน จะหึงหวงแฟนหนุ่มหล่อเหลาบ้านรวยอย่างเขา จนปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริงอะไร

“ตกลงพี่กับณิดาเป็นอะไรกันแน่คะ ทำไมจนป่านนี้หวานยังเห็นณิดาตามติดพี่ทุกวัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนหวานจะไม่แปลกใจ แต่นี่ณิดาออกจากบ้านพี่มานานแล้ว”

“กับปณิดาพี่ไม่เคยคิดอะไรด้วย ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เธอถึงตามติดพี่ทุก ๆ วันแบบนี้”

“หวานไม่ไหวแล้วนะคะ เมื่อไหร่พี่จะบอกทุกคนเสียทีว่าเรากำลังคบกัน ถ้าหากพี่บอกความจริงทุกคนไป ณิดาก็คงไม่กล้าเข้ามาวุ่นวายกับพี่อีก”

“พี่คิดว่าปณิดาน่าจะรู้แล้วนะ ว่าพี่กับหวานคบกันแต่เธอก็แค่ไม่ยอมรับความจริง ยังคงตามติดไม่ปล่อยแบบนี้” น้ำหวานได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกโกรธอยู่ในใจ ขณะที่ชายหนุ่มนิ่งเงียบ พลางจูงมืออีกฝ่ายไปยังโต๊ะไม้ด้านหน้า

ก่อนปณิดาจะเดินเข้ามาพร้อมขนมปังในมือ พลางทอดสายตาไปยังชายหนุ่มแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้ดังเดิม

“ขนมปังค่ะ ณิดาเดาว่าพี่ภีมคงยังไม่ได้ทานอาหาร ก็เลยซื้อมาฝาก”

“พี่ไม่หิว” เขาตอบสั้น ๆ

“จะไม่หิวได้ไงคะ ปกติพี่ภีมจะทานพร้อมกับณิดาตลอด” หญิงสาวสายตาใสซื่อทอดมองเขาด้วยความเป็นห่วง ก่อนน้ำหวานไม่อาจทนต่อไปได้ เธอกระชากขนมปังแล้วโยนทิ้งในทันที

“ณิดา เธอชอบพี่ภีมเหรอ” คำถามของเพื่อนสนิททำให้คนบริเวณรอบ ๆ เริ่มหันมองเป็นตาเดียวกัน ก่อนหญิงสาวเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ

“น้ำหวานเธอเป็นอะไร ทำไมโยนของทิ้งแบบนั้น”

“อย่ามาทำตัวใสซื่อหน่อยเลย เธอก็รู้ว่าฉันกับพี่ภีมคบกัน ทำไมเธอยังทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพี่ภีมอยู่แบบนี้ นี่เธอต้องการให้ทุกคนคิดว่าเธอเป็นแฟนพี่ภีมงั้นสิ”

“เธอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” ปณิดาขมวดคิ้วแล้วถามอีกฝ่ายด้วยความใจเย็น