ตอนที่ 4 ผู้หญิงที่เขาหมายปอง

“แล้วแต่น้องเทียนจะกรุณาเลยจ้ะ”

พอเจตน์คิดว่าคราวนี้ตนได้ถึงสองต่อคือได้ขนมไปกินและได้เอาใจแม่ค้าคนสวย จนกระทั่ง...

“อุ๊ย ท่านนายอำเภอคนใหม่มา”

แม่ค้าหลาย ๆ ร้านชี้ชวนกันดูนายอำเภอหนุ่มใหญ่วัยกลางคน ที่มาเดินตลาดพร้อมภรรยาและลูกชาย กิริฎามัวแต่จัดขนมใส่ถุงไม่ทันได้มองหน้าร้าน รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินน้ำเสียงใจดีถาม

“แม่ค้าตัวเล็กน่ารักจัง ขนมขายห่อละเท่าไรจ๊ะ”

ผู้หญิงท่าทางใจดี ผมยาวประบ่า มากับผู้ชายท่าทางน่าเกรงขาม ถัดไปเป็นหนุ่มหน้าหล่ออายุรุ่นราวคราวเดียวกับพี่สาว

“ขนมตาลใช่ไหมฮะ ไม่ได้เห็นตั้งนานแล้วตั้งแต่คุณย่าตาย ผมจำได้ว่าท่านชอบมาก”

“ขนมเราใช้ส่วนผสมออการ์นิค ปลอดภัย กินได้ ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม”

เทียนกัลยาภัคโปรยยิ้ม ถูกใจในความหล่อและท่าทางที่ดูแตกต่างจากหนุ่มคนอื่นที่มาจีบ

“ผมเหมาหมดร้านแล้วครับ”

พอเจตน์ตอบพร้อมส่งสายตาไม่เป็นมิตร(เท่าที่ตาหยี ๆ จะทำได้)ให้กับลูกชายนายอำเภอ

“งั้นเดี๋ยววันหลังเทียนกับแม่จะทำขนมไปให้ใหม่ที่บ้านพักนะคะ”

ไม่มีใครต้านทานรอยยิ้มของเทียนกัลยาภัคได้ แม้กระทั่งลูกชายนายอำเภอ

“งั้นผมแบ่งให้ก็ได้”

พอเจตน์รีบบอก หวังเลี่ยงไม่ให้สาวที่ตนหมายปองไปบ้านในนายอำเภอ สายตาเจ้าลูกชายฉายชัดว่าถูกใจแม่ค้าคนงาม

“ไม่เป็นไรครับ ค่อยไว้กินวันหลังได้”

พูดพลางสบตาเทียนกัลยาภัค เธอเขินอายจนหน้าแดงต้องเสหลบสายตา

“ขนมได้แล้วค่ะ พี่พอล”

กิริฎายื่นถุงที่เต็มปรี่ด้วยขนมให้ เขาขบฟันกรอดที่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวัง แต่ต้องจำใจควักเงินจ่าย ลูกน้องอ้วนผอมรับถุงขนมอย่างรู้งาน พลางคิดในใจว่าได้ลาภปากแล้ว

“หนูแถมถุงก๊อปแก๊ปให้ด้วยค่ะ เผื่อจะเอาไปใส่แจกคนอื่น”

เธอกระซิบบอกสองหนุ่ม คะเนจากปริมาณ แม้สามหนุ่มจะตัวใหญ่ คงกินได้ไม่หมดหรอก

“ขอบใจจ้ะน้องควัน”

ใจม่อนชอบน้องสาวมากกว่า น่ารัก ส่วนคนพี่เชิดไปหน่อย แต่ก็จีบไม่ได้อยู่ดี เพราะเธอคือลูกสาวนายบุญเพียร มีฐานะและศักดิ์ศรีเท่าเสี่ยพจน์ ควรได้คนในฐานะเท่าเทียม เด็กในบ้านอย่างเขาได้แต่ชื่นชมอยู่ห่าง ๆ

“คุณกาวินเขาเริ่ดมากเลยละควัน”

หลังขายขนมเสร็จกลับถึงบ้าน เทียนกัลยาภัคไม่รอช้า รีบพาน้องเข้าห้องแล้วก็เม้าท์ทันที

“พี่แลกแอดเฟซเขาไปแล้ว”

“โห...เร็ว” กิริฎาตาโต

“เขาเรียนอยู่ไฮสคูลที่ออสเตรเลีย มาเที่ยวแค่ช่วงปิดเทอม เป็นนักเรียนนอกด้วยล่ะ”

ผู้ชายที่หน้า คุณวุฒิ คุณสมบัติพร้อมอย่างนี้ ไม่ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอง่าย ๆ ต้องรีบคว้าไว้

“พี่เทียนชอบเขาเหรอ”

“ชอบสิ ชอบมาก”

กิริฎามองคนตรงหน้าแล้วก็คิด ความชอบของพี่สาวนี้คงจะเหมือนชื่นชอบดารานักร้องหล่อ ๆ ที่ดังแปรบ ๆ ก็หายไป เชื่อว่าไม่เกินสามเดือนเทียนกัลยาภัคคงเลิกห่อ

“คงจะดีนะถ้าเราได้ไปเรียนต่อเมืองนอก”

เห็นคนอนาคตรุ่งโรจน์แล้วเด็กสาวก็ย้อนกลับมามองตนเอง

“ค่าใช้จ่ายมันแพง เสียดายเงินพ่อแม่”

เทียนกัลยาภัคย่นจมูก

“ย่ะ แม่คนงก เธอคิดว่าชีวิตตัวเองจะอยู่แค่นี้หรือยังไงฮึควัน!”

“ควันว่าเรามีชีวิตที่ดีกว่าหลาย ๆ คนนะ มีบ้าน มีรถ มีเงินไปโรงเรียน ควันเห็นเพื่อนบางคนยังลำบาก เงินซื้อข้าวกลางวันยังไม่มี”

ห้องเรียนกิริฎามีเพื่อนแบบนี้อยู่สองคน เธอช่วยเหลือโดยการห่อข้าวไปเผื่อ ทั้งสองตอบแทนโดยการช่วยเหลือทุกอย่างเวลามีงานอะไรในห้องเรียน

“จ้า น้องพี่ใจบุญ พี่รู้”

เทียนกัลยาภัคส่งยิ้มล้อเลียน เธอรักน้องสาวและดีใจที่กิริฎาเป็นเด็กดี หากยามเธอบินไกลไปใช้ชีวิตเฉิดฉายในโลดใบใหญ่ เธอยังอุ่นใจที่รู้ว่ายังมีน้องสาวคอยดูแลพ่อแม่

“ว่าแต่พี่เทียนจะทำขนมไปให้บ้านนายอำเภอจริงเหรอจ๊ะ”

“พี่ไม่ได้ทำ ควันกับแม่ต่างหากที่ทำ”

แล้วเทียนกัลยาภัคค่อยรับสมอ้าง ...ใครจะมาสนกันว่าสาวสวยอย่างเธอทำขนมได้หรือไม่

“พ่อจะได้ผูกมิตรกับนายอำเภอด้วยไง มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”

นายบุญเพียรอยู่ในช่วงสั่งสมบารมี เพราะตั้งใจจะสมัครเป็นผู้แทนในท้องถิ่น จึงจะยินดีมากหากได้สร้างพันธมิตร

“จะเอาไปให้วันไหนจ๊ะ”

“พรุ่งนี้เลยเป็นไง วันอาทิตย์สะดวกดี นอกจากขนมไทยแล้ว อบพวกคุกกี้หรือขนมที่แห้งที่เก็บไว้ได้นาน ๆ ด้วยก็ดี เวลาคุณกาวินกินจะได้คิดถึงพี่”

ดวงตาคู่สวยซึ้งเยิ้มฝันหวาน กิริฎารับคำ วิ่งลงไปบอกมารดา แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำขนมอยู่ในครัว อบจนกลิ่นขนมหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน จนเทียนกัลยาภัคอดจะลงมาชิมไม่ได้

“ฝึกทำขนมไว้นะควัน แล้วพี่จะให้เปิดร้านขนม”

น้องสาวไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มแล้วเตรียมขนมไว้เผื่อบิดาที่กำลังกลับมาบ้าน ซึ่งก็ได้รับคำชมมากมาย แต่ใจสาวน้อยกลับกระหวัดนึกถึงขนมมากมายที่พอเจตน์เหมาซื้อไป ชะตากรรมของพวกมันตอนนี้จะเป็นอย่างไรแล้วหนอ เธอภาวนาให้มันมีคนได้กินทุกห่อเถิด อย่าโดนทิ้งให้เน่าบูด เพราะไม่เช่นนั้นคนตั้งใจทำอย่างเธอจะเสียใจแย่