4.ต้นเหตุร้าย

***ทักทายคร้า ***

หน้าห้องฉุกเฉิน การ์ดของไรเกอร์ยืนหน้าเครียดรอฟังข่าวด้วยใจร้อนรน อดิศักดิ์หัวหน้าการ์ดที่ดูแลเอกราชยืนมองประตูห้อง มือกำเข้าหากันแน่นตลอดเวลา ขณะที่บรรยากาศการรอเป็นไปอย่างเคร่งเครียด เสียงฝีเท้าก็ดังถี่กระชั้นแว่วมา อดิศักดิ์หันไปมองต้นเสียง พอเจ้าของฝีเท้าพ้นออกจากมุมบันได การ์ดทุกคนก็ขยับตัวทันที

“อาการเป็นไงศักดิ์” เสียงเข้มเต็มไปด้วยพลังอำนาจถามตั้งแต่ยังมาไม่ถึงตัว การ์ดทุกคนโค้งคำนับด้วยความนอบน้อม อดิศักดิ์ขยับไปยืนข้างหน้า

“หนักเอาการครับนายใหญ่ ถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นคงถูกจุดสำคัญ”

“ใคร” สายตาคมกริบตวัดไปมองหัวหน้าการ์ด อดิศักดิ์กัดกรามแน่นเพื่อบอกเล่าเหตุการณ์ให้นายใหญ่แห่งไรเกอร์ฟัง

“นางโชว์ครับ เธอไปนั่งดื่มกับนายน้อยและกระแทกร่างนายน้อยหลบจนกระสุนพลาดเป้า”

“บ้าฉิบ นางโชว์หรือนางร้ายกันแน่” คิ้วหนาของคนพูดยกขึ้นด้วยความโมโห “ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน”

“เธอกลับไปแล้วครับนายใหญ่”

“ปล่อยไปได้ยังไง ให้คนไปเอาตัวมาเค้นคอถามให้รู้เรื่อง เธออาจจะสร้างสถานการณ์เพื่อเรียกค่าตัวเพิ่มก็ได้”

รีชมอนกระแทกเสียงแววตาแข็งกร้าว ทำเอาการ์ดพากันก้มหน้ามองพื้น เพราะรู้พายุอารมณ์ของนายใหญ่ดีว่าร้ายพอๆ กับเฮอร์ริเคนเลยทีเดียว

“ไปเชิญคุณกีรณามาพบนายใหญ่” น้ำเสียงสุภาพและให้เกียรติของหัวหน้าบอดี้การ์ด เรียกความสงสัยระคนแปลกใจจากรีชมอนได้ไม่น้อย เพราะหมอนี่ไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน

ขณะที่หน้าห้องฉุกเฉินกำลังดุเดือดด้วยอารมณ์คั่งแค้น ทีมแพทย์และพยาบาลก็เปิดประตูออกมา รีชมอนและอดิศักดิ์ถลาไปหา

“อาการนายราชเป็นไงบ้างหมอ”

“กระสุนนัดหนึ่งถูกจุดสำคัญ อาการยังอยู่ในภาวะวิกฤตครับคุณรีช ทางทีมแพทย์ต้องเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิด”

คำตอบที่ได้ยินทำเอารีชมอนหน้าเครียด

“เรามีโอกาสมากน้อยแค่ไหนหมอ” รีชมอนพยายามสะกดอารมณ์ร้อนรุ่มในอก แต่ก็ทำได้ยากเต็มที

คุณหมอยิ้มให้เจ้าของโรงพยาบาลอย่างอ่อนโยน ก่อนจะตอบออกไป

“ห้าสิบห้าสิบครับ แต่ทางทีมแพทย์จะพยายามเต็มที่ครับคุณรีช”

คนฟังเจ็บหนึบไปทั้งใจ ไม่เว้นแม้แต่การ์ดทุกคนและเจ็บแค้นคนทำสุดบรรยาย หัวหน้าแพทย์ขอตัวไปทำงานต่อในขณะที่รีชมอนเข้าไปดูอาการเอกราชในห้องฉุกเฉิน ร่างสูงเดินมาหยุดข้างเตียง สายตาแดงก่ำมองใบหน้าซีดขาวราวกระดาษของน้องชาย

“พรุ่งนี้นายต้อง...นายต้องเข้มแข็งและอยู่รอดูความหายนะของคนที่ทำกับนาย” เสียงท้ายสั่นเครือราวกับสะกดอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป อดิศักดิ์ก้มศีรษะข้างร่างสูง

“ผมขอโทษครับนายใหญ่ที่ดูแลนายน้อยไม่ดี” อดิศักดิ์บอกอย่างรู้สึกผิด เพราะหน้าที่ของการ์ดต้องปกป้องเจ้านายจากอันตราย

“ตามล่าคนที่ทำร้ายนายราชให้ได้ นั่นคือหน้าที่ของนาย ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีส่วนรู้เห็นก็ไม่ต้องเก็บไว้ เพราะคนที่ทำกับไรเกอร์ไม่มีสิทธิ์หายใจอีกต่อไป”

“เอ่อ…เธอช่วยนายน้อยไว้นะครับนายใหญ่” อดิศักดิ์บอกเสร็จก็ก้มหลบสายตาคมที่ตวัดมามอง

“ผู้หญิงคนนั้นท่าจะมีดีจริงๆ ทั้งนายทั้งหัวหน้าการ์ดใจอ่อนเพราะผู้หญิง” รีชมอนประชดทั้งคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงกับหัวหน้าการ์ดของไรเกอร์

อดิศักดิ์ก้มหน้ารับและบอกเจ้านายอยู่ในใจ…ถ้านายใหญ่เห็นเธออาจจะไม่พูดแบบนี้ และภาวนาให้นายใหญ่แห่งไรเกอร์เห็นอย่างที่เขาเห็นด้วยเถอะ เพราะไม่อย่างนั้นคนไม่มีความผิดคงได้ตกเป็นแพะรับบาปเป็นแน่

2

หลังจากกลับมาทำงานที่พัทยา กีรณาก็ตามข่าวของเอกราชไม่ขาด วันนี้เป็นวันหยุดเธอจึงมีเวลาตามข่าวเอกราชจากหนังสือพิมพ์ มือบางพลิกหนังสือพิมพ์ไปมาเพื่ออ่านรายละเอียด แต่สิ่งที่สร้างความแปลกใจให้เธอมากที่สุดก็คือตระกูลไรเกอร์ไม่ยอมแจ้งความเอาผิดคนทำ

“ทำไมปล่อยคนผิดลอยนวลวะ” เธอพึมพำและวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะหน้าบ้าน ซูซี่และลิลลี่กลับจากจ่ายตลาดเดินถือตะกร้าเข้ามาในบ้าน

“เป็นอะไรยะนังกี้ ทำหน้ายังกับผิดหวังอะไรนักหนา”

ลิลลี่กระแทกก้นลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาว ซูซี่เดินไปรินน้ำมาให้ตัวเองและลิลลี่ ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆ กีรณา

“ก็เรื่องที่ภูเก็ตวันนั้นสิเจ๊ ตำรวจเขาบอกว่าเจ้าทุกข์ไม่ยอมไปแจ้งความ”

“เขาไม่อยากเป็นข่าวมั้งแก” ลิลลี่ออกความเห็นและยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“แต่เจ๊ว่านะ ตระกูลมาเฟียแบบนั้นคงอยากจัดการคนทำมากกว่านะฉันว่า ว่าแต่แกเถอะนังกี้ แกเห็นหน้าคนร้ายหรือเปล่าวะ” ประโยคท้ายซูซี่ก้มลงไปถามใกล้ๆ คนที่เลี้ยงมา ลิลลี่เองก็ขยับไปใกล้เพราะอยากรู้เช่นกัน

กีรณามองสองเจ๊สลับกันไปมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

“เห็นจ้ะเจ๊” หญิงสาวพูดไม่ทันจบดีซูซี่ก็เอามือปิดปากอิ่มไว้ด้วยท่าทีตกใจ

“อื้ม…อื้ม” หญิงสาวแกะมือเรียวสวยออก “อะไรจ๊ะเจ๊”

“รู้เห็นอะไรก็เหยียบเอาไว้นังกี้ เพราะพวกนั้นมันบ้าอำนาจ จะตามเก็บเราเมื่อไหร่ก็ได้” ซูซี่มองออกไปนอกรั้วสีขาวราวกับกลัวใครจะมาได้ยิน

“แต่กี้เห็นแค่เสี้ยวหน้ามันเองนะเจ๊” กีรณาบอกเสียงดัง ลิลลี่หยิกเนื้อลำแขนกลมกลึงแรงๆ จนเธอสูดปากด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย เจ๊ลิลลี่”

“แกจะแหกปากทำไมฮะ ทำตามที่ซูซี่บอก เหยียบไว้ให้มิดเชียว ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับเสือ” ลิลลี่ขึงตาปรามอีกคน แต่ทั้งสามคงเลี่ยงที่จะไม่เผชิญกับเสือไม่ได้อีกแล้ว เพราะเรื่องวิ่งมาหาทั้งสามสาวถึงที่

***