3.ต้นเหตุร้าย

*** ทักทายคร้า ***

ขณะที่การพูดคุยดำเนินไปอย่างออกรสออกชาติ มานพและลูกน้องก็เดินมา การ์ดไรเกอร์ที่นั่งอยู่ด้านหลังลุกขึ้นทันที

“แกกล้าดียังไงถึงฉกเอาตัวนางโชว์ที่ฉันหมายตา” มานพตะคอกพลางชำเลืองมองกีรณา เอกราชกระตุกยิ้ม ยกขาไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์จนมานพเดือดดาล

“ของแบบนี้ใครดีใครได้ว่ะ เสียใจด้วยนะ”

“กูอยากได้อะไรต้องได้โว้ย เฮ้ย เอาตัวนางโชว์คนนี้ไป” มานพสั่ง ลูกน้องสามคนก็ขยับจะไปเอาตัวกีรณา แต่การ์ดเข้าไปขวาง เอกราชลุกขึ้นช้าๆ สายตามองมานพดุดันน่ากลัว

“ถ้าคิดจะใหญ่กับกู มึงคิดผิดแล้วมานพ กลับไปเห่าในที่ของมึงซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน” เอกราชกัดฟันกรอด

แขกต่างหันมามองแล้วค่อยๆ ถอยห่างออกไปเพราะกลัวจะโดนลูกหลง

“มึงคิดว่ามึงใหญ่อยู่คนเดียวหรือไงวะ” มานพตาแทบถลนออกมาจากเบ้า มือหยิบปืนออกจากเอวเล็งไปที่ศีรษะเอกราช กีรณายืนลุ้นอยู่ด้านหลังจะไปก็ไปไม่ได้ บุญชัยเห็นเรื่องจะไปกันใหญ่จึงเข้ามาเคลียร์

“ผมขอล่ะครับคุณเอกราช คุณมานพ อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ” บุญชัยขอร้อง มานพลดปืนลง ตาจ้องเอกราชด้วยความคั่งแค้น

“ไปโว้ย” มานพบอกเสียงดังแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ กีรณาเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งใจจนเอกราชหัวเราะเบาๆ

“กลัวหรือไง” เขาถาม แววตายิ้มได้มองสบตาคมโต

“ไม่กลัวได้ยังไงคะ ปืนจ่อหัวซะขนาดนั้น”

“ถ้าเป็นผู้หญิงของผม คุณก็จะชินไปเอง” เอกราชบอกเสียงเรียบ

“แล้วผู้หญิงของคุณเอกราชต้องทำอะไรบ้างคะ” เธอถามเพื่อหาเรื่องคุยกับเขา เอกราชมองหน้านวลด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“ดูแลพี่ชายผม”

กีรณามองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ เพราะความต้องการของเขาผิดจากสิ่งที่เธอคาดเดา ปกติผู้หญิงของคนรวยหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียง แต่นายคนนี้มาแปลก

“ทำไมคะ พี่ชายคุณพิกลพิการหรือไม่ครบสามสิบสองหรือไง”

“หล่อเข้ม เป็นที่หมายตาสาวๆ เลยล่ะ แต่มีข้อเสียทำงานจนไม่มีเวลาพัก เอาแต่ใจ ปากร้าย แต่เก่งทุกเรื่อง”

เอกราชบอกด้วยรอยยิ้ม กีรณาฟังน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและเคารพในตัวพี่ชายก็อดชื่นชมไม่ได้ ขณะที่การสนทนากำลังสนุกสนาน เสียงเอะอะโวยวายกลางฟลอร์ก็ดังขึ้นพร้อมความชุลมุน เอกราชลุกขึ้นมองทำให้กีรณาต้องลุกตาม

“มีเรื่องอะไรกันคะ”

“คงเป็นพวกเมาแล้วกร่าง อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวเจ้าหน้าที่เขาก็เคลียร์เองนั่นแหละ” เอกราชบอกแล้วนั่งลงที่เดิม

กีรณาเตรียมจะนั่งตามแต่สายตาก็ไปสะดุดกับปลายปืนที่ลอดออกมาจากหลังม่านสีน้ำตาลที่เล็งมาหาใครสักคนในโต๊ะเธอ เสี้ยวหน้าข้างหนึ่งของคนยิงโผล่ออกมาให้เธอเห็น สายตาโหดเหี้ยมนั้นไม่ได้มองเธอ ใบหน้านวลเนียนซีดเผือดด้วยความตกใจ…ถ้าไม่ใช่ก็คงเป็น…

“คุณระวัง!” กีรณาร้องเสียงหลงและผลักร่างเอกราชล้มลงบนโซฟา ทำให้กระสุนที่ตั้งใจยิงชายหนุ่มพลาดเป้าไปถูกพนักพิงอย่างเฉียดฉิว แต่เอกราชก็ไม่สามารถหลบนัดที่สองได้ คมกระสุนวิ่งมากระแทกใต้ราวนมซ้าย

ปัง!

“อ้ากกก…”

การ์ดไรเกอร์ยิงสวนกลับไป อีกคนพาเจ้านายหลบคมกระสุน กีรณาเข้าไปดูอาการชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง จากนั้นความวุ่นวายก็เริ่มขึ้น แขกวิ่งหนีตายอลหม่าน ไฟในห้องสว่างวาบขึ้น

“คุณเป็นยังไงบ้าง” กีรณาหน้าซีดปากสั่นเมื่อเห็นเลือดไหลออกมา เอกราชพยายามจะพูดหากเลือดก็ไหลออกมาจากปาก หญิงสาวประคองศีรษะเขาวางบนตัก

“เรียกรถพยาบาลที มีคนถูกยิง” เธอตะโกนแข่งกับเสียงร้องลั่นของผู้คน คนที่ซุ่มยิงแสยะยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนที่วิ่งหนีตายออกไป

“ผะ…ผมไม่เป็นไร อย่า...ลืมนะคุณกี้ ดูแลพี่ชายผมด้วย” เอกราชพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ดังมากที่สุด แต่ก็แผ่วเบาจนกีรณาต้องก้มลงไปใกล้และเอ็ดให้

“จะตายอยู่แล้วยังห่วงคนอื่นอีกนะคุณ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มา แข็งใจไว้นะ”

“ผมตายยากน่า…” พูดจบคนที่ตายยากก็หมดสติมือตกลงข้างตัว กีรณาใจไม่ดีมองหาคนช่วย พอดีกับเสียงหวอของรถพยาบาลดังแว่วมา ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็กรูเข้ามาในผับและนำร่างของเอกราชไปโรงพยาบาล

***