8.หมาโกลเด้น

“ข้ามีความลับที่จะบอกเจ้าด้วยนะอีฟ แน่นอนว่าเจ้าอาจจะมองว่านี่คือเรื่องผิด แต่ว่าข้าจริงจังกับเบนจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเผ่าหมาป่าก็ตามที”

อาเวียเล่าเรื่องความรักแสนหวานของเธอและเบนให้อีฟฟัง และอีฟไม่ได้มองว่ามันผิด ในเมื่อทั้งสองคนมีความรักที่จริงใจและบริสุทธิ์ให้แก่กัน

“ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจเขา”

อีฟส่งยิ้มให้กับอาเวีย

“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกน่า ข้าจะไม่ชอบแฟนของเพื่อนได้อย่างไรกัน หากเจ้าชอบเขา ข้าก็ยินดีที่จะชอบเขาด้วย”

อาเวียพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอคิดเอาไว้แล้วว่าอีฟจะต้องเข้าใจเธอ และนี่คือจุดเริ่มต้นที่ดี..เพราะว่าอีฟไม่ได้รังเกียจเผ่าหมาป่า บางทีหากว่าอีฟตกหลุมรักท่านกาวินเรื่องราวมันอาจจะง่ายดายมากกว่านี้ก็ได้ เราทั้งสี่คนอาจจะจับมือเพื่อหนีไปด้วยกัน ไปสร้างครอบครัวแสนอบอุ่นในที่ไกลแสนไกลจากพวกแกะนิสัยเสียพวกนั้น

อาเวียพาอีฟเดินเข้ามาในร้านที่เรานัดหมายกันเอาไว้ เบนลุกขึ้นในทันทีเพื่อทักทายอีฟ

นางงดงาม..ดังเช่นที่อาเวียกล่าวถึงจริงๆ ความงดงามที่เพียงแค่มองครั้งแรกยังรู้สึกได้ถึงความตราตรึงใจ ช่างเหมาะสมกับนายท่านของเขายิ่งนัก

“สวัสดีครับ..ข้ามีชื่อว่าเบน เจ้าคงจะเป็นอีฟใช่หรือไม่ อาเวียเล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังเยอะมากมายเลยทีเดียว”

อีฟส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้กับเบน เธอไม่ได้นึกรังเกียจหรือว่าไม่ชอบเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะสวมใส่เสื้อผ้าที่ทั้งเก่าและโทรมมากแค่ไหน แต่อีฟเชื่อว่าความจริงใจที่ฉายออกมาทางสายตานั้นมันมีค่ามากกว่าการสวมใส่เสื้อผ้าราคาแพง..

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ อาเวียไม่เคยบอกข้ามาก่อนเลยว่านางมีคนรักที่หล่อเหลาเช่นนี้ ท่านและนางเหมาะสมกันมากทีเดียว ให้ตายสิข้าไม่ควรรบกวนเวลาของท่านทั้งสองคน ฉะนั้นแล้วข้าจะขอตัวออกไปเดินเที่ยวงานที่ด้านนอกก่อนนะคะ..”

อีฟกล่าวพร้อมกับทำท่าจะปลีกตัวออกมาแต่ว่าเบนพยายามพูดรั้งเธอเอาไว้

“ข้ามากับน้องชายครับ และข้าอยากแนะนำเจ้าให้เขารู้จัก..ช่วยรออีกนิดได้ไหมครับ”

อาเวียเอียงใบหน้าเพื่อมองหน้าของคนรัก เธอหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะจับมือของเบนออกจากแขนของอีฟ

“เจ้าไปเถอะอีฟ เดี๋ยวใกล้ๆ ช่วงเวลานัดหมายที่จะกลับเราค่อยกลับมาพบกันที่นี่”

เบนหันมองหน้าอาเวียราวกับเขาไม่เห็นด้วยกับนาง แต่ทว่าเมื่ออาเวียใช้สายตาแข็งกร้าวมองไปที่เบน เขาก็เลือกที่จะไม่พูดคำใดออกมาอีก การขัดใจอาเวียเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำที่สุด

“เช่นนั้น..ข้าไปก่อนนะ”

อีฟโบกมือลาอาเวียก่อนที่นางจะเดินออกมา

“ไปด้านหลังสิอีฟ ที่ด้านหน้าคนเยอะ เจ้าออกทางประตูหลังเถิด”

อาเวียชี้ไปที่ประตูด้านหลังที่อยู่ตรงทางไปห้องน้ำ อีฟพยักหน้าก่อนจะรีบเดินไปยังทางที่อาเวียชี้ในทันที

“ท่านน่ะใจร้อนมากเกินไป อะไรที่ดูเหมือนการจงใจจะทำให้สตรีรู้สึกต่อต้าน แต่อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นมาด้วยความไม่ตั้งใจ เราต่างเรียกขานสิ่งนั้นว่าโชคชะตา”

เบนจับไหล่ของอาเวียเอาไว้ เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากขาวเนียน..

“ข้าไม่รู้ใจสตรีมาก่อนเลย และข้าโชคดี..สตรีที่ข้ารักนั้นมิได้เข้าใจยาก ไม่อย่างนั้นข้าคงจะไม่มีความสามารถมีคนรักได้อย่างแน่นอน ไหนๆ สิ่งที่ตั้งใจทำก็ดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทางแล้ว เช่นนั้นเรา..ขึ้นไปที่ห้องด้านบนด้วยกันดีหรือไม่”

อาเวียหรี่ตามองหน้าของเบน เธอยกมือขึ้นมาบีบจมูกเขาเบาๆ ด้วยท่าทางมันเขี้ยว

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ..แต่มีข้อแม้ว่าวันนี้ห้ามทำรอยบนร่างกายของข้านะคะ อย่างที่ท่านรู้ว่าอีกไม่นานข้าจะต้องเข้าร่วมงานเลือกคู่แล้ว..”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนั้นใบหน้าของเบนก็สลดลงในทันที

“ข้าจะไปที่งานนั่น..จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าเป็นคู่ครองของข้าเอง แม้ต้องตายที่นั่น..ข้าก็ยินยอมมันดียิ่งกว่าที่ข้าจะมองเห็นเจ้าแต่งงานกับชายอื่น”

อาเวียมีสีหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน เธอจุมพิตเข้าที่สันกรามของเบน

“มันจะต้องมีทางสิที่รัก จะต้องมีหนทางที่ทำให้เราได้รักกันต่อไป”

ทั้งสองต่างเฝ้าภาวนาอย่างแรงกล้าเพื่อให้ขอให้พวกเขาสามารถรักกันต่อไปได้ แต่ทว่าท่าทีที่สนิทสนมของอาเวียและเบน มันกลับอยู่ในสายตาของอเล็กซ์มาตั้งแต่แรก

“ส่งคนกลับไปแจ้งนายท่านมาริโอเดี๋ยวนี้ ว่ามีสตรีจากหมู่บ้านบอนด์วิน ลักลอบพบกับพวกสัตว์ชั้นต่ำอย่างเผ่าหมาป่า..”

......................

อีฟเดินมาที่ประตูด้านหลัง ทว่าฝีเท้าของเธอหยุดเดินในทันทีเมื่อได้ยินเสียงสตรีและบุรุษกำลังพูดคุยกัน

“เจ้าถูกพวกแกะทำเช่นนี้มานานแล้วอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้นแต่สตรีในหมู่บ้านบอนด์วินต่างถูกย่ำยีเช่นนี้มาตลอด เราต่างไม่คิดยินยอม แต่แกะพวกนั้นป่าเถื่อนมากเกินไป”

อีฟขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอรู้ว่าสตรีในหมู่บ้านไม่มีความสุขแต่เมื่อมาได้ยินถ้อยคำที่เกิดขึ้นมาจากความอัดอั้นตันใจของสตรีในหมู่บ้านจริงๆ เธอก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้เลย

สตรีผู้นั้นกล่าวขอบคุณชายผมดำก่อนที่นางจะเดินจากไป เรื่องราวมันควรจะจบลงตรงนั้นแต่ในวินาทีที่ชายผู้นั้นหันมามันราวกับว่าเวลารอบๆ ตัวของเธอมันหยุดเดิน

อีฟมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เป็นพวกตกหลุมรักบุรุษที่หน้าตา แต่ทว่าเพราะเขาตรงสเป็คของเธอมากเกินไปต่างหาก นี่มันผู้ชายไทป์หมาโกเด้นที่เธอชอบนี่นา และเธอละสายตาไปจากเขาไม่ได้เลยให้ตายสิ เธอควรจะเดินออกไปจากที่นี่ตั้งนานแล้วแต่เท้ามันไม่ยอมขยับ

กาวินกะพริบตาอย่างช้าๆ ท่ามกลางไฟของร้านเหล้าที่เป็นสีสลัวๆ มีสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา นางสวมชุดกระโปรงที่แสนน่ารัก และเรือนผมสีแดงนั่นสะดุดตามากทีเดียว ดวงตากลมโตทำให้เขาเห็นถึงความแน่วแน่ของเธอแต่ทว่าในยามที่เธอมองสบตากับเขามันกำลังสั่นไหวเล็กน้อย

เขาไม่อยากหลงตัวเองว่าเธอจะสนใจหรือว่ากำลังชอบเขา แต่ตอนนี้กาวินไม่อยากขยับเลย เขาอยากจะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อที่จะมองหน้าเธออีกหน่อย

“ใครที่มันกล้ามาขัดขวางสหายของข้ากันนะ ใครหน้าไหนที่มันกล้าพาสตรีจากหมู่บ้านบอนวินด์ไปกันวะ!!”

อีฟหันไปมองที่ด้านในร้านเธอก็พบเจอกับพวกแกะที่เคยเฝ้าอยู่ที่ด้านหน้าของคฤหาสน์ท่านมาริโอ พวกเขายกพวกมาที่นี่หลายคนทีเดียวและนั่นทำให้เธอรู้ว่าตัวเองควรจะต้องหลบไปก่อนแล้วค่อยหาทางไปบอกอาเวีย

ขณะที่อีฟกำลังยืนวางแผนในใจอยู่นั้น ข้อมือของเธอก็ถูกฉุดรั้งไปด้วยบุรุษผมสีดำ เขาพาเธอวิ่งออกมาที่ประตูด้านหลัง วิ่งไปเรื่อยๆ ตามตรอกและซอยแคบๆ

เธอรู้ว่าตัวเองควรจะสะบัดมือของเขาออก แล้วถามเขาว่าเขาพาเธอวิ่งมาทำไมกันแต่ที่เธอไม่ทำเช่นนั้นเพราะ..เธออยากอยู่กับเขาให้นานอีกหน่อยต่างหาก