7.ลองดู

อีฟมองขวดน้ำหอมในมือ ก่อนที่เธอจะล้มตัวนอนลงบนเตียง การทำให้ท่านมาริโอรักมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เพราะเขาดูเหมือนกับคนมั่นหน้า ที่ไม่มีทีท่าจะรักใครง่ายๆ

ใบหน้างามแดงระเรื่อเมื่อหวนคิดถึงตอนที่เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อพบเจอเขากำลังทำเรื่องเช่นนั้น พร้อมกับร้องครางออกมาเป็นชื่อเธอ แน่นอนว่าสิ่งแรกที่อีฟทำหลังจากถึงบ้านคือการอาบน้ำและซัก..กางเกงซับในตัวนั้นที่เธอใส่มา เธอกำลังกรีดร้องในใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องเช่นนั้น..

และสิ่งที่ดึงให้สติของอีฟกลับมาคงเป็นเสียงเคาะประตูที่กำลังดังขึ้นมา

“อีฟ ข้าเข้าไปได้รึเปล่า”

อีฟเดินไปเปิดประตูให้อาเวียที่กำลังส่งยิ้มให้

“เข้ามาสิอาเวีย..ข้ายังไม่ได้นอน”

อาเวียยื่นชุดเดรสมาให้อีฟพร้อมกับดันให้อีฟเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง

“เปลี่ยนชุดเร็วอีฟ วันนี้มีงานเทศกาล ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นให้หนำใจเลย”

ยังไม่ทันที่อีฟจะตอบตกลง อาเวียก็จัดการสวมชุดและถักเปียให้เธอเรียบร้อยแล้ว

“ที่งานเทศกาลจะมีผู้คนมากมาย แน่นอนว่านี่คือการไปเที่ยวเพื่อพาเจ้าไปเปิดหูเปิดตา จะมีทั้งบุรุษที่เป็นมนุษย์และสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ เจ้าจะแยกพวกเขาไม่ออกแน่ๆ เพราะการปรากฏตัวในงานเทศกาลสัตว์ทุกตนจะต้องเก็บซ่อนตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้มนุษย์แตกตื่น หากเจ้าถูกใจบุรุษคนไหนก็แค่ฟังเสียงของหัวใจแล้ววิ่งเข้าไปหาเขาก็พอ”

อีฟขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าทำเช่นนั้นได้เลยงั้นหรือ?”

อาเวียส่งยิ้มให้อีฟผ่านทางกระจก

“เจ้าก็รู้ว่าอีกไม่นานจะมีงานเทศกาลการเลือกคู่ของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์..เมื่อถึงเวลานั้นหากคำทำนายปรากฏมาที่เจ้าหรือข้า เราจะไม่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้อีกตลอดชีวิต เมื่อแต่งงาน สตรีจะต้องอยู่ในบ้านของสามี เจ้าเห็นบินดีไหม..นางไม่สามารถออกมาหาพวกเราได้ด้วยซ้ำหลังจากที่นางแต่งงาน..อาศัยโอกาสที่เรายังมีอิสระ กอบโกยความสุขพวกนั้นกันเถอะน่า..”

อีฟนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ดูท่าว่าจะจริงอย่างที่อาเวียกล่าว เธอจะไม่มีอิสระอีกต่อไปและไม่ใช่แค่เธอแต่สตรีทุกคนของบอนด์วินต่างมีโชคชะตาที่น่าสงสารเช่นนั้น นั่นคงเป็นสาเหตุว่าทำไมเธอถึงควรจะช่วยเหลือทุกคน..ช่วยเหลือโดยการทำให้ท่านมาริโอรักเธอ

“เช่นนั้นเราไปกันเถอะอาเวีย ข้าอยากจะลองไปเที่ยวงานเทศกาลที่เจ้าว่าแล้ว”

หลังจากวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะอย่างนั้นวันนี้เธอจะขอสนุกให้เต็มที่ ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้เธอจะตั้งใจคว้าหัวใจของท่านมาริโอมาให้ได้!

ผึ้งน้อยบินวนเวียนอยู่ด้านนอกหน้าต่าง นางยกมือขึ้นมากอดอกด้วยท่าประจำตัวแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“โชคชะตา..เล่นตลกกันเกินไปรึเปล่านะ แต่นี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ใครจะไปรู้ แบบนั้นต้องช่วยกระตุ้นให้โชคชะตาเดินเร็วหน่อยท่าจะดี”

รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากของผึ้งน้อยก่อนที่นางจะบินไปยังหมู่บ้านข้างเคียงเพื่อเข้าสู่งานเทศกาล

“นี่ไม่ใช่โอกาสที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายๆนะครับนายท่าน วันนี้อาเวียจะพาเพื่อนของนางมาด้วยเพราะอย่างนั้นนายท่านจะต้อง..ทำความรู้จักกับนางและตีสนิทให้เร็วที่สุด อย่าลืมว่าเผ่าหมาป่าของเรากำลังเข้าสู่ช่วงวิกฤตแล้วนะครับ และนายท่านที่เป็นผู้นำเผ่าหมาป่าจะต้องกู้วิกฤตินั้นกลับมาด้วยการ..เอาชนะใจสตรีผู้นั้นให้ได้!!”

กาวินก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง เขาถูมือไปมาราวกับกำลังประหม่าและเขินอาย

“เจ้าก็รู้ว่าข้า..ไม่เคยเข้าใกล้สตรีมาก่อน ข้าทำมันไม่ได้หรอกเบน!!”

ขณะที่กาวินกำลังจะลุกขึ้น เบนก็กดไหล่ของท่านกาวินให้นั่งลงตามเดิม

“ท่านกาวินคือสายเลือดที่สูงส่งของเผ่าหมาป่านะครับ ด้วยใบหน้าของท่านนั้นแค่ท่านนั่งอยู่เฉยๆ ข้าเชื่อว่าสตรีผุ้นั้นจะต้องชื่นชอบท่านแน่ๆ”

ดูจากปฏิกิริยาของสตรีที่นั่งอยู่ในร้านสุรานี่ที่กำลังส่งสายตาหวานเชื่อมให้นายท่านของเขา ก็น่าจะรู้ว่านายท่านของเขาได้รับความนิยมในหมู่สตรีมากแค่ไหน

“ท่านทำได้ครับเพื่อเผ่าของเรา..ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งเราจะเคยแพ้พวกแกะ แต่ว่านายท่านจะต้องทำได้แน่ๆ นายท่านจะต้องพลิกกลับมาเพื่อเอาชนะได้แน่ครับข้าเชื่อว่ามันจะเป็นเช่นนั้น”

กาวินมองหน้าของเบน สายตาที่เชื่อมั่นนั่นทำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาไม่ได้อยากเอาชนะใครและยิ่งไม่อยากก่อสงครามเพราะมันมีแต่ความสูญเสีย การอยู่เช่นนี้ก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรแย่เลย..สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทุกตนต่างสงบสุขโดยที่มีแกะเป็นผู้นำ

“ข้ารู้แล้วเบน ข้าแค่จะไปเข้าห้องน้ำก็เท่านั้น”

กาวินลุกขึ้นมาเพื่อเดินออกไปอีกทาง เขาต้องหนีออกไปจากที่นี่ เขาไม่อยากทำให้สตรีผู้นั้น..เพื่อนของคนรักเบนต้องลำบากใจ เขาคือบุรุษขี้ขลาดและไม่มีสตรีที่ไหนหรอกที่จะมาชอบเขาน่ะ

“ปล่อยข้าซะอเล็กซ์ เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบเจ้า อีกทั้ง..เจ้าตามจีบอาเวียอยู่ไม่ใช่รึไง ข้าไม่ใช่ของเล่นของเจ้านะและจะไม่มีวันเป็นด้วย!!”

ที่หน้าห้องน้ำมีบุรุษและสตรีกำลังยื้อกันไปมาราวกับว่าสตรีผู้นั้นไม่เต็มใจที่จะตามบุรุษผู้นั้นไป

“แล้วอย่างไรยูนา เจ้าคือสตรีในหมู่บ้านบอนด์วิน เจ้าคือของเล่นของพวกข้าอยู่แล้วนี่ สตรีที่นั่นมีเอาไว้เพื่อรองรับความใคร่ของแกะอย่างข้า! แค่เจ้ายินยอมถ่างขาออกมาเรื่องมันก็จบแล้วน่า เจ้าจะมีความสุขกับมันและเจ้าจะเรียกร้องเพื่อขอมันจากข้าอีกแน่ๆ”

“เพี๊ยะ!!”

“เจ้ากำลังดูถูกข้านะอเล็กซ์ ให้นอนกับเจ้าสู้ข้าวิ่งชนต้นไม้ตายไปเลยน่าจะดีกว่า!!”

“นี่เจ้ากล้าตบข้างั้นเรอะ นั่งนี่!!”

กว่าจะรู้สึกตัวอีกที กาวินก็เดินออกไปเพื่อเอาตัวขวางสตรีผู้นั้นเอาไว้ เขาจับมือของบุรุษที่ชื่ออเล็กซ์เอาไว้แน่นเพราะหมอนั่นทำท่าราวกับกำลังจะตีสตรีผู้นั้น

เขาไม่ชอบเรื่องที่บุรุษทำร้ายร่างกายของสตรีเลย และยิ่งรับไม่ได้กับคำดูถูกที่หมอนี่พ่นออกมา

“นางไม่เต็มใจไปกับเจ้า เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับนางนะ!”

อเล็กซ์สะบัดมือออกในทันที ที่ชายเบื้องหน้ากล่าวออกมานั่นมันคือกฎ และเขาไม่อยากให้มันเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นเขาจึงเลือกที่จะเดินหนีไป

“ฝากเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน..ครั้งนี้เจ้าโชคดีไปที่มีคนมาช่วย”

เมื่ออเล็กซ์เดินจากไป กาวินก็หันไปหา สตรีผู้นั้นที่กำลังตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“เกิดเรื่องเช่นนี้บ่อยอย่างนั้นหรือครับ ข้าหมายถึงพวกแกะ..มักจะแสดงท่าทีเช่นนี้กับสตรีในหมู่บ้านบอนด์วินงั้นหรือ”