5.ค่อยเป็น ค่อยไป

“ฟังนะ การนอนด้วยกันหรือแม้กระทั่งการทำเรื่องเช่นนั้น มันไม่ได้ทำให้ความรักก่อตัวขึ้นมาหรอกนะคะ มันผิดตั้งแต่เริ่มแล้ว เพราะอย่างนั้นข้าจะไม่เริ่มต้นทำให้เขารักด้วยการนอนกับเขา”

ผึ้งน้อยบินเข้ามาใกล้อีฟอีกหน่อย ก่อนที่มันจะบินวนไปวนมา

“แต่การที่เจ้าอยู่ไกลเขาเช่นนี้ก็ทำให้เขารักเจ้าไม่ได้เช่นเดียวกัน..”

“ฉันยังไม่ได้รับปากว่าจะช่วยท่านเลยนะคะ นี่มันเป็นการมัดมือชกชัดๆ”

“เจ้าต้องช่วยสิ..เพราะเรื่องน่าเศร้าจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนอีฟที่รัก”

อาเวียจะถูกจับได้ในไม่ช้าเรื่องที่นางลักลอบมีความสัมพันธ์กับพวกหมาป่าน่ะ

คำกล่าวสุดท้ายของผึ้งตนนั้นทำให้อีฟรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย เธอจ้องมองสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่กำลังบินวนไปมา

“เจ้าต้องช่วยข้าสิ เพราะว่าข้ารักเจ้าที่สุดเลยนะอีฟ..”

เมื่อได้ฟังเสียงขอร้องเช่นนั้นอีฟก็พ่นลมหายใจยาวออกมาผ่านทางปลายจมูก

“ข้าไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำสำเร็จไหม..”

“สำเร็จสิ! เพราะว่าเจ้ามีผู้ช่วยที่ดีแบบข้า เอาล่ะการทำให้ตกหลุมรักขั้นแรกคือการไปให้เขาเห็นหน้าก่อน”

สิ้นเสียงของผึ้งตนนั้นภาพเบื้องหน้าของ อีฟพลันพร่าเลือนเล็กน้อย พื้นที่ยืนอยู่ไม่ใช่พื้นของห้องสมุดอีกต่อไป แต่มันกลับเป็นพื้นในห้องอาบน้ำที่แสนจะหรูหราของคฤหาสน์หลังหนึ่ง เธอเวียนหัวจนต้องยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ มันเหมือนกับว่าเธอไม่คุ้นชินกับเรื่องที่พึ่งประสบพบเจอเลย อีฟไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอหายตัวมาหรือว่าภาพเบื้องหน้าเป็นแค่ความฝัน

“อะ..อึ่ก!..อ่า อีฟได้โปรด สัมผัสมันอีกหน่อย อึ่ก..ได้โปรดขยับมือเจ้า..อา..”

“....”

สิ่งที่ทำให้เธอล่วงรู้ว่าตัวเองไม่น่าจะฝันไปคงเป็นความร้อนที่ถูกส่งผ่านมาจากร่างกายของชายผู้หนึ่ง ในมือของเขาถือกางเกงซับในเธอเอาไว้ เขาใช้กางเกงซับในลูกไม้ในมือสัมผัสลงไปบนแท่งร้อนของตัวเองแล้วรูดรั้งมันขึ้นลง

เรือนผมสีเงินส่องประกายสะท้อนกับแสงของดวงตะวัน สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือเธอกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของเขา และหากเขามีสติมากกว่านี้อีกหน่อยเขาคงจะมองเห็นเธอไปแล้วแต่เพราะเขาอยู่ในสภาพที่ไร้สติ

“ลุยเลยอีฟ..ข้าพาเจ้ามาที่นี่แล้ว เรื่องราวหลังจากนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วนะอีฟที่รัก”

เจ้าผึ้งน้อยตนนั้นทำอะไรกับเธอวะเนี่ย แล้วจะให้เธอทำอย่างไร จะให้โบกมือทักทายเขาแล้วถามเขาว่ามีอะไรให้ช่วยไหมงั้นเรอะ!!

บ้าไปแล้วบ้าที่สุด!!

“อะ..อึ่ก!!”

ลาวาร้อนพวยพุ่งออกมาจากจุดอ่อนไหวและมันไหลเอ่อเปียกชุ่มไปทั่วกางเกงซับในลายลูกไม้ของเธอที่อยู่ในมือเขา มาริโอหลับตาพริ้ม เขามองกางเกงซับในที่อยู่ในมือด้วยแววตาอ่อนลง..ทว่าในช่วงเวลาที่เขามองกางเกงซับในนั้นเขาคิดว่าตัวเองมองเห็นเท้าของสตรีผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ในห้องอาบน้ำ เมื่อเขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นก็พบเจอกับใบหน้าของเจ้าของกางเกงซับในที่เขาถืออยู่กำลังยืนมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

“อ่า..ข้ามาที่นี่เพื่อจะมารับของข้าคืนแต่ในยามนี้ข้าคิดว่าตัวเองควรมาใหม่ในวันหลัง..และข้าควรจะออกไป”

มาริโอแสยะยิ้มในทันที เขาชูกางเกงซับในที่เปียกชุ่มให้อีฟได้มอง

“รับมันคืนไปสิอีฟ..คงจะดีหากว่าเจ้าแสดงให้ข้าเห็นบ้างว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาเจ้าสัมผัสตัวเองเช่นไร แล้วเจ้าครางชื่อของข้าออกมารึเปล่า..”

เขาจับมือของเธอก่อนจะส่งมอบกางเกงซับในในมือของเขาส่งคืนให้เธอด้วยรอยยิ้ม เขายืนอย่างมั่นใจโดยที่ไม่สวมเสื้อผ้าสักชิ้น แน่นอนว่ามาริโอตกใจที่เห็นอีฟมายืนอยู่ที่นี่ เพราะในห้องส่วนตัวของเขามิใช่สถานที่ที่ใครจะสามารถเข้าออกได้ตามใจ แต่ไหนๆ เธอก็มายืนอยู่เบื้องหน้าของเขาแล้ว..เขาจะไม่สงสัยและไม่ถามซอกแซกว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไร แต่หากว่าเธอเข้ามาที่นี่แล้วการจะเดินออกไปย่อมไม่ง่าย

“เรื่องนั้นยังเร็วเกินกว่าที่ข้าจะเปิดเผยต่อหน้าท่านมาริโอ ในเมื่อท่านส่งคืนสิ่งของที่ข้าต้องการมาแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัว”

“หมับ!”

มาริโอจับข้อมือของอีฟเอาไว้แน่น

“การเข้ามาในห้องของข้านั้นไม่ยาก แต่จะออกไปก็ไม่ง่ายเหมือนกันนะอีฟ เจ้าเข้ามาที่นี่และยืนมองข้าทำเรื่องเช่นนั้นจนเสร็จสิ้น เจ้าไม่คิดว่าข้าจะรู้สึกกระดากอายบ้าง อย่างนั้นหรือ?”

บนหน้าของเขาไม่มีวี่แววของความอายหรือแม้กระทั่งความประหม่าเลยสักนิด เขาหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเพื่อต้องการให้เธอยอมเขาต่างหาก

“ข้ากลับมองในอีกมุมที่แตกต่างนะคะ ทุกส่วนของท่านมาริโอล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความน่าหลงใหล การที่ข้าได้มองท่านในช่วงเวลาที่ท่ากระทำเช่นนั้นมันคือการบอกท่านได้เป็นอย่างดีว่าท่าน..ทรงเสน่ห์ในแบบที่ผู้อื่นกล่าวออกมาจริงๆ”

เขาอุ้มเธอขึ้นมาในทันที อีฟรีบยกมือขึ้นมากอดคอเขาเอาไว้ เธอหัวใจเต้นแรงเพราะคิดว่าการจะออกไปจากที่นี่ไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริงๆ

และหากออกไปได้เธอคิดเอาไว้แล้วว่าเมนูที่จะประกอบอาหารจากผึ้งนั้นมันมีอะไรบ้าง เอาไปทอดกรอบดีไหมนะ หรือว่าจะเอาไปย่างไฟดี!!

หากจะให้ฉันช่วยก็ควรจะเคารพความคิดของฉันสักหน่อยสิ ไม่ใช่อยู่พาฉันมาที่นี่ให้พบเจอกับเรื่องที่ยากเย็นแบบนี้น่ะโว้ย!!

“จะเอาอย่างไรอีฟ วันนี้เจ้าจะให้ข้าทำได้ถึงไหนกัน?”

ไม่ให้ทำตรงไหนทั้งนั้นนั่นแหละ

“ข้าไม่คิดว่าข้าจะอนุญาตให้ท่านมาริโอแตะตัวข้านะคะ”

เขาหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะจับกดเธอลงไปบนเตียงนอน

“เช่นนั้นเจ้าควรแสดงให้ข้าดูสิ ว่าในยามที่เจ้าอยู่ผู้เดียว เจ้าทำอย่างไรแล้ว..เจ้าร้องครางชื่อของข้าออกไปมาไหม ในยามที่เจ้ากำลังจะเสร็จสมน่ะ”

เธอกำมือแน่นเมื่อดูเหมือนตนเองจะเดินมาถึงทางตัน

“ในกฎระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่าท่านไม่สามารถทำอะไรกับข้าได้ หากว่าข้าไม่คิดยินยอม”

“ตอนนี้ชั่งหัวเรื่องกฎไปเถิด ข้าอดทนมาแล้วครั้งหนึ่งและจะไม่มีทางปล่อยเจ้าไปเป็นครั้งที่สองโดยที่ไม่ได้อะไรกลับคืนมาหรอกนะ..ข้าไม่ยอมขาดทุนอีกแล้วอีฟ”

ตอนนี้เธอควรตั้งสติและหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์เช่นนี้ คนเรามันจะตกลงปลงใจกันง่ายๆ แบบมองตาก็ยอมขึ้นเตียงด้วยแบบนั้นได้ไงกันวะ มันจะต้องค่อยเป็นค่อยไป ค่อยๆทำความรู้จักกันสิ

“ข้าเขินอายเกินกว่าจะแสดงมันออกมาแต่ทว่าข้าก็ไม่อยากให้ท่านรู้สึกว่าถูกข้าเอาเปรียบ..”

อีฟถอดกางเกงซับในที่เธอสวมออกมาส่งให้เขา ครั้งนี้มันไม่ใช่ลายลูกไม้เหมือนตัวที่แล้วแต่มันเป็นสีขาวบริสุทธิ์

เธอกางขาออกเล็กน้อยเพื่อเชิญชวนให้เขาทอดสายตามองดูบางอย่างที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะเปิดเผยก่อนที่อีฟจะสวมกางเกงซับในลายลูกไม้ที่มันเปียกปอนไปด้วยน้ำรักของเขาไปแทนที่ เธอดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วมองหน้าเขา

“ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปดีไหมคะท่านมาริโอ เอาไว้ครั้งหน้าเราค่อย..เปิดเผยด้านที่ไม่มีใครเคยเห็น..ให้อีกฝ่ายได้ดูชม ดีไหมคะ”