3 สุรานารี 1/1

ช่วงเวลาแสนสนุกก็มาถึง

งานเลี้ยงแผนกจัดขึ้นในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมที่ห่างจากนิคมอุตสาหกรรมออกไปประมาณห้ากิโล

มีวงดนตรีชื่อดังระดับประเทศมาให้ความสนุก อาหารและเครื่องดื่มของมึนเมา งานเริ่มขึ้นมาได้ประมาณสามชั่วโมง ทุกคนเริ่มเดินไม่ตรงกันแล้ว

พวกหนุ่มช่างและหนุ่มๆคิวซีทยอยไปอยู่ด้านหน้าเวทีกันแทบจะหมด เพราะตอนนี้…นักร้องสาวสวยเซ็กซี่และแดนเซอร์หุ่นแซ่บในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยกำลังวาดลวดลายเร่าร้อนเด้งเด้าอย่างเมามัน

“ไอ้มายด์ ไปหน้าเวที เร็ว มา!”

“ไม่ล่ะพี่เกด มายด์เมาแล้ว พี่ไปกับพี่ดาวเหอะ”

“เมาก็นั่งอยู่นี่นะ อย่าไปไหนล่ะ เดี๋ยวคนฉุดไป ฮิๆ”

ลูกเกดกับดาวไปแดนซ์หน้าเวที ทิ้งมายด์ไว้ที่โต๊ะท้ายสุดคนเดียว

ขณะกำลังกรึ่มๆอยู่นั้นเอง…

“มายด์ไม่ไปเต้นกับพี่ๆเขาเหรอ”

มายด์มิ้นท์หรี่ตามองผู้มาใหม่ เห็นรางๆเป็นใบหน้าขาวใสตัดกับคิ้วเข้มหนา ปากอมชมพู ตาโตแต่ค่อนข้างเรียว

เครื่องหน้าของเขาทำให้เธอพอจะรู้แล้วว่าเป็นดินนั่นเอง

ชายหนุ่มนั่งลงเก้าอี้ที่ห่างออกไป

“มายด์เต้นไม่เป็นหรอก…”

“แต่กินเหล้าเป็น…”

ดินหัวเราะน้อยๆในเชิงเอ็นดู

“ก็ลองเฉยๆ…”

ปกติแล้วเธอไม่เคยกิน แต่รู้สึกว่าอยากลองดูบ้าง จะได้มีภูมิต้านทานไว้เข้าสังคม ลูกเกดจึงชงให้เธอกินประมาณสามสี่แก้ว สุดท้ายทั้งเมาทั้งมึน ต้องนั่งติดเก้าอี้อยู่แบบนี้

“พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม…”

“ไม่เป็นไรค่ะ…มายด์คุยไม่เก่ง เมาแล้วด้วย เดี๋ยวพี่จะเบื่อเปล่าๆ ”

มายด์มิ้นท์ยิ้มบางๆให้ มองเขาแล้วก็เมินไปมองเวที ความมึนเมาทำให้เธออยากอยู่คนเดียวมากกว่าจะพูดคุยกับใคร

หนุ่มหน้าตี๋ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

มายด์มิ้นท์เห็นสองแก้มของเขาแดงปลั่ง ดูเป็นคนพูดน้อยและขี้อายพอสมควร

เมื่อเห็นเธอเงียบและเมิน ดินก็นั่งมองเธอเหมือนกำลังชั่งใจว่าควรจะทำยังไงต่อดี

และในท้ายที่สุด…

“งั้นพี่ไปนะ…แวะมาทักเฉยๆ นึกว่ามายด์เหงา แต่พี่ว่า มายด์น่าจะอยากนั่งคนเดียว…”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความแห้งแล้ง ร่างสูงโปร่งเดินคอตกหายเข้าไปในฝูงพนักงานที่กำลังเต้นสนุกสนาน

มายด์มิ้นท์ก็เห็นใจเขาอยู่หรอก แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเธอไม่ได้สนใจในเรื่องของความสัมพันธ์แม้แต่น้อย

เกิดมาเด็กสาวไม่เคยรู้ซึ้งถึงคำว่ารักในแบบของหนุ่มสาวเลยด้วยซ้ำ มีแต่ความรักของพ่อแม่ที่เธอรู้จัก

ที่ตัดสินใจมาทำงานในเมืองใหญ่ เพราะอยากหาเงินเรียนต่อเอง ไม่อยากรบกวนพ่อแม่ที่มีลูกถึงห้าคน น้องๆ เธอแต่ละคนยังเด็กๆ กันทั้งนั้น

ความเป็นเสาหลัก เป็นความหวัง ทำให้มายด์มิ้นท์เถลไถลเกเรไม่ได้ ไอ้เรื่องความสัมพันธ์ฉาบฉวยสนุกสนาน อย่างที่วัยรุ่นมักจะริลองกัน ไม่เคยอยู่ในสมองของมายด์มิ้นท์เลย

นี่แหละเหตุผล ที่เธอไม่เคยปล่อยใจไปกับชายใดเลยสักคน…

หลังจากดินไป มีหนุ่มๆแวะเวียนมาคุยมาขอชนแก้ว แต่มายด์มิ้นท์ก็เมินเฉย ตีมึนนั่งเงียบกริบจนหนุ่มพวกนั้นถอดใจลุกไปเอง

เวลานี้ความมีมารยาทรักษาน้ำใจใครได้หายไปกับฤทธิ์สุราหมดแล้ว

เด็กสาวมองแก้วเหล้าในมือ มันเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ จากที่ลูกเกดชงให้ ตอนนี้เธอพัฒนามาเป็นนั่งชงเองกินเองคนเดียว

ภาพที่มองเห็นเริ่มจะเลือนเหมือนกระจกขึ้นฝ้า ใบหน้าเริ่มชาเพราะสุราแผลงฤทธิ์

สตรีขี้เหล้าฝึกหัดก็เพ่งสายตามองไปรอบๆ ผู้คนเต้นสนุกสนาน มัวเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่มีใครสนใจเธอสักคน

บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงค่อนข้างมืด เพราะปิดไฟหมด มีเพียงแสงสปอร์ตไลท์หลากสีวูบวาบจากเวทีใหญ่สาดไปมาจนน่าเวียนหัว

เงาร่างใครสักคนนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ…

“ไม่ออกไปสนุกเหรอ…”

เสียงนี้มัน…..

มายด์มิ้นท์หันขวับ

อรรถพลยิ้มกว้าง ในมือเขามีแก้วเหล้าติดมาด้วย วันนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนส์

เสื้อนั้นผ่าอกกว้าง…เห็นผิวเนื้อตรงร่องกล้ามกลางอกเนียนละเอียด…

เขาก็แต่งตัวไม่ผิดจากเดิมเท่าไหร่ แต่ทำไมวันนี้ เขาดู หล่อ…กว่าทุกวัน มายด์มิ้นท์ถามตัวเอง

“ไม่ชอบเต้นเหรอ หรือว่าเต้นไม่เป็น?”

สมองของมายด์มิ้นท์มึนงงเกินกว่าจะประมวลได้ทัน เด็กสาวยังวนอยู่กับการไล่สายตา มองจากแผงอกเปลือยเรื่อยไปที่ท่อนแขนหนา จนถึงมือใหญ่นิ้วมือทั้งห้าเรียวยาว…

นิ้วเขาใหญ่…และสวย

เห็นมือ…ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาทำอะไรไว้ เด็กสาวก็รีบสะบัดใบหน้าหนีทันที

อรรถพลกระตุกยิ้ม หัวเราะเบาๆแล้วก็ขยับตัวตามมานั่งมาใกล้ๆ มายด์มิ้นท์ตื่นตกใจจนขยับเก้าอี้หนี

และสุดท้ายเธอก็เห็นว่า..เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการ…เอื้อมมาหยิบขวดเหล้าตรงหน้าเธอแค่นั้น แล้วก็นั่งลงที่เดิม

เหล้าในขวดเหลือครึ่งกลม อีกครึ่งกลมเข้าไปนอนในตับมายด์มิ้นท์เรียบร้อย แค่ครึ่งเดียวก็ทำให้เธอหมดสติสัมปชัญญะอย่างสิ้นเชิง

เธอปรายตาเห็นเขาชงเหล้าใส่แก้วตัวเองเพิ่ม

เหล้าครึ่งแก้ว โซดาตามเล็กน้อย มายด์มิ้นท์เห็นแล้วก็ค่อนแคะในใจ…

‘ถ้ากินแบบนั้น ทำไมไม่กินเพียวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ’

เธอนั่งมองเขานิ่งๆ จนกระทั่ง…

เขาคว้าเอาแก้วเหล้าของเธอไปชงเหล้าเพิ่มให้ มายด์มิ้นท์ความรู้สึกช้า จะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว…