4 สุรานารี 1/2 NC+

เธอนั่งมองเขานิ่งๆ จนกระทั่ง…

เขาคว้าเอาแก้วเหล้าของเธอไปชงเหล้าเพิ่มให้ มายด์มิ้นท์ความรู้สึกช้า จะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว…

“พี่อรรถ! พอแล้ว…”

“ทำไม? กลัวเมา หรือว่ากลัวพี่”

“ไม่ได้กลัวซะหน่อย…ก็รินมาสิ”

มายด์มิ้นท์เริ่มรู้สึกว่า เธอไม่เป็นตัวเองอีกต่อไปแล้ว ตอนแรกเธอคิดว่าจะนิ่งเฉยให้เขาจากไปเอง กลับกลายเป็นความหมั่นไส้ จนอยากสู้กลับให้รู้ดำรู้แดงกันไป เธอคิดอยากจะเอาคืน เรื่องที่เขาลวนลามเธอเมื่อคืนวาน

“มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า ทำหน้าอมทุกข์ตั้งแต่เข้างาน”

“เรื่องของมายด์ค่ะ ไม่ใช่เรื่องของพี่…ไม่ต้องยุ่งเนอะ”

อรรถพลหัวเราะในลำคอเบาๆ ดูเขาจะหัวเราะพร่ำเพรื่อจนน่ารำคาญ มันมีอะไรตลกนักหนา หน้าเธอรึไง?

ชายหนุ่มกระดกเหล้าในแก้วรวดเดียว เหลือเพียงเสียงน้ำแข็งในแก้วดังกร๊องแกร๊ง เขาเหลือบมองแก้วเหล้าของเธอที่เริ่มละลาย

“ยกสิ น้ำแข็งละลายแล้วนะ…”

“แล้วไงคะ”

“เหล้าก็จืดหมดสิ”

“จืดเถอะค่ะ มายด์เมาแล้ว ไม่กินแล้ว”

“กลัวเมา หรือว่ากลัวพี่…”

เขาย้ำอีกแล้ว มายด์มิ้นท์รู้สึกว่าเลือดในกายมันร้อนขึ้นเหมือนน้ำเดือด มือน้อยคว้าแก้วเหล้ายกกระดกรวดเดียว

ตึก!

เด็กสาวกระแทกแก้วลง

“จบนะ…”

อรรถพลไม่สลด เขากลับยิ้ม แถมยังคว้าแก้วของเธอไปชงให้อีกหน้าตาเฉย

มายด์มิ้นท์มองการกระทำของเขา ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องมาอยู่ตรงนี้ มาวุ่นวายกับเธอ ตอแยเธอ หรือเพราะเรื่องที่เธอเห็นเขาวันนั้น?

ความคับข้องในใจจึงถามออกไปตรงๆ

“พี่มายุ่งกับมายด์ทำไม…”

“แค่มานั่งกินเหล้าเป็นเพื่อน พี่ผิดเหรอ?”

“พี่อย่ามาเบี่ยงประเด็น…”

มายด์มิ้นท์ไม่ยอมให้เขาทำไขสืออีกต่อไป เธอพุ่งเข้าประเด็น

“…มายด์หมายถึง…เรื่องที่มายด์เห็นพี่กับพี่หวานจูบกัน เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม พี่ถึงปั่นประสาทมายด์ทุกวันเนี่ย! ”

ความเมาทำให้ขาดสติยับยั้งคำพูด บวกกับความอึดอัดภายในใจ เธออยากจะพูดออกมาให้มันจบๆไปเสียที..

“มายด์ก็ไม่ได้พูดอะไรกับใครสักหน่อย ทำไมพี่ยังมาวุ่นวายอยู่ได้!”

มายด์มิ้นท์ลืมตัวเสียงดัง ทว่า…ตอนนี้ผู้คนหลั่งไหลไปข้างหน้าเวที เสียงดนตรีและการแสดงบนเวทีดึงความสนใจจากทุกคนไปหมดแล้ว

อีกทั้งเธอและเขายังอยู่ในจุดที่เป็นมุมอับ ไม่มีใครมอง ไม่มีใครเห็นเธอและเขาทั้งนั้น

ตอนนี้มายด์มิ้นท์เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

อรรถพลเห็นดังนั้น เขากลับส่งยิ้มเห็นฟันขาวเรียบ

“…พี่ทำขนาดนี้ มายด์ยังไม่เข้าใจอะไรเลยเหรอ ทำไมไร้เดียงสาจังนะ”

“พี่อรรถจะให้มายด์ทำยังไงพูดมาดีกว่า แล้วก็เลิกยุ่งกับมายด์ซะที”

“…พี่ว่า…มายด์ดูเครียดนะ”

อรรถพลเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ จนชนกับเก้าอี้เธอ พร้อมวาดแขนวางบนพนักพิงฝั่งของเธอ

มายด์มิ้นท์เห็นคาตา แต่ตอนนี้เธอเมาจนตัวชาการตอบสนองก็แสนเชื่องช้า ทำให้ลืมเบี่ยงตัวหลบวงแขนของเขาไปเสียสนิท

ตอนนี้เขาโอบไหล่เธอเต็มๆ

เขายกแก้วตัวเองขึ้นชูมาตรงหน้า

“ชนสักหน่อยสิ แล้วเรามาคุยกันดีๆ…”

มายด์มิ้นท์เอื้อมไปคว้าแก้วของตัวเองชนกับเขาอย่างเสียไม่ได้ อยากจะเคลียร์ใจทุกอย่างให้จบสิ้น

เด็กสาววางแก้วเปล่าลงที่โต๊ะ หลังจากเมรัยสีเหลืองเข้มเข้าปากไปจนหมด รสชาติมันบาดคอสิ้นดี

อรรถพลยังคงยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อห่างเธอไม่ถึงครึ่งไม้บรรทัด นัยน์ตาสีเทาของเขาเต็มไปด้วยเล่ห์กล

เป็นสายตาที่มองเธอเหมือนทุกครั้ง หากครั้งนี้ความรู้สึกที่ส่งผ่านออกมา เด็กสาวกลับรับรู้ถึงมันได้มากกว่าครั้งไหนๆ

หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่ปกติ แววในตาเหมือนกับตอนที่เธอเห็นเขาวันนั้น วันที่เขากำลังจะทำเรื่องอย่างว่ากับน้ำหวานในห้องน้ำหญิง…

พอนึกถึงหัวหน้างาน ความไม่เหมาะสมก็วาบขึ้นมาในใจ

“พี่อรรถไม่ไปนั่งกับพี่น้ำหวานล่ะคะ”

“ไปทำไม…”

“ก็พี่เป็นแฟนพี่หวาน มานั่งตรงนี้มันดูไม่ดี”

“ใครบอกว่าพี่เป็นแฟนเขา ไม่ใช่ว่าเขามีผัวอยู่แล้วเหรอ…”

“พี่ก็รู้…แล้วพี่ทำแบบนั้นกับพี่หวานทำไม…”

“เขาให้ก็เอาสิ…”

อรรถพลตอบเร็วทันควันเหมือนไม่คิดมาก มายด์มิ้นท์นึกโกรธแทนน้ำหวาน อรรถพลเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้ ภาพลักษณ์อบอุ่นที่ใครเห็นมันคือเรื่องจอมปลอม น้ำหวานคือผู้หญิงที่โชคร้ายจริงๆ…

“เขาเสนอ พี่สนอง จบแค่นั้น พี่ไม่ใช่ของใคร…”

“แต่พี่หวานกับพี่มีอะไรกันแล้ว …”

“มีอะไรกัน ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นแฟนกันนี่”

มายด์มิ้นท์อยากจะบ้า เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้…

“น่าสงสารพี่หวาน ต้องมาเจอผู้ชายแบบพี่”

“พูดผิดแล้ว เธอน่ะต้องสงสารพี่…พี่น่ะโดนหลอก”

“อะไรคือโดนหลอก…”

เขาไม่ตอบ แต่มองใบหน้าสวยของมายด์มิ้นท์แล้วก็อมยิ้ม เด็กสาวชักจะหมั่นไส้รอยยิ้มซึ่งบ่อยเกินควรของเขา โดยเฉพาะยิ้มที่ตา อันมีนัยยะบางอย่างซ่อนอยู่

“แสดงว่าเราไม่มีเคยมีแฟนใช่ไหมเนี่ย…”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่อ่ะ…”

“เดาถูกล่ะสิ…”

มายด์มิ้นท์เงียบอึ้งไม่ยอมพูด แต่สีหน้าอาการตอบอีกฝ่ายไปหมดแล้ว

“ที่ถาม เพราะฟังจากความคิดแล้ว น่าจะยัง…ไม่นึกว่าพี่เดาถูกด้วยสิ”

“จะเคยมีหรือไม่เคยมี แล้วมันเกี่ยวอาไรกับเรื่องของพี่กาบพี่หวาน”

ลิ้นของเด็กสาวเริ่มเป็นอัมพาต ร่างเริ่มอ่อนจนต้องเอนหลังพิงพนัก เธอหนุนแขนเขาเข้าไปเต็มๆ ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้ เหมือนรอจังหวะอยู่แล้ว

“เกี่ยวสิ ก็มายด์ถามพี่ ว่าจะให้มายด์ทำอะไร…”

ปลายจมูกโด่งของเขาคลอเคลียอยู่ตรงหางตาของเธอ ลมหายใจอุ่นค่อนไปทางร้อนพัดผ่านข้างแก้ม

เสื้อเชิ้ตผ่าอกหย่อนลงยามเขาก้มต่ำ เห็นแผงกล้ามเปลือยเปล่าด้านใน มันนูนแน่นหนา ไม่ผิดจากที่เคยจินตนาการไว้

กลิ่นโคโลญจน์โชยจากเรือนกาย มันหอมแรงจนบางสิ่งในกายเธอตื่นตัว

นิ้วสากระคายของอรรถพลคลึงวนตรงหัวไหล่เปลือยเปล่า มายด์มิ้นท์ก้มมองชุดเดรสของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ

เธอสวมเดรสสีชมพูอ่อนขับผิวขาวผ่อง ช่วงอกคว้านเป็นรูปตัววี เห็นเนินนมขาวสะอาดเต็มตา

ตวัดไปมองสายตาคนข้างๆ อรรถพลก็จับจ้องอยู่ที่เดียวกัน ก่อนจะเปลี่ยนมาสบตาเธอ

ประกายในตาบอกความต้องการชัดแจ้ง…

มายด์มิ้นท์ควรจะด่า ทว่า…สมองมัวแต่พิจารณาดวงหน้าคมคร้ามใกล้ๆ

หล่อ สะอาด เรียบเนียน นัยน์ตาคมปลาบซุกซน

ผู้ชายคนนี้มอมเมาเธอเสียยิ่งกว่าเหล้าอีก…

“มายด์…”

เขาเรียกชื่อเธอด้วยเสียงนุ่มเย็น ปลายท้ายสั่นน้อยๆ

“มายด์ยังไม่เคยใช่ไหม”

“คะ เคยอะไร”

“ฮึ…”

เขาทำเสียงในลำคอ มือพลางเลื่อนไปวางบนต้นขาขาวเนียนกลึง

“มายด์ยังไม่เคยมีอะไรกับใครใช่ไหม”

“ยะ ยัง”

มายด์มิ้นท์บอกไปตามความจริง ไม่มีแก่ใจจะโกหกแล้ว เพราะมือหนาเริ่มล้วงเข้ามาในถิ่นที่ลับของตัวเอง

เด็กสาวมองไปรอบๆ ไม่มีใครหันมามองพวกเธอในมุมมืด ไม่มีใครช่วยเธอจากเขาได้

แต่หากมี เธอจะขอความช่วยเหลือไหม…

คำตอบคือ ไม่

ไม่เพียงช่วงล่างที่เขารุกล้ำ ใบหน้าหล่อของอรรถพลเริ่มเคลื่อนเข้าหาเธอ ลมหายใจของเขาราดรดตรงหัวไหล่ ก่อนจะตามด้วยริมฝีปากอุ่นๆทาบลงไปหนึ่งครั้ง…

ปากเขานุ่มจัง

“ถ้าพี่ทำแบบนี้…มายด์กลัวไหม”

“อ่า…ไม่”

เธอตอบออกไปอย่างลืมตัว

นิ้วใหญ่ของอรรถพลไล้วนตรงใจกลางสาว ควานหาตุ่มเม็ดเล็กๆ จนเจอและ…ขยี้มัน

เพียงปลายนิ้วออกแรง มายด์มิ้นท์ก็กัดริมฝีปากแน่น

เด็กสาวรู้สึกเจ็บตรงท้องน้อยเหมือนไฟจี้ เท้าเหยียดเกร็ง สติของเธอกระเจิดกระเจิงไปแล้วในตอนนี้

ความชุ่มฉ่ำเกิดขึ้นที่ ‘ตรงนั้น’ และกำลังไหลออกมาเรื่อยๆจนเธอรู้สึกได้ อรรถพลควบคุมเธอได้ด้วยเพียงปลายนิ้ว

“มายด์”

เขาเรียกอีกครั้ง เสียงนุ่มนวลของเขาดึงสติเธอกลับมาวูบหนึ่ง

เสียงของเขาเริ่มแหบพร่า

“มายด์อยากลองไหม”

“มะ ไม่ ไม่กล้า…”

แค่เธอปฏิเสธ นิ้วใหญ่ก็รุกเร้าเข้าไปอีกครั้ง ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นแพนตี้ที่ปิดบังร่องสงวนออกไป เขาวางนิ้วทาบลงไปพบกับของเหลวฉ่ำเยิ้ม

“มายด์…น้ำมายด์เยอะจัง”

มายด์มิ้นท์ห้ามใจอย่างมากที่สุด เธอเตือนตัวเองว่า จะไม่ยอมตกลงไปในกับดักของเขา

“มายด์อยาก…ใช่ไหม”

“ไม่ ไม่”

พรหมจรรย์ที่หวงแหน เธอจะไม่ปล่อยตัวสนุกสนานชั่วครั้งชั่วคราวเด็ดขาด

เด็กสาวต่อสู้อย่างหนัก ทั้งจากการรุกรานของเขาและความรู้สึกของตัวเอง

“ไม่…ไม่เอา…”

เขาเคลื่อนนิ้วขึ้นลง ฝ่ามืออังตรงนั้นจนอุ่นร้อน ขณะที่ปลายจมูกเลื่อนมาแตะแก้มของมายด์มิ้นท์

“กลัวอะไรล่ะ มายด์…สนุกนะ”

เสียงของเขาดังข้างหู โน้มน้าวเธออย่างไม่ยอมแพ้ เขาเคล้นกลีบพูอวบอูม นวดเฟ้นอย่างกับจะช่วยให้เธอผ่อนคลาย

ปลายนิ้วใหญ่ก็ปัดป่ายตามร่องเปียกชื้น เธอหันไป หมายจะต่อว่าให้เขาหยุดเสียที

ทว่า อรรถพลรอจังหวะนี้อยู่แล้ว …

เมื่อใบหน้าสวยหันมา เขาก็ทาบริมฝีปากเข้าหา ส่งลิ้นหนาเข้าไปอย่างจาบจ้วง

“อื้มมมม!”

มายด์มิ้นท์ได้แต่ครางในลำคอ อรรถพลไม่เปิดโอกาสให้เธอเถียง

จูบแรกในชีวิต…อรรถพลพรากมันจากเธออย่างอุกอาจ

มายมิ้นท์เผลอเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นหนุ่มไว้ ตอบสนองจูบร้อนอย่างหัวไว ด้วยความต้องการจากก้นบึ้งหัวใจ

สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาใหม่ ไม่คุ้นชินในตอนแรก ค่อยๆกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียว

เขากล่อมจนเธอเชื่อและคล้อยตาม

นี่แค่เริ่ม…มันก็ทำให้เธอตัวเบาสบาย ตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจ เพราะเหตุนี้ใช่ไหมคนถึงต้องการเซ็กส์กันนักหนา…

“อืมมม อ้ะ!”

จู่ๆ…เขาถอนจูบออกลางคัน พร้อมกับชักมือออก ความสุขปนความระทึกใจจบลงฉับพลัน มายด์มิ้นท์ถูกทิ้งไว้กลางทางก็ครางอย่างขัดใจ

ชายหนุ่มจ้องมาในตาของเธอ…

“ตอบพี่หน่อยสิมายด์ มายด์ต้องการพี่ไหม…ถ้าไม่… พี่ก็จะไม่ทำต่อ…แล้วจะไม่ยุ่งกับมายด์อีก…”

มายด์มิ้นท์เม้มปาก รสอุ่นร้อนยังกรุ่นอยู่ทั่ว หัวใจไร้เดียงสาถูกชักนำไปไกลเกินจะกู่กลับ

กุลสตรีที่ดีต้องหวงแหนตัวเอง ไม่ปล่อยให้ใครมาละเมิดง่ายๆ

แต่มายด์มิ้นท์บอกตัวเองว่า…เธอไม่ใช่

“พี่อรรถ…มายด์อยากลอง…”