เด็กบนเตียง

ณ โรงงานอิเล็กทรอนิกส์ หนึ่งในเครือบริษัทสัญชาติไทย

มายด์มิ้นท์ เด็กสาวหน้าตาสวยจิ้มลิ้มวัยสิบเก้าปี กำลังจดจ่ออยู่กับการส่องกล้องตรวจคุณภาพชิ้นงานเล็กๆตรงหน้า

จากเด็กมัธยมปลายบ้านนา เข้ามาสู้งานในเมืองใหญ่ ตอนนี้ก็หนึ่งเดือนเต็มแล้ว ที่เด็กสาวเข้าทำงานในโรงงานATC Groupes ประจำตำแหน่งQC Sorting

อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาเบรก เด็กสาวเร่งมือตรวจชิ้นงานที่ช่างเทคนิคนำมาให้ตรวจสอบ หวังจะปิดงานล็อตนี้ให้เสร็จ จะได้ไปกินข้าวเที่ยงอย่างสบายใจ

ปึก!

เสียงของแฟ้มเอกสารถูกวางอย่างแรงบนโต๊ะ มายด์มิ้นท์สะดุ้งโหยง เธอเกือบจะวีนอยู่แล้ว

แต่เมื่อเห็นมือเรียวใหญ่ซึ่งเลื่อนแฟ้มเอกสารมาตรงหน้า เธอก็ตัวแข็งทื่อ

“รีพอร์ทเซ็ตเครื่องใหม่ ฝากให้หวานด้วย”

น้ำเสียงทุ้มเย็นของหัวหน้าแผนกเอ็นจิเนียร์กังวานอยู่เหนือศีรษะ

“ค่ะพี่อรรถ”

มายด์มิ้นท์รับคำ หากสองตายังคงจดจ้องชิ้นงานในมือ

ปรายตาเห็นเพียงสีดำของกางเกงแวบไปมาอยู่ตรงหน้า มายด์มิ้นท์จึงรู้ได้ว่า…ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ไม่ยอมไปไหน

“วัดงานยากไหม”

เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม มีแววปรานีดังผู้ใหญ่พูดกับเด็กน้อยๆ

“พอได้ค่ะ”

“ที่บ้านสอนให้ก้มหน้าคุยกับผู้ใหญ่เหรอ…”

สาวน้อยตัวชาวาบเมื่อถูกตำหนิ เธอกลายเป็นคนเสียมารยาทไปเสียแล้ว

ไม่มีทางเลือก…เด็กสาวจำใจเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปีตรงหน้า

เขาเป็นผู้ชายร่างสูงหุ่นใหญ่กำยำ ตามแบบฉบับของคนออกกำลังกายเป็นกิจวัตร ส่งให้รูปร่างของเขาภายใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลอ่อน กับกางเกงยีนส์แบรนด์ดังราคาตกหลักหมื่นดูขึงขังสง่างาม

ใบหน้าของเขายังเรียบตึงไร้ริ้วรอยไฝฝ้า สีผิวน้ำผึ้งขับผิวหน้าดูผ่องใส บวกกับคิ้วดก ขนตางอนหนา พาให้โครงหน้าดูคมเข้มไปทางพวกแขกอะไรทำนองนั้น

กลิ่นโคโลญจน์จางๆ ของเขาหอมละมุนละไมอยู่รอบตัว ทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นเป็นร่างของเขางามสง่าราวกับช่างปั้น…

นี่แหละ ‘พี่อรรถ’ หรือ ‘อรรถพล’ หัวหน้าแผนกเอ็นจิเนียร์ประจำโรงงานนี้

ใครๆ ก็บอกว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ใจดี หล่อ อบอุ่น ภาพลักษณ์เขาก็ส่งให้เชื่อเช่นนั้น

ถ้ามายด์มิ้นท์ไม่ไปรู้ ‘เรื่องดีๆ’ ของเขาเข้าเสียก่อน

อรรถพลมองมา นัยน์ตาสีเทาส่องแววบางอย่าง เด็กสาวเห็นแล้วฝืดคออย่างไม่มีเหตุผล

“ตั้งใจทำงานนะ”

เสียงนุ่มหูดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ เสียงอันมีแววเย้ยหยันเจือปนอยู่ด้วย

มายมิ้นท์หน้าร้อนวูบวาบ รู้อยู่แล้วว่าเขาจงใจกลั่นแกล้ง แต่เธอก็ทำเพิกเฉยไม่เคยได้สักที

ปรายตาเห็นกางเกงแสล็คราคาแพงเคลื่อนตัวเดินออกไป มายด์มิ้นท์ลอบมองตามไป จึงได้เห็นว่าอรรถพลหยุดยืนคุยกับน้ำหวาน หัวหน้างานของเธอ

สักอึดใจ อรรถพลก็ชี้โบ้ยมาหา เขาน่าจะหมายถึงเอกสารที่นำมาเมื่อกี้นี้…

หากใจของเด็กสาวกลับร้อนรน กลัวว่าเขาจะพูดถึง ‘เรื่องนั้น’

“ไอ้มายด์!”

“อุ๊ย! โธ่! พี่เกด พี่ดาว ตกใจหมด”

“พี่อรรถมาถามไรอ่ะ”

ลูกเกด และ ดาว เพื่อนร่วมงานสาวรุ่นพี่ยื่นหน้ากระซิบซาบแสดงอาการอยากรู้มาก

หลังจากนั่งสังเกตการณ์มาสักครู่แล้ว สองสาวเพื่อนซี้ก็เดินเข้ามายืนขนาบมายด์มิ้นท์ซ้ายขวา

“เขาแค่ฝากรีพอร์ตเครื่องให้พี่หวานค่ะ ไม่มีอะไร”

“ทำไมเขาไม่เข้าหาพี่แบบนี้มั่งวะ…”

ลูกเกดตัดพ้อ ทั้งสงสัยแกมอิจฉานิดๆ

“เข้าหาอะไรพี่เกด เขาแค่เอางานมาฝากให้พี่หวาน พี่ก็พูดซะน่าเกลียด…”

“เออ! ก็นั่นแหละ ไม่เห็นเขาเอางานฝากที่พวกพี่บ้างไง เดินไปหาแกตลอด ผู้ชายแม่งเหมือนกันหมดเนอะ เห็นขาวๆ หน่อยไม่ได้…”

“ช่วงนี้เขาเดินมาบ่อยเลยนะ กูว่าเขาต้องมีอะไรแน่ๆ เลยนังเกด…”

ดาวเปิดประเด็นน่าสงสัย โชคดีที่รุ่นพี่ทั้งสองไม่ได้หันมามองเธอ ไม่อย่างนั้นคงจะเห็นว่าหน้าเธอซีดเผือดส่อพิรุธชัดเจน

สองสาวจ้องไปที่น้ำหวาน หัวหน้าตัวเองและอรรถพลที่ยืนคุยกันตรงประตูทางออก

“มึงคิดเหมือนกูใช่ไหมเกด”

“ใช่”

“พวกพี่หมายถึงอะไรอ่ะ”

มายด์มิ้นท์ร้อนจนอยู่ไม่ได้ ต้องรีบถาม หวังว่าข้อสันนิษฐานของสองสาว คงไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่เธอพานพบหรอกนะ

สาวรุ่นพี่มองหน้ากันจริงจังเหมือนสืบราชการลับ

“เปล่า…พวกพี่กำลังคิดว่าพี่อรรถเขามาสนใจใครในแผนกเรารึเปล่า ปกติไม่เคยเดินมา เดี๋ยวนี้มาเอง”

“จริง มาบ่อยด้วย”

“เขาชอบใครแล้วทำไมล่ะพี่เกด ไม่เห็นเกี่ยวไรกะเรา”

มายด์มิ้นท์เกิดอาการวูบวาบตรงอก มือที่กำลังรวบแฟ้มเอกสารใส่กล่องก็เชื่องช้าลง

“เกี่ยวสิ เขาจะชอบคนอื่นได้ไง พี่เล็งเขามาสามเดือนแล้วยังไม่ได้เลย…”

“เนอะนังเกด หล่อ รวย สุภาพเรียบร้อย วาสนาใครน้ออ…”

‘วาสนาหรือกรรม…’

มายด์มิ้นท์คิดในใจไม่กล้าพูดออกมา สิ่งที่ใครบอกว่าเขาเป็น กับภาพที่เธอได้เห็น มันเป็นหนังคนละม้วน…

พูดไปใครจะเชื่อเด็กกะโปโลอย่างเธอ

มายด์มิ้นท์หยุดคิด แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะเพื่อรอเวลาพักเที่ยง

ดาวเดินมากระทุ้งไหล่เบาๆ

“แล้วแกล่ะมายด์”

“อะไรคะ”

“ไม่นึกชอบพี่อรรถเขาบ้างเลยเหรอ”

“ว๊าย…”

กล่องเก็บชิ้นงานถึงกับร่วงหล่นจากมือ สองสาวต้องกุลีกุจอก้มเก็บช่วย

“แหมๆ พูดถึงผู้ชายนี่มือไม้อ่อนแรงเลยนะ”

“มะ ไม่ใช่พี่… มันลื่นน่ะ …มายด์ไม่ได้คิดอะไรกับพี่อรรถซะหน่อย”

“เออ…เชื่อ ขนาดคนมาจีบแกครึ่งค่อนโรงงานแกยังไม่สนใจใครเลย”

มายด์มิ้นท์ไหวไหล่เบาๆ

ด้วยมีรูปลักษณ์สเปคชายไทย คือผิวขาวเนียนอมชมพูจัด แม้ตัวจะเล็กส่วนสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยหกสิบ หากสิ่งที่ทดแทนมาคือความใหญ่โตของหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เกินตัว ทรวดทรงเว้าโค้งชัดเจน

เครื่องหน้าที่ออกไปทางจิ้มลิ้มน่ารัก ตาโตเด่นแป๋วแหวว ไม่แปลกที่หนุ่มๆในโรงงานต่างก็มาแวะเวียนเกี้ยวพาราสีเธอทุกวันแทบจะไม่ซ้ำหน้า

“พี่ถามจริงๆ นะมายด์ แกไม่สนใจใครบ้างเลยเหรอ”

ลูกเกดถามเป็นจริงเป็นจัง

ถึงจะมีหนุ่มๆเข้าหามากมายแค่ไหน ทว่าตั้งแต่มายด์มิ้นท์เข้ามาทำงานที่นี่ ก็ยังไม่เห็นมีผู้ชายคนไหนจะทำให้เธอหวั่นไหวได้สักคน

“น้องดินล่ะ เป็นไง ไม่ชอบเหรอ หล่อน่ารัก ตี๋ๆขาวๆ”

ดาวเสนอตัวเลือก มายด์มิ้นท์มองบนจนลูกตาแทบจะตลบไปด้านหลัง เมื่อดาวกำลังพูดถึงชายหนุ่มรุ่นพี่จากแผนกช่างเทคนิค ที่มาตามจีบเธอสักพักแล้ว

“พี่ดินเขาก็น่ารักดี แต่มายด์ไม่ชอบ…”

“พี่อรรถก็ไม่ชอบ น้องดินก็ไม่ชอบ เฮ้อ! แกมีความรู้สึกบ้างเปล่าวะ เห็นใครมาจีบแกก็เฉยชากับเขาไปหมด”

ลูกเกดถามกลั้วหัวเราะ ทว่าเด็กสาวส่งยิ้มเฝื่อนๆแทนคำตอบ

พอดีเสียงออดพักเบรกดังขึ้น มายด์มิ้นท์ได้ทีตัดบทสองสาว

“ไปกินข้าวเหอะพี่…กินผู้ชายอย่างเดียวไม่อิ่มนะ คิกๆ”

ลูกเกดส่งค้อนอันโตเข้าให้

“รู้แล้วย่ะ! ไปนังดาว! รีบกินรีบกลับมาทำงานที่เรารักเหอะ เหลืองานรอตรวจอีกตั้งสิบล็อตกว่า…หญิงหวานเดินมาดูแล้วไม่เสร็จ เดี๋ยวได้บันเทิงกันทั้งแผนก…”

หนึ่งวันของการทำงานผ่านไป ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม พนักงานทยอยเดินมาเข้าแถวรอสแกนบัตร ตรงประตูทางออกด้านหน้า

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องคำราม ตรงกับเวลาที่มนุษย์เงินเดือนอย่างพวกเธอเลิกงานพอดีเป๊ะๆ

มายด์มิ้นท์มองท้องฟ้านอกอาคารอย่างเซ็งๆ

เวลาทำงานก็รบกับหัวหน้า เลิกงานมาต้องมารบกับเทวดาเบื้องบนอีก นี่ละน้า…ชีวิตสาวโรงงาน..

สามสาวยืนเข้าแถวอยู่ในตอนหน้าเพราะออกจากไลน์ผลิตเร็วกว่าแผนกอื่น ตอนนี้แถวเริ่มยาวเป็นกิโลเพราะคนจากแผนกอื่นๆเริ่มทยอยกันออกมา

ร่างหนึ่งเดินผ่านมา…

มายด์มิ้นท์กำลังก้มหน้าไถหน้าจอโทรศัพท์ เพลินๆ ก็เหลือบไปเห็นเขาพอดี

หนุ่มหน้าตี๋ที่ชื่อ ดิน หนุ่มหล่อที่ตามจีบเธอส่งยิ้มบางๆให้ ขณะกำลังเดินขึ้นไปต่อแถวสแกนบัตร

กลุ่มสาวๆที่อยู่ใกล้ๆฮือฮาเมื่อเขาผ่านไป แต่เขาก็ไม่ได้สนใจใคร นอกจากเธอ…

ทว่ามายด์มิ้นท์ก้มมองโทรศัพท์ในมือ ทำเมินไม่เห็นเขาเสีย

“ฮึ้ย! ดูนี่ดิ”

“อะไรไอ้เกด!”

ดาวตกใจตามๆกัน มายด์มิ้นท์ก็หันมามองด้วย

ลูกเกดพูดตะกุกตะกัก

“ก็ ก็งานกินเลี้ยงแผนกพรุ่งนี้อ่ะดิ มันไม่ได้มีแค่แผนกเรานะเว้ย”

“แล้ว?”

“เขารวมพวกช่างกับพวกเอ็นจิเนียร์ด้วย พี่หวานบอกว่าเพิ่งมีตติ้งเมื่อตอนเย็นนี้เอง เมเนเจอร์เพิ่งบอก”

“จริงง่ะ! ฮึ้ย! ดีๆๆ”

สองสาวออกอาการดีด๊า เพราะการมีหนุ่มๆมาร่วมสนุก มันเป็นอะไรที่บันเทิงสำหรับแผนกที่มีแต่สาวๆอย่างพวกเธอ

ส่วนมายด์มิ้นท์นิ่งเงียบ เธอปัดนิยายออนไลน์ที่กำลังอ่านลง และรีบกดเข้าไปดูกลุ่มโซเซียลของแผนก

เป็นจริงอย่างที่ลูกเกดว่า เพิ่งมีการเปลี่ยนกำหนดการเมื่อสักครู่นี้เอง

ถ้าอย่างงั้น งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ เธอก็ต้องเจอกับ ‘เขา’ งั้นสินะ

“ไอ้มายด์…เป็นอะไรยืนตัวแข็งเลย”

“เปล่าๆ พี่ แค่คิดถึงฝนน่ะ กลัวมันตก ไม่ได้เอาเสื้อกันฝนมา…”

มายด์มิ้นท์บอกปัด สองสาวไม่ติดใจถามต่อ เพราะมัวแต่ดีอกดีใจเรื่องจะได้ร่วมปาร์ตี้กับหนุ่มฮอตของแผนกนั้นๆ

ตัดภาพมาที่ตัวเธอ…

บันเทิงสิ บันเทิงเลยแหละ