3.ไร้ประโยชน์

ฝ่ามือเล็กๆ ของเรเนีย ลูบไล้ลงไปบนผ้าปูเตียงที่ยับเยิน ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา เรเนียก็มองไม่เห็นสามีของตัวเองอีกเลย

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรเลย มันคือเรื่องปกติด้วยซ้ำเพราะว่าเอมิลมักจะตื่นก่อนเธออยู่เสมอ และหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาหน้าที่ของเอมิลคือการเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้เธออาบ เขาทำอาหารมื้อเช้าที่แสนอร่อยเอาไว้ให้เธอบนโต๊ะ และจัดเตรียมชุดทำงานเอาไว้ให้เธอเปลี่ยน..

เอมิลทำเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นได้อย่างดีอยู่เสมอ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอยิ่งตกหลุมรักเขามากขึ้นกว่าเดิมอย่างห้ามใจไม่อยู่

“...”

เรเนียลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องอาบน้ำและสิ่งที่เรเนียเห็น คือน้ำอุ่นที่เติมใส่อ่างทองเหลืองจนเต็ม..

เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่าเรื่องที่เห็นนี้มันช่างทำให้เธอรู้สึกขบขันมากเหลือเกิน เธออยากหัวเราะออกมาให้เสียงดังที่สุดกับการกระทำของเขา แต่เรื่องที่น่าสมเพชมากกว่านั้นคือเธอดันหัวเราะไม่ออกนี่แหละ..

เรเนียถอดชุดนอนของตัวเองออก เธอเดินไปที่อ่างอาบน้ำแล้วนั่งลงก่อนจะหลับตาลง ความเจ็บปวดไม่ยอมจางหายไปเลย มันราวกับว่าเธอยังติดอยู่ตรงนี้และไม่อยากให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา ยังคงรักและภักดีต่อเขาราวกับสุนัขแสนโง่เขลาที่กำลังรอคอยเจ้าของกลับมาที่บ้าน

..หรือในบางทีเขาอาจจะกลับมาก็ได้ แปดปีเชียวนะที่เราใช้ชีวิตในฐานะของสามีและภรรยา แปดปีไม่ใช่แปดวันที่จะหลงลืมได้ง่ายๆยังไงล่ะ

เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน ในบางทีเธออาจจะต้องรอคอยเขาไปสักพักหนึ่ง เอมิลจะต้องรู้สึกตัวในภายหลังอย่างแน่นอนว่าเขารักเธอมากแค่ไหน

เขาต้องรู้ตัวและกลับมาหาเธอแน่!

นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือได้โดยง่ายเลยจริงๆ แก้วที่แตกยังต้องมีรอยร้าวก่อนเลย แต่ทำไม..เรื่องของเธอกับเขามันถึงได้ไม่มีสาเหตุหรือว่าร่องรอยความแตกหักมาก่อนหน้านั้นเลยล่ะ

เขาคือสามีที่ดีของเธอมาตลอด และเธอไม่เคยชายตามองบุรุษคนไหนนอกจากเขาเลย เรื่องของการนอกใจระหว่างเรามันไม่มีอย่างแน่นอน..แล้วสาเหตุมันเกิดจากเรื่องไหนกันแน่นะ

“สวัสดีครับหมอหลวงเรเนีย กระผมมาที่นี่เพื่อมารับใบหย่าจากคุณ”

“เข้ามาสิคะคุณแลคตัน ฉันมีเรื่องที่จะพูดคุยกับคุณอยู่พอดี”

แต่การรอคอยของเรเนียนั้นเธอไม่ได้คิดหรือว่าตั้งใจที่รอคอยเขาอยู่เฉยๆ หรอกนะ..

“ครับ ไม่ทราบว่าหมอหลวงเรเนียมีเรื่องอันใดที่จะพูดคุยกับกระผมอย่างนั้นหรือ?”

“คุณทำงานที่สำนักงานทนายความและนักสืบอย่างนั้นหรือคะ ฉันอยากให้คุณสืบเรื่องของสามีของฉันให้หน่อย ว่าเขาเดินทางไปที่ไหน..”

เรเนียกล่าวออกมาพร้อมกับส่งถุงเงินให้แก่ชายเบื้องหน้า

“เรื่องนั้นกระผมคงต้องขออภัยด้วยนะครับคุณเรเนีย เพราะทางเราไม่สามารถสืบเรื่องของลูกค้าได้หรอกครับ มันเป็นจรรยาบรรณในวิชาชีพ ว่าแต่เรื่องใบหย่าของคุณเรเนีย..”

เธอหลับตาลงช้าๆ แล้วส่งกระดาษที่เธอและเอมิลต่างลงนามเอาไว้ให้แก่ชายแปลกหน้า ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ล้วนแล้วแต่แปลกไปหมด

หากจะสืบเรื่องของเอมิล เช่นนั้นเธอก็ควรจะสืบไปจากชายผู้นี้อย่างนั้นสินะ

“ขอบคุณมากครับคุณเรเนีย ในเมื่องานของกระผมสำเร็จลุล่วงแล้ว เช่นนั้นกระผมคงต้องขอตัวก่อน”

เรเนียปรายสายตามองไปรอบๆ บ้านหลังนี้ ที่ครั้งหนึ่งมันเคยตลบอบอวลไปด้วยความรักและความอบอุ่น

สิ่งที่น่าแปลกใจคือข้าวของทุกอย่างของเอมิลถูกขนออกไปจนหมดในช่วงระยะเวลาที่เธอหลับไป แม้แต่เสื้อผ้าสักชุดเขาก็ไม่หลงเหลือเอาไว้ให้เธอได้กอดดมให้หายคิดถึงเขา

“ใจร้ายเกินไปหน่อยไหมที่รัก..”

คุณใจร้ายกับฉันมากจริงๆ ให้ตายสิ..นี่มันน่าโกรธชะมัดเลย!

เรเนียยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง สิ่งหนึ่งที่เธอต้องยอมรับคือเขาไม่ได้เป็นสามีของเธออีกต่อไป และตอนนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเขาจะกลับมาน่ะ..

เขาทอดทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดี แถมยังเก็บข้าวของตัวเองไปจนหมดราวกับว่าเขาไม่มีวันจะกลับมายังไงอย่างนั้น

เธอโกรธจนริมฝีปากสั่นเทาไปหมด เพราะเธอรักเขามากเหลือเกิน หากเป็นเรื่องของเอมิลแล้ว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรเธอก็ยินยอมทั้งนั้น

...และในตอนนี้เรเนียแค่อยากรู้ว่าชีวิตสามีภรรยาของเราที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องจริงหรือว่าเรื่องโกหกกันแน่

บางทีเธอควรเริ่มจัดการกับความโกรธของเธอด้วยการไปลาออกจากงานให้รู้แล้วรู้รอดไป

จากนี้ไปเรเนียตั้งใจเอาไว้แล้วว่าเธอจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่..ในการตามล่าหาสามีตัวเอง

..................

ยูริชเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทันทีที่เธอได้รับรายงานมาว่าเรเนียและเอมิลหย่ากันแล้ว

“ตอนนี้เรเนียอยู่ที่ไหนกันคะ”

ในตอนที่เธอสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด เรเนียพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะดึงเธอกลับมา และตอนนี้เมื่อเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอต้องการความช่วยเหลือ ยูริชจะไม่ไปหาเรเนียได้อย่างไรกัน

“เท่าที่ได้รับรายงานมา ยัยนั่นกำลังมุ่งหน้าไปที่พระราชวัง..”

“อะไรนะคะ? เรเนียอยู่ในสภาพที่พึ่งจะถูกหย่า แล้วยังเดินทางไปทำงานอีกเนี่ยนะคะ”

แลนซิลขบเม้มริมฝีปากไปมา เพราะเป็นเพื่อนกันมานานเขาก็เลยพอจะเดาได้ว่ายัยนั่นไม่น่าจะไปทำงาน แต่ไปลาออกต่างหาก

เรเนียเป็นคนเอาแต่ใจตัวฉกาจเลย อะไรก็ตามที่ยัยนั่นอยากได้ นางย่อมต้องได้ แต่ไหนแต่ไหนมา..สำหรับเรเนียแล้วไม่มีคำว่าทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนางไม่ยอมละทิ้งตระกูลของตัวเองเพื่อไปแต่งงานกับเอมิลหรอก

สำหรับยัยนั่นแล้ว..อะไรก็ตามที่นางอยากได้ย่อมต้องได้ดั่งใจ

แต่ที่น่าแปลกประหลาดที่สุดคือ เอมิล..หย่ากับเรเนียทำไมกัน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนไม่เคยทะเลาะหรือว่ามีปัญหาอะไรกันเลยด้วยซ้ำ

หมอนั่นคิดอะไรอยู่กันนะถึงได้ทิ้งเรเนียไปอย่างกะทันหันแบบนั้นน่ะ แลนซิลเองก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่สิ่งที่เขาพอจะเดาได้ในตอนนี้คือเรเนียไม่ปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปง่ายๆ อย่างแน่นอน

“ที่รักคะ เราไปหาเรเนียที่พระราชวังด้วยกันดีไหมคะ คือว่า..ฉันเป็นห่วงเรเนีย”

แลนซิลดึงภรรยาของเขาเข้ามากอดเอาไว้แน่น เขาลูบหลังของเธอเบาๆ เพราะรู้ว่ายูริชสนิทสนมกับเรเนียมากๆ เพราะฉะนั้นมันไม่แปลกหรอกหากว่ายูริชจะเป็นห่วงเรเนียมากๆ น่ะ

“ผิดแล้วที่รัก คนที่สมควรห่วงไม่ใช่เรเนีย แต่เป็นเอมิลต่างหาก..หากเรเนียเจอหมอนั่นอีกครั้งล่ะก็ผมมั่นใจเลยว่าเอมิล..ตายแน่ๆ”