เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนายหรอกนะ

“ทรงแข็งแรงดี ไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ เลยเพคะ”

รอยยิ้มที่งดงามดุจดั่งหมู่มวลดอกไม้ที่กำลังแรกแย้ม ในพระราชวังแห่งนี้มีหมอหลวงที่เป็นสตรีอยู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น นั่นก็คือ..หมอหลวงผู้งดงามนามว่าเรเนีย

เธอเป็นสตรีที่ถึงพร้อมด้วยฐานะและใบหน้า ความงดงามของเรเนียนั้นเป็นที่กล่าวขาน แต่ทว่าอาจจะเป็นเพราะช่วงวัยเด็ก เรเนียไม่มีสหายที่เป็นสตรีเลย สหายส่วนใหญ่ของเรเนียคือบุรุษ และนั่นคือสาเหตุหลักที่เรเนียชอบจะสวมใส่กางเกงมากกว่ากระโปรง นิสัยของเธอนั้นดูคล้ายบุรุษมากกว่าสตรี นั่นคือความตรงไปตรงมา สิ่งที่เรเนียเกลียดชังมากที่สุดคือการเสแสร้งแกล้งทำ..

“ขอบคุณเจ้ามานะหมอหลวงเรเนีย”

“อันที่จริงตลอดหลายปีที่ผ่านที่ เท่าที่หม่อมฉันได้ตรวจดูอาการประชวรของพระองค์นั้น หม่อมฉันสามารถพูดได้เต็มปากเลยเพคะ ว่าองค์จักรพรรดินีทรงแข็งแรงและพระองค์จะมีพระชมน์มายุที่ยืนยาว..”

“เรื่องนั้นเรารู้ เพียงแต่เจ้ามีค่ามากเกินกว่าที่เราจะเสียเจ้าไปนะสิ”

เพราะอยู่ด้วยกันมานาน องค์จักรพรรดินีจึงรีบขัดคำพูดของเรเนีย พระองค์ทรงล่วงรู้ว่าหมอหลวงที่เก่งกาจอย่างเรเนียจะกล่าวคำใดออกมา..เรเนียพยายามหาทางลาออกจากการเป็นหมอหลวงมานานหลายปี แต่ทว่าเพราะพระราชวังมีหมอหลวงที่เป็นสตรีเพียงผู้เดียวเท่านั้น นั่นคือสาเหตุที่องค์จักรพรรดินีไม่ยินยอมรับจดหมายลาออกของเรเนีย..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม

“..เพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันขอทูลลา”

วันนี้ก็ลาออกไม่สำเร็จอีกแล้วงั้นเรอะ! เรเนียอยากลาออกจากงานที่ทำอยู่ ไปเป็นแม่บ้านอย่างเต็มตัว..

เธออยากใช้ทุกวินาทีอยู่กับสามีที่แสนน่ารักของเธอมากๆ เลยนี่นา

รอยยิ้มของเรเนียแย้มยิ้มขึ้นมาและมันสว่างเจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน เมื่อเธอเดินออกมาที่ด้านหน้าพระราชวังขององค์จักรพรรดินี สิ่งที่เรเนียมองเห็นคือใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของสามีเธอ

“วันนี้ท่านมารับข้าอย่างนั้นหรือคะ ที่รัก..”

เธอกางแขนออกพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเอมิลที่กำลังยืนรออยู่ที่รถม้า เขาส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้เธอ แววตาภายใต้กรอบแว่นนั่นจ้องมองเธอด้วยความรักมาตลอดระยะเวลาแปดปีที่เราแต่งงานกันมา

เป็นแปดปีที่แสนยาวนานมากเหลือเกิน ที่ผ่านมาเขาดูแลเธอเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มียศถาหรือบรรดาศักดิ์ใดๆ ก็ตามที แต่ทว่าความรักที่เอมิลมีให้เธอนั้นมันไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน เขาคือความอบอุ่นเดียวที่เธอมี และเพราะเอมิลนี่แหละ..ความรักของเขาทำให้เธอยังทนทำงานที่พระราชวังต่อไปได้

หากไม่มีเขาเธอคงไม่อยากไปทำงานหรือว่าทำอะไรทั้งนั้น..สำหรับเรเนียแล้ว เอมิลไม่ใช่แค่สามีเท่านั้นแต่เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ

“กลับบ้านกันเถอะครับ วันนี้ผมเตรียมมื้อเย็นที่แสนพิเศษเอาไว้ให้คุณด้วย..หากเหนื่อยมากเช่นนั้นให้ผมอุ้มคุณขึ้นรถม้าดีไหมครับ”

เรเนียพยักหน้าพร้อมกับกอดคอของเอมิลเอาไว้ในช่วงเวลาที่เขากำลังอุ้มเธอขึ้นรถม้า

“วันนี้ฉันเจอกับลูก้าด้วยค่ะ อยากไปหายูริชที่คฤหาสน์แอนเธียจังเลย แต่เพราะช่วงนี้งานของฉันค่อนข้างจะยุ่ง..เลยอดไปหาหลานๆ เลย”

มือของเอมิลกำลังลูบเส้นผมที่แสนเงางามของเรเนียเอาไว้ เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอด้วยความรักใคร่

“หลานๆ ไม่หนีไปไหนหรอกครับ เอาไว้วันหยุดหน้าเราไปหาลูก้าด้วยกันก็ได้..ที่ร้านมีกระดาษวาดภาพส่งมาใหม่ ผมว่าจะเอาไปให้ดัชเชสอยู่พอดี”

เขาทำให้เธอเห็นว่าต่อให้จะเกิดปัญหาหรือว่าเกิดอะไรขึ้นมาก็ตาม เอมิลจะอยู่ตรงนี้กับเธอไม่ไปไหนอย่างแน่นอน

เธอกุมมือเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย..เรเนียกำลังซึมซับความอบอุ่นจากร่างกายของเอมิลเอาไว้

“ดีจังเลยนะคะ ฉันคิดภาพในตอนที่ไม่มีคุณไม่ออกจริงๆ ว่าชีวิตฉันจะเป็นยังไง..”

เขายังคงโอบกอดเธอเอาไว้ ริมฝีปากนั้นหว่านพรมรอยจูบลงไปบนใบหน้าของภรรยาเบาๆ

ไม่มีคำกล่าวใดหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากของเอมิล มีเพียงแววตาที่แสนเย็นชาเท่านั้นที่เขากำลังลอบมองภรรยาผู้งดงามของเขา

หน้าที่ของเขามันจบลงแล้ว และเขาต้องกลับไปยังสถานที่ที่จากมา ชีวิตของชายหนุ่มเจ้าของร้านหนังสือที่มีภรรยาที่สวยงามราวกับรูปปั้นในวิหาร มีอันต้องสิ้นสุดลงแล้ว..

เรเนียชอบเด็กและเธออยากมีลูกมากๆ เธอจึงพยายามหายาสมุนไพรที่ว่าดี ไม่ว่าจะเป็นยาบำรุงกำลังหรือว่ายาที่ทำให้เขาแข็งแรงและสุขภาพดี ไม่ว่ายาไหนที่มีใครว่าดี เธอล้วนตามหายาเหล่านั้นมาให้เขากินอยู่เสมอ

แต่ทว่าเขามีลูกกับเธอไม่ได้ เพราะสักวันหนึ่งภารกิจการแฝงตัวเข้ามาเป็นสายลับจะต้องมีอันสิ้นสุดลง และเขาต้องกลับไป..ด้วยเหตุนั้นเอมิลจึงต้องเป็นฝ่ายกินสมุนไพรที่ช่วยคุมกำเนิดเอาไว้

“.....”

เรเนียฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี อาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันครอบรอบงานแต่งงานของเราด้วยรึเปล่า เอมิลถึงได้ทำตัวพิเศษมากขนาดนี้

บ้านของเรานั้นเป็นบ้านเล็กๆ ที่ห่างไกลจากคำว่าคฤหาสน์มากพอสมควร ทั้งๆ ที่เรเนียเป็นลูกสาวของหมอหลวงที่รับใช้ในพระราชวังมาอย่างยาวนานและฐานะทางบ้านของเธอก็อยู่ในขั้นที่ร่ำรวยมหาศาล เธอยินยอมละทิ้งชีวิตของเลดี้ชนชั้นสูง เพื่อมาอยู่ในบ้านที่เอมิลซื้อด้วยเงินของเขาเอง..เธออยากให้สามีภูมิใจในตัวเอง และเรเนียไม่ต้องการให้เรื่องฐานะของเธอและเขามันเกิดปัญหาขึ้นมา เธอจึงเลือกที่จะมาอยู่ในบ้านของเขาและใช้ชีวิตในแบบชาวบ้านธรรมดา ไม่มีสาวใช้ส่วนตัวหรือว่าคฤหาสน์ที่หรูหรา ขอแค่มีเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น..เธอยินดีละทิ้งทุกอย่างเพื่อเขา..

เรเนียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเธอมองเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งอยู่ในบ้านที่ควรจะมีแค่เราสองคน

“สวัสดีครับท่านหมอหลวงเรเนีย กระผมมีนามว่าแลคตัน”

เรเนียไม่ได้มองหน้าชายผู้นั้นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ว่าเธอกำลังมองหน้าของเอมิลสามีของเธออยู่ต่างหาก

“..นี่คืออะไรกันคะที่รัก”

เอมิลยังคงยิ้มให้ภรรยาของเขา ก่อนที่เขาจะส่งกระดาษที่ประทับตราของจักรวรรดิให้แก่เธอ และกระดาษแผ่นนั้นมันเขียนเอาไว้ว่า..ใบหย่า

หย่า?

นี่เขาส่งใบหย่ามาให้เธอเนี่ยนะ เรเนียก้มศีรษะอย่างอับจนในคำตอบ เธองงงันไปครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติได้

“ไม่จริงใช่ไหมคะที่รัก..นี่มันไม่จริง..”

“เรเนีย เราหย่ากันเถอะครับ”

ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างไม่อยากเชื่อหู เรเนียฉีกกระดาษใบนั้นในทันที เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้ควรรู้สึกตกใจ เสียใจ หรือว่าโกรธเคืองก่อนดี!