เพลิงพิศวาสซาตาน บทที่ 4

แต่ดูสิ...สองสาวอยู่บ้านกันยังไงเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ หาซอสที่เต็มขวดไม่มีสักนิด เหลือติดกันอยู่หน่อยเดียวกว่าเขาจะบีบออกมาได้ ผลก็เลยปรากฏว่า เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของเขา เปรอะไปด้วยสีแดงของซอส

น่ากลัวจัง...ขนาดชินๆ กับเลือดนะ แต่นี่..มันคล้ายสีเลือดอย่างไรไม่รู้สิน่า !

"อ้าว...ตายจริง พี่หมอ นั่นเสื้อเลอะอะไรคะนั่น"

ตังเมลงมาเจอพอดี อดเป็นห่วงจนลืมตัวเผลอยกมือไปลูบรอยเปื้อนนั่นไม่ได้ ดูๆ ไป เลยเหมือนกำลังแตะแผงอกของอีกฝ้ายยังไงไม่รู้ ทำให้เธอรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน

"ซอสมะเขือเทศน่ะ พี่พยายามจะบีบมันหน่อยเดียว ออกแรงมากไปนิดนึงล่ะ เลยเป็นแบบนี้"

"เมว่าพี่หมอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่ามั้ยคะ เอ้อ...เสื้อผ้าพี่โมน่ะ น่าจะใส่กันได้นะ เดี๋ยวเมพาไปก็ได้นะ"

"มะ...ไม่เป็นไรหรอกเม พี่ไปเองก็ได้ พี่จำได้น่า..."

คนบอกจำได้ ขอตัวตังเมขึ้นบันไดไป หากเมื่อถึงหน้าห้องเขาก็ให้ลังเลใจอยู่นั่นเอง ห้องซ้ายกับห้องขวา ห้องไหนกันแน่หว่า..

ดูสิ...เขาไม่ได้ขึ้นมานานเหมือนกันนะเนี่ย เล่นเอาลังเลใจไปเหมือนกัน

เสี่ยงทายแล้วกันวะ...พาพลบอกตัวเองก่อนหลับตา เดินไปหยุดหน้าห้องๆหนึ่ง แล้วผลักประตูเข้าไปหน้าตาเฉย

เอาห้องนี้แหละ...

มั่นใจแล้วจริงๆ พาพลก็เลยเข้าไปแช่น้ำอุ่นอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ เขาอาจจะเพลินมากไปหน่อยด้วยซ้ำ ที่ปล่อยเวลาให้เลยผ่านไปกับความฉ่ำเย็นในห้องน้ำนั่น

…

"อะไรนะเต้ย...เอ้..ลืมได้ไงเนี่ย เออๆ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปดูให้ เออ...พอดีฉันอยู่ข้างล่าง ไม่ได้อยู่ในห้องนะ แปบหนึ่งแล้วกันนะเพื่อน"

ตังเมโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาลวกๆ ขณะที่ตัวเองแทบจะวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของตัวเอง เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ทำให้เผลอเหลือบมองห้องพี่สาวไปแวบหนึ่ง นึกสภาพคนเสื้อเปื้อนนิดเดียว แต่อาบน้ำนานจริง !

เอ่อ...พี่หมอนี่ เอาไส้ออกมาล้างด้วยรึไงนะ อาบน้ำนานจัง

บ่นไป ตังเมก็ผลักประตูห้องตัวเองเข้าไป หากแล้ว ต่างคนก็แทบร้องเสียงดังขึ้นมาพร้อมๆ กันในคราวนี้

"เฮ้ย..."

กรี๊ด...ด...

"พี่หมอ...อะไรเนี่ย.."

ตังเมแทบเอามือปิดตาแทบไม่ทัน..ก็อีพี่หมอมันเล่นออกมาจากห้องน้ำในชุดวันเกิดเสียขนาดนั้น ขณะพาพลเองก็เพิ่งรู้ตัว เสี่ยงทายผิดไปถนัด นี่มัน..ห้องของตังเมเหรอ...

เวรแล้วไง !

บ่นกับตัวเอง ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวที่ใกล้มือที่สุดมาสวมไว้แทบไม่ทัน พร้อมๆ กับปราดเข้าไปปิดปากคนที่กรีดร้องไม่หยุดนั่น

“หยุดได้แล้ว เงียบก่อนได้มั้ยตังเม เดี๋ยวชาวบ้านชาวเมืองแถวนี้ เขาก็แตกตื่นกันหมดหรอก”

ยังห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งปิดปากเธอเอาไว้ ยิ่งเหมือนต้องเดินตามคนที่พยายามดิ้นรนถอยหนี ที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขา ที่สุดแล้ว ความแรงของทั้งคู่ก็ทำให้ต่างคนต่างล้มลงบนเตียงกว้างอย่างไม่เป็นท่า

เวลานั้นเอง…

ที่ปากชนปาก ให้หมอพาพลเองก็แทบลืมหายใจ เผลอลืมตัวลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากบางนุ่มนั่นอย่างลืมตัว ขณะที่ตังเมเอง ดิ้นขลุกขลักอยู่ไม่นานก็พ่ายแพ้ไฟสวาทที่คุกรุ่นขึ้นมานั่น เธอโอบแขนไปรอบคอของพาพลอย่างลืมตัว ขณะที่ฝ่ายนั้นกอดรัดเธอเอาไว้อย่างสนิทเสน่หา

หากขณะที่พาพลเลื่อนหน้าต่ำลงถึงเนินเนื้อหอมกรุ่นกลิ่นแป้งอ่อนๆ นั่น ก่อนที่มือของเขาจะโอบไปด้านหลัง เพียงฝ่ามืออบอุ่นสัมผัสถึงแผ่นหลังเปลือยเปล่าเท่านั้น...ตังเมก็แทบจะเรียกสติกลับคืนมาได้

"อย่าค่ะ...พี่หมอ"

"เอ้อ...พี่...พี่ขอโทษ"

พาพลผลุดลุกขึ้นทันทีเมื่อได้สติ รู้สึกใจหายวูบ เมื่ออดนึกไปถึงแตงโม คนรักของเขาไม่ได้ นี่เขาทำในสิ่งที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ นี่ดีแค่ไหนแล้ว ที่เรียกสติกลับคืนมาได้ ก่อนจะปล่อยอารมณ์ให้กระเจิด เตลิดไกลไปกว่านี้

"ขะ...คือ...เมจะขึ้นมาหยิบของน่ะค่ะ ไม่นึกว่าพี่หมอ”

"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ พี่อวดเก่ง คิดว่าจะเข้าห้องถูก กลายเป็นท้องเราไปเสียได้ ขอเวลาพี่แต่งตัวแปบเดียวนะครับ เดี๋ยวพี่จะตามลงไป"

ตังเมพยักหน้าหงึก ๆ รีบคว้าของที่ต้องการขึ้นมาหยิบนั่น แล้วกลับออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

แต่จะว่าไปแล้ว..หัวใจของเธอ..เต้นเร็วกว่าความรีบร้อนในเวลานั้นซะอีกสิ...