เซ็ตนิยายโรมานซ์ ชุดที่ 1

เพลิงพิศวาสซาตาน

บทนำ

เกิดอะไรขึ้นนะ กับพี่หมอที่แสนดี อย่างหมอ "พาพล"

และน้องสาวที่แสนน่ารักอย่าง "ตังเม"

ชีวิตที่พลิกผัน..

ทำให้ความรัก กลายเป็นความแค้น

ท้ายที่สุด..บ่วงรัก..กลับกลายเป็น..บ่วงมาร

นานแสนนาน...กว่าที่เขาจะรู้ใจตัวเอง

แท้ที่จริงแล้ว...ความแค้นกลับกลายเป็นความรัก

และบ่วงมาร ก็กลับกลายเป็นบ่วงรักที่

ไม่เคยจางไปจากหัวใจ ของทั้งเขาและเธอต่างหาก !

ตอนที่ 1...

"ไอ้พี่หมอ...ไอ้พี่หมอพาพล...ได้ยินมั้ยเนี่ย ไปหลบอยู่ตรงไหนของเค้านะ..."

"หลบอะไรที่ไหนเล่า...คนเค้ากำลังซ่อมอุปกรณ์อยู่ แล้วเรานี่...ยังไง เรียกพี่เรียกเชื้อ ให้มันเพราะๆ หน่อยไม่ได้รึไง"

พาพลบ่นไป เงยหน้าขึ้นจากงานของตัวเองไป ขณะที่เด็กสาวในชุดนักศึกษาที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ลอยหน้าลอยตา น่าตีเป็นอย่างยิ่ง

"เหอะ ! เรียกได้แค่นี้ก็ดีแล้ว จะอะไรนักหนา ดีแค่ไหนแล้วที่เค้าไม่เรียกไอ้หมาหมอน่ะ"

"ตังเม..."

พาพลชักโมโห ดีนะที่เป็นน้องแฟนอย่างแตงโม ไม่งั้นล่ะก็...น่าดูชมจริงๆ ทีเดียวเชียวล่ะ อย่างพาพลเห็นนิ่งๆ เงียบๆ แบบนี้ เขาก็ไม่ยอมคนเหมือนกันแหละ

"แล้วนี่...มายังไงเรา"

"เมจะแวะมาบอกว่า พี่โมวานให้พี่พลไปรับเมด้วย

"อ้าว...แล้วพี่สาวเราเค้าจะชิ่งไปไหนอีกล่ะ"

"เห็นว่าไปสัมมนาหรือประชุมประจำปีอะไรสักอย่างนี่ล่ะ หรือไง...เอ้อ...จำไม่ได้ ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่น่ะพี่หมอ"

"เออ...เรานี่ดีนะ จดจำอะไรไว้ในหัวสักอย่างจะได้มั้ยเนี่ย แย่มากๆ เลยนะเรา เออๆ เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะแวะไปรับ จะไปไหนก็ไปเหอะ"

"โห..ได้ทีก็ไล่เลยนะ ใจร้ายชะมัด"

"แล้วเราจะเอาไงอีกล่ะ"

พาพลถึงกับหยุดงานที่ทำอยู่ในทันที รู้ล่ะ...ว่ายัยตังเมน่ะ ขี้อ้อนขนาดไหน ผลก็คือ ต้องชะงักเอาไว้ก่อน งานราษฎร์ก็เข้ามาหาถึงที่แล้วนี่นะ ไม่ใส่ใจก็ไม่ได้อีก จากขี้อ้อน ก็จะกลายเป็นขี้งอนไป

"ก็...แค่หิวง่ะ พี่โมรีบไป เมยังไม่ได้กินอะไรเลย พี่หมอจ๋า...หาข้าวให้เมกินหน่อยได้ป่ะ"

ถึงตอนนี้..พาพลถึงกับส่ายหัว ก่อนยอมละจากงานที่คั่งค้างเอาไว้ เพื่อเข้าครัวหาข้าวปลาให้เด็กสาวกิน แถมยังลอบมองอากัปกิริยารีบๆ ร้อนๆ กินข้าวของอีกฝ่ายด้วยความอ่อนใจ

เฮ้อ...ไปหิวโหย ไปอดอยากมาจากไหนกันวะเนี่ย !

บางที...ก็น่าสงสารเหมือนกันนะ พี่น้องคู่นี้อยู่กัน เพียงลำพัง ลองตังเมไม่มีพี่สาวเสียคน ก็คงอดอยากกันไปข้างหนึ่ง หากเพียงนึกตรงนี้ เขาก็ขำความรู้สึกตัวเองได้อีก ก็แล้วทำไมถึงจะไม่มีพี่สาวล่ะ ต่อให้เขาแต่งงานกับแตงโมในอนาคตอันใกล้จริงๆ ยังไง เขาก็ไม่มีวันทอดทิ้งยัยตังเม น้องสาวจอมยุ่งของแตงโม พี่สาวไปได้อยู่แล้ว

"เอ้า...นี่ ใจเย็นหน่อยก็ได้ รีบร้อนอะไรขนาดนั้นเชียว เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก"

ตังเมแทบจะกลืนข้าวลงคอเร็วกว่าเดิมอีก ก่อนเงยหน้าขึ้นมองพาพลด้วยรอยยิ้มสดใส สุขใจอยู่ลึกๆ

"ก็แหม...ใครเค้าใช้ให้พี่หมอทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ล่ะคะ น่าอิจฉาพี่โมจริงๆ เนอะ มีแฟนทั้งหล่อ ทั้งสุภาพเป็นพ่อบ้านการเรือน เก่งไปหมดทุกอย่างจริง ๆ ถ้าเลือกได้ ให้เมเป็นพี่โมบ้างก็ดีเหมือนกันนะ"

"พูดเป็นเล่น คนเราจะเปลี่ยนชีวิตกันได้ยังไง”

"นั่นสิคะ...เว้นเสียแต่ว่า ใครคนหนึ่งคนจะตายไปจากโลกนี้เท่านั้น"

หลุดประโยคนั้นออกมาด้วยความปากไวแท้ ๆ หากทำเอาพาพลก็ถึงกับหน้าซีด และภาพตรงหน้าก็พลอยทำให้รู้สึกผิดไปด้วย

เออ...นี่คิดอะไรอยู่ถึงได้พูดแบบนี้ออกมา แต่สาบานให้ตายเถอะ เธอไม่ได้คิดอย่างที่พูดสักนิด เหมือนว่า...จะพลั้งปากออกมาเสียล่ะมากกว่า

"ขอโทษค่ะ เม...เอ้อ..."

พาพลไม่สนใจเขาผลุดลุกขึ้น แล้วก้าวเดินไปทำงานของตัวเองต่อไป โดยไม่เหลียวกลับมามองตังเมสักนิด งานนี้...อาหารบนโต๊ะเลยพลอยจืดกร่อยตามไปด้วย ก่อนที่ดังเมจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นไปหาพาพลเอง

"เอ้อ...เมไปก่อนนะคะ ขอบคุณพี่หมอมาก สำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ"

พาพลไม่ตอบ ให้ตังเมได้แต่เดินหน้าจ๋อยออกไป เพียงลำพัง ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมา...นี่ลองไม่ใช่น้องของแฟนสิ เป็นได้ซัดป้าบเข้าให้แล้ว โทษฐานที่พูดจาไม่เป็นมงคลแบบนี้