เพลิงพิศวาสซาตาน บทที่ 3

"โอ๊ย...ทำไมมาช้าขนาดนี้นะ ดูสิ...จนเพื่อนๆ กลับกันเกือบหมดแล้ว พี่หมอนะพี่หมอ ไม่อยากมารับก็ไม่ต้องมาได้นะ บอกกันตรงๆ จะได้หาทางกลับเอง !"

ตังเมบ่นขณะที่เพื่อนสาวที่หลงเหลืออยู่ด้วยกันเพียงคนเดียวถึงกับหัวเราะขัน

"แกนี่...ทำตัวยังกับเป็นแฟนคุณพี่หมอของพี่สาวแกเสียเองงั้นแหละ"

"เฮ้ย ! หุบปากไปเลยนะ ห้ามพูดแบบนี้เด็ดขาด โดยเฉพาะต่อหน้าพี่หมอ เค้ายิ่งโกรธๆ เคืองๆ ฉันอยู่ด้วย"

"เออ...รู้น้า เค้าล้อเล่นหรอก เอ้า...โน่นไง โผล่มาโน่นแล้ว แฟนพี่แกนี่อายุยืนจริงๆ เลยว่ะ"

"ขอบใจ...ว่าแต่ แกไม่ไปด้วยจริงๆ เหรอเต้ย ฉันแวะไปส่งแกได้จริงๆ นะโว้ย"

ตังเมออกปากชวน ขณะที่เพื่อนสาวอย่างเต้ยถึงกับ ส่ายหัวดิก ไม่เอากับเธอท่าเดียว เรื่องอะไรล่ะ..จะให้ติดรถสองคนนี้ไป น่ากลัวจะตาย !

"ฉันกลัวว่ะ...ขอบใจ"

"กลัวอะไรของแกวะ"

"ก็...กลัวไปเป็น ก ข ค ง จ น่ะสิยะ..."

"จะบ้าเหรอ..ก.ข.ค. บ้าอะไร ฉันไม่ใช่..."

"ล้อเล่น...ฉันก็แค่ไม่อยากไปฟังแกกับคุณพี่หมอของแกทะเลาะกันลั่นรถน่ะ เบื่อจริงๆ ไอ้คู่กัดคู่นี้ นี่ถ้าไม่ใช่แฟนพี่แกล่ะก็ ฉันคงคิดว่า พี่หมอของแก แอบเป็นพญาเทครัวหรือไม่ก็...สมภารชอบกินไก่วัดแหงๆ"

"ใครเค้าไม่คิดอะไรต่ำช้าสามานย์เหมือนแกหรอก ไอ้เต้ย...ไอ้บ้า.."

"เออ...ฉันมันต่ำช้า ไหนจะเลิศเลอเหมือนกับพี่หมอของแกล่ะ เอาให้แน่สักรายแล้วกัน ว่าแต่แกน่ะ ไม่ใส่ใจพี่หมอของแกสักนิด อย่าให้รู้ ว่าแกเองก็แอบชอบแฟนพี่เหมือนกัน ฉันจะหัวร่อให้ฟันร่วงเลย"

“แต่ผมไม่ใช่หมอฟันนะครับ ถ้าหัวเราะจนฟันร่วง แล้วใครจะรักษาให้ได้ล่ะ"

โอ้โห...ยังอุตส่าห์ได้ยินอีกแน่ะ ไอ้ที่สาวๆ เค้าคุยกันเนี่ย แต่เคยว่าเผลอๆ ก็คงได้ยินแค่ประโยคท้ายๆ เท่านั้นแหละ

"ก็แค่ล้อเล่นกันน่ะค่ะ พี่หมอ"

"ดีแล้วล่ะที่ล้อเล่น ถ้าเอาจริง ก็เห็นทีจะแย่เหมือนกัน"

พาพลว่า...ก่อนหันไปทางตังเมที่ยืนหน้าจ๋อย ๆ เหมือนลุแก่โทษอยู่ใกล้ๆ นั่น

"ไงเรา...พร้อมจะกลับบ้านกันรึยัง"

โห...ดูเอาเหอะ ถามเหมือนตังเมเป็นเด็กอนุบาลที่มีเรื่องโยกโย้ก่อนกลับบ้านเป็นประจำงั้นแหละไม่อยากจะเม้าท์เลยจริงๆ

ตัวเองแหละ...มารับช้า แล้วยังทำเป็นเรื่องมากอีก !

"พร้อมตั้งนานแล้วค่ะ"

"โอ.เค.เลย จะว่าพี่มารับช้าก็ว่ามาเหอะ วันนี้...ผ่าตัดกันเยอะครับ โทษทีข้าไปหน่อย นี่ออกเวรแล้ว ยังอุตส่าห์มีอุบัติเหตุเข้ามาอีกนะ แต่พี่ลงเวรแล้ว ก็เลยไม่เป็นไร ไป ๆ กลับบ้านกันเถอะเรา..."

คนชวนกลับบ้าน ใช่ชวนเปล่า เขาฉวยมือน้อย ๆ ของตังเมจับจูงไปด้วยหน้าตาเฉย ขณะที่ภาพนั้นอยู่ในสายตาของเต้ยที่แอบมอง แล้วเลิกคิ้วสูงด้วยความประหลาดใจ

เออ...ตกลง ใครมันแอบจิตใครกันแน่วะเนี่ย…

"แน่ใจนะ ว่าอยู่คนเดียวได้ วันนี้ พี่สาวเราเขากลับดึก ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ยล่ะ เม"

พาพลเปิดประตูบ้านหลังเล็กๆ กะทัดรัดของสองสาวที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้นั่นออกกว้าง ขณะที่ตังเมค่อยยิ้มได้

เหอะ...ที่แท้ก็แอบห่วงเค้าเหมือนกันนี่นา

"ขอบคุณค่ะพี่หมอ แต่ไม่เป็นไรค่ะเมอยู่คนเดียวได้"

"เหอะ...อยู่ได้ แบบว่าอดตายล่ะซี ไม่ต้องห่วงหรอก พี่อยู่ด้วยแหละ เผื่อพี่โมกลับมา จะได้เจอกันด้วย อยากกินอะไรล่ะ มา...เดี๋ยวพี่จะทำอะไรให้กิน เราขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป"

พาพลให้ข้อสรุป ก่อนหมุนตัวเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นดูว่าเขาพอจะทำกับข้าวอะไรได้บ้าง ผลสรุปก็คือ มะกะโรนีทะเล ที่แสนจะน่ากิน สองที่...สำหรับสองคน เสียดาย..แตงโมไม่อยู่ ไม่งั้นก็คงพร้อมหน้าพร้อมตากันเลย