4 เจรจาต่อรอง

"ถ้าอย่างนั้นคืนนี้หนูขอไปทำงานที่ผับเหมือนเดิมนะคะ" ร่างบางนิ่งเงียบไปหลายนาทีก่อนจะส่งสายตาออดอ้อนให้ชายหนุ่มอีกครั้ง พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแพนตี้ตัวบางที่วางอยู่ข้างๆปลายเท้า แต่ในจังหวะที่จะขยับตัวลงจากหน้าตักเพื่อสวมใส่อาภรณ์ มาเฟียหนุ่มก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นจนรู้สึกอึดอัด

"ลาออกจากงานนั้นซะ แล้วมาอยู่กับฉัน"

"ไม่เอาแต่ใจแบบนี้สิคะ หนูต้องทำงานหาเงินนะ แล้วเราสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย" หญิงสาวอธิบายเหตุผลพร้อมตอกย้ำสถานะระหว่างเขากับเธอ แม้ว่าแวมไพร์จะมีสิทธิ์สัมผัสเรือนร่างของเธอมากกว่าผู้ชายคนอื่น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว

"ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้เธอตามที่เธอร้องขอ แค่ลาออกจากงานนั้นซะ"

"หนูอยากทำงานหาเงินเองมากกว่าค่ะ เข้าใจหนูหน่อยนะ" เพราะโดนเซ้าซี้มากเกินไปวิปครีมจึงเผลอชักสีหน้ารำคาญใส่มาเฟียหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเขาไม่โต้ตอบจึงปัดท่อนแขนแกร่งออกจากเอวคอด แล้วเดินไปหยิบเสื้อนักศึกษามาสวมใส่

"หนูขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ" ไม่รอให้แวมไพร์เอ่ยปากอนุญาตร่างบางก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าไม่พอใจของชายหนุ่ม

"ผู้ชายอะไรน่ารำคาญชะมัด" หญิงสาวถอนหายใจหนักๆระบายความรู้สึกอัดอั้น แวมไพร์ไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่พยายามพูดโน้มน้าวใจเธอแบบนี้ แต่เธอก็ปฏิเสธสิ่งที่ผู้ชายเหล่านั้นเสนอให้ เพราะสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง คงไม่มีใครสามารถยืนด้วยลำแข้งของคนอื่นไปตลอดชีวิต แน่นอนว่าแวมไพร์ก็คงจะเหมือนกับผู้ชายที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ สักวันเขาก็ต้องเดินผ่านไป คงไม่มีผู้ชายคนไหนเสียเวลากับผู้หญิงที่เป็นแค่ทางผ่านมากนัก

"ไม่มีอารมณ์กับคนอื่น แต่มีอารมณ์กับเราคนเดียว นี่มันโรคประหลาดอะไรเนี่ย" ร่างบางขมวดคิ้วยุ่งอย่างคิดไม่ตกเมื่อนึกถึงอาการประหลาดของชายหนุ่ม แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องหาวิธีรักษาเขาให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมให้ได้ เพราะข้อแลกเปลี่ยนของแวมไพร์มันน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ

"ให้ตายเถอะ! ลืมหยิบกระโปรงเข้ามาได้ยังไงเนี่ย" มือบางตบแก้มเบาๆเพื่อเรียกสติ ก้มมองเรียวยาวขาวผ่องเปลือยเปล่าแล้วก็ต้องถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง พยายามมองหาผ้าขนหนูหรือเสื้อผ้าอาภรณ์ของแวมไพร์เพื่อสวมใส่แทนกระโปรง แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อมองเห็นแต่ความว่างเปล่า

ร่างบางตัดสินใจเดินเปลือยกายท่อนล่างออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ยืนทำใจอยู่หลายนาที สอดสายตามองหาชายหนุ่มที่เคยนั่งอยู่ตรงโซฟารับแขก เมื่อไม่เห็นว่าเขานั่งอยู่ที่เดิมจึงรีบวิ่งออกมาหยิบกระโปรงนักศึกษาหมายจะสวมใส่

"จะอาบน้ำพร้อมกันไหม" วิปครีมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง รีบหมุนตัวกลับไปหาชายหนุ่ม แต่เมื่อหันกลับมาก็ต้องตกตะลึงกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของมาเฟียหนุ่มที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่

"มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ หนูไม่ชอบอาบน้ำกับใคร"

"จะเข้ามานอนเล่นบนเตียงของฉันก่อนไหม"

"หนูไม่ชอบนอนเตียงคนอื่นค่ะ ถ้าพี่แวมไพร์ต้องการเพื่อนนอนแก้เหงาหนูโทรเรียกเพื่อนที่ทำงานของหนูมาให้ได้นะคะ" แวมไพร์กระตุกยิ้ม ดึงผ้าขนหนูเบาๆ เพียงแค่นั้นมันก็ร่วงลงพื้น เผยความเป็นชายให้เธอประจักษ์ พร้อมกับก้าวเดินเข้าหาจนวิปครีมต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี

"มองมันสิ จะได้ชินเวลามันเข้าไปอยู่ในตัวเธอ"

"..." หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งกับถ้อยคำของชายหนุ่ม ร่างบางก้าวถอยหลังเมื่อแวมไพร์เดินเข้ามาประชิดตัว กำกระโปรงนักศึกษาไว้แน่นราวกับว่ามันจะเป็นเกราะป้องกันตัวเองจากความหื่นกระหายของมาเฟียหนุ่ม

"อ๊ะ!" ความโชคร้ายเข้ามาเยือนเมื่อสะโพกสัมผัสกับอะไรบางอย่าง วิปครีมตะโกนก้องในใจให้กับความโชคร้ายของตัวเองเมื่อรู้ว่าอะไรบางอย่างที่ขวางทางคือผนังปูนเย็นเฉียบ

"นะ..หนูต้องรีบกลับไปเอารถที่มหาลัยอีก ขอกลับบ้านเลยได้ไหมคะ" หญิงสาววิงวอนด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าโดยไม่สบตา ร่างกายสั่นเทาเพียงแค่แวมไพร์เดินเข้ามาประชิด ทำให้แก่นกายใหญ่สัมผัสกับหลังมือพอดี

"รถฉันมีตั้งหลายคัน อยากได้คันไหนก็ขับไปสิ"

"หนูไม่ชอบขับรถของคนอื่นค่ะ" วิปครีมปฏิเสธ พร้อมกับยกมือขึ้นสูงเหนือสะดือเพื่อไม่ให้มันสัมผัสกับอาวุธร้ายที่กำลังขยายตัว

"จะไม่มองมันหน่อยเหรอ มันอยากทักทายเธอนะ" ให้ตายเถอะ! ร่างบางอุทานในใจ เชิดหน้ามองเพดานในตอนที่ใบหน้าคมคายโน้มลงมาคลอเคลียซอกคอ พยายามไม่กดสายตาลงต่ำ เพราะไม่อยากมองของสงวนของเขา

"อ๊า..ยะ..อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ" เพียงแค่มือหนาสอดเข้ามาบีบเคล้นดอกไม้งามภายใต้แพนตี้ตัวบางร่างกายก็สั่นเทิ้ม

"อยู่นิ่งๆสิ อยากรักษาฉันไม่ใช่เหรอ"

"..." ร่างบางหอบหายใจถี่ๆประชิดบ่าแกร่ง จับข้อมือหนาไว้แน่นเมื่อแวมไพร์ค่อยๆดันนิ้วกลางเรียวยาวเข้ามาในกาย แต่ใช่ว่าเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอจะสามารถหยุดยั้งเขาได้

"อึก..จะ..เจ็บ~"

"อุ่นดีจัง" มาเฟียหนุ่มยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของหญิงสาวจึงเริ่มขยับนิ้วเข้าออกอย่างเนิบนาบ ขณะเดียวกันก็ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอ

"คะ..แค่ข้างนอกได้ไหมคะ" เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีทางรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขาวิปครีมจึงเจรจาต่อรอง

"อะไร"

"อย่าเพิ่งลึกซึ้งได้ไหมคะ นะ หนูยังไม่พร้อม"

"ยังตัดสินใจไม่ได้ จนกว่าจะถอดเสื้อผ้าของเธอออกให้หมด"

"อ๊ายยยยยยย! นี่ปล่อยนะ!" ร่างบางกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆแวมไพร์ก็ดึงนิ้วออกจากร่องสวาท แล้วอุ้มเธอพาดบ่าเข้ามาในห้องนอน

ตุ้บ!

"โอ๊ย!" ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างของเธอก็ถูกโยนขึ้นมาบนเตียงนอนหนานุ่มขนาดหกฟุต วิปครีมต่อสู้กับอาการจุก พยายามพยุงตัวลุกขึ้น แต่ก็โดนกระชากข้อเท้ากลับมา ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะถอดรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วของเธอออก แล้วคลานขึ้นมาฉีกกระชากอาภรณ์ของเธอจนขาดวิ่น

แควก!

ร่างกายกลับมาเปลือยเปล่าอีกครั้ง หญิงสาวนอนแน่นิ่งหอบหายใจหนักๆเมื่อใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดไปกับการต่อสู้กับชายหนุ่ม แต่ไม่สามารถเอาชนะเขาได้

"ยะ..อย่า" หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อท่อนแขนแกร่งสอดเข้ามาใต้ข้อพับขา เกี่ยวรั้งเรียวขาสวยทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน