3 ข้อแลกเปลี่ยน

@สักครู่ต่อมา

"คนพวกนี้ใครเหรอคะ" ร่างบางเหลือบมองกลุ่มชายฉกรรจ์หลายสิบคนที่ยืนเรียงรายอยู่ตามจุดต่างๆของเพ้นท์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองด้วยความสงสัย ขณะที่เดินเข้ามาในห้องๆหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นห้องพักส่วนตัวของแวมไพร์ ถึงกระนั้นก็ยังไม่วายเอี้ยวหน้ากลับไปมองกลุ่มคนเหล่านั้นในตอนที่กำลังจะเดินพ้นขอบประตูเข้ามา ด้วยสงสัยว่ากลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นเป็นใคร

"ลูกน้องของฉัน" คำตอบของแวมไพร์ส่งผลให้เท้าทั้งสองข้างหยุดชะงักกะทันหัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสียงล็อกประตูดังขึ้นจากทางด้านหลัง วิปครีมค่อยๆหมุนตัวกลับมาจ้องมองชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า เมื่อได้รู้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาเหมือนที่เธอคิดไว้ในตอนแรก

"พี่แวมไพร์เป็นมาเฟียเหรอคะ" ร่างบางถามติดตลก หากแต่สีหน้าและแววตากลับแสดงออกถึงความหวาดหวั่นจนปิดไม่มิด

"ฉันเป็นมาเฟียแล้วมันทำไม"

"เปล่าค่ะ แต่ไม่คิดว่าพี่แวมไพร์จะเป็นมาเฟึย" วิปครีมยิ้มแห้ง ขยับเท้าถอยหลังเมื่อคนตรงหน้าก้าวเดินเข้ามาประชิดหมายจะรวบตัวเธอเข้าไปกอดรัด แต่เหมือนว่าท่าทางระมัดระวังตัวของเธอจะสร้างความไม่พอใจให้มาเฟียหนุ่ม

"ห้องพี่แวมไพร์สวยมากเลยนะคะ" ดวงตากลมโตกวาดมองสำรวจความสวยงามภายในห้องพักที่ประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ครบครัน วิปครีมเลือกที่จะเดินสำรวจรอบๆห้องแทนการพูดคุยกับชายหนุ่ม ในขณะเดียวกันก็พยายามครุ่นคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่

"อ๊ะ!" ความคิดมากมายที่กำลังตีกันวุ่นวายอยู่ในสมองพลันกระเจิดกระเจิงเมื่อแวมไพร์เดินเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธออย่างรวดเร็วในตอนที่เธอกำลังนิ่งอึ้งกับการกระทำของเขา กว่าสติจะกลับมาเสื้อนักศึกษาตัวบางก็ร่วงลงบนพื้น

"ดะ..เดี๋ยวค่ะ!" วิปครีมร้องห้ามเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อมาเฟียหนุ่มรูดซิปกระโปรงนักศึกษาข้างหลังลง พร้อมกับสอดมือเข้ามากอบกุมหน้าอกใหญ่เกินขนาดที่ถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียร์

"นะ..หนูเหนื่อยค่ะ เพลียด้วย คืนนี้ต้องไปทำงานด้วย อย่าเพิ่งทำแบบนั้นเลยนะคะ"

"งานของเธอคือครางชื่อฉัน"

"อ๊ายยยยย!" หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อคนข้างหลังกระชากกระโปรงนักศึกษาทรงเอสั้นลงจนเผยให้เห็นสะโพกงอนงาม ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงเธอขึ้นมาบนโซฟาตัวยาว แล้วปรี่เข้ามากระชากกระโปรงออกจากข้อเท้า

สมองยังไม่ทันได้ประมวลผลหาทางออก แวมไพร์ก็ก้าวขึ้นมานั่งแทรกกลางหว่างขา เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็กระชากแพนตี้ตัวจิ๋วออกอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอต้องรีบเอื้อมมือไปจับขอบแพนตี้ไว้ แม้ว่าเขาจะมองเห็นเนินสามเหลี่ยมอวบนูนที่ถูกปกคลุมด้วยไรขนอ่อนๆแล้วก็ตาม

"ยะ..อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ถ้าพี่แวมไพร์ต้องการระบายความใคร่หนูโทรเรียกผู้หญิงคนอื่นมาให้ได้นะ"

"..." มาเฟียหนุ่มจ้องมองความสวยงามของหญิงสาวอย่างตกตะลึง เธอไม่ได้สวยงามเพียงแค่ใบหน้าและทรวดทรง แต่ทุกอย่างที่อยู่บนเรือนร่างของเธอล้วนแล้วแต่มีความสวยงาม

"ยะ..อย่ามองนะ" ร่างบางบิดเร่าร่างกายอย่างเหนียมอาย รีบยกมือขึ้นมาปิดบังดอกไม้งาม ทำให้แวมไพร์ได้โอกาสกระชากแพนตี้ตัวบางออกจากเรียวขาสวย

"อื้อ! ยะ. หยุดนะ!" วิปครีมออกแรงดีดดิ้นพล่านเมื่อแวมไพร์โน้มใบหน้าลงมาขบเม้มเนินอก พร้อมกับสอดแขนข้างหนึ่งเข้ามาใต้ข้อพับขาข้างขวา ทำให้สามารถมองเห็นความสวยงามของดอกไม้งามได้อย่างชัดเจน

"นี่ปล่อยนะ!" จากที่เคยอ่อนหวานกลับกลายเป็นแข็งกร้าว ร่างบางพยายามดันใบหน้าคมคายออกห่างจากเนินอกจนสำเร็จ แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็เลื่อนใบหน้าขึ้นมาซุกไซ้ซอกคอ พร้อมกับสอดมือเข้าไปปลดตะขอบราเซียร์ ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไร้สิ่งใดปกปิด

"ฉันมีอารมณ์กับเธอคนเดียว"

"..."

"ต้องการเธอคนเดียว ไม่ต้องการผู้หญิงคนอื่น"

"อื้อ!..พะ..พี่แวมอย่าค่ะ..อ๊า~" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำในตอนที่มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกใหญ่เต็มแรงจนรู้สึกเจ็บ ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นพยายามกลั้นเสียงคราง

"คะ..คุยกันก่อนสิคะ" มือบางสั่นเทิ้มประคองใบหน้าคมคายขึ้นมาสบตากัน

"อะไรนักหนาวะ" มาเฟียหนุ่มชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่ก็ยอมรับฟังคำถามของร่างบาง

"ที่บอกว่ามีอารมณ์กับหนูคนเดียวหมายความว่ายังไงเหรอคะ"

"ฉันจำเป็นต้องตอบทุกคำถามที่เธออยากรู้เหรอ"

"หนูอยากรู้" วิปครีมสบตากับมาเฟียหนุ่มอย่างออดอ้อน

"...." แวมไพร์ถอนหายใจหนักๆแล้วเบือนหน้าหนี ชั่งใจว่าควรเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เธอฟังดีหรือเปล่า เพราะไม่มีใครรับรู้ถึงอาการประหลาดที่เขาเป็นน้องจากลูกน้องคนสนิทแค่ไม่กี่คน

เมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งไปร่างบางจึงอาศัยจังหวะนั้นขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงพนักโซฟา หยิบหมอนใบเล็กขึ้นมากอดรัดไว้แน่นเพื่อใช้มันปกปิดของสงวน

"ฉันมีอารมณ์กับเธอคนเดียว ฉันอยากให้เธอมาอยู่กับฉัน เลิกทำงานนั้นซะแล้วมาเป็นผู้หญิงของฉันคนเดียว" แวมไพร์ยอมผละตัวออกห่าง แล้วยกตัวหญิงสาวขึ้นมาบนหน้าตักแกร่งในท่าหันข้าง พร้อมตวัดแขนโอบรัดลำตัว

"พี่แวมไพร์ไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงคนอื่น แต่มีอารมณ์กับหนูคนเดียวเหรอคะ?"

"..."

"แล้วถ้าหนูทำให้พี่แวมไพร์กลับมามีความรู้สึกแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่นได้ล่ะ หนูจะได้รางวัลอะไรเป็นการตอบแทนคะ" เมื่อแวมไพร์ไม่ตอบคำถามวิปครีมจึงเสนอข้อแลกเปลี่ยน ยกมือขึ้นมาลูบไล้กรอบหน้าคมคายเบาๆ

"ว่ายังไงคะ อยากให้หนูช่วยไหม"

"ฉันให้เวลาเธอหนึ่งเดือน ถ้าเธอทำให้ฉันกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมได้ฉันจะตอบแทนเธอด้วยของทุกอย่างที่เธอต้องการ"

"..."

"แต่ถ้าไม่หาย...เตรียมตัวเรียกฉันว่าผัวได้เลย"

"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อได้ฟังประโยคสุดท้ายของชายหนุ่ม วิปครีมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ากำลังหาทางออกให้ตัวเองหรือวางกับดักตัวเองกันแน่