เซ็กซ์บำบัด

'หมอเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมร่างกายของคุณถึงเป็นแบบนี้ ปกติแล้วหากร่างกายอัมพาตช่วงล่างคุณจะไม่สามารถเดินเหินไปไหนได้หรือใช้งานร่างกายส่วนล่างได้เลย แต่ที่แปลกก็คือขาของคุณยังใช้งานได้ตามปกติ ยกเว้นอวัยวะเพศที่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้า'

'มันจะเป็นไปได้ยังไงวะ ร่างกายของผมยังปกติดี แล้วตรงนั้นมันจะไม่ตอบสนองได้ยังไง'

'หมอเองก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดไม่ได้เหมือนกัน ขอโทษด้วยนะครับ'

'แล้วผมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม'

'หมอตอบไม่ได้หรอกครับ เพราะอาการของคุณแตกต่างจากเคสอื่นๆ หมอเองก็ไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้เลยตั้งแต่รักษาคนไข้มา'

หมายความว่าผมจะไม่มีอารมณ์ทางเพศอีกเลยใช่ไหม'

'หมอเสียใจด้วยนะครับที่ต้องตอบว่าใช่'

"บัดซบเอ้ย!" มาเฟียหนุ่มเจ้าของสีหน้าเคร่งขรึมสบถคำหยาบอย่างไม่สบอารมณ์นักเมื่อหวนนึกถึงบทสนทนาระหว่างตนเองกับนายแพทย์หนุ่มใหญ่เมื่อหลายปีก่อน เพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่มีค่ามากที่สุดสำหรับลูกผู้ชายไปตลอดกาล มันน่าโมโหที่หมอไม่สามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขากันแน่

"นายจะกลับเลยหรือเปล่าครับ" เสียงของลูกน้องคนสนิทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเรียกสติของมาเฟียหนุ่มกลับมา แวมไพร์ยกมือปรามลูกน้องเป็นเชิงว่าอย่าตั้งคำถามในตอนที่เขาอารมณ์คุกรุ่น

"ขอโทษครับ" มาวินก้มศีรษะให้ผู้เป็นนาย แล้วนั่งรอเงียบๆอยู่ข้างๆเพื่อนรักอย่างเตชิน ซึ่งเป็นคนสนิทของมาเฟียหนุ่มเช่นกัน และมีตำแหน่งเป็นถึงมือขวาคนสนิท

"ขออนุญาตนั่งเป็นเพื่อนได้ไหมคะ" แวมไพร์ปรายตามองเจ้าของคำถามอย่างนึกรำคาญ นอกจากเขาจะไม่มีอารมณ์พิศวาสผู้หญิงหากินพวกนี้แล้วยังรู้สึกขยะแขยงท่าทางไร้เดียงสาของพวกหล่อนอีกต่างหาก

"ไม่ตอบแบบนี้นานาถือว่าอนุญาตนะคะ" เมื่อชายหนุ่มไม่ตอบรับคำขอ หญิงสาวจึงขยับตัวเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงบนหน้าตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ

พลั่ก!

"โอ๊ย!!" แต่ร่างของเธอก็ตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรงด้วยฝีมือของคนที่เธออยากทำความรู้จัก หญิงสาวส่งเสียงโอดโอยเรียกร้องความสนใจ ดึงสายตาจากผู้คนในผับหรูให้หันมาจ้องมองเธอและมาเฟียหนุ่มเป็นตาเดียว

"ลากมันออกไป" แวมไพร์ออกคำสั่งเสียงเรียบ ทำให้เตชินกับมาวินต้องรีบพาตัวหญิงสาวออกไปให้พ้นสายตาผู้เป็นนาย

"กรี๊ดดดดดดดดดด! นี่มันอะไรกันเนี่ย! ปล่อยฉันนะ!" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างนึกสมเพช ไม่ได้รู้สึกสงสารเจ้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย

"ขอโทษนะคะ" เสียงใสๆ ของใครบางคนดังขึ้นในเวลาต่อมา ในตอนที่แวมไพร์กำลังจะกระดกน้ำสีอำพันลงคอ ทำให้เขาต้องสละเวลาปรายตามองเธอคนนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

มาเฟียหนุ่มเพ่งมองรอยยิ้มหวานท่ามกลางความมืดสลัว เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มคงดังไม่เท่าเสียงของหัวใจแกร่งที่กำลังเต้นแรงในตอนนี้ แวมไพร์จ้องมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาทักทายอย่างไม่ละสายตา ทำให้เธอคนนั้นบิดยิ้มเหนียมอายกับสายตาของเขา

"หนูขออนุญาตนั่งเป็นเพื่อนได้ไหมคะ" คำขอของเธอดึงสติของมาเฟียหนุ่มกลับมาอีกครั้ง เขาพยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต

"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางส่งยิ้มหวาน เดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ พร้อมแนะนำตัว

"หนูชื่อวิปครีมนะคะ คุณชื่ออะไรคะ"

"แวม แวมไพร์"

"แวมไพร์" เจ้าของรอยยิ้มหวานทวนชื่อชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วเบียดตัวแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากร่างกายของกันและกัน การกระทำของเธอกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างของมาเฟียหนุ่ม

"กลัวโดนแวมไพร์กัดจังเลยค่ะ"

"หึ" แวมไพร์ยกยิ้มมุมปาก ปรายตามองการแต่งกายของหญิงสาวอย่างพิจารณา

"ขายตัวเหรอ" คำถามของชายหนุ่มส่งผลให้มุมปากบางที่กำลังคลี่ยิ้มชะงักค้าง ก่อนที่เธอจะหัวเราะคิกคักอย่างขบขัน

"เปล่าค่ะ หนูมีหน้าที่เอนเตอร์เทนลูกค้าอย่างเดียวค่ะ" ศีรษะทุยเล็กค่อยๆ ซบลงแนบชิดแผงอกแกร่ง ออดอ้อนเพื่อสร้างความพึงพอใจให้ชายหนุ่ม

ความรู้สึกบางอย่างที่เคยหลับใหลมานานหลายปีเหมือนจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสของเธอ มาเฟียหนุ่มหอบหายใจหนักๆ เมื่อรับรู้ได้ถึงการขยายตัวของอาวุธร้ายที่หลับใหลมานานหลายปี เด็กคนนี้ปลุกมันขึ้นมาด้วยกลิ่นกายและสัมผัสของเธอ

"พี่แวมไพร์มาเที่ยวคนเดียวเหรอคะ" วิปครีมเงยหน้าถามประชิดสันกรามคม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แวมไพร์ก้มหน้าลงมา ส่งผลให้ปลายจมูกเชิดรั้นสัมผัสกับริมฝีปากหนาพอดี

"ทำงานที่นี่นานแล้วเหรอ" แวมไพร์ไม่ได้ตอบคำถาม แต่ตั้งคำถามเสียเอง

"ไม่กี่เดือนเองค่ะ หนูต้องทำงานแล้วก็เรียนไปด้วย" ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วโน้มใบหน้าลงไปแนบชิดจนริมฝีปากแนบชิดกัน

"อ๊ะๆ แบบนี้มากเกินไปนะคะ" นิ้วชี้เรียวยาวแตะริมฝีปากหนาเบาๆ ในตอนที่มาเฟียหนุ่มกำลังจะประกบจูบเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกบางอย่าง

"มีหน้าที่เอนเตอร์เทนลูกค้าไม่ใช่เหรอ ทำหน้าที่ของเธอสิ"

"จูบกับลูกค้าไม่ใช่การเอนเตอร์เทนนะคะ" หญิงสาวคลี่ยิ้มหวาน ส่งสายตาไร้เดียงสาให้ชายหนุ่ม

"แต่ว่าถ้าจะจูบต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ"

"อะไร"

"ขอค่าขนมสักสี่ห้าพันได้ไหมคะ"

"หึ จูบราคาแพงนะ" แวมไพร์แสยะยิ้ม ปัดมือบางออกจากริมฝีปาก แล้วโน้มใบหน้าลงมาประกบจูบทันทีโดยไม่สนใจว่าคนโดนจู่โจมจะพร้อมหรือเปล่า

"อื้อ!" เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจกับการกระทำอุกอาจของเขา แต่ก็ตอบรับสัมผัสหนักหน่วงของเรียวลิ้นสากในเวลาต่อมา มาเฟียหนุ่มตะโบมดูดดุนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วงระคนหื่นกระหาย พร้อมลูบไล้ฝ่ามือไปตามเรือนร่างอรชร แต่ก็โดนหญิงสาวจับข้อมือไว้แน่น

เขามีความรู้สึกกับเธอ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว

แวมไพร์ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อรู้ตัวว่ารุนแรงเกินไปจนหญิงสาวเนื้อตัวสั่นเทา แต่ก็ยังยิ้มสู้เมื่อริมฝีปากได้รับอิสระ