2 สิทธิ์พิเศษ

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องเมื่อยามร่างบางกระแทกเท้าลงน้ำหนักก้าวเดิน เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างให้หันมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ด้วยความสวยที่สะดุดตาทำให้วิปครีมตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาผู้ชายในมหาวิทยาลัยบ่อยครั้ง ซึ่งทุกครั้งที่โดนจ้องมองเธอก็จะส่งยิ้มหวานทักทายผู้ชายเหล่านั้น

ครืด~ ครืด~

ร่างบางชะลอฝีเท้าเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างดังขึ้น เธอละสายตาจากผู้คนที่กำลังจับจ้องมาที่เธอ เพ่งมองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูอย่างพินิจพิจารณา ด้วยเพราะไม่เคยเห็นเบอร์นี้มาก่อน ถึงกระนั้นก็กดรับสายอยู่ดี

"ฮัลโหล"

(อยู่ไหน) คำทักทายจากคนปลายสายสร้างความมึนงงให้หญิงสาวไม่น้อย

"นี่ใครคะ"

(แวมไพร์) วิปครีมหยุดชะงักฝีเท้าเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของคนปลายสาย แม้จะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแต่สมองก็จดจำใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน รวมถึงการกระทำอุกอาจของเขาด้วย นึกแล้วก็เจ็บใจที่พลาดท่าให้เขา

"ตอนนี้อยู่มหาลัยค่ะ จะมารับเหรอคะ"

(ฉันรออยู่หน้าคณะฯ เดินออกมา)

"หน้าคณะ? นี่เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งวาง! อะไรของเขาเนี่ย" ยังไม่ทันจะได้ถามต่อสายก็ถูกตัดไป วิปครีมขมวดคิ้วยุ่งอย่างมึนงงกับคำทิ้งท้ายของชายหนุ่ม เมื่อทนต่อความสงสัยไม่ไหวจึงเดินออกมาจากอาคารเรียนตามคำสั่งของแวมไพร์

ร่างบางยิ้มหวานเมื่อสายตาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่ยืนกอดอกพิงรถรออยู่ตรงลานจอดรถหน้าคณะฯ วิปครีมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาอย่างไม่ลดละ ยิ่งเดินเข้าใกล้มากเท่าไร หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเต้นรัวเร็วมากขึ้นเท่านั้น

"อ๊ะ!" ทันทีที่เดินมายืนตรงหน้า แวมไพร์ก็กระชากตัวเข้าไปแนบชิดจนหน้าอกใหญ่เกินขนาดเบียดเสียดแนบชิดกับแผงอกแกร่ง ใบหน้าหวานเบือนหลบในตอนที่มาเฟียหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาหมายจะบดขยี้ริมฝีปาก

"ร้อนแรงจังเลยนะคะ เมื่อคืนก็จูบหนูจนปากบวมเลย ดูสิ" วิปครีมเงยหน้าขึ้น เผยอปากเล็กน้อยเพื่อให้แวมไพร์ชมผลงานของตัวเอง แต่เขากลับฉกริมฝีปากลงมาบดขยี้อย่างหนักหน่วง พร้อมทั้งปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาตรงเนินอกของเธอ ทำให้เธอต้องจับข้อมือหนาไว้แน่น ในขณะเดียวกันก็พยายามร้องขออิสระ

"ขึ้นรถสิ ฉันจะพาไปกินข้าว"

"ที่ไหนคะ" หญิงสาวถามพลางหอบหายใจ

"ห้องของฉัน"

"คือ...หนูยังไม่ค่อยหิวเลยค่ะ" ร่างบางคลี่ยิ้มหวาน พร้อมกับติดกระดุมเสื้อที่หลุดลุ่ย

"แต่ฉันหิวแล้ว" น้ำเสียงกดดันของแวมไพร์ทำให้คนโดนบังคับรู้สึกหวาดหวั่น ถึงกระนั้นวิปครีมก็ยังยิ้มแย้ม ไม่ได้แสดงความกลัวออกมาทางสีหน้าหรือแววตา

"อ๊ะ! ดะ..เดี๋ยวค่ะ" ขาทั้งสองข้างเซถลาไปตามแรงผลักของชายหนุ่ม เมื่อเขาอาศัยจังหวะที่เธอกำลังครุ่นคิดหาทางออกเปิดประตูรถแล้วผลักเธอเข้ามา ทำให้ความคิดทั้งหมดกระเจิดกระเจิง

"พี่แวมไพร์รู้ได้ยังไงคะว่าหนูเรียนที่นี่" วิปครีมเป็นฝ่ายชวนคุยเมื่อมาเฟียหนุ่มก้าวเข้ามาในรถตำแหน่งคนขับ เขาปรายตามองเธอเพียงนิดพร้อมกับสตาร์ตเครื่องยนต์ จากนั้นจึงตอบคำถาม

"มันไม่ได้ยากเกินความสามารถของฉัน"

"ว้าว เป็นผู้มีอิทธิพลเหรอคะ" หญิงสาวทำหน้าตื่นเต้นอย่างมีจริต แล้วค่อยๆเอนตัวแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งในตอนที่แวมไพร์กระชากรถขับออกมา ซบใบหน้าคลอเคลียไหล่กว้าง

"ทำแบบนี้กับลูกค้าทุกคนเลยเหรอ"

"เปล่าค่ะ หนูอ้อนเฉพาะคนที่อยากอ้อนเท่านั้น แล้วหนูก็เป็นคนเลือกลูกค้าเอง ไม่ใช่ลูกค้าเลือกหนู"

"ทำแบบนี้มันต่างจากขายตัวตรงไหน"

"ตรงที่มันไม่จบลงที่เตียงไงคะ หนูมีหน้าที่เอนเตอร์เทนลูกค้า ทำให้ลูกค้าพึงพอใจ"

"ฉันคือหนึ่งในลูกค้าของเธอเหรอ"

"ลูกค้าวีไอพีค่ะ ได้รับสิทธิ์มากกว่าคนอื่น" มาเฟียหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ไม่ได้ปลาบปลื้มเลยแม้แต่น้อย

"แล้วสิทธิ์ที่มากกว่าผู้ชายคนอื่นคืออะไร"

"ปกติหนูไม่ไปไหนมาไหนกับลูกค้านะ ไม่มีการนัดเจอ อยากเจอต้องไปหาที่ผับอย่างเดียว"

"เหอะ!" ผู้ชายของเธอคงมีมากมายจนไม่สามารถนัดเจอได้สินะ แวมไพร์คิดเองเออเอง แล้วเร่งความเร็วจนวิปครีมเผลอตวัดแขนกอดรัดลำตัวหนาไว้แน่นเพราะรู้สึกหวาดกลัว