1 แค่เธอคนเดียว

"พี่แวมไพร์ร้อนแรงจังเลยนะคะ สงสัยจูบผู้หญิงบ่อย" ร่างบางถามเสียงหวาน ประชดประชันอย่างมีจริตราวกับเป็นผู้หญิงของเขาก็ไม่ปาน ทว่าคำถามของเธอกลับเรียกรอยยิ้มมุมปากจากมาเฟียหนุ่ม ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง ทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี

"พอแล้วค่ะ จูบบ่อยๆ เดี๋ยวหนูละลายนะ"

"หึ" เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังเล็ดลอดออกมาเบาๆ แวมไพร์มองเสี้ยวหน้าหวานอย่างพิจารณา พยายามหาคำตอบให้ตัวเองว่าทำไมร่างกายที่ตายด้านมานานหลายปีจึงมีอารมณ์กระสันกับเด็กคนนี้ ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก

"หนูขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวกลับมานั่งเป็นเพื่อน" หญิงสาวหันหน้ากลับมาสบตาอย่างออดอ้อน ยิ้มเล็กน้อยแล้วเลื่อนริมฝีปากเข้าไปจูบเบาๆ ตรงมุมปากหยักได้รูป

"อ๊ะ!" แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินออกมา ท่อนแขนแกร่งของชายหนุ่มก็ตวัดเกี่ยวรั้งลำตัวไว้เสียก่อน แค่กระตุกเบาๆ เธอก็เสียหลักล้มลงบนหน้าตักแกร่ง

"จะไปห้องน้ำหรือไปหาผู้ชายคนอื่น" น้ำเสียงห้วนของชายหนุ่มสร้างความมึนงงให้ร่างบางไม่น้อย ถึงกระนั้นก็ยังยิ้มแย้ม ไม่ได้แสดงสีหน้าหวาดหวั่นต่อน้ำเสียงดุดันของมาเฟียหนุ่ม

"หนูจะไปหาผู้ชายคนอื่นได้ยังไงคะ ก็ผู้ชายของหนูนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน แล้วพี่แวมไพร์ก็ยังไม่ให้ค่าขนมหนูด้วย" วิปครีมส่งสายตาออดอ้อน แล้วโน้มใบหน้าลงมาคลอเคลียแก้มสาก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของเธอคือการปลุกเร้าอารมณ์บางอย่างของชายหนุ่ม

"แล้วถ้าฉันอยากทำมากกว่าจูบล่ะ เท่าไร"

"มากกว่าจูบในความหมายของพี่แวมไพร์คืออะไรคะ หนูไม่ได้ขายตัวนะ"

"ไม่ได้ถามว่าขายไหม ถามว่าต้องจ่ายเท่าไร" วิปครีมหัวเราะเบาๆ อย่างมีจริต ไม่ได้ขุ่นเคืองกับคำถามของแวมไพร์เลยแม้แต่น้อย เพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่ถามเธอแบบนี้

"ขอโทษจริงๆ นะคะ แต่หนูไม่ได้ขายตัวค่ะ"

"แลกกับเงินหนึ่งล้านล่ะ จะยอมนอนกับฉันไหม"

"ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วค่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูมานะ" ร่างบางตัดบทเมื่อชายหนุ่มพยายามเซ้าซี้จนน่ารำคาญ ถึงอย่างนั้นใบหน้าหวานก็ยังประดับด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา

แวมไพร์หอบหายใจหนักๆ เมื่อหญิงสาวเดินออกไปแล้ว เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเองกันแน่ บางอย่างที่เคยหลับใหลมานานหลายปีถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะสัมผัสของเธอ ดวงตาคมกริบกวาดมองผู้หญิงรอบข้างเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกบางอย่าง แต่เขากลับไม่รู้สึกสนใจผู้หญิงพวกนั้นเลย แตกต่างจากเด็กคนนั้นที่ทำให้เขาอยากครอบครอง

มาเฟียหนุ่มมองตามแผ่นหลังบางไปจนลับตา ก่อนจะตัดสินใจเดินตามเธอไป ยืนรอตรงมุมอับข้างห้องน้ำซึ่งหลบซ่อนจากสายตาของผู้คนได้เป็นอย่างดี ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำตัวเหมือนแบบนี้

"อ๊ะ!" วิปครีมอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกท่อนแขนแกร่งของใครบางคนเกี่ยวรั้งเข้ามาในมุมอับขณะที่กำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่เมื่อเห็นหน้าของเจ้าของการกระทำก็พ่นลมหายใจหนักๆ อย่างโล่งใจ

"พี่แวมไพร์มาทำอะไรตรงนี้คะ ตกใจหมดเลย อ๊ะ!" เป็นอีกครั้งที่ร่างบางอุทานด้วยความตกใจ เมื่อโดนชายหนุ่มดันตัวแนบชิดกับผนังปูนเย็นเฉียบ ก่อนที่เขาจะจู่โจมด้วยการโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ซอกคอ

"พะ..พี่แวมไพร์อย่าแกล้งหนูแบบนี้สิคะ"

"นอนกับฉัน"

"..!!" หญิงสาวอึ้งไปกับคำสั่งเผด็จการของมาเฟียหนุ่ม แต่ในจังหวะที่กำลังจะดันตัวเขาออกห่าง มือหนาก็กระชากเกาะอกลงมาจนเผยให้เห็นหน้าอกใหญ่เกินขนาด

"อื้อ! อะ..อย่าค่ะ..อ๊า..พี่แวมไพร์คะอย่าทำแบบนี้" คำห้ามปรามไม่เป็นผลใดๆ เมื่อแวมไพร์โน้มใบหน้าลงมาสัมผัสยอดอกอิ่มด้วยริมฝีปาก ความรุนแรงของเขาทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก ทั้งตกใจและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน

"พะ..พี่แวมไพร์คะ..อ๊า..พอก่อนค่ะ"

"คืนนี้นอนกับฉัน" มาเฟียหนุ่มยอมถอนริมฝีปากออกตามคำขอ พร้อมกับรวบแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ด้วยมือแกร่งเพียงข้างเดียว

"ถ้าพี่แวมไพร์ต้องการเพื่อนนอนหนูแนะนำให้ได้นะคะ คงมีผู้หญิงหลายคนอยากนอนกับพี่แวม"

"ฉันมีอารมณ์กับเธอคนเดียว"

"ปากหวานจังเลยนะคะ" วิปครีมยิ้มมุมปาก ไม่ได้หลงคารมของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

"นอนกับฉัน" แวมไพร์บอกความต้องการให้หญิงสาวรับรู้อีกครั้ง พร้อมทั้งไล่สายตามองหน้าอกใหญ่เกินขนาดด้วยความปรารถนา

"ขอเป็นวันอื่นได้ไหมคะ คืนนี้หนูไม่สะดวก"

"วันไหน" ร่างบางลอบถอนหายใจอย่างนึกรำคาญ พยายามดึงแขนออกจากการเกาะกุม

"วันไหนก็ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่วันนี้ นะคะ"

"..." แวมไพร์นิ่งเงียบไปราวกับกำลังใช้ความคิด หลายนาทีต่อมาจึงยอมปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระ

"หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ" ทันทีที่แขนทั้งสองข้างได้รับอิสระ วิปครีมก็รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย ตั้งท่าจะเดินออกมา แต่ก็โดนแวมไพร์รั้งแขนไว้อีกครั้ง

"เอาเบอร์มา" สมาร์ตโฟนเครื่องหรูยื่นมาตรงหน้า นั่นไม่ใช่การขอ แต่มันคือการบังคับ เมื่อไม่มีทางเลือกวิปครีมจึงยอมให้เบอร์โทรของตัวเองไป

"อื้อ! ยะ..อย่าทำรอยนะ!" หญิงสาวออกแรงดีดดิ้นเมื่อชายหนุ่มฉกริมฝีปากลงมาขบเม้มผิวเนื้ออ่อนบริเวณลำคอในตอนที่กำลังจะเดินออกมา เขาทำแบบนั้นอยู่พักใหญ่กว่าจะยอมถอนริมฝีปากออก พร้อมกับยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่มือเธอ ซึ่งมากกว่าที่เธอร้องขอ

"ขอบคุณค่ะ" ร่างบางยิ้มหวาน เขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่ จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

แวมไพร์มองตามไปจนลับสายตา พยายามระงับอารมณ์ความต้องการที่พุ่งพรวดเพราะเธอ แต่มันก็ยากเย็นเสียเหลือเกิน เขาต้องการเธอ ร่างกายมันบอกว่าต้องเป็นเธอคนเดียวเท่านั้น