ตอนที่ 4

“เหมือนกันเลยครับ ผมก็จำคุณปลาไม่ได้ เห็นว่าไปอยู่กรุงเทพฯ ไม่ใช่หรือครับ”

“ใช่จ้ะ ไปตั้งแต่จบชั้นมัธยมต้นที่อำเภอแน่ะ”

“งั้นก็คงไม่รู้เรื่องวุ่นๆ ของคนบ้านสระหยก”

“เรื่องวุ่นๆ อะไรหรือลุง”

“เรื่องผู้ใหญ่กรพี่ชายคุณน่ะสิ ก่อเรื่องอีกจนได้ ทีนี้ละคนสระหยกกับพญาลืออย่าหวังเลยว่าจะลบความแค้นที่มีต่อกันมาหลายรุ่นคนไปได้”

มีนนภัสเริ่มสังหรณ์ใจ

“เล่าไปเลยลุงมาก พี่ปูไปก่อเรื่องก่อราวอะไรกับคนพญาลือ”

นายมากถอนใจคล้ายจะเหนื่อยใจแทน

“ผู้ใหญ่กรน่ะสิครับ ไปฉุดเอาคู่หมั้นของคุณเสือนายบ้านพญาลือมาทำเมียตั้งแต่ต้นเดือนก่อน จนเวลานี้คนสระหยกต่างหวาดผวากันยกใหญ่ เรื่องที่คุณเสือจะยกพรรคพวกเข้ามาบุกสระหยกเพื่อยึดผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นคืน”

มีนนภัสเกิดอาการมืออ่อนตีนอ่อน เมื่อฟังเรื่องราวคร่าวๆ จากปากนายมากที่เป็นชาวบ้านชมพู แต่เคยไปทำงานกับผู้ใหญ่บ้านสระหยกอยู่หลายปี

“แล้วที่คุณปลากลับมานี่ ผู้ใหญ่เขารู้หรือเปล่าครับเนี่ย”

“ไม่รู้หรอก พี่ปูสั่งให้ฉันอยู่กรุงเทพฯ ไปก่อน เห็นว่าทางนี้มีเรื่องยุ่งๆ แต่ก็ไม่บอกว่ายุ่งเรื่องอะไร ไอ้ฉันก็คิดถึงบ้านจนทนไม่ไหว ไม่ได้กลับมาตั้งสี่ปีนี่นา พอเรียบจบก็อยากกลับมาอยู่บ้าน ฉันเลยขอคุณลุงคุณป้าแพ็คกระเป๋ามาเลย ไม่ยอมโทรบอกพี่ปูให้รู้ตัวก่อน กลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้มานั่นแหละ”

นายมากฟังคำของหญิงสาวที่จนเคยเห็นมาแต่เล็กแต่น้อยด้วยความเห็นใจ และเข้าใจ แต่ก็ยังมีคำถาม

“แล้วจะเอายังไงล่ะ นี่ก็คงไม่มีใครมารับเลยล่ะสิ”

มีนนภัสพยักหน้า

ชายสูงวัยนิ่งไปราวครึ่งนาทีก่อนตัดสินใจจะเป็นผู้ไปส่งหญิงสาวถึงบ้านด้วยรถเครื่องคันเก่าเของเขา ที่ยังพอวิ่งได้ในระยะทางที่ไม่ไกลจนเกินไป

“เรื่องราวมันไปยังไงมายังไงกันน่ะลุงมาก แล้วทำไมจู่ๆ พี่ปูเขาถึงได้ทำอะไรบ้าๆ”

มีนนภัสพยายามตะโกนแข่งกับสายลมที่หอบเอาคำพูดของเธอทิ้งไว้เบื้องหลังรถมอเตอร์ไซด์ที่นายมากขับ โดยมีเธอนั่งค่อมซ้อนท้าย กอดกระเป๋าที่วางคั่นระหว่างตัวเธอกับคนขับแน่น

“เรื่องของเรื่องก็เพราะอยากจะแก้แค้นกลับนั่นแหละครับ”

“แก้แค้นเรื่องอะไร?”

“คนพญาลือน่ะสิครับ เข้ามากวาดต้อนเอาวัวของคนสระหยกไปร่วมยี่สิบกว่าตัวเมื่อสองเดือนก่อน ทางผู้ใหญ่กรก็รอจังหวะอยู่ที่จะเอาคืน แต่ไอ้ที่พี่ชายคุณปลาไปเอามาน่ะ มันมีค่ากับคุณเสือเสียยิ่งกว่าวัวสักร้อยตัวเสียอีกน่ะสิ”

“คุณเสืออะไรของลุงนี่ เขาคือนายบ้านคนใหม่บ้านพญาลืองั้นหรือ”

“ครับ”

“เป็นลูกชายนายบ้านคนเก่าหรือยังไงกัน”

“เท่าที่ได้ยินมาน่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ”

“งั้นก็คงร้ายพอๆ กับพ่อ”

“เอ...ยังไงผมก็ไม่รู้แน่ แต่พอจะพูดได้อย่างหนึ่ง ตั้งแต่นายบ้านพญาลือคนก่อนจากไปด้วยไข้ป่า พญาลือก็เจริญขึ้นมาก เรื่องทำมาหากินของชาวบ้านที่นั่นเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเก่าแล้วนะครับ”

“เจริญอะไรกันถึงได้มาเที่ยวกวาดต้อนวัวควายของคนอื่น ฉันว่าพี่ปูแก้ลำเอาแบบนี้ก็น่าสะใจดีเหมือนกันนะลุง มีอย่างหรือแทนที่จะต่างคนต่างอยู่ ก็ดันมาเที่ยวหาเรื่องกันแบบนี้”

“คุณปลาครับ”

เสียงนายมากกับเสียงเครื่องยนต์ที่วิ่งได้อย่างมากสุดสามสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงดังแทรกในความเงียบสงัดของท้องทุ่งช่วงสนธยาเชื่อมต่อราตรี

“ที่ผมจะพูดนี่ ไม่ใช่ผมเข้าข้างคนพญาลืออะไรหรอกนะ”

“ลุงจะบอกอะไรที่ฉันยังไม่รู้ และควรจะรู้ไว้งั้นเหรอ”

“ประมาณนั้นแหละครับ”

“เรื่องอะไรกันคะลุง?”

“เรื่องวุ่นๆ ของคนสระหยกกับคนพญาลือนั่นแหละครับ คือก่อนหน้าที่ทางพญาลือจะมากวาดต้อนวัวพี่ชายคุณไป ทางสระหยกก็ไปเที่ยวเอาม้าของทางโน้นมาเป็นของตัวเองหลายตัว แล้วก่อนหน้าจะเกิดเรื่องขโมยวัวขโมยม้ากันนี่ ก็นัยว่าผู้ใหญ่กรพี่ชายคุณมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับนายบ้านพญาลือเรื่องทางส่งน้ำจากภูเขาที่จะต้องไหลผ่านพญาลือลงมา”