บทที่2 ต้องมิใช่

แม้จะเป็นเรื่องมหัศจรรย์เกินกว่าจะเชื่อ และสับสนว่าเป็นจริงหรือไม่ แต่สุดท้ายเฉินอันหนิงก็ยึดเอาความคิดนี้เป็นเหตุผลอธิบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

นางหวนกลับมาแล้ว…

หวนกลับมาในวันวานที่ยังคงสงบสุข

นอกจากเสด็จแม่ที่จากไปเพราะอาการเจ็บป่วย ทุกคนยังคงอยู่และเกมชิงอำนาจก็ยังมิได้เริ่ม…มีเพียงการช่วงชิงความโปรดปรานเพื่อตำแหน่งฮองเฮาที่ว่างอยู่เท่านั้น

ดีล่ะ ในเมื่อได้หวนกลับมาในวันคืนเก่า นางจะไม่ยอมให้เหตุการณ์มันเป็นเช่นเดิมอีก

ไม่มีวัน!!!

นางขอเอาชีวิตใหม่เป็นเดิมพัน !

“อะแฮ่ม” ปล่อยให้เงียบกันอยู่ไม่นานเฉินไท่เสียนฮ่องเต้ก็กระแอมขึ้นหลังจากที่เถียงไม่ออกมาครู่ใหญ่ บุรุษสูงศักดิ์กว่าคนทั้งแผ่นดินหันมาหาธิดาองค์โตก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน “พ่อยอมรับว่าพ่อผิด เจ้าก้อนแป้งยกโทษให้พ่อได้หรือไม่ พ่อสัญญาว่าจะไม่ทำผิดต่อเจ้าอีก”

เจ้าก้อนแป้งของโอรสสวรรค์ลอบสูดหายใจหนัก ๆ ทันทีที่คิดได้ว่าตนควรทำสิ่งใด นางเชิดหน้าบ่ายหนีพร้อมทั้งยกมือกอดอกอย่างเอาแต่ใจก่อนจะเอ่ยอย่างแสนงอน “หนิงเอ๋อร์ไม่ยกโทษให้เสด็จพ่อหรอกเพคะ เสด็จพ่อรักน้องคนใหม่มากกว่าหนิงเอ๋อร์”

“โธ่ เจ้าก้อนแป้ง พ่อจะไปรักผู้ใดมากกว่าเจ้าได้”

“แต่เสด็จพ่อผิดสัญญากับหนิงเอ๋อร์เพราะน้องคนใหม่ นั่นก็ยืนยันแล้วว่าเสด็จพ่อรักผู้ใดมากกว่าหนิงเอ๋อร์ เสด็จป้าก็มองออกใช่หรือไม่เพคะ”

“ใช่...การกระทำของฝ่าบาทล้วนชัดเจนอยู่แล้ว” หรงกุ้ยเฟยที่ยืนเงียบอยู่นานส่งเสียงเมื่อหลานสาวขอแรงสนับสนุน องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเฉินลอบมองพระบิดาที่หันไปมองค้อนผู้เป็นสนมก่อนจะเชิดหน้าแสนงอน

ชาติก่อนแม้จะเย็นชาแต่หรงกุ้ยเฟยออกปากแทนนางอยู่หลายเรื่อง ยามที่นางถูกช่วงชิงช่วงเวลาสำคัญกับฮ่องเต้ไป หากแต่ที่ผ่านมานางกลับมิได้ใช้โอกาสที่หรงกุ้ยเฟยมอบให้มาใช้ให้เป็นประโยชน์เลยสักครั้ง

ไม่ว่าเสด็จพ่อจะผิดสัญญากับนางกี่ครั้งกี่หนเพราะเฉินซูเหมยและมารดาเล่นเล่ห์รั้งตัว นางก็ยอมอภัยให้เสด็จพ่อเสมอ นานวันเข้าพระองค์จึงมิค่อยใส่พระทัยกับนางเท่าทีควร ด้วยรู้ว่าไม่ว่าเกิดเหตุอันใดนางก็จะก้มหน้ายินยอมและไม่ถือสาใด ๆ

มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีก นางจะไม่มองข้ามความหวังดีของหรงกุ้ยเฟยอีก และจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาแย่งชิงเสด็จพ่อไปอีก ธิดาองค์โตเช่นนางเป็นที่รักของเสด็จพ่อมาโดยตลอด…และจะเป็นตลอดไป

“หนิงเอ๋อร์จะไม่หายโกรธเสด็จพ่อหรอกนะเพคะ ไม่หายโกรธอย่างแน่นอน”

“โธ่ ลูกรัก พ่อเพียงรู้สึกผิดต่อนาง ที่ปล่อยให้นางเติบโตมานอกวัง มิใช่เพราะพ่อหลงนางจนลืมเจ้า ในโลกนี้มิมีผู้ใดที่พ่อรักมากไปกว่าเจ้า เชื่อพ่อสิ”

“หนิงเอ๋อร์ไม่เชื่อ” นางพูดแล้วก็ล้มตัวนอนและหันหลังให้ หมายมาดว่าจะไม่ยอมหันกลับไป

“โธ่ ลูกรัก พ่อต้องทำเช่นไรเจ้าถึงจะยกโทษให้พ่อ บอกพ่อมาสิ พ่อจะยอมทำทุกอย่าง”

“ทุกอย่างหรือเพคะ”

“ใช่ ทุกอย่างเลย บอกพ่อมาสิ อยากได้สิ่งใด” โอรสสวรรค์ผู้อยู่เหนือคนนับหมื่นพันหากแต่ยอมยกให้พระธิดาอยู่เหนือกว่าตอบไปโดยมิต้องคิด ไม่ว่าสิ่งใด หากเป็นสิ่งที่เจ้าก้อนแป้งต้องการมีหรือเขาจะไม่ยอม นางเป็นลูกคนแรก ซ้ำยังเกิดจากสตรีที่เขารักสุดหัวใจ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รักนางที่สุด และรักที่สุดอย่างแท้จริงมิใช่เพียงลมปาก...หากนางขอบัลลังก์เขาก็พร้อมจะเขียนพระราชโองการยกให้

“เช่นนั้นต่อไปหากเสด็จพ่อจะไปหาฉินเจาอี๋และน้องซูเหมย เสด็จพ่อต้องบอกหนิงเอ๋อร์ก่อน หากหนิงเอ๋อรไม่ยินยอมห้ามเสด็จพ่อไปหาพวกนาง” นางยื่นเงื่อนไขโดยที่ยังไม่ยอมหันกลับมามองบุรุษสูงศักดิ์ ออกจะใจร้ายกับเฉินซูเหมยที่ตอนนี้เพิ่งห้าหนาวอยู่มาก แต่อันหนิงตัดสินใจแล้วว่านางจะไม่แยแสสงสารให้น้องสาวผู้นั้นอีก ต่อให้ต้องมีชื่อเสียงเป็นองค์หญิงใหญ่ผู้ร้ายกาจติดตัวก็ตาม

ชีวิตก่อนเพราะเฉินซูเหมยรั้งเสด็จพ่อเอาไว้ได้นานวันไปผู้คนจึงพูดกันว่าน้องสาวผู้นั้นคือธิดาองค์โปรด ผู้ใดจึงไม่กล้าขัดใจนางและมารดา รวมถึงนางด้วย เพราะอ่อนแอและโง่เขลานางจึงถูกพี่น้องคนอื่น ๆ กลั่นแกล้ง มีเพียงเฉินซูเหมยที่ออกหน้าปกป้องได้ นางจึงต้องพึ่งพางูพิษผู้นั้นและถูกหลอกใช้รับผิดแทนอยู่หลายเรื่อง

ไม่มีอีกแล้วเหตุการณ์เช่นนั้น

ผู้ที่กุมพระทัยฮ่องเต้ไว้ได้ต้องมิใช่น้องสาวผู้นั้น

“หากเสด็จพ่อไม่รับปาก เช่นนั้นหนิงเอ๋อร์ก็ไม่มีสิ่งใดจะพูดอีกเพคะ ...เสด็จป้าซูหลาน หนิงเอ๋อร์ไปอยู่ตำหนักเสด็จป้าได้หรือไม่เพคะ” นางทำทีหันไปพูดคุยกับหรงกุ้ยเฟยโดยไม่สนใจโอรสสวรรค์อีก การทำเช่นนี้มันได้ผลเป็นอย่างดีทีเดียว เพียงแค่นางไม่ปลายตาไปมองเสด็จพ่อก็ลนลานจนต้องรับปากออกมา

“ลูกรัก พ่อรับปากเจ้า อย่าหมางเมินพ่อเช่นนี้เลย พ่อรับปากแล้ว”

“ทรงแน่พระทัยนะเพคะว่าจะรักษาสัญญากับองค์หญิง” หรงกุ้ยเฟยเอ่ยขึ้นเป็นการถามย้ำ โอรสสวรรค์ตรัสแล้วไม่คืนคำ หากคำที่พูดพระองค์ทำไม่ได้ก็รีบถอนคำพูดเสีย ไม่เช่นนั้นนางนี่แหละจะเป็นผู้เล่นงานพระองค์เอง

สายตาของกุ้ยเฟยตระกูลหรงบอกเช่นนั้น เฉินอันหนิงที่มองผู้เป็นป้าอยู่ทำเพียงลอบยิ้ม นี่คือพยานชั้นดีหากเสด็จพ่อกล้าผิดคำพูด นางมั่นใจว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่…เสด็จพ่อจะไม่มีทางได้ไปหาเฉินซูเหมยอีกแน่

“หึ โอรสสวรรค์พูดแล้วไม่คืนคำ หากเราผิดสัญญากับองค์หญิง เจ้านำไปฟ้องร้องผู้คนทั้งแผ่นดินได้เลยหรงกุ้ยเฟย”

“เสด็จพ่อรับปากแล้วนะเพคะ”

“ใช่แล้วลูกรัก ขอแค่เจ้ายกโทษและไม่หมางเมินใส่พ่อ พ่อทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง”

“เช่นนั้น…หนิงเอ๋อร์ยกโทษให้เสด็จพ่อก็ได้เพคะ” เฉินอันหนิงไม่เพียงหันมาหาผู้เป็นพ่อแต่ยังเดินเข้ามากอดอย่างออดอ้อนเอาใจ เพียงได้เห็นท่าทีเช่นนั้นฮ่องเต้ไท่เสียนก็แทบจะละลายลงตรงนั้น

เจ้าก้อนแป้งของเขาช่างน่าเอ็นดูยิ่ง

แล้วเขาจะกล้าทำร้ายนางได้อย่างไรกันเล่า

องค์หญิงพระองค์โตถูกผู้เป็นบิดาอุ้มขึ้นมากอดด้วยความรักใคร่ นางใช้โอกาสนั้นสบตากับหรงกุ้ยเฟยที่คลี่ยิ้มมุมปากมองอยู่ ก่อนจะส่งยิ้มที่เข้าใจกันให้

เป็นรอยยิ้มที่แปลกไปจากปกติ…

เป็นรอยยิ้มที่มีความหมายลึกซึ่งอย่างที่ผู้ใดมิคาดคิด

ความหมายนั้นมิใช่อื่นใด เป็นการบอกว่า…จากนี้ไปพวกเราอยู่ข้างเดียวกัน นางจะไม่อ่อนแออีกแล้ว

และมากไปกว่านั้นอันหนิงอยากจะบอกผู้เป็นป้าเหลือเกินว่าจากนี้ไปเสด็จป้ามิต้องห่วงอันใดนางอีกแล้ว นางจะแข็งแกร่งเพื่อปกป้องน้องสามและพระนางเอง

ผู้ที่จะต้องไปอยู่ตำหนักเย็นต้องมิใช่พระนาง

ผู้ที่ได้รับพระราชทานผ้าขาวก็ต้องมิใช่พระนางเช่นกัน