เฉินอันหนิง องค์หญิงผู้หวนคืน

นัยน์ตาโศกทอดมองประตูตำหนักที่เปิดกว้างออกหลังจากที่ถูกปิดตายมานานนับเดือนก่อนจะเบือนหน้าหนียามที่บุรุษในชุดสีเหลืองอร่ามลายมังกรก้าวผ่านประตูนั้นมาพร้อมกับสตรีอาภรณ์สีแดงชาดประดับลายมังกร คนทั้งคู่ก็คือฮ่องเต้และฮองเฮาองค์ปัจจุบันแห่งแคว้นเฉินทว่าสำหรับเฉินอันหนิงองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเฉินแล้วคนทั้งคู่เป็นเพียงแค่ชายโฉด หญิงชั่วที่ปล้นบัลลังก์ของผู้อื่นเท่านั้น

“ยังจองหองได้อีกเช่นนั้นหรือพี่หญิงของข้า” น้ำเสียงเย้ยหยันมากกว่าจะเป็นมิตรส่งมาก่อนที่ฮองเฮาผู้สูงศักดิ์อย่างเฉินซูเหมยจะกรีดกรายเข้ามาใกล้พี่สาวต่างมารดาที่สถานะยามนี้คืออดีตองค์หญิงแห่งรเาชวงค์ก่อน

สายตาวาวโรจน์จ้องเขม็งไม่ปกปิดความอาฆาตแค้นพร้อม ๆ กับร้องตวาดเสียงดังลั่น “ออกไปให้ห่างจากข้า นังอสรพิษ”

ยามที่น้องสาวต่างมารดาเข้ามาใกล้เฉินอันหนิงให้รู้สึกสะอิดสะเอียดจนแทบจะอาเจียน ยิ่งภาพเหตุการณ์นองเลือดที่ผ่านพ้นมาไม่นานผุดขึ้นมาในหัวนางก็ยิ่งเคียดแค้นคนตรงหน้า

นังงูพิษผู้นี้กับสามีชั่วข้าของมันร่วมมือกันสังหารได้กระทั่งพี่น้องสายเลือดเดียวกัน วางยาสังหารได้กระทั่งบิดา ฆ่าล้างตระกูลขุนนางไปนับสิบโดยไม่รู้สึกรู้สา นางมิใช่คน นางชั่วร้ายยิ่งกว่าสัตว์นรกเสียอีก

“เฮ้อ พี่หญิง ท่านที่เคยอ่อนแอขี้ขลาดให้ข้าปกป้องยามนี้กลายเป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว จิ๊ ๆ ช่างน่าขันยิ่ง” ฮองเฮาผู้สังหารพี่น้องเพื่อบัลลังก์หงส์มองพี่สาวต่างมารดาอย่างสมเพชแล้วยื่นมือไปจับคางอีกฝ่าย กดปอกเล็บแหลมลงบนผิวเนื้อบอบบางก่อนจะเอ่ยต่อ “เจ้าคิดว่ามาจองหองแข็งกร้าวใส่ข้ายามนี้แล้วจะรอดไปได้เช่นนั้นรึ…คนเช่นเจ้ามาได้เพียงเท่านั้นล่ะอันหนิง”

เฉินอันหนิงกดสายตามองนังงูพิษด้วยสายตาเคียดแค้นไม่เปลี่ยนแปลง นางเกลียดสตรีตรงหน้า แต่เหนือกว่านั้นก็คือเกลียดตัวเองที่อ่อนแอจนถูกสตรีตรงหน้าหลอกใช้เพื่อเหยียบขึ้นบัลลังก์

เกลียดที่ตนเป็นธิดาองค์โตแต่มิอาจปกป้องน้อง ๆ ได้ทั้งที่ฝันถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ก่อนจะเกิดเรื่อง

เกลียดที่ตนอ่อนแอและขี้ขลาดจึงตกอยู่ใต้อำนาจของเฉินซุเหมยและมารดาจนทุกอย่างเลยเถิด

และเกลียดที่มิอาจปกป้องเสด็จพ่อจากนังงูพิษได้…

นางเกลียดตัวเองที่สุด

“ผู้คนจะต้องได้รับรู้ความบัดซบของพวกเจ้า พวกเจ้ามิมีทางหลีกหนีคำสาปแช่งได้ ไม่มีวัน”

“หึ น่าขันยิ่ง จะตายอยู่แล้วยังจะพายลมเรื่องเพ้อฝัน ซือเยว่…ฆ่านางซะ” คำสั่งเฉียบขาดถูกเอื้องเอ่ยก่อนที่บุรุษในชุดเครื่องแบบทหารองครักษ์จะก้าวมาตรงหน้าอดีตองค์หญิงใหญ่

เฉินอันหนิงมองคนก้าวขึ้นมาตรงหน้าด้วยสายตาร้าวราน สิ่งที่นางเกลียดตัวเองอีกอย่างก็คือเรื่องของคนผู้นี้

นางช่วยเหลือเขาในยามตระกูลตกยาก ช่วยเหลือจนได้เป็นทหารองครักษ์และได้เป็นถึงสวามีของนาง…แต่สุดท้ายคนผู้นี้กลับยืนเคียงข้างคู่ผัวตัวเมียแสนชั่วช้าเพื่ออำนาจของตน

และกำลังจะเป็นผู้ปลิดชีวิตของนาง

นางเกลียดตัวเองที่หลงเชื่อและแต่งให้บุรุษสารเลวผู้นี้ยิ่ง

“ซือเยว่ เจ้ามันคนสารเลว”

“หึ…ไหน ๆ ก็จะต้องตายแล้ว กระหม่อมจะบอกเรื่องดี ๆ ให้สักเรื่องนึง เผื่อท่านจะได้ตาสว่างขึ้น” บุรุษผู้ชักดาบขึ้นพร้อมจะปลิดชีวิตภรรยาของตนเอ่ยด้วยใบหน้าเลือดเย็นพร้อมกับยิ้มร้าย “ข้าชื่อฮุยอี้มิใช่ฟู่จื่อเหยียน…ข้าเพียงสวมรอยเป็นคุณชายฟู่ที่เคยพบเจอระหว่างทางยามเด็กเท่านั้น”

“เจ้า ที่แท้เจ้าก็ ฮึก…” ไม่รอให้นางได้กล่าวสิ่งใดจนจบปลายดาบก็แทงเข้าที่กลางลำตัวของนางเสียแล้ว ทันทีที่ดาบถูกชักกลับคืนเรือนกายของอดีตองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ก็ทรุดลงไปบนพื้น เจ็บปวดที่กายก็เจ็บยิ่งนัก ซ้ำยังเจ็บที่ใจเสียอีก

นางเจ็บเจียนตายเมื่อชายผู้เป็นสามีมิใช้ผู้ที่นางอยากแต่งด้วยจริง ๆ ดวงตาเหลือกลานมีเส้นเลือดผาดผ่านจ้องเขม็งไปยังผู้บอกว่าตนชื่อฮุยอี้พร้อมกับแผดเสียงที่มีทั้งหมดด้วยความคับแค้น

“สารเลว!!!”

“ภรรยา คำชมนี้สามีชอบใจยิ่ง” ฮุยอี้กล่าวพร้อมกับลูบไล้ใบหน้าขาวผุดผ่องของผู้เป็นภรรยาก่อนจะเอ่ย “น่าเสียดายที่สุดท้ายเจ้าไม่โง่งมเช่นก่อนนี้ หากเจ้าโง่งมและอยู่ข้างฮองเฮากับฝ่าบาทต่อไปเราสามีภรรยาคงมิต้องเป็นเช่นนี้ องค์หญิงของข้า น่าเสียดายยิ่ง”