ตอนที่4 ผู้ชายหัวฟ้าคนนั้น

ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาข้างในของผับแล้ว กำลังกวาดสายตามองอยู่ว่าอีพวกที่มาก่อนมันนั่งอยู่ตรงไหน แต่มองเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเลยต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพวกมัน

"ฮัลโหลอีเจ๊" 

"อีนัทมึงอยู่ไหนเนี่ย กูมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นพวกมึงเลย" 

"พวกฉันอยู่ข้างนอกจ้ะ ไปหาข้าวต้มกินกันมา พอดียังไม่ได้กินข้าวเย็น"

"เออๆงั้นกูรออยู่ตรงทางเข้าผับก็แล้วกัน" ฉันวางสายจากอีนัทเสร็จก็เดินวกกลับไปตรงโถงทางเดินก่อนที่จะเข้ามาในโซนผับ เพราะเข้าไปก็ไม่มีเพื่อนเลยเลือกที่จะรอพวกมันอยู่ตรงนี้ก่อน

10นาทีผ่านไป

"อีเจ๊! รอนานไหมโทษทีร้านข้าวต้มอยู่อีกฝั่งอ่ะ กว่าจะข้ามถนนมาได้รถเยอะชิบหาย" อีนัทกับเดอะแก๊งมาถึงก็บ่นทันที

"เออๆมึงเลิกบ่นแล้วพากูเข้าไปได้แล้ว แล้วนี่มึงจองโต๊ะไหนไว้กูเห็นข้างล่างแล้วคนเยอะชิบหาย" เมื่อกี้ที่ฉันเดินเข้าไปข้างในคือแบบวันนี้คนเยอะมาก บางทีถ้าอาจไม่ได้จองอาจจะไม่มีโต๊ะนั่งเลยก็ได้

"วันนี้อีชมพู่คนพูดน้อยออกเงินจองโต๊ะ VIP ให้เราจ้า" อีนัทพูดเสร็จก็ผลักอีชมพู่ที่ยืนอยู่ด้านหลังให้ออกมาด้านหน้าทันที ชมพู่หรืออีชมพู่ที่แก๊งเราเรียกนั้นมันเป็นคนพูดน้อยมากถึงเข้าขั้นเป็นใบ้แต่งานมันเสร็จเร็วกว่าเพื่อน ถึงมันจะไม่ชอบพูดแต่บางครั้ง แต่ละคนต้องการอะไรชมพู่ก็จะตอบสนองได้เร็วกว่าเพื่อนในทันที เหมือนแค่มองหน้ากันก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

"เออดีๆ แล้วแต่มึงไปเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงพวกกูว่าอีชมพู่" 

"เออน่า ไม่ต้องถามหรอกเจ๊ ไปนั่งโต๊ะกันได้แล้ว" พูดเสร็จอีชมพู่ก็จูงมือพวกเราตรงไปที่ชั้นสองของผับทันที มันคงจะไม่ให้ถามมากเพราะว่าบางทีเงินตรงนี้อาจจะมาจากรถคันที่มารับมันตอนเย็นทุกวันที่หน้าบริษัทก็เป็นได้ มันคงจะกิ๊กกั๊กกันอยู่นั่นแหละเดี๋ยวถ้าวันไหนมันพร้อมบอกมันก็บอกเองนั่นแหละ

"เออ ไปๆ"

ตื้ด~ ตื้ด~ ตื้ด~

ทันทีที่ก้าวขาออกจากโถงทางเดินเข้ามาในตัวผับก็พบกับเสียงเพลงที่ทำให้หูแทบอื้อ ทั้งเบส ทั้งลำโพงมาแบบจัดหนักจัดเต็ม นึกว่างานเลี้ยงโรงเรียนแหนะ เพราะในผับเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ใส่ชุดนักเรียนนักศึกษามาแดนซ์กระจายอยู่รวมกันข้างล่าง

"อื้อหือ เบาได้เบานะเจ๊ชุดน่ะ ผู้ชายข้างล่างมองจนน้ำลายหกเต็มพื้นไปหมดแล้ว แน่ใจหรอว่าเคยใส่ชุดนี้เรียนที่มหาวิทยาลัยอ่ะเจ๊" ทันทีที่เดินเข้าผับมาได้สักพักทั้งอีนัทและอีอาร์ตี้ก็เริ่มแซวชุดที่ฉันใส่มาทันที 

"ก็นิดหน่อยป่ะพวกมึง วันนี้เจ๊ต้องได้ต้องโดนแล้วแหละ" ก็ต้องแหวกบนแหวกแล้วนั่นแหละเพราะว่าจบมานานแล้ว แล้วก็เมื่อก่อนอยากใส่แบบนี้มาก แต่ก็ไม่มีความกล้ามากที่จะทำแบบนี้ ในเมื่อวันนี้มีโอกาสก็ขอลองแบบนี้สักหน่อยก็แล้วกัน

"มึงก็ปากดีนะอีเจ๊ กูเห็นพูดแบบนี้ตลอดแต่มึงก็ไม่เคยไปกับเขาเลยอีเจ๊ ส่วนมึงสองตัวก็ไม่เป็นต้องแซวอีเจ๊หรอกจ้ะ ชุดพวกมึงก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะแทบไม่ต่างจากอีเจ๊เลยพวกมึงอ่ะ" ก็จริงอย่างที่อีเก๋พูดมานั่นแหละ ฉันมันก็ดีแต่ปากเพราะทุกครั้งที่ผู้ชายเข้าหาฉันก็จะปฏิเสธตลอด ด้วยความกลัวที่ถูกเล่าปากต่อปากมาว่าครั้งแรกมันเจ็บ เจ็บแบบจะตาย มันเลยทำให้ฉันกลัวและไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผู้ชายเข้าหาสักเท่าไหร่

"ขอร้อง!!! พวกมึงเลิกเถียงกันสักทีเถอะเมื่อไหร่จะเดินไปถึงโต๊ะ" เพราะเดินขึ้นบันไดมาได้สักพักพวกเราก็หยุดเถียงกัน เลยทำให้เดินไม่ถึงโต๊ะที่จองไว้สักที จนทำให้อีชมพู่บ่นขึ้นมาอีกรอบ

"จ้าๆๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะคุณหญิงชมพู่ขา~" 

พรึบ!!

"ว้าววว VIP นี่มันดีจริงๆมึงเปิดโปรเท่าไหร่เนี่ยทำไมเหล้าดีอย่างนี้" เพราะทันทีที่มาถึงโต๊ะพวกเราก็เห็นเล่าที่วางเรียงรายไว้บนโต๊ะให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว รวมทั้งถังน้ำแข็งเล็กๆที่มาวางไว้บริการเลยโดยต้องไม่ใส่มาเป็นถังเหล็กแบบปกติ

"เยอะอ่ะ จุกอยู่" อีชมพู่คนจ่ายเงินมันพูดออกมา

"จุกนี้~ เงินหรือค*ยคะคุณชมพู่" อีอาร์ตี้ที่เหมือนจะรู้อะไรบางอย่างก็พูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ชมพู่ทันที

"พูดมากไม่ต้องแดก เอามานี่!!!"

"อร๊าย!!! อย่าทำกับกระเทยแบบนี้ กะเทยต้องการเหล้า" นาทีก็ต่อมาก็เกิดการยื้อยุดฉุดกระชากแก้วเหล้ากันสักพัก เพราะความที่อีอาร์ตี้ที่ไปกวนประสาทคนจ่ายเงินอย่างชมพู่เข้าให้

"ขอโทษนะครับ"

"อีเจ๊ๆ น้องเขาเรียกมึงไงเจ๊หันไปสิหล่อมากกก~" ฉันที่ตั้งหน้าตั้งตายกแก้วเหล้าดื่มอยู่ก็โดนอีนัทที่นั่งอยู่ข้างๆสะกิดขายิกๆพร้อมกับพยักเพยิดหน้าให้หันไปดูข้างหลัง

"เอออีห่ากูรู้แล้ว ให้กูเล่นตัวบ้างก็ได้" ที่จริงก็รู้ตัวแหละว่าผู้ชายคนนี้คุยกับฉัน แต่ก็อยากเล่นตัวไง ทำเป็นหันไปช้าๆอะไรแบบนี้ แต่ดันโดนช็อตฟิวเพราะอีนัทสะกิดขานี่แหละ

"ว่าไงคะรูปหล่อ" หล่อ จัดว่าหล่อมากเลยแหละ แต่ไม่ใช่สเปคฉันอ่ะแอบเสียดายอยู่นะ 

"คือว่า...ผมขอเบอร์หรือขอแลกคอนแทคหน่อยได้ไหมครับ" พูดเสร็จผู้ชายตรงหน้าก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันทันที 

"ได้สิคะ" ไม่เห็นต้องปฏิเสธเลย ถึงจะไม่ใช่สเปคก็เถอะเพราะตอนนี้ก็เหงาและไม่มีใครในใจอยู่ตอนนี้

เมื่อรับโทรศัพท์มาจากผู้ชายตรงหน้าฉันก็พิมพ์เบอร์โทรและ IG ไว้ให้เขา 

"นี่ค่ะ" 

"ขอบคุณครับ ว่าแต่ผมพอจะทราบชื่อของคุณได้หรือเปล่าครับ" ก็ไม่แปลกที่เขาจะถามแบบนี้เพราะเบอร์ที่ฉันพิมพ์ให้เขาฉันเมมไว้ว่าคนสวยและ IG ของฉันก็เป็นแค่อักษรย่อและตัวเลขก็เท่านั้นเลยทำให้เขาต้องถามชื่อฉันอีกครั้ง

"ชื่อบังเอิญค่ะเรียนเอิญก็ได้"

"ผมคีตะนะครับ" พูดเสร็จนายคีตะก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับยกถาดบางถาดตรงมาที่ฉัน

 "รับนี้ได้ไหมครับแด่มิตรภาพของเรา" พูดเสร็จเขาก็ยื่นแก้วบางอย่างมาตรงหน้าฉันพร้อมกับหลอดไว้สำหรับดูของตรงหน้าหนึ่งอัน

"อื้อหือ หวังให้ฉันคลานกลับบ้านเลยหรอคะ" จะไม่พูดแบบนั้นเลยถ้าตรงหน้าไม่ใช่แก้วของ b52 รสหวานรับประทานง่ายหงายหลัง นี่แหละคอนเซ็ปของแก้วนี้

"นิดหน่อยนะครับ สนใจรับไหมครับ"

"ได้อยู่แล้วสิคะ ไม่เสียน้ำใจคุณแน่นอน" ฉันพูดเสร็จก็หยิบหลอดขึ้นมาพร้อมกับจุ่มลงไปในแก้วแล้วรีบดูดของเหลวเข้าสู่ลำคอทันที ทันทีที่เข้ามาภายในช่องปากและลำคอของฉันก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทันทีจนฉันเผลอเบ้หน้าให้กับความแรงของเหล้าแก้วนี้

ฉันดื่มเหล้าแก้วนั่นเสร็จแล้วก็พูดคุยกับเขานิดหน่อยก่อนที่เขาจะขอตัวกลับไปที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับยื่นมือถือที่ฉันพิมพ์เบอร์และ IG เข้าไปเมื่อกี้ให้กับผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ผู้ชายที่ดูโดดเด่นกว่าใครๆเพราะด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับพระเจ้ารักเขาแค่คนเดียวเท่านั้นบนโลก อีกทั้งยังมีสีผมสีฟ้าสุดแสบตาอยู่บนหัวนั่นอีก ทำให้ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดสำหรับผู้ชายคนนี้ แต่มองไปมองมาใบหน้าของเขาทั้งสองคนก็ดูเด็กมากจริงๆนะ ฉันไม่ได้คิดไปเอง

"อีเจ๊ เอาเลยคนนี้แหละ ผ่าน!!!!" อีนัทที่เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้วก็หันมาพูดกับฉันพร้อมกับเขย่าตัวฉันไปด้วย

"เอาห่าอะไรล่ะอีนัท มึงดูก่อนชื่อไอจีเนี่ยตรงกับชื่อคนมาขอซะที่ไหนล่ะ" พูดเสร็จฉันก็โชว์มือถือที่เปิดหน้า IG ของคนที่ add friend มาเมื่อกี้ทันที

"pp.princeee_48 อ้าว! ในนี้เขียนว่าปริ้นซ์วะเจ๊ แต่ไม่เห็นหน้าอ่ะขอกดยอมรับคำขอเลยนะเจ๊"

"อย่านะ!! / ว้าววโคตรหล่อเลยเจ๊! อีนัทคนนี้อยากได้จนมดลูกสั่นเลยอ่ะ" ฉันที่กำลังจะห้ามมันไม่ให้กดยอมรับแต่ก็คงจะไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้มันกำลังกดดูรูปผู้ชายคนที่ชื่อว่า 'ปริ้นซ์' คนนั้นอยู่

"มึงนี่น่ะ ไม่ฟังกูเลยนะ กูจะบอกให้มึงห้ามกดยอมรับเขา อีพวกนี้นี่!!" ที่ฉันด่าพวกมันทั้งหมดเพราะว่าตอนนี้พวกมันกำลังรุมดูรูปผู้ชายคนนั้นในโทรศัพท์ของฉันอยู่ ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าคนที่ชื่อว่าปริ้นซ์หน้าตาเขาเป็นยังไง เพราะว่ายังไม่ได้โทรศัพท์คืนมาจากพวกอีนัทเลย

"เอาไปเจ๊ พวกฉันดูเสร็จแล้วบอกเลยว่ามดลูกสั่นมากจ้า" เมื่อฉันรับโทรศัพท์ของตัวเองมาไว้ในมือก็ก้มดูรูปภาพที่เปิดค้างไว้ เมื่อมองดูรูปนั้นก็ขมวดคิ้วทันที หน้าตาแบบนี้หัวสีฟ้าแบบนี้ ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าผู้ชายคนเมื่อกี้มาขอคอนแทคฉันให้เพื่อนคนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ

เมื่อฉันหันไปมองโต๊ะของพวกเขาอีกทีก็เจอกับผู้ชายหัวฟ้าคนนั้นกำลังหันมาจ้องฉันอยู่ เมื่อฉันสบตากับเขาเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากใส่ฉันทันที แค่เขาทำแบบนั้นใส่ฉันแค่แป๊บเดียวมันทำให้ขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนร้อนๆหนาวๆยังไงก็ไม่รู้