ตอนที่ 6 ห้ามไม่ได้

ค่ำวันนั้น

เหล่าบอดี้การ์ดนั่งประชุมแผนกันในห้องประชุมภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ เจ้าหน้าที่ข้อมูลได้ส่งข้อมูลเกี่ยวกับรถที่ติดตามมาให้ บอดี้การ์ดเปิดดูอย่างสนใจ

“วิทยา เดชดำรงชัย นี่มัน......วิทเพื่อนเจ้าขา”เจ้าขาขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงชื่อนามสกุลของเพื่อนสนิท เหล่าเพื่อนบอดี้การ์ดเงยมองด้วยสงสัย

“เพื่อนเจ้าขาจะขับรถตามพวกเราทำไม ถ้าคิดถึงเพื่อนอยากเจอก็โทรนัดได้”พายุคิดถึงเหตุจูงใจของเพื่อนเจ้าขา

“ครอบครัวของวิททำเกี่ยวกับโลจิสติกส์ ไม่แน่ว่าอาจจะมีส่วนเกี่ยวโยงเรื่องผลประโยชน์”

“เป็นไปได้”เหล่าบอดี้การ์ดพยักหน้าพร้อมกัน

“เจ้าขาจะไปสืบเรื่องนี้เองค่ะ”เจ้าขารีบเสนอตัว เธอรู้จักกับวิทยาเข้าถึงได้ง่ายหน่อยจะได้รู้ว่าตามรถของสิงหราชเพื่อจุดประสงค์อะไร

หลายวันผ่านไป

ณ บ้านไม้ชั้นเดียวหลังคฤหาสน์

เจ้าขาสวมชุดกระโปรงยาวผ้าพลิ้วสีชมพูอ่อนขับผิวขาวเนียนให้ดูเปล่งปลั่งสวยหวานหมดจด ร่างบางเดินออกจากบ้านไม้เดินมาตามทางสะพานไม้ที่ทอดยาวแล้วหยุดชะงักเมื่อเจอสิงหราชยืนดักหน้าขวางสะพาน

“ทำอะไรไม่บอก พี่ไม่ให้ไป!”หน้าคมเกรี้ยวกราด หลังจากรู้ว่าวันนี้เจ้าขานัดเจอกับวิทยาเพื่อนเก่าเพราะเป็นเจ้าของรถที่ขับตามเมื่อหลายวันก่อนและเจ้าขายังห้ามทุกคนไม่ให้บอกเขา

“อย่าห้ามเลยค่ะ พี่ก็รู้ว่าห้ามเจ้าขาไม่ได้”เท้าเรียวก้าวเดินเข้าไปใกล้มองสบสายตาคมด้วยความแน่วแน่เมื่อตั้งใจแล้วใครก็ฉุดเธอไว้ไม่ได้

“พี่ไม่ชอบให้อยู่กับผู้ชายอื่นสองต่อสอง สวยขนาดนี้ใครจะอดใจไหว...”เสียงทุ้มอ่อนลงมองหญิงสาวที่หวงแหน

“พี่ไงคะ พี่ยังอดใจได้เลย....พี่สิงไม่ต้องห่วงเจ้าขาไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบแน่”

“ถ้าโดนมอมยาสู้เขาไม่ได้ โดนทำไม่ดีไม่ร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้าขาจะกลั้นใจตาย ยังไงก็ไม่ยอมให้ใครย่ำยี”เจ้าขายืดอกมั่นใจหากต้องโดนย่ำยีก็พร้อมยอมตาย ชีวิตนี้ไม่อาจครองรักกับชายที่รักได้จึงตั้งใจไว้ว่าจะครองตัวเป็นโสดไม่เป็นของใคร

“ห้ามตาย ไม่ว่าเรื่องราวแย่แค่ไหน เจ้าขาต้องกลับมาหาพี่ ๆ จะดูแลเจ้าขาไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” สายตาคมสั่นระริกรับไม่ได้หากเธอต้องจากเขาไป ไม่ว่ายังไงขอเพียงเธอยังอยู่เขาจะรักและดูแลเธอเสมอ เจ้าขายิ้มหวานชุ่มฉ่ำหัวใจร่างบางเดินเข้าใกล้ยกมือเรียวขึ้นประคองแก้มสาก

“พี่สิงไม่ต้องห่วง เจ้าขาไม่ทิ้งพี่ไปไหนหากตายเจ้าขาจะเป็นวิญญาณมาปกป้องพี่......”เสียงหวานสั่นเครือมองชายที่รักสุดหัวใจ

“พี่บอกว่าห้ามตายไง”มือหนายกขึ้นประกบมือเรียวจ้องตากันหวานซึ้งสื่อความรักและห่วงใยผ่านทางสายตาแม้ไม่มีคำว่า “รัก”แต่สัมผัสได้ด้วยสายตาและหัวใจ

“ค่ะ ไม่ตายก็ไม่ตาย ให้เจ้าขาไปนะ....”หน้าสวยอมยิ้มแอบขออนุญาตทีเผลอ สิงหราชหลุดขำส่ายหน้าเบา ๆ ที่เขาไม่เคยห้ามความตั้งใจของเธอได้สักครั้ง.......

ร้านอาหารโรงแรมหรู

บรรยากาศสลัวคลอไปด้วยเสียงดนตรีคลาสสิค เจ้าขาเดินนวยนาดสวยเด่นเข้ามาภายในร้านที่มีโต๊ะอาหารเพียงน้อยนิดต้อนรับเหล่าไฮโซที่ต้องการสังสรรค์แต่ไม่ชอบความอึดอัดวุ่นวาย ระหว่างที่เดินหาวิทยาสายตาของชายหนุ่มหลายคนจับจ้องมาที่หญิงสาวใบหน้าสวยหวานรูปร่างอรชรแต่แววตาขึงขังมั่นใจดูมีเสน่ห์น่าค้นหา

วิทยารีบลุกขึ้นโบกมือเรียกเจ้าขาก่อนจะหันไปเหล่มองพวกผู้ชายคนอื่นที่มองอย่างเสียดาย คืนนี้สาวสวยที่ทุกคนหมายตาเป็นของเขา เจ้าขาปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มสดใสแม้ฝืนใจ วิทยามองหญิงสาวยิ้มให้ด้วยใจที่อ่อนระทวยเคลิ้มไปกับความสวยตรงหน้า

“สวยจัง สวยกว่าตอนเรียนด้วยกันอีก”

“ขอบคุณสำหรับคำชม”เจ้าขาแสร้งยิ้มเขินอายยกมือทัดผมข้างหู วิทยามองตาหวานเยิ้มทำให้เจ้าขาแทบจะเขินจริง

“ทำไมถึงโทรหาวิท วันก่อนยังไม่ค่อยอยากคุยด้วยเลย”มือหนาหยิบแก้วไวน์ขึ้นยกจะชนแก้วเจ้าขายิ้มอ่อนหยิบแก้วไวน์ขึ้นชน

“คิดถึงไง วันก่อนมีเจ้านายอยู่ด้วยเราเลยเกรงใจเขา”

“เราคิดว่าเจ้าขาไม่อยากคุยกับเราซะอีก แต่เราคิดถึงเจ้าขานะไม่รู้จะทำยังไงเลยขับรถตามอยากเจอหน้าเจ้าขาอีกแต่ดันคลาดกันเลยไม่ได้เจอ”เขาอมยิ้มจิบไวน์แดงในแก้วดื่มเล็กน้อยแล้วเหล่มองเจ้าขาที่ยังไม่ดื่มไวน์

“วิทขับรถตามเราทำไม”

“บอกแล้วไงวาเราอยากเจอ เราอยากบอกเจ้าขาว่าเรื่องของเจ้าขากับเจ้านายไม่มีทางเป็นได้ เจ้าขาเลือกคบเราดีกว่าเรายังโสดฐานะดีไม่ต่างจากสิงหราช เราจะดูแลเจ้าขาให้ดีไม่ต้องลำบากคอยเดินตามปกป้องเจ้านายทั้งวัน”วิทยาสายตาเจ้าเล่ห์พยามพูดหว่านล้อมทำตามเป้าหมายที่เขาวางไว้คือให้เจ้าขาหลงรักแล้วเขี่ยทิ้ง

“............”เจ้าขานิ่งคิดวิทยาน่าจะพูดจริงเพราะถ้าขับรถตามเพื่อปองร้ายไม่น่าจะใช้รถของตัวเองตามให้โยงถึงตัวได้ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะพิมพ์ข้อความรายงานกลุ่มบอดี้การ์ด เพียงแค่เปิดหน้าจอก็เห็นข้อความเข้ามากมายจึงเปิดอ่านข้อความอย่างตั้งใจ วิทยามองการกระทำของหญิงสาวตรงหน้าที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจคำพูดของเขาอย่างหงุดหงิด

“ฟังที่เราพูดอยู่หรือเปล่า”เสียงทุ้มแข็งขึ้นไม่ชอบใจที่เธอห่วงเล่นโทรศัพท์

“แป๊บนึงนะ”สายตาสวยยังจ้องมองโทรศัพท์เพื่ออ่านข้อความไม่เงยมองหน้าที่บึ้งตึงของวิทยา สักพักร่างบางก็ลุกขึ้นเดินออกไปหน้าร้านเพื่อคุยโทรศัพท์ไปดื้อ ๆ วิทยามองตามหน้าเหวอที่โดนหักหน้าเสียเหลี่ยมเพลบอยอุตส่าห์ลดตัวลงมาจีบบอดี้การ์ดต่ำต้อยยังไม่วายเล่นตัวและไม่แลเขาด้วยซ้ำ สักพักเจ้าขาเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าตึงเครียดมือเรียวเอื้อมคว้ากระเป๋าก่อนจะพูดกับวิทยา