ตอนที่ 5 ดูมีความสุข

ณ คฤหาสน์ฝั่งขวา

ภายในห้องรับประทานอาหาร

ระหว่างที่สิงหราชกำลังนั่งทานอาหารเช้ากับเจ้าขา บอดี้การ์ดอีกหกคนทยอยเดินเข้ามายืนเรียงแถว สิงหราชขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย เจ้าขามองบอดี้การ์ดทุกคนแล้วอย่างเป็นมิตรก่อนจะหันไปยิ้มกับชาติชายหัวหน้าบอดี้การ์ดสุดหล่อ สิงหราชหน้าตึงเมื่อเห็นชาติชาย

“ขนมาทำไมเยอะแยะ?”

“คุณพ่อสั่งให้เพิ่มบอดี้การ์ดค่ะ”เจ้าขารีบพูด สิงหราชค่อย ๆ หันมองเจ้าขา

“โทรไปเล่าเรื่องเมื่อวานให้พ่อฟัง?”

“เจ้าขาเป็นห่วงพี่สิง....”เสียงหวานอ่อนลงรู้ว่าเขาไม่พอใจที่เธอฟ้องพ่อ

“พี่เข้าใจว่าห่วงแต่ว่านี่มันเยอะไป เดินทางไปไหนคนอื่นแตกตื่นกันหมด”

“เรื่องของคนอื่นสิคะ พี่สิงปลอดภัยก็พอ”

“ตกลงใครเป็นพี่กันแน่!”หน้าหล่อเคร่งขรึมวางช้อนลงในชามข้าวต้มแล้วลุกพรวดเดินออกไปจากห้องอาหารทันที เจ้าขารีบลุกเดินตามไป ชาติชายเดินตามเจ้าขาแล้วจับแขนเรียวรั้งให้เธอหยุดหันมองเขา

“ถ้าคุณสิงไม่พอใจ ให้คนกลับบางส่วนก็ได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะหัวหน้า เดี๋ยวเจ้าขาไปคุยเอง”เจ้าขายิ้มแห้งไม่ค่อยมั่นใจว่าจะคุยได้

“ได้ข่าวว่าเมื่อวานลงไปนอนเล่นบนพื้นเลยเหรอ”ชาติชายเอ่ยแซวเมื่อเห็นเธอทำหน้าเครียดเลยชวนคุยให้อารมณ์ดีขึ้น

“สนุก ๆ ค่ะพอดีอยากสัมผัสความแข็งของพื้น”

“แล้วเป็นไงบ้าง”

“พื้นแข็งดีค่ะ รอยถลอกไม่เท่าไหร่เจ็บสะโพกมากกว่า เมื่อเช้าเริ่มช้ำแล้ว”เจ้าขายิ้มสดใสก้มมองแขนและศอกที่ถลอก ชาติชายโน้มลงมองแผลที่แขนชัด ๆ อย่างใกล้ชิด

“ทายาบ่อย ๆ กินยาแก้อักเสบด้วยนะ”เขาเงยหน้าขึ้นมองแววตาเป็นประกาย

“ค่ะหัวหน้า”เจ้าขาอึกอักก้าวเท้าถอยหลังเว้นระยะห่าง

“จะคุยกันอีกนานไหม”สิงหราชยืนบึ้งอยู่หน้าห้องทำงาน ทั้งสองสะดุ้งหันมองสิงหราชพร้อมกันก่อนที่เจ้าขาจะเอ่ยขอตัวกับชาติชาย

ภายในห้องทำงาน

สิงหราชนั่งยันศอกบนโต๊ะทำงานมือเกยคางมืออีกข้างปัดแท็บเล็ตเลื่อนไปมาแล้วเหล่มองเจ้าขาที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาเขียวมัทฉะ

“หัวหน้ามาทีไรดูมีความสุขเหลือเกินนะ”เขากระแหนะกระแหนมองไม่พอใจ

“หัวหน้าคุยสนุกดี”เจ้าขาเลิกคิ้วขึ้นกวน ๆ รู้ว่าสิงหราชไม่ชอบให้เธอหนุงหนิงกับหัวหน้าเห็นทีไรเขาของขึ้นทุกที

“คงถูกใจน่าดู อยากไปทำงานกับเขาไหมล่ะจะได้หัวเราะมีความสุขทั้งวันไม่ต้องเครียดคุ้มครองพี่...”เสียงทุ้มประชดหน้างอเบนสายตามองไปทางอื่น เจ้าขาอมยิ้มเดินไปข้าง ๆ แล้ววางถ้วยชาเขียวมัทฉะใกล้มือหนา

“จะมีความสุขได้ไงคะ ความสุขของเจ้าขาคือได้อยู่ใกล้พี่สิงต่างหาก......”เจ้าขาก้มมองส่งยิ้มหวาน เขาเงยมองปากยื่นแก้เขินสะบัดหน้าหนีงอน ๆ ก่อนจะหยิบถ้วยชามัทฉะ

“ชามันต้องดื่มหลังทำเสร็จถึงจะอร่อย.....ช่างเถอะทำมาแล้วก็คงต้องกินเสียดายของ”มือหนาดื่มชาเขียวจนเกลี้ยง เจ้ายืนยิ้มพอใจอยู่ข้าง ๆ

“ตกลงมีบอดี้การ์ดเพิ่มนะคะ”

“พี่เคยห้ามได้หรือไง”สายตาคมเหล่มองแสร้งทำสีหน้าเงียบเฉย

“ขอบคุณค่ะ”เจ้าขายิ้มร่าดีใจจะรีบเดินออกไปบอกหัวหน้าบอดี้การ์ด

“ตอนบ่ายพี่จะไปสมาคมเตรียมตัวด้วย”

“จ้า....”เสียงหวานลากยาวน้ำเสียงสดใส ริมฝีปากหนายกยิ้มมีความสุข

ช่วงบ่าย

รถตู้คันใหญ่กำลังแล่นไปสมาคมเพื่อสังสรรค์ในวันหยุด ระหว่างทางมีรถยุโรปหรูสีดำสนิทติดฟิล์มทึบขับตามหลังมาเรื่อย ๆ ตลอดทาง

“มีรถขับตามเรามาสักพักแล้วครับ”บอดี้การ์ดที่สังเกตอยู่นานหันมาบอกเจ้านายด้านหลัง เจ้าขาพยักหน้าชะเง้อมองกระจกหลัง

“ชะลอความเร็วพอมันชะลอ เราค่อยเร่งหนี”เจ้าขาออกคำสั่งหน้าตาขึงขัง สิงหราชสีหน้าเคร่งขรึมหยิบปืนขึ้นมาเตรียม

“รับทราบครับ”บอดี้การ์ดและคนขับรับคำเริ่มชะลอความเร็ว เมื่อรถคันที่ตามมาชะลอความเร็ว สักพักคนขับหาก็หาจังหวะซิ่งต่อด้วยความเร็วปาดขวายูเทรินไปเส้นทางอื่น รถหรูที่ตามมาพยายามเร่งตามแต่ยูเทรินกลับไม่ทันทำให้รถตู้ทิ้งห่างออกไป

“เช็คข้อมูลรถภายในวันนี้!”สิงหราชน้ำเสียงดุดัน หน้าหล่อคมสายตาคมกริบของเข้าเหมือนเจ้าป่าที่กำลังโกรธจัดจากการถูกติดตาม ด้านเจ้าขารู้สึกไม่สบายใจปกติคนร้ายมักจะทิ้งช่วงนานหลายเดือนกว่าจะก่อเหตุอีกแต่นี่เกิดเรื่องสองวันติดคนร้ายรุกคืบหนักทำให้ยิ่งห่วงความปลอดภัยของสิงหราช