ตอนที่ 7 จำยอม

กฤตนัยเดินลงมาจากข้างบน เห็นคุณสุมาลีนั่งกินข้าวคนเดียวด้วยท่าทางเหงา ๆ เขายืนมองอึ้ง...แล้วทำเป็นยิ้มเข้าไปหาแม่

"อรุณสวัสดิ์ครับแม่..."

"อ้าว...ยังอยู่เหรอ แม่คิดว่าออกไปทำงานแล้วเสียอีก"

'วันนี้ไปสายหน่อยครับ เดี๋ยวผมต้องออกไปดูสถานที่ก่อสร้างของลูกค้า"

คุณสุมาลีพยักหน้า กฤตนัยเห็นแม่นิ่งไป...เลยพยายามชวนแม่คุย

"เย็นนี้ทำอะไรกินครับแม่"

"ไม่รู้สิ...แม่ก็ไม่รู้ว่ายายแช่มจะทำอะไรให้กิน"

กฤตนัยถอนใจ ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ แต่แค่อึกเดียว...เขาก็ผลักถ้วยออก รสชาติมันไม่ไหวสำหรับเขาเลย กฤตนัยพยายามจะเอาใจแม่

"หรือแม่อยากไปทานที่ไหนไหมครับ เย็นนี้เสร็จงานแล้ว...ผมจะพาไป"

คุณสุมาลีส่ายหัวยิ้ม ๆ

"อย่าเลย...แม่กินไม่มากหรอก แค่ข้าวต้มถ้วยเดียวก็พอแล้ว"

"แม่ครับ..."

"กฤตไปทำงานเถอะ เดี๋ยวแม่จะขึ้นไปกินยา...แล้วจะนอนพักสักหน่อย"

คุณสุมาลีลุกขึ้น...กฤตนัยก็ลุกตาม

"ผมไปส่งแม่นะครับ"

"ไม่ต้องหรอก...แม่ไปแบบนี้เองทุกวัน...มันชินแล้วจ้ะ"

กฤตนัยถอนใจ เขาก้าวยาว ๆ ไปกอดข้างหลังแม่

"แม่ครับ...แม่เหงาใช่ไหมครับ พี่ไก่พี่กอบก็แต่งออกไปอยู่ข้างนอกกันหมดแล้ว ถ้าผมไม่อยู่...แม่ก็ต้องอยู่คนเดียว ผมสงสารแม่จังครับ"

คุณสุมาลีแอบหัวเราะในใจ แผนการที่เธอวางไว้ ใกล้จะสำเร็จแล้ว เธอรู้นิสัยลูกชายดี ไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหน เขาก็ต้องหลงกลเธออยู่ดี คุณสุมาลีทำเป็นถอนใจ เธอหันมามองหน้าเขา

"แม่ไม่เป็นไรหรอก ตั้งแต่พ่อของพวกแกเสียไป...แม่ก็อยู่คนเดียวมาตลอด...แม่ชินซะแล้ว"

"แม่ครับ...ผมก็อยากตามใจแม่นะครับ แต่ผมไม่มีแฟน ผมไม่รู้ว่าจะแต่งงานกับใครจริง ๆ"

"ความจริง...แม่ทาบทามหลานสาวของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งให้แกแล้ว...แต่แกปฏิเสธ"

"เอาเถอะครับ...ผมไม่มีความเห็น แล้วแต่แม่ละกันครับ"

คุณสุมาลีส่ายหัว ทั้งที่แอบดีใจ...ที่แผนการเข้าล็อคแล้ว

"ไม่...แม่จะไม่ฝืนใจแกอีกแล้ว"

"ผม...ตามใจแม่จริง ๆ ครับ"

"แน่ใจนะกฤต"

"ครับแม่"

"ขอบใจนะ...แม่รู้ว่าแกกตัญญู แม่ไม่อยากบังคับแกหรอก แต่แม่หวังดีกับแกจริง ๆ นะ"

กฤตนัยพยักหน้า คุณสุมาลีกอดลูกชายอย่างดีใจ หินก้อนสุดท้าย...กำลังจะพ้นอกเธอไปแล้ว

เมื่อกฤตนัยขับรถออกไปแล้ว คุณสุมาลีโทรหารำพึงทันที

"ฮัลโหล...สวัสดีค่ะคุณน้อง"

"สวัสดีค่ะคุณพี่..."

รำพึงทำเสียงเนือย ๆ ทั้งที่กำลังตื่นเต้นที่คุณสุมาลีโทรมา และลุ้นว่าเธอจะมาตกลงเรื่องสู่ขออรินดาไหม

"คราวก่อน...พี่ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ เจ้าลูกชายพี่มันดื้อค่ะ แต่ตอนนี้...พี่กล่อมจนเขายอมตกลงแล้วนะคะ ก็เลย...เอ่อ...จะมาคุยกับทางคุณน้องต่อน่ะค่ะ"

รำพึงดีใจจนแทบกระโดด แต่ต้องแกล้งทำเสียงไม่ค่อยพอใจ

"คุณพี่แน่ใจแล้วหรือคะ ว่าลูกชายคุณพี่จะไม่เบี้ยวอีก น้องสงสารหลานค่ะ ไม่อยากทำให้แกต้องเสียใจ"

"แน่ค่ะแน่...คราวนี้ชัวร์ค่ะ"

รำพึงยิ้มแก้มแทบแตก ดีใจที่คุณสุมาลีจะมาสู่ขออรินดา เธอฝันถึงสินสอดทองหมั้นนับล้าน ที่จะทำให้เธอได้สุขสบายต่อไป

คุณสุมาลีเรียกลูก ๆ ของเธอให้มาหา กันทิมามากับธงรบผู้เป็นสามี การินก็มากับภรรยาที่ชื่อวิยะดา ทั้ง 4 มานังอยู่ตรงหน้าคุณสุมาลี

"ที่แม่เรียกพวกแกมา ก็เพื่อจะบอกว่า...ตากฤตยอมแต่งงานแล้ว"

"จริงหรือคะแม่ เจ้าสาวเป็นใครกันคะ"

กันทิมาถาม

"เป็นหลานสาวคุณนายรำพึง...เพื่อนของแม่เองจ้ะ"

ทุกคนมองหน้ากัน

"คุณแม่เคยเห็นหลานคุณนายรำพึงแล้วหรือครับ ถึงตกลงใจให้กฤตแต่งงานด้วย"

ธงรบที่เป็นผู้ใหญ่กว่าใครถามคุณสุมาลี เขาไม่ค่อยเห็นด้วย ที่คุณสุมาลีจะบังคับให้กฤตนัยแต่งงาน

"เคยเห็นแล้ว คุณนายรำพึงเคยเอารูปมาให้ดู สวย ดูอ่อนหวาน เหมาะสมกับตากฤตมาก"

"คุณแม่เคยคุยกับเธอหรือยังครับ"

ธงรบยังไม่ยอมจบ คุณสุมาลีจ้องเขาเขม็ง...

"ทำไม...พ่อธงไม่เชื่อสายตาของแม่หรือ แม่มองคนไม่เคยพลาดเลยนะ ถ้าแม่มองคนไม่เป็น แม่คงไม่ยกยายไก่ให้เธอหรอก"

คุณสุมาลีค้อนแล้วเมิน กันทิมารีบจับแขนสามีเตือน ธงรบเลยต้องเงียบ เขาเป็นแค่ผู้จัดการบริษัทฯ เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แต่รักกับกันทิมาโดยไม่คิดถึงฐานะ คุณสุมาลีก็ใจถึง ยกกันทิมาให้เขาโดยไม่เรียกสินสอดสักบาท

พวกเขาแต่งงานกันมาสองปี เขาก็ไม่เคยทำให้แม่ยายผิดหวัง เขารักและดูแลภรรยาเป็นอย่างดี ธงรบถอนใจ...ถึงเขาจะไม่เห็นด้วยกับคุณสุมาลี แต่เขาก็คงแย้งอะไรไม่ได้ นิสัยไม่ฟังใครของคุณสุมาลี ทำให้พวกลูก ๆ รู้สึกลำบากใจไม่น้อย

"แม่จะให้พวกแกช่วยกันจัดงานแต่งให้น้อง กอบกับวิไปหาสถานที่ และของชำร่วย ไก่กับธงจัดการเรื่องเสื้อผ้าและของใช้ เดี๋ยวแม่จะส่งไซด์ของเจ้าสาวไปให้นะไก่ ใครหาอะไรได้ก็เอามาให้แม่ดูก่อน ส่วนฤกษ์ผานาที แม่จะจัดการเอง"

ทุกคนรับคำ แยกย้ายกันไปทำตามคำสั่งของคุณสุมาลี