ตอนที่ 8 จำยอม

ทั้ง 4 คนเดินออกมาคุยกันที่โรงจอดรถ วิยะดาที่คันปากมานาน พูดขึ้นว่า

"วิไม่เข้าใจคุณแม่จริง ๆ ค่ะ ทำไมจะต้องรีบร้อนอะไรแบบนี้ด้วยคะ"

"เอาน่า...แม่ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะ...ไม่ต้องถาม"

การินบอกภรรยาอย่างรำคาญ

"ก็แหม...วิอยากรู้นี่คะ แล้วคนที่คุณแม่จะให้แต่งกับน้องกฤตเนี่ย ก็ไม่มีใครเคยรู้จักสักคน"

กันทิมารำคาญน้องสะใภ้...ที่เป็นคนพูดมากและจุ้นจ้าน จึงเอ่ยชวนสามี

"ธงคะ...เราไปร้านเวดดิ้งของเพื่อนไก่กันเถอะค่ะ ร้านเขามีชุดสวย ๆ เยอะเลย เผื่อไม่ชอบ...เราจะได้สั่งตัดใหม่ได้ทัน"

"ไปครับที่รัก"

ธงรบหันไปยิ้มให้การิน แล้วโอบเอวพาภรรยาคนสวยขึ้นรถขับออกไป การินเดินไปขึ้นรถบ้าง วิยะดายังเดินตามมาและบ่นไม่เลิก

"พี่กอบคะ...ทำไมพี่ไม่บอกวิ...ว่าคุณแม่จะหาเจ้าสาวให้น้องกฤต วิจะได้แนะนำน้องสาวของวิให้"

การินถอนใจ...หันมาบอกภรรยาว่า

"นี่วิ...นิสัยคุณแม่เธอก็รู้ แล้วน้องสาวเธอน่ะ คุณแม่ไม่โอเคแน่ ออกจะเปรี้ยวเข็ดฟันซะขนาดนั้น"

"ก็ถ้าพี่กอบช่วยเชียร์ คุณแม่อาจรับไว้พิจารณาก็ได้นะคะ"

วิยะดายังมีความหวัง เธออยากให้น้องสาวแต่งงานกับกฤตนัย เพื่อหวังรวบมรดกไว้ที่ตัวเอง แต่การินรู้ทัน จึงไม่สนับสนุน

"เลิกพูดได้แล้ว อย่างน้องเธอน่ะ ไม่ใช่สเปคของเจ้ากฤตมันหรอก แล้วก็ไม่ต้องพูดอีกแล้วนะ"

วิยะดาเม้มปากมองสามีอย่างขัดใจ การินส่ายหัว...ขับรถออกไปจากบ้านแม่ เพื่อไปหาสถานที่แต่งงานให้กับน้องชาย

อรินดากลับจากโรงเรียน ก็เจอรำพึงนั่งรออยู่ในบ้านเล็ก มีรัญญานั่งอยู่ด้วย เธอจึงยกมือไหว้ทั้งแม่และป้า

"กลับมาก็ดีแล้ว ฉันจะได้พูดซะทีเดียวเลย"

อรินดาลงนั่งพับเพียบข้าง ๆ แม่

"คุณป้าจะมาพูดเรื่องแต่งงานหรือคะ"

อรินดาดักคออย่างรู้ทัน รำพึงถึงกับอึ้งไปนิดนึง

"ใช่...วันนี้คุณสุมาลีโทรมายืนยันจะขอแพรไปเป็นสะใภ้ แล้วฉันก็ตอบตกลงไปแล้วด้วย"

"พี่ติ๋ว..."

รัญญาเรียกอย่างตกใจ แต่อรินดานิ่งสงบ สีหน้าเรียบเฉย

"แพรมีข้อแม้ค่ะ ถ้าคุณป้ายอมตกลง แพรก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าคุณป้าไม่ยอม แพรก็ไม่ยอมเหมือนกันค่ะ"

รำพึงหันขวับมาจ้องหน้าอรินดา เธอก็จ้องตอบอย่างไม่เกรงกลัว รัญญาอ้าปากค้างอย่างคิดไม่ถึง

"เดี๋ยวนี้แกปีกกล้าขาแข็ง...ถึงกับกล้ามาต่อรองกับฉันเหรอ"

"นี่ชีวิตของแพรนะคะ คุณป้ายกแพรให้ใครก็ไม่รู้ โดยที่ไม่ปรึกษาแม่กับแพรเลย แพรก็ต้องได้อะไรแลกกับการแต่งงานคลุมถุงชนครั้งนี้บ้างสิคะ มันก็ยุติธรรมดีไม่ใช่เหรอคะ"

รำพึงกำมือแน่น ไม่คิดว่าลูกแมวเชื่อง ๆ จะกลายเป็นลูกเสือไปได้

"ข้อแม้อะไร"

รำพึงถามเสียงแข็ง

"สินสอดที่ได้มาทั้งหมด แม่ของแพรจะต้องได้ครึ่งนึงค่ะ คุณป้าจะเก็บไว้คนเดียวไม่ได้"

"นังแพร..."

รำพึงผุดลุกขึ้นยืน หน้าแดงด้วยความโกรธ

"ยายแพร...ลูก"

รัญญาก็ตกใจกับคำพูดของอรินดา

"ทำไมฉันจะต้องแบ่งให้แม่แก ในเมื่อพวกแกสองแม่ลูกมาอาศัยบ้านฉันกินอยู่ตั้ง 10 ปี แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับบุญคุณที่ฉันมีกับพวกแก"

อรินดากำมือแน่นอย่างเหลืออด เธอมองรำพึงด้วยสายตาเกลียดชัง

"แม่คลอดและยอมลำบาก แม่ยอมอดเพื่อให้แพรอิ่ม จริงอยู่ที่เรามาขออาศัยคุณป้า แต่แม่กับแพรก็ทำงานบ้านรับใช้คุณป้ามาตลอด 10 ปีเหมือนกัน เราไม่ได้รับเงินเดือนสักบาท เท่ากับคุณป้าไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับเราเลยนะคะ"

รำพึงกำมือแน่น ทำท่าจะเข้ามาตบอรินดา แต่รัญญามายืนขวางหน้าเสียก่อน ทั้งคู่จึงยืนจ้องหน้ากัน

"แพรพูดถูกค่ะ เมื่อพี่ติ๋วขายหลานทั้งคนได้ น้อยก็จะไม่เกรงใจแล้ว เราสองคนแม่ลูกจะออกไปจากที่นี่ น้อยจะไม่ยอมให้พี่ติ๋วเห็นแพรเป็นสินค้าเอาไปเร่ขายแบบนี้หรอกค่ะ"

"นี่...พวกแก..."

รำพึงยืนตัวสั่น ทั้งโกรธทั้งกลัว เธอไม่คิดว่ารัญญากับอรินดาจะกล้าแข็งข้อ และเห็นเงินนับล้านกำลังจะลอยหายไป รำพึงจึงจำต้องยอมรับปากตามที่อรินดาเรียกร้อง มันก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

อรินดากับแม่ไม่รู้ว่า..รำพึงเรียกสินสอดเป็นเงินสด 5 ล้านบาท ทองอีก 50 บาท และเครื่องเพชร 1 ชุด ซึ่งถือว่ามากเอาเรื่องอยู่

"เอาล่ะ ๆ...ฉันตกลงก็ได้ ฉันจะแบ่งสินสอดให้น้อยครึ่งนึง แกก็ห้ามเบี้ยวล่ะนังแพร แกต้องแต่งงานแต่โดยดีนะ...เข้าใจไหม"

"ตรงไปตรงมาค่ะ ถ้าคุณป้าคิดเบี้ยวแพรกับแม่ล่ะก็...แพรจะอาละวาดให้งานพังเลย"

รำพึงสะบัดหน้า...เดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป รัญญาถอนใจ...

"แพร...หนู...ตัดสินใจแน่แล้วเหรอลูก"

"ค่ะ...แพรขอโทษนะคะ ที่ทำอะไรไม่ปรึกษาแม่ก่อน แพรรู้ว่าป้าต้องเรียกสินสอดหนักแน่ ๆ แพรจะไม่ยอมให้ป้าอมไว้คนเดียวหรอกค่ะ แพรอยากให้แม่สบายและพ้นจากป้าติ๋วสักที"

รัญญากอดอรินดาไว้แนบอก สงสารลูก... ที่ต้องยอมแต่งงานเพื่อเธอ

"แพรเอ๊ย...หนูไม่ควรเอาตัวเองไปแลกแบบนี้เลยลูก อย่างมาก...เราก็ไปอดตายด้วยกัน"

"แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะแม่ นี่จะเป็นการแต่งงานครั้งแรกและครั้งเดียวของแพร แพรต้องเอาให้คุ้มค่ะ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็หย่า แต่แพรจะไม่ให้แม่ลำบากอีกค่ะ"

สองแม่ลูกกอดกันด้วยความรัก รัญญาว้าวุ่นใจมาก เธอไม่อยากให้ลูกต้องทำอะไรแบบนี้ แต่เธอจะทำอะไรได้ เธอไม่มีปัญญาที่จะส่งเสียลูกให้ได้เรียนต่อตามความฝัน อรินดายอมแต่งงานก็เพื่อแม่ เธอหวังว่าเงินสินสอดของเธอจะทำให้แม่สบายขึ้น ไม่ต้องอยู่ให้รำเพยโขกสับอีก เธอคิดเพียงเท่านี้จริง ๆ