ตอนที่ 6 บังคับใจ

รัญญาเดินอย่างหมดแรงเข้าบ้าน เห็นอรินดานั่งกอดเข่าอยู่ตรงหน้าประตู

"แม่ขา..."

เด็กสาวโผเข้าหาแม่ กอดแม่ร้องไห้เสียงดัง รัญญาลูบหลังปลอบลูก

"อย่าร้องไห้เลยลูก ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ แก้กันไป"

"แม่ขา...เราไปจากที่นี่กันเถอะค่ะ แพรจะหางานทำเลี้ยงแม่เอง"

"ความรู้แค่นี้...จะไปทำอะไรได้ล่ะลูก อีกอย่าง...เงินจะเช่าบ้านเราก็ไม่มี จะไปก็ต้องมีเงินสักก้อนนะลูก"

อรินดาอึ้งไป เธอถอนใจอย่างหมดหวัง ทุกวันนี้...เธอกับแม่ไม่มีรายได้อะไรเลย เงินค่าขนมที่จำกัดจำเขี่ย ก็เก็บได้แค่ไม่กี่พันเอง

"แพรต้องแต่งงานจริง ๆ เหรอคะแม่"

อรินดากอดแม่น้ำตาไหลออกมาอีก รัญญากัดฟันแน่น...สงสารลูก แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่กอดลูกไว้แน่น ๆ

อรินดาคิดมากจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน เธอมาเรียนตอนเช้าด้วยสภาพที่อิดโรย นิตยาหรือนิด...เพื่อนสนิทของอรินดา มองเห็นความผิดปกติของเพื่อน จึงมาจับแขนถามด้วยความเป็นห่วง

"แพร...เป็นอะไร มีอะไรหรือเปล่า"

อรินดามองหน้าเพื่อนแล้วส่ายหัว

"ไม่จริงอ่ะ...อย่าโกหกฉันเลย แกต้องมีเรื่องอะไรแน่ ๆ หน้าตาแกแย่มากเลยรู้ไหม"

"นิด...ฉัน"

อรินดากำลังจะเล่า แต่เห็นจุรีรัตน์หรือจุ๊บ เพื่อนอีกคนเดินมา เธอจึงหยุดพูด

"อ้าว...แพร นิด ยังไม่เข้าห้องกันหรือ"

จุรีรัตน์ทัก...แต่มองจิกอย่างสำรวจ

"อืม...กำลังจะไป"

นิตยาตอบแล้วจูงมืออรินดาจะเดินไป แต่จุรีรัตน์จับแขนอรินดาไว้ และจ้องหน้าเธอเขม็ง

"แพร...มีอะไรรึเปล่า หน้าตาเหมือนคนอดนอนนะ"

"นี่เธอจะมาจับผิดอะไรอีกเนี่ย"

"นิด...ฉันถามเพราะเป็นห่วงนะ"

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกจุ๊บ แค่เมื่อคืนอ่านหนังสิอเยอะไปหน่อยน่ะ.."

อรินดาตอบแล้วจูงนิตยาเดินเข้าห้องเรียน จุรีรัตน์มองตามแล้วค้อนอย่างหมั่นไส้

'เชอะ...ยายกระจอกเอ๊ย คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ"

จุรีรัตน์ไม่ชอบอรินดา เพราะเธอสวยกว่า จึงมักสอดส่องเรื่องของอรินดา แล้วเอาไปนินทาหลับหลัง อรินดากับนิตยาจึงไม่อยากยุ่งด้วย จุรีรัตน์ก็เดินตามทั้งสองสาวเข้าห้องเรียน

ตอนพักเที่ยง...อรินดากับนิตยาแอบหนีจุรีรัตน์มายืนคุยกันสองคนที่ห้องพละ อรินดาเล่าเรื่องคร่าว ๆ ให้นิตยาฟัง นิตยาได้ยินเข้า ก็พลอยกังวลไปกับเธอด้วย

"แล้ว...แกจะทำยังไงล่ะแพร"

อรินดาส่ายหัว แต่สีหน้าเธอตอนนี้ แม้จะมีแววกังวล แต่ก็เหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว

"นิด...ฉันว่า..ฉันจะยอมแต่งงาน"

"เฮ้ย!...นี่...คิดให้ดี ๆ นะโว้ย มันเป็นเรื่องทั้งชีวิตเลยนะแก เขาเป็นยังไงแกก็ไม่รู้ แกไม่ได้รู้อะไรสักอย่างเลยนะเว้ย...จะแต่งเข้าไปได้ยังไง อีกอย่างนะ…แกยังไม่จบม.ปลายเลย ถ้าโรงเรียนรู้เข้า แกอาจถูกไล่ออกก็ได้นะแพร"

อรินดาส่ายหัว

"อย่างน้อยฉันก็รู้อย่างนึงนะ...คือเขารวยไงนิด ถ้าฉันจะพาแม่ออกมาจากป้ารำพึงให้ได้ ฉันก็ต้องมีเงิน และเขานี่แหละ...ที่จะช่วยฉันได้"

"แพร...นี่แก...ถึงกับจะเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอวะ"

"ฉันมีทางให้เลือกเหรอนิด ในเมื่อโชคชะตาเล่นตลกกับฉันแบบนี้ ฉันก็จะขอเล่นด้วยล่ะ ฉันจะไม่ยอมเสียความสาวไปเปล่า ๆ หรอกน่า"

"แพร...โธ่เอ๊ย..."

นิตยากอดเพื่อนด้วยความสงสาร เธอก็ไม่รู้จะช่วยเพื่อนยังไง ปัญหานี้มันหนักเกินกว่าเด็กสาวอย่างพวกเธอจะคิดแก้ได้ หรือจะต้องปล่อยไปตามชะตากรรมอย่างนั้นเหรอ