ตอนที่ 5 บังคับใจ

คุณนายรำพึงหรือติ๋ว...นั่งทำหน้ายุ่งกับสารพัดจดหมายทวงหนี้ที่กองอยู่ตรงหน้า คนเคยรวยอย่างเธอ กำลังจะสิ้นไร้ไม้ตอก เพราะความฟุ่มเฟือยจมไม่ลงของตัวเอง

"ทำไมมันเยอะแยะแบบนี้ล่ะ จะเอาที่ไหนมาจ่ายล่ะเนี่ย"

รำเพยถอนใจ...เอามือกุมขมับคิดไม่ตก รัญญาหรือน้อย ยกถาดของว่างมาวางให้ที่โต๊ะเล็ก

"ของว่างค่ะพี่ติ๋ว"

"น้อย...ยายแพรกลับมาจากโรงเรียนหรือยัง"

รัญญาหันไปมองนาฬิกา

"ถ้าไม่ติดอะไร เดี๋ยวคงมาค่ะพี่ติ๋ว"

"ถ้ามาแล้ว...ให้มันมาหาฉันหน่อยนะ"

"ค่ะ...พี่ติ๋ว"

รัญญาเดินถือถาดออกมา เธอคิดสงสัยว่า รำพึงต้องการพบลูกสาวของเธอทำไม รัญญาเดินเข้ามาในครัว เอาขนมที่แอบซ่อนไว้ให้ลูกสาว ถือเดินกลับเรือนหลังบ้าน

รัญญาเป็นหม้าย...สามีเสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน เธอกับลูกสาวไร้ที่พึ่งพา ยังดีที่รำพึงซึ่งเป็นญาติห่าง ๆ ยอมอุปการะเธอสองแม่ลูก 10 ปีเต็ม ๆ ที่เธอกับลูกมาอาศัยรำพึงอยู่

รัญญาไม่ได้อยู่เปล่า ๆ เธอกับลูกทำงานเป็นแม่บ้านกึ่งคนใช้ให้รำพึง เพื่อแลกกับค่ากินค่าอยู่และค่าเทอมของลูกสาว

"แม่ขา..."

เสียงหวาน ๆ ของลูก ทำให้ชื่นใจหายเหนื่อย ลูกสาวคือสิ่งที่ทำให้รัญญาสู้มาได้ถึงทุกวันนี้

"แม่มารอแพรเหรอคะ"

สาวน้อยหน้าสวยในชุดมัธยมปลาย กอดและหอมแก้มแม่เป็นการทักทาย

"แม่เพิ่งมาจากบ้านใหญ่จ้ะ ป้าเรียกหนูไปหาน่ะลูก"

สาวน้อยย่นจมูกทำปากยื่น

"แพรไม่อยากไปเลยค่ะแม่ ไม่รู้ป้าจะหาเรื่องอะไรแพรอีก"

อรินดาหรือแพร สาวน้อยหน้าสวยวัย 17 ปี กอดซบกับไหล่แม่

"ไปเถอะลูก...ป้าอาจจะมีเรื่องสำคัญ"

"แม่ไปกับแพรนะคะ"

รัญญาพยักหน้า...ลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก

"ไปล้างหน้าล้างมือก่อนลูก เดี๋ยวแม่ไปเป็นเพื่อนจ้ะ"

อรินดาหอมแก้มแม่...ก่อนจะพาแม่เดินเข้าบ้านด้วยกัน

สองแม่ลูกมานั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้ารำพึง เธอมองหลานสาวที่ยิ่งโตก็ยิ่งสวย พลางคิดวางแผนในใจ

"ยายแพร...ปีนี้แกอายุเท่าไหร่ เรียนชั้นไหนแล้ว"

อรินดามองรำพึงอย่างงง ๆ ที่จู่ ๆ มาถามเรื่องนี้

"แพรอายุ 17 ค่ะ เพิ่งขึ้นม.6 เอง"

"ปีหน้าแพรก็จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วค่ะ"

รัญญาพูดอย่างภาคภูมิใจ แต่รำพึงนิ่งคิด...คุณสุมาลีเคยมาทาบทามอรินดาให้ลูกชายคนเล็ก หากการแต่งงานครั้งนี้สำเร็จ เธอก็จะได้ค่าสินสอดมาใช้หนี้ และอาจมีเหลือไว้ใช้จ่ายอีกด้วย รำพึงคิดสะระตะแล้ว เห็นว่าคุ้มค่ามาก...มีแต่ได้กับได้

"แพร...อย่าว่าป้าใจร้ายเลยนะ แต่ป้าคงไม่มีปัญญาจะส่งเสียให้แกเรียนอีกแล้วล่ะ แกดูจดหมายทวงหนี้บนโต๊ะสิ แค่นี้ป้าก็ไม่มีปัญญาจ่ายแล้ว ป้าส่งให้แกเรียนอย่างมากก็แค่มอ.6 เท่านั้น"

อรินดาก้มหน้า...น้ำตาจะไหล เธอใฝ่ฝันอยากเรียนมหาวิทยาลัย อยากทำงานเลี้ยงให้แม่สุขสบาย แต่ตอนนี้...ความฝันพังทลายเสียแล้ว

"คุณสุมาลีเพื่อนของป้า เขามาทาบทามแกให้ลูกชายคนเล็ก ป้าคิดว่า...มันเป็นโอกาสที่ดี คุณสุมาลีรวยมาก แกอาจจะได้เรียนต่อ..."

"ไม่ค่ะคุณป้า...แพรไม่แต่งค่ะ"

อรินดาพูดแล้วลุกขึ้นวิ่งร้องไห้ออกไป

"น้อย...หล่อนสอนลูกยังไง ฉันยังพูดไม่จบเลย วิ่งออกไปแบบนี้ได้ไง"

รำพึงอารมณ์เสีย ตวาดรัญญาเสียงดัง รัญญาก็หมดความอดทน จึงโต้เถียงกับรำพึง

"พี่ติ๋วก็ไม่ควรทำแบบนี้นี่คะ พี่ควรจะมาปรึกษาน้อยก่อน แพรเป็นลูกของน้อยนะคะ อีกอย่าง...แพรยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยค่ะ"

"ลูกหล่อนแล้วยังไง ฉันเลี้ยงดูพวกหล่อนแม่ลูกมาตั้ง 10 ปี ไม่คิดจะตอบแทนฉันบ้างเหรอ ฉันไม่ได้ให้แพรไปลำบากซะหน่อย คุณสุมาลีรวยจะตาย ลูกหล่อนไม่ลำบากหรอกน่ะ"

รัญญาเมินไปอีกทาง รำพึงรู้ว่าใช้ไม่แข็งไม่ได้ เลยต้องใช้ไม้นวม

"น้อย...ฉันไม่ได้ใจร้ายกับหลานนะ ฉันก็ห่วงยายแพรเหมือนกัน ตอนนี้ฉันไม่มีปัญญาจะส่งเสียหลานแล้ว ฉันก็อยากจะให้หลานได้ที่พึ่งดี ๆ ยายแพรยังเด็ก...อาจจะไม่เข้าใจ แต่หล่อนต้องเข้าใจฉันสิ"

รัญญาหลับตาลงอย่างร้าวราน... น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอสงสารลูกจับใจ รำพึงมาจับไหล่

"น้อย...หล่อนเข้าใจพี่ใช่ไหม"

รัญญาไม่ตอบ เธอเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไปเลย รำพึงค้อนตามหลัง

"ยังไงฉันก็ต้องให้ยายแพรแต่งงานให้ได้ ไม่งั้น...เจ้าหนี้เอาฉันตายแน่"

รำพึงพึมพำกับตัวเองอย่างเห็นแก่ตัว