ตอนที่ 4 เพื่อน

สามหนุ่มมีนัดมานั่งกินข้าวกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง สุดเขตกับกฤตนัยมาด้วยกัน ทั้งคู่สั่งเพียงเครื่องดื่มมาก่อน

"เฮ้ย...ไอ้แบงก์มัวทำบ้าอะไรวะ นัดเราเองแท้ ๆ ดันมาสาย"

"เอาน่า...อาชีพอย่างมัน เอาแน่ไม่ได้หรอกว่ะ มันอาจมีคนไข้ด่วนก็ได้"

ทั้งสองนั่งดื่มเครื่องดื่มรอไป ร่างผอมสูงของชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินกระหืดกระหอบเข้ามานั่งข้างสุดเขต

"โทษทีว่ะเพื่อน...เสียเวลาคุยกับคนไข้นานไปหน่อย"

พอดีมีบริกรเดินผ่านมา

"เฮ้น้อง...เบียร์เย็น ๆ ขวด"

เพื่อน ๆ นั่งมองเขานิ่ง

"ไอ้แบงก์...มึงนึกยังไงวะ ถึงนัดพวกกูมาเจอ"

สุดเขตถามเพื่อน ธนาคารยิ้มบอกเพื่อนว่า

"กูอยากเจอพวกมึงไง...ไม่ได้เหรอ"

"เออ...กูคิดว่าจะมีอะไรซะอีก"

สุดเขตพูดแล้วยกเบียร์ขึ้นจิบ

"ช่วงนี้งานกูเยอะ ผ่าตัดเกือบทุกวันเลย...เบื่อจะตาย"

ธนาคารถอนใจส่ายหัว

"แล้วเมียมึง...เขาไม่บ่นบ้างเหรอ ที่มึงงานยุ่งแบบนี้"

"เมียบ้าอะไรไอ้กฤต แค่แฟนเฉย ๆ โว้ย กูยังไม่ได้แต่งกับเขาซะหน่อย"

"จะไปรู้เรอะ...กูเห็นเขาเกาะติดมึงอย่างกับอะไรดี"

กฤตนัยหัวเราะเบา ๆ ธนาคารค้อนเพื่อน

"ไว้รอมึงโดนอย่างกูก่อนเหอะ มึงจะขำไม่ออก"

"ยากโว้ย...คนอย่างกู ไม่มีทางให้ผู้หญิงมาเกาะหรอก"

"เออ...แล้วกูจะคอยดู"

กฤตนัยหัวเราะ...แล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ

"แล้วพวกมึงล่ะ เป็นยังไงกันบ้าง"

"กูก็เดิม ๆ "

สุดเขตบอกเขา

"เฮ้ย!...สั่งอะไรมากินก่อนเถอะว่ะ กูหิวจนไส้แขวนแล้วเนี่ย"

"สั่งสิวะ...พวกกูก็หิวเหมือนกันแหละ"

ทั้งสามหยิบเมนูมาเลือกสั่งอาหารหลายอย่าง นั่งกินกันไปคุยกันไป

"ไอ้แบงก์...ไอ้กฤตมันมีปัญหาจะมาปรึกษามึงว่ะ"

สุดเขตพูดแล้วตักปลานึ่งมะนาวเข้าปาก ธนาคารมองหน้ากฤตนัย

"เรื่องไรวะเพื่อน"

"แม่กู...เป็นโรคหัวใจว่ะ"

ธนาคารนิ่งคิด

"แม่มึงหาหมออะไรวะ"

"หมอประจำที่โรงพยาบาล..."

กฤตนัยบอกชื่อโรงพยาบาล ธนาคารพยักหน้าช้า ๆ

"กูขอคุยกับหมอของแม่มึงก่อนนะ แล้วจะบอกอีกที โรคหัวใจมันมีหลายแบบ หนักเบาไม่เท่ากัน มึงก็ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งตกใจ"

"มันไม่ได้ตกใจ มันกังวลใจโว้ย เพราะแม่มันจะให้มันแต่งงาน"

"ห๊ะ...จริงดิ เฮ้ย...ดีใจด้วยเพื่อน"

"ไอ้ห่า...ดีใจกะผีอะไรล่ะ แฟนกูก็ไม่มี จะให้กูไปแต่งกับใครที่ไหนวะ"

กฤตนัยมองเพื่อนอย่างเคือง ๆ

"ยายซูชิแผนกการเงินไง เขาสนใจมึงอยู่นี่...ไม่เลวนะโว้ย"

สุดเขตแหย่เพื่อน

"ไม่เอา...กูกลัว นั่นมันสาวสองนะไอ้บ้า มึงเอาเองเหอะ"

สุดเขตกับธนาคารหัวเราะชอบใจ

"กูรู้ว่ามึงหล่อเลือกได้ แต่อย่าเลือกมากนักสิวะ"

"ก็ไม่เชิง...กูยังไม่เจอคนที่ถูกใจจริง ๆ มากกว่าว่ะ"

เพื่อน ๆ ต่างส่ายหัว พวกเขาคบกันมาตั้งแต่ประถม มีอะไรก็รู้ไส้รู้พุงกันหมด กฤตนัยไม่เคยจีบผู้หญิงเลย มีแต่ผู้หญิงมาจีบเขา จนเพื่อน ๆ คิดว่าเขาเป็นเกย์

แต่เขาก็พิสูจน์ตัวเอง...ด้วยการต่อยผู้ชายที่คิดจะมาลวนลามเขา จนทั้งเพื่อนหญิงเพื่อนชายไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาอีกเลย

กฤตนัยขับรถกลับบ้านค่อนข้างดึก เขาเดินเข้าบ้านและจะขึ้นข้างบน แต่ต้องชะงักเท้า เมื่อเห็นไฟในห้องรับแขกเปิดอยู่ เขาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แล้วเดินไปดู ก็เห็นคุณสุมาลีนั่งอยู่ที่โซฟา ศีรษะพิงพนัก...หลับตานิ่งอยู่

"แม่..."

เขาอุทานอย่างตกใจ รีบเดินไปนั่งข้างแม่ เขาเอามือแม่มาถูเบา ๆ

"แม่...แม่ครับ"

กฤตนัยเรียกพร้อมกับเขย่าตัว คุณสุมาลีเผยอเปลือกตาขึ้นมอง

"หืม...กฤตหรือลูก"

"ทำไมแม่มาหลับตรงนี้ล่ะครับ"

"แม่นอนไม่หลับ เลยลงมานั่งดูทีวี แต่ผลอยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ กฤตเพิ่งกลับเหรอ...ไปไหนมาล่ะ"

"เอ่อ...ไปกินข้าวกับไอ้สุดไอ้แบงก์มาครับ เลยนั่งคุยกันเพลินไปหน่อย"

กฤตนัยพูดแล้วเหลือบดูนาฬิกาข้างฝา ที่เวลาบอก 12.30 น. คุณสุมาลีพยักหน้าเบา ๆ

"ไปนอนเถอะลูก...พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกไม่ใช่เหรอ"

"ครับ...เราไปนอนด้วยกันนะครับ"

กฤตนัยประคองแม่ขึ้นข้างบนด้วยกัน เขาส่งแม่เข้านอนแล้ว ก็กลับมาที่ห้องตัวเอง เขาถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ สายน้ำเย็นฉ่ำที่ราดรดตัว ไม่ได้ช่วยผ่อนคลายความร้อนในใจได้เลย

เขารู้ว่าแม่เป็นห่วง และตั้งใจมานั่งรอเขา พี่ ๆ ต่างแต่งงานแยกออกไปอยู่กันเอง บ้านนี้จึงเหลือเพียงเขากับแม่ แม่คงจะเหงา จึงอยากให้เขาแต่งงาน แม่อาจอยากได้สะใภ้ไว้เป็นเพื่อน

กฤตนัยเอามือเท้ากำแพงห้องน้ำคิดหนัก เขาควรจะทำไงดี แต่งก็ไม่ดี...ไม่แต่งก็ไม่ได้ เขาทอดถอนใจอย่างหนักอก ตัดสินใจไม่ถูกจริง ๆ