ตอนที่ 3 เพื่อน

กฤตนัยนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เขาเป็นสถาปนิกที่มีงานล้นมือ กฤตนัยพยายามสลัดความคิดเรื่องแม่ออกจากสมอง แต่เขากลับทำไม่ได้ วันนี้เขาจึงมีอารมณ์หงุดหงิดทั้งวัน

สุดเขตหรือสุด เพื่อนสนิทสุดซี๊ของเขา เห็นเขาหงุดหงิดจนหน้าบึ้ง ก็มาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

"ไอ้กฤต...วันนี้มึงเป็นไรวะ หงุดหงิดตั้งแต่เช้า ไปอารมณ์เสียจากไหนมาวะเพื่อน"

กฤตนัยถอนใจ มองหน้าสุดเขตแล้วส่ายหัวเบา ๆ

"ปวดหัวว่ะสุด ตอนนี้กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...มึนตึ้บ"

"ถ้าเดาไม่ผิด...เรื่องที่แม่มึงจะให้แต่งงานใช่ไหมวะ"

กฤตนัยพยักหน้าให้ทีนึง สุดเขตหัวเราะลั่น

"เออว่ะ...ปัญหาโลกแตกของมึงจริง ๆ ด้วย 55555"

กฤตนัยเอาปากกาปาใส่เพื่อน

"ไอ้ห่า...ไม่ช่วยคิดยังเสือกมาซ้ำเติม"

สุดเขตหัวเราะอารมณ์ดี

"เฮ้อ!...ไอ้กฤตเอ๊ย กูว่านะ...มึงควรอธิบายให้แม่มึงเข้าใจนะ แม่มึงรักมึงจะตาย ท่านต้องเข้าใจมึงน่า"

กฤตนัยส่ายหัว

"นี่ไอ้สุด...มึงว่าคนเป็นโรคหัวใจนี่...จะอยู่ได้นานแค่ไหนวะ"

สุดเขตเกาคางทำท่าคิด

'เอาแน่ไม่ได้นะ อย่างคนข้างบ้านกูไง แกเป็นโรคหัวใจ พอโดนผัวขัดใจหน่อยเดียว ชักดิ้นชักงอแล้วตายเลย"

"เฮ้ย...จริงดิ"

กฤตนัยทำหน้าตกใจ

"เรื่องจริง...ศพยังคาวัดอยู่เลย"

กฤตนัยหน้าซีด เขาคิดภาพแม่ของเขาลงไปนอนชักดิ้น...น้ำลายฟูมปาก เมื่อถูกเขาปฏิเสธเรื่องแต่งงาน สุดเขตมองเพื่อนรักอย่างงง ๆ ที่อยู่ ๆ ก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม แถมทำหน้าสยอง

"อะ...ไอ้กฤต มึงเป็นไรวะ ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ"

"ไอ้สุด...แม่กูเป็นโรคหัวใจว่ะ"

"เฮ้ย!...จริงดิ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"

"แม่บอกพวกเราเมื่อวานว่ะ ตอนแรกกูคิดว่าแม่เล่นมุก แต่เมื่อเช้ากูโทรไปถามหมอมาแล้ว หมอยืนยันแล้วว่า แม่เป็นโรคหัวใจจริง ๆ"

กฤตนัยกุมหัว...คิดหนัก สุดเขตตบไหล่ปลอบใจเพื่อน

"ค่อย ๆ คิดนะเพื่อน เรื่องทุกอย่างต้องมีทางออกว่ะ"

ในจังหวะนั้น...เสียงมือถือของกฤตนัยก็ดังขึ้น เขาเอื้อมมือไปหยิบมาดู

"ไอ้แบงก์ว่ะ"

เขาบอกสุดเขตแล้วกดรับสาย

"ว่าไง...ว่างแล้วเหรอมึง"

"เออ...เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดว่ะ ว่าจะโทรมาชวนมึงกับไอ้สุดมาเจอกันหน่อย เราไม่ได้เจอกันนานละนะ"

แบงก์หรือธนาคารบอกกฤตนัย

"เออ!...ไอ้สุดอยู่ที่นี่พอดีเลย"

"เออดี...มึงบอกมันด้วย เย็นนี้เจอกันที่เดิมเว้ย"

ธนาคารวางสายไปก่อน กฤตนัยหันมาบอกเพื่อนว่า

"ไอ้แบงก์นัดเราไปเจอมันคืนนี้ว่ะ"

"ไปสิวะ เออ...มึงลองเอาเรื่องแม่มึงไปปรึกษามันดูสิ"

กฤตนัยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พวกเขาต่างคนต่างกลับไปทำงาน เพื่อรอเวลาสังสรรค์กันเย็นนี้