บทที่ 6

เข้าหอ

นี่คงจะเป็นห้องนอนของเขา เพราะเธอเปิดดูตู้เสื้อผ้าดูแล้ว ของในนั้นส่วนใหญ่เป็นของปุลวัชรเธอมีส่วนหนึ่งเล็ก ๆ ที่เขาคงจะบอกให้คนใช้แบ่งให้เธอเพื่อใช้เก็บเสื้อผ้า หญิงสาวเดินตามหลังปุลวัชรไปหมายจะช่วย

“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง” ตวาดพร้อมกับหันมาจ้องเธอตาเขียว เธอนึกงอนเหมือนกัน หวังดีจะช่วยพยุง แต่กลับโดนเขาตวาด ‘ฉันไปทำอะไรให้คุณโกรธนะ ทำไมต้องมองแบบนี้ด้วย คนจะช่วยแท้ ๆ’

‘เฮ้อ… เขาคงจะดื่มเป็นประจำ ก็คงจะพาตัวเองรอดได้หรอก’ นุชพินตาจึงเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เธอบอกกับตัวเองว่าไม่กล้าลงไปนอนที่เตียง

ถึงแม้ว่าเธอจะเก็บเอาดอกบานไม่รู้โรย ดอกดาวเรือง ดอกกุหลาบ ถั่วและงา ที่คุณย่ากับคุณแม่ของเขาโปรยลงไปบนเตียงออกไปแล้ว และเธอยังหาผ้าผืนใหม่มาเปลี่ยนอีกด้วย

หญิงสาวนั่งถอนหายใจทิ้ง ตอนนี้เธอกำลังรอคนที่อยู่ในห้องน้ำเปิดประตูออกมา นุชพินตามองหาที่นอนของเธอเอาไว้แล้ว ถ้าเขาไม่สะดวกในคืนนี้ เธอคิดว่าเธอจะยึดเอาโซฟาที่อยู่ข้างประตูตรงนั้นเป็นที่นอนของเธอ

ปุลวัชรใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ เขาหันซ้ายหันขวาก่อนจะเจอนุชพินตานั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“ทำไมเธอไม่ไปนอนบนเตียง” เขามองเธอด้วยสายตาตำหนิ

“ฉันจะให้คุณนอนก่อนนะคะ” เอ่ยอย่างใจเย็น รวบรวมความกล้า ในสถานการณ์แบบนี้ ทั้งที่หัวใจเต้นคร่อมจังหวะไปหมดแล้ว

“หมายความว่าอย่างไร” เขาเดินเข้ามาใกล้ จนเธอได้กลิ่นสบู่หอมจาง ๆ และน้ำยาบ้วนปากมาจากร่างกายของเขา

“คุณย่าสอนว่า เราเป็นเมียต้องให้สามีนอนก่อน”

ปุลวัชรได้ยินแบบนั้น เขาถึงกับแสยะยิ้มออกมา แล้วหัวเราะเบา ๆ ชายหนุ่มช้อนสายตามองเธอแบบค้นหา

“คุณย่าของเธอสอนมาดีนะ ทั้งที่การแต่งงานครั้งนี้แลกมากับอะไร เธอก็น่าจะรู้ดีนี่” สายตาหยามหยันแสดงออกมาให้เห็น จนเธอเสียววูบ และรู้สึกใบหน้าชา เหมือนถูกเขาตบหน้า

นี่มันเรื่องอะไรกัน หัวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว นุชพินตาไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาเอ่ยถึง

“ที่คุณพูดเมื่อกี้ว่า...มันหมายถึงอะไรหรือค่ะ ฉันแต่งงานกับคุณเพื่อแลกมากับอะไร”

“อย่ามาทำเป็นไก๋ ทำมาเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ค่าตัวของเธอ และค่าสินสอดของเธอไง เท่าไหร่? เธอไม่รู้เลยเหรอ คุณลุงสิงห์และคุณย่าสุไม่ได้บอกตัวเลขกับเธอหรืออย่างไร”

ใบหน้าที่ชายิ่งชาหนัก เธอรู้สึกเหมือนอย่างกับถูกเขาตบหน้าอย่างรัว ๆ นุชพินตาส่ายหน้า “ดิฉันไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ”

“หึ แปลกนะ ทำไมเธอไม่รู้ เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญ พ่อของฉันให้เงินกับลุงสิงห์ไปถึงสิบสามล้านและยังมีอื่น ๆ อีกมากมายที่ไม่ได้ให้เป็นเงิน”

คำตอบของปุลวัชรเหมือนเขาชกหน้าเธอหลายหมัด ที่นุชพินตาต้องแต่งงานกับเขา เพียงเพราะคุณลุงรับเงินจากพวกเขาอย่างนั้นหรือ? เกิดคำถามขึ้นมาในใจของนุชพินตาอย่างมากมาย เธอไม่เคยรู้ และไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน

“ถึงกับอึ้งเหรอ เชอะ” ปลายเสียงทั้งดูถูกและหยามเกียรติ ใบหน้าสวย ๆ ของหญิงสาวเชิดขึ้น คอตั้งแข็ง มองสบตากับคนตรงหน้าแบบผิดหวัง

“ค่ะ” เธอการรับสั้น ๆ นุชพินตารู้สึกหม่นเศร้าที่คืนแรกเธอก็ถูกเจ้าบ่าวของตัวเองดูถูกเอาเสียแล้ว มันเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันมองว่า เธอเป็นพวกที่เห็นแก่เงิน หิวเงิน” เขาไม่รักษาน้ำใจ และพูดจาจงใจตอกหน้าเธอ

สองมือของนุชพินตาถึงกับกำหมัดแน่น ตัวเธอเองแทบกลั้นลมหายใจไปหลายครั้ง สองตากะพริบถี่ รู้สึกน้ำตาเหมือนจะไหลพังลงมา ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว ๆ

ปุลวัชรก็ยังไม่หยุดพูด เขายังคงจ้องหน้าเธอแล้วพูดความในใจออกมาอีก

“ฉันจะบอกเธออีกเรื่องหนึ่งนะ เธอเป็นคนที่ทำให้ฉันหมดสถานภาพความโสด ฉันต้องแต่งงานกับเธอเพราะพ่อกับแม่ของฉันบังคับ โดยอ้างเรื่องหมอดูบ้าบอเพื่อแก้เคล็ดอะไรแบบนั้น ฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ฉันน่ะบ้าหมอดูมาก ฉันซึ่งเป็นลูก ขัดอะไรไม่ได้เลย แต่ถ้าเธอไม่รับปากที่จะแต่งงานกับฉัน ฉันก็คงไม่ต้องแต่งงานกับเธอ”

ปุลวัชรพูดหาเรื่องทะเลาะกับเธอ นุชพินตาถึงจะกลืนน้ำลายลงไปในลำคอไปอย่างลำบาก ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้

ปุลวัชรเป็นคนแบบนี้นี่เอง พูดจาก็ไม่รักษาน้ำใจ หยาบคาย และหยาบกระด้างมาก ๆ

ชายหนุ่มเมื่อได้พูดทำร้ายจิตใจของเธอแล้ว เขาได้เดินตรงไปที่เตียง ขณะที่เขาเดินไปก็หันมาพูดกับเธอด้วย

“เชิญครับคุณผู้หญิง เชิญขึ้นเตียง เพราะว่าตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว”

นุชพินตาถึงกับถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง แม้จะรู้สึกเกลียดเขาขึ้นมาแล้ว แต่ก็ต้องจำใจทำตามที่เขาบอก เธอเดินตามเขาไป ก่อนจะหยุดที่หน้าโซฟา นุชพินตาเอ่ยขึ้น

“ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันนอนร่วมเตียงเดียวกันกับคุณ ฉันขอนอนตรงโซฟานี้ก็แล้วกันนะคะ”

ปุลวัชรหันควับไปมองตามร่างเล็ก ๆ ที่กำลังจะนั่งลงไปที่ตรงโซฟานั้น ชายหนุ่มเพิ่งจะเห็นว่าบนโซฟามีทั้งหมอน มีทั้งผ้าห่มถูกเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

เขาเดินเร็ว และไปคว้าร่างของเธอเอาไว้ กระชากร่างงามระหงให้ตามติด นุชพินตาผวา ในจังหวะที่เรือนกายของเธอเบียดชิดไปกับกายกำยำของเขา

“เธอคิดว่า เธอจะลอยนวลไปได้ในคืนนี้เหรอ แล้วเธอคิดว่า ฉันจะไม่นอนกับเธอหรือยังไง ฉันจะบอกเธอให้เอาบุญอีกครั้งหนึ่งนะ ฉันจะทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุด สมกับที่เธอยอมมาแต่งงานด้วย” เขาเค้นคำพูด และชิดใบหน้าลงมาใกล้