ตอนที่3

เจ้าสาวมือใหม่

รถเบนซ์คันใหม่เอี่ยมจอดเทียบหน้ามุขของบ้านหลังใหญ่ รอบข้างรายล้อมไปด้วยต้นไม้หลายชนิด ปลูกประดับไว้เป็นสัดส่วนสวยงาม ตรงข้ามหน้ามุขมีบ่อน้ำพรุขนาดใหญ่โดยมีรูปั้นนกอินทรีกางปีกขยายตัวใหญ่เด่นชัด

ปรายฝนมองไปรอบๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเมื่อย้อนคิดว่า ผู้ชายอย่างฐานทัพ เพียบพร้อมทั้งฐานะและรูปร่างหน้าตาอย่างกับดาราเกาหลี ซึ่งหาผู้หญิงได้ไม่ยาก แต่ทำไมถึงยอมแต่งงานและจดทะเบียนกับผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคออย่างเธอ…

ฐานทัพเหลือบตามองสาวที่เขาไม่รู้ว่าทำไม ถึงทำให้เธอหลงใหลในเสน่ห์เขาไม่ได้ ทั้งที่ผู้หญิงคนอื่นๆ เพียงเขาเดินผ่านพวกเธอเหล่านั้นก็เกือบคลานเข่ามาหา และหากโดนใจไม่ต้องออกปาก สาวกร้านโลกก็เต็มใจให้เขาหิ้วติดมือกลับห้อง

หากแต่ปรายฝนไม่ใช่ หรือเธอมีใคร หรือใจตายด้าน! คำถามที่ไร้คำตอบมากมาย เข้ามารบกวนจิตใจให้หงุดหงิด

จะอะไรก็ช่าง ปรายฝนก็ได้ชื่อว่าเป็นเมีย ซึ่งเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือ ไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือตอนไหน! ฐานทัพคิดเองเออเอง แล้วยกยิ้มมุมปาก

“จะออกไปเดินดูรอบๆ ได้นะครับ”

คราแรกปรายฝนก็ไม่เชื่อหู แต่เมื่อมองสบตาก็เห็นสายตายืนยันจากผู้ชายที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

“...ทำไมต้องไปเดินดูด้วยคะ”

“ก็เห็นคุณสนใจ จะมานั่งมองอยู่ในรถทำไม ลงไป แล้วไปสำรวจดมกลิ่น จะได้ชัดเจนกว่า” พูดแล้วก็หลบสายตาคู่สนทนาเพื่อไปกดขำ

“คุณ! ‘คนบ้าฉันไมใช่แมว’” เสียงแหลมไม่สบอารมณ์เอ่ยเรียก โดยประโยคหลังเธอต่อว่าในใจ

เสียงดังหึในลำคอบ่งบอกว่าพอใจที่เขาแหย่เธอได้สำเร็จ

ก่อนที่ทั้งคู่จะปะทะคารมกันต่อ ผู้หญิงผิวขาวร่างอวบอ้วนใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้มเดินปรี่ตรงมา โดยที่สองคนในรถไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถเสียที

ฐานทัพเมื่อเห็นหญิงสูงวัย ก็รีบเปิดประตูแล้วลงจากรถไป

อาการฐานทัพที่ดูเกรงอกเกรงใจผู้หญิงสูงวัย ซึ่งอาการนั้นของเขาอยู่ในสายตาปรายฝน เธอเอียงคอมอง และเป็นจังหวะที่หญิงสูงวัยก็เอี้ยวตัวเพื่อมองมาด้านในเช่นกัน สายตาของทั้งคู่สบกันอย่างไม่ตั้งใจ

เจ้าของใบหน้าอวบอิ่ม ที่มีริ้วรอยไปตามวัย เปิดยิ้มกว้างดวงตานั้นเปล่งประกายดีใจแจ่มชัด ทำให้ปรายฝนรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาในทันที เธอจึงขยับกายลุกขึ้นออกจากรถตามอีกคนไป

“นี้ป้าพวงที่ฉันเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่…ป้าพวงนี้คุณปรายฝน”

ฐานทัพแนะนำพอเป็นพิธี

“สวัสดีค่ะ” ปรายฝนยกมือขึ้นพนมทักทายด้วยความนอบน้อมก่อน

“ไหว้พระเถอะค่ะคุณปรายฝน” คำเรียกขานและน้ำเสียงนุ่มระรื่นหู

ฐานทัพที่แอบมองดูท่าทีของปรายฝน เมื่อเห็นการปฏิบัติต่อคนสูงวัยที่เขาเคารพรัก ก็รู้สึกปลื้มปริ่มในอก

หล่อนมีท่าทีแข็งขืนและปากดี เพียงแค่กับเขาจริงๆ…

“เชิญค่ะ เดี๋ยวของจะให้เด็กๆ ช่วยถือไปนะคะ…” ผู้สูงวัยเอ่ยสีหน้าระรื่นและฉีกยิ้มกว้างอยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้นางเหมือนลืมไปว่าเจ้านายของตัวเองคืออีกคน ยืนหัวโด่อยู่ แต่เพราะมัวสนใจหญิงสาวฐานทัพขยับหลีกทางปล่อยให้ผู้หญิงเขาจัดการกันเอง โดยตัวเองเดินผ่านสาวใช้อีกสามคน ไม่เว้นแต่ลุงทินคนขับรถและควบตำแหน่งคนสวน ก็ออกมายืนต้อนรับฉีกยิ้มกว้างและโน้มตัวลงมาให้เขาเล็กน้อย ซึ่งก็คงมายืนต้อนรับและรอคอยสมาชิกใหม่เช่นกัน

เหมือนหมดความสำคัญอย่างไรอย่างนั้น… ฐานทัพคิด แต่ริมฝีปากคลี่ขยายด้วยความพอใจ

ปรายฝนรู้สึกเกรงใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ด้วยมือเปล่า เพราะถูกพวกสาวใช้แย่งสัมภาระของเธอไปถือกันเองหมด โดยมีป้าพวงที่แนะนำตัวไปไม่กี่นาทีก่อนเดินนำหน้าไป ส่วนแวว หวานและส้ม เดินรั้งท้าย ทั้งหมดดูดีอกดีใจจนออกนอกหน้า ซึ่งมันทำให้คนมาใหม่อย่างปรายฝนไม่รู้สึกโดดเดี่ยวและอึดอัด

หากแต่ปรายฝนอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อชื่อของเธอถูกเรียกออกมาจากทุกคนที่เธอเพิ่งเจอหน้าครั้งแรกประหนึ่งคนคุ้นเคยกันดี

หลังจากที่ทุกคนช่วยกันจัดของเข้าที่เข้าทาง ก็พากันออกไปจากห้องเพื่อเข้าครัวทำอาหารต่อ ซึ่งปรายฝนก็อยากมีส่วนร่วมในการเข้าครัว แต่ก็ถูกห้ามไว้ แต่เธอยืนยันว่าขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะลงตามไป ทุกคนจึงไม่อยากขัดความตั้งใจของนายหญิง

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเรียบง่าย ปรายฝนก็รีบออกจากห้องเพื่อลงไปห้องครัว ที่เธอก็ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของบ้านหลังใหญ่

ระหว่างที่เดินชะเง้อคอยาวมองหาห้องครัว เธอก็พบกับสาวสวยแต่งตัวด้วยเสื้อผ้านำสมัยและแต่งหน้าจัดจ้าน ด้วยความไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ปรายฝนจึงยกมือไหว้ หากแต่สายตาคมที่กรีดไว้ด้วยอายไลเนอร์จิกตามองมา

“คุณฐานทัพอยู่ไหน”

คำถามนั้นปรายฝนคิดว่าไม่ใช่คนในบ้านหลังนี้แน่ เธอจึงลดมือลงเมื่ออีกฝ่ายก็ไม่รับไหว้จากเธอ

“มาหาคุณฐานทัพหรือคะ”

“คนใช้ใหม่เหรอ”

สาวสวยไม่ตอบ แต่ถามกลับพร้อมใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแครงใจ จิกตาสำรวจไปบนตัวของปรายฝนแทน

“สวัสดีค่ะคุณชมพู หายไปไหนซะนานคะ”

ป้าพวงที่คุ้นเคยกับแขกเจ้านายดีรีบเอ่ยทักและเดินตรงเข้ามา ทำให้สองสาวละสายตาจากกัน

“ป้าพวงมาก็ดีแล้ว คุณฐานทัพอยู่ไหนคะ”

ชมพูเบนความสนใจจากสาวตรงหน้า แล้วหันไปถามป้าพวง

ปรายฝนคิ้วขมวดผูกปมกับการปรับเปลี่ยนสีหน้า และคำพูดของสาวสวย ที่พูดมีหางเสียงขึ้น คงรู้ว่าฐานทัพนับถือป้าพวงเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ท่าทางข่มคนที่ด้อยกว่าจึงเบาลง

“อ้อ นี่คุณปรายฝนคุณผู้หญิงบ้านนี้ค่ะ”

ป้าพวงไม่ได้ตอบคำถามแขกเจ้านาย แต่กลับจงใจแนะนำหญิงสาวที่ชมพูคิดว่าเป็นสาวใช้คนใหม่ให้รู้จักแทน