บทที่ 1 หัวขโมย (3)

“พร้อมจะฟังแล้วเหรอ?”

หญิงสาวพยักหน้า

“พ่อของเธอบอกกับฉันว่า เธอยินดีเป็นเมียฉัน”

คำพูดตรง ๆ ของพ่อเลี้ยงหนุ่มส่งผลให้วาดดาวแก้มร้อนผ่าวขึ้นมา เธอหลบสายตาคู่คมพลางเม้มปากพร้อมพยักหน้ารับ

“ถ้าคุณไม่รังเกียจ และยินดีที่จะช่วยเหลือพวกเรา ฉันก็ตกลง”

“ฉันไม่ได้บังคับเธอนะ เธอเต็มใจเอง” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก แต่วาดดาวก็เอาแต่เงียบ

“ว่าเงื่อนไขมาสิ เธอต้องการให้ฉันช่วยอะไรบ้าง”

“ฉัน...” พอสบตาคู่คม แก้มเนียนก็เห่อร้อนขึ้นมา

“พูดกันตรง ๆ เลยวาดดาว ฉันชอบความชัดเจน เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครได้ ไม่มีใครเสีย เราแลกเปลี่ยนกันอย่างเท่าเทียม”

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก แต่เธอก็พูดออกมา

“ฉันต้องการให้คุณออกค่ารักษาพยาบาลให้แม่ฉันทั้งหมด แล้วก็... ไม่เอาเรื่องวุฒิ”

“เธอเรียกร้องมากไป เรื่องค่ารักษาแม่เธอฉันตกลง แต่เรื่องของน้องชายเธอ ฉันไม่โอเค ก็เคยบอกไปแล้วไง เรื่องน้องชายของเธอ ฉันไม่ได้ติดใจเรื่องเงิน แต่ฉันไม่ชอบคนที่เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันไม่ทวงเงินที่น้องชายเธอลักขโมยไปน่ะได้ แต่เรื่องไม่เอาผิดไอ้วุฒิเลย ฉันทำไม่ได้”

หญิงสาวเงียบไป เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เธอเรียกร้องจากเขามันมากเกินไป แค่เขายื่นมือช่วยแม่ของเธอก็ถือว่ามากแล้ว แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่าการที่เธอต้องเอาตัวเข้าแลก เพื่อเป็นนางบำเรอของเขาหรอก

เงินน่ะหาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่พรหมจรรย์ของเธอ จะไปหาซื้อจากที่ไหน!

“ถ้าเธอไม่พอใจ จะปฏิเสธก็ได้นะ ฉันไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร แต่บอกไว้ก่อน ยังไงฉันก็ปล่อยไอ้วุฒิไปโดยไม่ทำอะไรไม่ได้ มันจะทำให้ฉันเสียการปกครอง”

บอกแค่นั้นชโลทรก็หันหลังเดินห่างไป

“เดี๋ยวก่อนพ่อเลี้ยง”

คนถูกเรียกหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหญิงสาว พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ฉัน... ฉันตกลงรับความช่วยเหลือจากคุณค่ะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าน้อย ๆ

“แต่ฉันอยากขอร้องให้คุณอย่าใช้ความรุนแรงกับน้องของฉัน... ได้ไหมคะ” พูดออกไปแล้ววาดดาวก็เม้มปาก หลบสายตาคู่คมที่จ้องมองมาอย่างเปิดเผย

ชโลทรเดินเข้ามาใกล้ เชยคางหญิงสาวขึ้น นิ้วโป้งสัมผัสริมฝีปากที่แดงระเรื่อและน่าจุมพิตเบา ๆ

“เธอขอมากไป วาดดาว”

หญิงสาวเบือนหน้าหนี แล้วหยุดสายตาที่ปลายคางของเขา

“ถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจก็ขอโทษด้วย”

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก มองหญิงสาวชนิดไม่ละสายตา

“ฉันไม่ชอบการต่อรองที่เสียเปรียบ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะส่งคนมารับเธอก็แล้วกัน” บอกจบพ่อเลี้ยงชโลทรก็ก้มมาจูบแก้มหญิงสาว แล้วเขาก็จากไปดื้อ ๆ

ถึงเจ้าของร่างสูงจะเดินห่างไปแล้ว แต่หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวยังเต้นระรัวสั่นเทิ้ม ซ้ำใบหน้ายังแดงปลั่ง

วาดดาวถอนหายใจออกมา

ดูเถอะ แค่เขาเข้าใกล้เธอยังประหม่าไปหมด ไม่กล้าคิดเลยด้วยซ้ำถ้าเธอต้องไปเป็นเมียของเขา เธอจะเป็นยังไง...

การผ่าตัดของนางสวรรค์ผ่านไปด้วยดี ซึ่งค่ารักษาพยาบาลในครั้งนี้สูงถึงหกหลัก เมื่อผู้ป่วยปลอดภัยและถูกย้ายตัวมายังห้องพักฟื้นแล้ว พ่อเลี้ยงชโลทรก็มารับตัววาดดาวไปยังบ้านพักของเขาตามที่ได้ตกลงกับหญิงสาวไว้แต่แรกด้วยตัวเขาเอง

“พ่อเลี้ยง... ฉันขอให้แม่ออกจากโรงพยาบาลก่อนได้ไหมคะ ฉันเป็นห่วงแม่” หญิงสาวต่อรองเมื่อเผชิญหน้าเขาเพียงลำพัง

ชายหนุ่มส่ายหน้า “ฉันให้เวลาเธอมามากแล้ววาดดาว”

หญิงสาวหน้าเจื่อนสี เธอทำใจยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองต้องกลายเป็นนางบำเรอของเขาได้บ้างแล้ว แต่ที่เธอทำใจไม่ได้ คือการทิ้งแม่ไว้กับพ่อ ซึ่งตอนนี้พ่อก็ยังดื่มเหล้าไม่ยอมหยุด

“ฉันเป็นห่วงแม่ค่ะ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแม่เลย นะคะพ่อเลี้ยง ให้เวลาฉันอีกนิด”

“ไม่!”

การปฏิเสธของเขาทำเอาวาดดาวหน้าเจื่อนสี กระบอกตาร้อนผ่าว น้ำตามาคลอ

“ดูทำหน้าเข้า ฉันไม่ได้พาเธอไปเชือดนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องแม่หรอก เดี๋ยวฉันจะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลแม่เธอให้เอง ส่วนเธอ ถ้าอยากมาเยี่ยมแม่ ฉันก็ไม่ห้าม”

วาดดาวชำเลืองตามองชายหนุ่มแล้วอ้อมแอ้มออกมา “ขอบคุณค่ะ”

“ไปได้แล้ว”

“เออ...” หญิงสาวทำหน้าอึกอัก ปรายตาไปยังห้องพักผู้ป่วย “ให้ฉันบอกแม่ก่อนนะคะ”

ชโลทรพยักหน้าอนุญาต แล้วเขาก็เอามือล้วงกระเป๋าเดินห่างออกไป

วาดดาวพ่นลมหายใจออกมาทางปาก เธอปิดตาลงยืนนิ่งเหมือนยืนไว้อาลัยให้กับอิสภาพของตัวเอง พอทำใจได้แล้วเธอก็เข้าไปกราบมารดาที่ยังหลับ แล้วเธอก็ตามพ่อเลี้ยงหนุ่มไป

ตลอดการเดินทางวาดดาวเอาแต่เงียบ เธอได้แต่ภาวนาให้เส้นทางนั้นยาวไกลออกไป แต่ใช้เวลาไม่นานเธอก็เดินทางมาถึงบ้านของพ่อเลี้ยงชโลทร