บทที่ 1 หัวขโมย (2)

ที่ดินผืนสุดท้ายสำหรับไว้ทำมาหากินก็ถูกพ่อเอาไปจำนองไว้กับผู้ใหญ่เลิศแล้วด้วย ตอนนี้ทรัพย์สินในบ้านที่พอจะเปลี่ยนเป็นเงินสดได้ไม่มีเลย ที่สำคัญเธอมีเงินอยู่ในบัญชีไม่กี่พันเท่านั้น

แล้วเธอจะไปเอาเงินมากมายจากที่ไหนมาเป็นค่ารักษาให้แม่เล่า

“ใจเย็นก่อนวาดดาว ตั้งสติก่อน” พ่อเลี้ยงหนุ่มบีบไหล่เพื่อเรียกสติและให้กำลังใจหญิงสาว แต่วาดดาวก็ปัดมือหนาออกอย่างหวงเนื้อหวงตัว

“ตอนนี้ฉันไม่มีเงินใช้คืนคุณหรอกนะ อย่าว่าแต่เงินที่จะใช้หนี้เลย เงินค่าผ่าตัดฉันก็ไม่มีจ่ายให้หมอ”

พอพูดถึงเรื่องเงินวาดดาวก็ร้องไห้ออกมาอีก เพราะตอนนี้เธอจนปัญญาที่จะหาเงินมาใช้หนี้และเงินค่ารักษาพยาบาลแล้ว ให้ตายเถอะ! เธอเกลียดความจนชะมัด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดจนอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ มัน

“ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้เสมอ”

หญิงสาวส่ายหน้าหลับตาลงเพื่อไล่หยาดน้ำตา เธอยืนพิงกำแพง กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดคอเต็มทน วาดดาวยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ถึงหันไปมองผู้ชายตัวโตซึ่งมีลูกน้องผู้ติดตามวนเวียนอยู่ห่าง ๆ

“สำหรับคุณอาจจะใช่ คุณมีเงิน เงินสามารถแก้ปัญหาบางอย่างได้ แต่สำหรับพวกเรา มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”

“หมอว่าไงบ้างลูก?” สมชายที่อยู่นอกห้องเดินเข้ามาถามอาการป่วยของภรรยา

“แม่ต้องผ่าตัดด่วน”

พูดเสียงสั่นวาดดาวก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอ แล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาอีกก่อนโผกอดผู้เป็นพ่อไว้

“พ่อ... ฮือ เราจะทำยังไง”

สมชายเงียบไปแล้วปรายตาไปมองพ่อเลี้ยง

“มันต้องมีทางออกสิ”

“ทางออกยังไงจ๊ะ หนูมองไม่เห็นหนทางเลย” วาดดาวเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อน้ำตานองหน้า แต่สายตาของพ่อเธอกลับอยู่ที่พ่อเลี้ยงชโลทร

“พ่อเลี้ยง ถ้าผมยกลูกสาวให้ไปเป็นเมีย พ่อเลี้ยงพอจะช่วยเมียผมได้ไหม?”

“พ่อ!!” วาดดาวถึงกับร้องเสียงหลงกับสิ่งที่ได้ยิน

เธอมองหน้าบิดา สลับกับพ่อเลี้ยงหนุ่ม ซึ่งเธอเห็นเขานิ่งไป แต่ก็พยักหน้าช้า ๆ

“ว่ามาสิ”

“ผมขอให้พ่อเลี้ยงไม่เอาเรื่องไอ้วุฒิ แล้วก็ช่วยออกค่ารักษาพยาบาลให้เมียผม แค่สองเรื่อง ถ้าพ่อเลี้ยงตกลงก็เอาลูกสาวผมไปได้เลย ผมยกให้”

“พ่อ!!!” วาดดาวมองหน้าพ่อบังเกิดเกล้าน้ำตาคลอเบ้าตา แววปวดร้าวชัดเจนในดวงตาคู่สวยที่นองด้วยหยาดน้ำตา

เธอไม่อยากจะเชื่อด้วยซ้ำ และคิดไม่ถึงด้วยว่าพ่อจะทำกับเธอแบบนี้!

“หนูไม่เอาด้วยนะ”

“อย่าดื้อสิ เอ็งไปเป็นเมียพ่อเลี้ยงก็มีแต่สบาย คิดว่าทำเพื่อตอบแทนพ่อกับแม่ละกันวาดดาว”

หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก เธอได้แต่ส่ายหน้าแล้ววิ่งร้องไห้โฮห่างออกไป ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่ทันเห็นสายตาของพ่อเลี้ยงชโลทรที่มองตามหลังไป

“ทำแบบนี้ไม่เป็นการหักหาญน้ำใจลูกสาวมากไปหน่อยเหรอ?”

“พวกเราไม่มีทางเลือก อีกอย่างผมดูออกว่าพ่อเลี้ยงสนใจลูกสาวผม” สมชายพูดตรง ๆ ซึ่งชโลทรเพียงไหวไหล่ ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธใด ๆ

“พ่อเลี้ยงว่าไงล่ะ ตกลงมั้ย?” สมชายถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง

“เรื่องนี้ฉันตัดสินใจไม่ได้หรอก คนที่จะตัดสินใจคือวาดดาว ลูกสาวของน้าต่างหาก อีกอย่าง ฉันไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร โดยเฉพาะกับผู้หญิง”

“ถ้างั้นผมจะไปคุยกับวาดดาวเอง” บอกจบสมชายที่ยังไม่สร่างเมาดีก็รีบตามลูกสาวไป หายหน้าไปพักใหญ่สมชายก็กลับมา

“ลูกสาวของผมตกลงครับพ่อเลี้ยง”

ชโลทรพยักหน้า ถึงจะรู้ว่าต้องได้รับคำตอบแบบนี้ แต่เขาก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

“ตอนนี้วาดดาวอยู่ไหน?”

“อยู่ที่ระเบียงด้านนอกครับ”

ได้รับคำตอบชายหนุ่มก็ไปหาหญิงสาวทันที

วาดดาวยืนพิงผนังตึกแล้วปิดเปลือกตายืนนิ่งอยู่แบบนั้นเป็นนาน พ่อเพิ่งมาขอร้องให้เธอช่วยเหลือแม่ เธอไม่ได้ใจร้ายใจดำนะ ถ้าช่วยแม่ได้ เธอยินดีทำทุกวิถีทาง

แต่ที่ทำให้เธออึดอัดใจจนต้องร้องไห้ออกมา เป็นเพราะ เธอต้องไปเป็นเมียของพ่อเลี้ยงชโลทร!!!

แค่คิดว่าเธอต้องไปเป็นเมียของเขา เธอก็กลัวจนไม่รู้จะกลัวยังไงแล้ว

ภาพเหตุการณ์เมื่อสามวันที่แล้วยังไม่ลบไปจากความทรงจำของเธอเลย สามคืนเต็ม ๆ ที่เธอฝันร้าย ผวาตื่น ฝันซ้ำ ๆ ว่าถูกพ่อเลี้ยงรังแก ทุกการกระทำของเขายังฝังลึกในหัวใจของเธอ ทุกสัมผัสยังติดตรึงในความรู้สึก

เป็นแบบนี้เธอจะไปเป็นเมียเขาได้ไง

พอได้ยินเสียงฝีเท้า วาดดาวก็ลืมตาขึ้น พอเห็นว่าเป็นพ่อเลี้ยงชโลทรเธอก็รีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม

“ร้องไห้อีกแล้ว”

หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดมองคนตัวโตที่เดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้ามาใกล้

“มีอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ”