EP.03

“เออ... ก็ใช่น่ะสิ พี่ก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นปัญหาตรงไหนว่ะมล”

“พี่เมย์... แล้วมลจะรู้ได้ยังไงคะว่าทุกร้านที่ซื้อน่ะจะไม่เอามะพร้าวจากสวนอื่นมาปน”

“มลก็ให้เขาเซ็นการันตีมาสิว่าไม่มีการเอามะพร้าวจากสวนอื่นมาปนแน่ ปัญหาตรงไหน”

“พี่เมย์อะ พี่เมย์ไม่เข้าใจมล”

“เหรอ?”

เสียงโอดครวญของนิรมลทำให้เมขลากลอกตามองบนครั้งที่ 3 เพราะยิ่งนิรมลอธิบายหล่อนก็ยิ่งไม่เข้าใจว่ามันเป็นปัญหาตรงไหนกันแน่ แต่สีหน้าเป็นกังวลของลูกน้องก็ทำให้หล่อนพอเข้าใจว่ามันคงเป็นปัญหาจริงๆ เพียงแต่หล่อนไม่เข้าใจในปัญหาเท่านั้น แต่หล่อนเป็นหัวหน้า หล่อนก็ควรจะต้องทำตัวให้เข้าใจไม่ใช่ดื้อแพ่งแล้วเอาปัญหาไปใส่ให้นิรมล

“โอเคมล พี่ขอโทษ ที่พี่ไม่เข้าใจปัญหาของมล เอาเป็นว่ามลค่อยๆ อธิบายให้พี่ฟังก็แล้วกันนะ แล้วพี่จะพยายามทำความเข้าใจกับปัญหานี้ แล้วพวกเรามาช่วยกันแก้ปัญหานะว่าจะทำยังไงได้บ้าง พี่ให้มลเป็นคนเสนอปัญหาคนแรก เสนอวิธีแก้ปัญหามาด้วย แล้วพี่กับทีมจะคอยพิจารณาว่าเอาอันไหนดี ดีไหม”

นิรมลมีสีหน้าที่ดีขึ้นทำให้เมขลายิ้มกว้าง นี่แหละการทำงานของหล่อน ตึงบ้างเพื่อให้ลูกน้องสามารถคิดเองได้ทำเองได้ และหย่อนบ้างเมื่อสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ได้ผล ไม่ใช่ว่าหล่อนจะดึงจนตึงเพื่อให้มันขาด เพราะตัวหล่อนเองก็ต้องสร้างนิรมลให้เติบโตขึ้นมาเช่นกัน

หล่อนไม่ได้คิดจะทำงานที่นี่ไปตลอดชีวิต ปีนี้หล่อนอายุ 34 แล้ว แค่ 4-5 ปี ไม่รอให้ 40 ปีเต็ม หล่อนก็คงจะเกษียณตัวเองแล้วออกไปอยู่บ้านริมทะเลคนเดียว ทําร้านกาแฟเล็กๆ มีนักท่องเที่ยวหรือไม่มีนักท่องเที่ยวก็ไม่เป็นไร เพราะตั้งใจว่าจะทำร้านกาแฟไว้สนองนี้ดตัวเองก็เท่านั้น

“มันเป็นอย่างนี้ค่ะพี่เมย์”

นิรมลรวมทั้งทีมงานอีกหลายคนเข้ามารวมกลุ่มเพื่อบอกเล่าปัญหาและหาวิธีแก้ไข ซึ่งเมขลาจับใจความได้ว่าลูกค้าต้องการจัดงานแต่งงานแบบชายทะเล มีต้นมะพร้าว มีดอกไม้ มีบรรยากาศแบบชาวเกาะ เป็นการแต่งงานธีม Aloha ซึ่งตรงนี้ไม่เป็นปัญหาเพราะสถานที่ของโรงแรมพร้อมอยู่แล้ว สามารถจัดเตรียมได้เลย

แต่ที่ลูกค้าเน้นสุดก็คือจะต้องเสิร์ฟมะพร้าวน้ำหอมให้กับแขกที่มาร่วมงานทุกคน ซึ่งแขกทุกคนจะต้องได้รับความพึงพอใจ เพราะทุกคนหวังมากินมะพร้าวน้ำหอม 100% ที่ขึ้นชื่อของเมืองไทย

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำนิรมลกับทีมงานกังวลใจมากสุด เพราะความคาดหวังนั้นคือหน้าตาของโรงแรม และกลายเป็นหน้าตาของประเทศไทยไปด้วย ถ้าทำไม่ได้หรือทำไม่ดีก็จะเสียหายไปกันหมด

เมขลายิ้มกว้างเมื่อรับฟังสิ่งที่นิรมลและทีมงานช่วยกันอธิบาย หล่อนลุกขึ้นยืนและปรบมือ 3 ครั้งด้วยความยินดี จนทีมงานและนิรมลหน้าเหลอหลา

“พี่เมย์ตบมือทำไมคะ”

“ก็พี่ดีใจที่พวกเราอะโตกันแล้ว ดีใจจริงๆ”

เมขลายิ้มกว้าง ความรู้สึกของหล่อนขณะนี้เหมือนหล่อนส่งลูกๆ เข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว รอคอยก็แค่เขาจะเรียนจบและประกอบอาชีพได้อย่างภาคภูมิใจ

“ที่นี่ทุกคนมาอธิบายปัญหาให้พี่ฟังใหม่ แล้วเราจะระดมความคิด เราจะช่วยกันแก้ ว่ามา! ปัญหามะพร้าวน้ำหอมแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์หนึ่งพันลูก”

เสียงหวานเอ่ยหนักแน่นเรียกแรงฮึกเหิมให้กับทีมงาน

“โอเคเลยครับพี่เมย์ เดี๋ยวผมเสนอคนแรก”

“จัดมาจ้ะพ่อหนุ่มน้อย”

สายตานางแมวยั่วสวาทส่งไปจนหนุ่มน้อยยิ้มเขินแต่ก็กล้าที่จะพูดตามใจคิด

“ครับผม ปัญหาก็ตามที่พี่มลบอกเลยครับ ว่าเราต้องไปกว้านซื้อมะพร้าวจากทุกร้านมารวมกัน ผมว่าเราควรทำสัญญาอย่างที่พี่เมย์บอก คือให้ทุกร้านเซ็นสัญญาว่าเป็นมะพร้าวน้ำหอมแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ แต่เราจะสั่งมาเผื่อครับ ลูกค้าสั่งมาหนึ่งพันลูก เราอาจจะซื้อมาหนึ่งพันหนึ่งร้อยลูก เผื่อขาดเผื่อเสีย แล้วเราก็มาคัดเลือกที่โรงแรมอีกที ตัดแต่งให้สวยงาม ผมว่ามันน่าจะได้ผล”