EP.04

“อ้าว... แล้วถ้าอย่างที่มลบอก เผื่อมันมีมะพร้าวจากสวนอื่นหลงมาล่ะ ถึงแม้จะให้ร้านการันตีแล้วก็ตาม” เมขลาถามก่อนจะหานิรมล “แล้วมะพร้าวแต่ละสวน รสชาติต่างกันหรือเปล่า”

“ต่างกันค่ะพี่เมย์ เพราะว่าดิน น้ำ ปุ๋ย แต่ละที่อะไม่เหมือนกัน แล้วระยะเวลาการเก็บเกี่ยวด้วยค่ะ ถ้าเราได้ทั้งเก็บใหม่และเก็บเก่ามาบนกัน ความอร่อยของเนื้อของน้ำแตกต่างกันแน่ค่ะ แต่ถ้าจะอร่อยสุดมลก็ว่าของบ้านแพ้วแหละค่ะพี่”

“โอเค งั้นสรุปอย่างแรกก่อน เราจะใช้มะพร้าวจากสวนบ้านแพ้วทั้งหมด! ถ้าซื้อตรงจากสวนได้ครบหนึ่งพันลูกได้ยิ่งดี”

“มลโทร.ไปสอบถามแต่ละสวนแล้วค่ะ ไม่มีใครให้เราได้ เวลาสองอาทิตย์กับมะพร้าวหนึ่งพันลูก เขาแบ่งโควตาให้เราไม่ได้ค่ะ”

“งั้นก็ตามไปซื้อกับร้านที่สวนบ้านแพ้วส่ง ถ้าซื้อได้ไม่เกินสองถึงสามร้านก็ยิ่งดี จะได้มั่นใจว่ามาจากสวนเดียวกัน”

“ร้านใหญ่ๆ ที่เขารับไป เขาก็ว่าเขามีลูกค้าประจำค่ะ แต่ก็แบ่งให้ได้ ถ้าเราไม่ได้เน้นว่าต้องเป็นของสวนใดสวนหนึ่ง”

“แล้วควรเน้นไหม” เมขลาถามมองนิรมล มองพนักงานชาย และมองคนอื่นๆ ต้องการคำตอบซึ่งทุกคนพยักหน้า

“ถ้าเราเน้น แต่ร้านเขาไม่เน้นให้ จะแก้ปัญหายังไง”

เสียงหวานๆ ยังคงถามต่อ ดวงตาสวยจับจ้องมองลูกน้องแต่ละคน การซักถามในครั้งนี้ในความรู้สึกของหล่อนก็ไม่ต่างจากการสอบมิดเทอม และหล่อนก็ทำหน้าที่เป็นครูคอยประเมินคะแนนให้นักเรียนทุกคน

“งั้นเราก็ให้เขาส่งมาครับ ถ้าติดปัญหาว่าน้ำมะพร้าวจะหวานหอมไม่เท่ากันในแต่ละสวน เราก็มาแก้ปัญหาเรื่องความหวานกัน”

“จะแก้ยังไง”

“ทำให้หวานเท่ากันครับ”

“เฮ้ย! บ้าแล้ว ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก รสชาติน้ำมะพร้าวกับน้ำตาลมันต่างกันนะ เอาน้ำตาลใส่ไป ลูกค้ารู้แน่ว่าแกผสม”

เมขลาคิ้วขมวดไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของพนักงานชาย ดีที่อีกคนยั้งไว้

“ผมไม่ได้หมายถึงน้ำตาลครับ ผมหมายถึงน้ำมะพร้าวขวดนะครับ ตอนนี้มีน้ำมะพร้าวร้อยเปอฺร์เซ็นแบบขวดหลายยี่ห้อ เราก็เหมายี่ห้อเดียวกันมาเลย จากนั้นเราก็เอาน้ำมะพร้าวในลูกออกแล้วเอาในขวดเติมลงไป รับรองครับ รสชาติหวานหอมเท่ากันทุกลูก แล้วเราก็ไม่ต้องกังวลใจด้วยว่ามะพร้าวจะมาจากสวนไหน หวานมากหวานน้อยต่างกันหรือเปล่า”

พนักงานแต่ละคนหันไปพยักหน้าให้กันราวกับเห็นด้วยกับความคิดนี้ รวมทั้งนิรมลก็เริ่มจะลังเล แต่เมขลากลับส่ายหน้า

“ไม่ได้หรอก ถ้าเราทำแบบนั้นน่ะเกิดมีปัญหาขึ้นมาซวยแน่ ให้เราถูกปรับเพราะว่าน้ำมะพร้าวไม่หวานเท่ากันทุกลูก ยังดีซะกว่าถูกปรับเพราะว่าเราโกงนะ”

“จะโกงได้ยังไงครับพี่เมย์ น้ำมะพร้าวกล่องก็เป็นน้ำมะพร้าวน้ำหอมร้อยเปอร์เซ็นต์จริงๆ นี่ครับ แค่ไม่ใช่จากลูกที่ปอกก็เท่านั้นแหละ”

“ไม่ล่ะ อย่างนี้เรียกว่าฉลาดแกมโกง ถ้าลูกค้ารู้จะยิ่งโกรธมากกว่าเราหาของไม่ได้เสียอีก สรุปว่าวิธีนี้พี่ไม่โอ”

“ผมขอโทษครับพี่เมย์ ที่ผมเสนอวิธีทุเรศไปหน่อย”

“เฮ้ย! ไม่เป็นไร เราเสนอความคิดเห็นน่ะถูกแล้ว เพราะนี่คือการแก้ปัญหาร่วมกันไง ไม่ใช่เรื่องผิดนะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการแก้ปัญหาของเราก็ต้องอยู่ในความซื่อสัตย์กับลูกค้าด้วย แต่ถ้าเราหามะพร้าวตามสเป็คของลูกค้าไม่ได้จริงๆ พี่ก็อาจจะใช้วิธีนี้นะ จะเสนอวิธีนี้กับลูกค้าแหละ เพราะยังอยู่ในเงื่อนไขคือแขกที่มาร่วมงานแต่งงานจะได้รับความพอใจคือกินน้ำมะพร้าวน้ำหอมแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์แน่นอน จากนั้นก็แล้วแต่ลูกค้าจะตัดสินใจ แต่ตอนนี้เรามาโฟกัสการหามะพร้าวแท้ทั้งลูกทั้งน้ำกันก่อน โอเคไหม”

พนักงานชายยิ้มกว้างมากขึ้น แม้จะรู้สึกตัวว่าผิดแต่เมื่อเจ้านายปลอบประโลมอย่างเข้าใจ รวมทั้งคำเสนอแนะไม่ดีของเขายังถูกย้อนกลับมาทำให้เขาได้รู้ว่ามันก็มีประโยชน์ แต่อาจจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่เหมาะสม

“เป้าหมายของเรายังคงเป็นสวนบ้านแพ้ว มล เราหาสวนที่เป็นเฮดได้ไหม ส่งออเดอร์ให้เขาหนึ่งพันลูกไปเลย แล้วให้เขาไปหามะพร้าวมาให้เรา จะจากสวนไหนก็ได้ เพียงแต่สวนที่เป็นเฮดจะต้องเซ็นสัญญาการันตี พี่เชื่อใจชาวสวนด้วยกันว่าเขาจะต้องซื่อสัตย์กับงานของเขา และให้เขาคิดราคารวมค่าบริการได้เต็มที่เลย ทุกคนเห็นด้วยไหม”