EP.02

เมขลากลอกตามองบนแต่ก็ยอมเคลื่อนสายตาขึ้นไปเหนือลายเซ็นของบอสก่อนจะอ้าปากค้างเพราะหมายเหตุระบุไว้ว่า

‘ต้องการมะพร้าวน้ำหอม 100% จำนวน 1,000 ลูก’

และยังมีรายละเอียดกำกับไว้ว่าเจ้าบ่าวเป็นคนจีนที่ชื่นชอบน้ำมะพร้าวของไทยมากเป็นพิเศษ แต่บางครั้งก็เจอแบบไม่ใช่น้ำหอมแท้ 100% และมะพร้าวน้ำหอมก็ทำให้พบรักกับเจ้าสาว

“มะพร้าวน้ำหอมทำให้พบรักกับเจ้าสาว อะไรกันเนี่ย”

“ใช่ค่ะพี่เมย์ และบอสก็ฝากบอกพี่เมย์ว่า...”

ข้อความที่บอสฝากบอกหล่อนก็คืองานแต่งงานครั้งนี้ ทางฝ่ายเจ้าสาวซึ่งเป็นคนไทยต้องการสร้างความประทับใจให้กับเจ้าบ่าวมากที่สุด และที่เจ้าสาวเลือกที่นี่เป็นที่จัดงานเพราะเชื่อมั่นในโรงแรมระดับ 5 ดาวว่าจะสามารถหามะพร้าวน้ำหอมแท้ 100% มารับรองแขกได้แน่ๆ เจ้าสาวอยากสร้างความประทับใจไปถึงญาติๆ ของฝ่ายเจ้าบ่าวที่จะเช่าเหมาเครื่องบินมาร่วมงานแต่งในครั้งนี้ด้วย

ข้อเรียกร้องนี้จึงระบุไว้ในสัญญาที่จำเป็นต้องมี โดยที่ลูกค้าไม่เกี่ยงราคา ยินดีจะชำระค่าใช้จ่ายเพิ่มแต่ขอให้ทางโรงแรมการันตีว่าต้องหามาได้แน่ๆ เพราะนี่คือหัวใจหลักของงานแต่งครั้งนี้ ซึ่งหากมีการร้องเรียนเรื่องน้ำมะพร้าวไม่หอม ไม่หวาน ไม่ประทับใจ ทางโรงแรมจะต้องถูกปรับ

“โห... อะไรจะขนาดนั้น”

“เห็นไหมคะพี่เมย์ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แล้วเราจะไปหามะพร้าวน้ำหอมแท้ๆ หนึ่งพันลูกได้จากที่ไหนล่ะคะทีนี้”

“หาที่ไหนก็ได้ที่มีไงมล”

“ที่ไหนก็ได้”

หน้าตาเหลอหลาของนิรมล ยิ่งทำให้เมขลาอยากจะกลอกตามองบนให้ตากลับ

“มล ก็อย่างที่พี่บอกนั่นแหละ มะพร้าวน้ำหอมในประเทศไทยมีตั้งหลายร้านหลายสวน ถ้าเธอกลัวว่าไปซื้อที่ร้านแล้วจะไม่แท้ เธอก็ไปซื้อที่สวนสิ ไปหาสวนที่การันตีร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วเธอก็ไปทำสัญญาแบบนี้กับเขาด้วย ว่าถ้าเขาส่งมะพร้าวมาให้เราแล้วไม่น้ำหอมร้อยเปอร์เซ็นต์ เราก็จะปรับเขาเหมือนกับที่ลูกค้าปรับเรา ก็แค่เนี้ย มันจะยากตรงไหน นี่พี่ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้พวกเราจะต้องรอพี่เลยนะ แล้วนี่ถ้างานต่อไปลูกค้ารีเควสทุเรียนระยองขึ้นมา และพวกเธอหาไม่ได้จะทำยัไง เธอจะยอมเสียลูกค้า หรือเธอจะหาทุเรียนจากที่อื่นมาให้ลูกค้ากินแทน ในเมื่อทุเรียนก็คือทุเรียน จะทุเรียนจากไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ ใครจะรู้ว่าแตกต่าง”

“ผมรู้นะครับพี่ ผมคนระยอง ทุเรียนจันท์ ระยอง ทุเรียนใต้ รสชาติไม่เหมือนกันครับ ยิ่งถ้าเป็นทุเรียนอุตรดิตถ์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนละอย่างเลยครับ ใส่ปากปุ๊บรู้เลย”

เมขลาหน้าเหวอเมื่อเจอคำตอบพาซื่อ และจะยังแรงสนับสนุนจากนิรมลอีกแรง

“ใช่ค่ะพี่เมย์ ผลไม้น่ะแต่ละพื้นที่รสชาติไม่เหมือนกันนะคะ คนที่เขาชอบอะ เขาจะรู้ทันทีว่าแตกต่างค่ะ มลอะคนบ้านแพ้ว แค่มองเปลือกมะพร้าว มลก็รู้แล้วค่ะว่าน้ำหอมหรือไม่หอม มะพร้าวดำเนิน มะพร้าวจีบบ้านแพ้ว คนพื้นที่คนคุ้นเคยน่ะมองรู้นะคะ แต่คนอื่นเขาไม่รู้นี่คะ แล้วถ้ามีลูกไหนปนมา อ่อนไป แก่ไป จะทำยังไง”

“อ้าว... งั้นดีเลย มลเป็นคนบ้านแพ้วใช่ไหม งั้นมลยิ่งไม่ต้องกังวลใจ พี่ให้มลไปยืนคัดมะพร้าวจากสวนเลย คัดให้ครบหนึ่งพันลูก พี่เชื่อว่ามลทำได้”

“พี่เมย์อะ”

“จะมาเมย์เอิ้งเมย์อะทำไม พี่พูดจริง ของง่ายๆ แค่เนี้ย มลทำได้อยู่แล้ว”

เมขลามองผู้ช่วยสาวร่างกะทัดรัดที่ทำหน้าเง้าน้อยๆ แบบเซ็งๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ทำง่าย แต่ทำไม่ได้ค่ะ”

“เพราะ?”

“ก็เพราะว่าไม่มีสวนไหนขายให้เราไงคะ แต่ละสวนน่ะเขามีคนจองไว้แล้ว แล้วเขาก็จองกันทั้งปีทั้งชาติด้วย สวนมะพร้าวน่ะ เขาจะมีโควตาของเขาแต่ละสัปดาห์ค่ะ ว่าเขาจะส่งมะพร้าวกี่ลูกไปที่ไหนบ้าง ถ้าเราเลือกสวนใดสวนหนึ่งเพื่อป้องกันรสชาติแตกต่าง เราก็ต้องตามไปซื้อกับร้านที่เขาส่งไป ร้านนี้อาจจะได้ร้อยลูก ร้านโน้นสองร้อยลูก ร้านนู้นสามร้อยลูก รวมๆ กันถึงจะได้พันลูก”